ESCRITOS


31/8/15








Te cuesta renunciar porque amas el trago y yo te ofrezco alguna música. Tu mundo felino está asistido de cielos y es más fácil hallar lo que buscas en ese agitar de aire o en esa caracola de inconformismo, si no lo encuentras siempre tienes el amante vino para abrirte las puertas. Yo quiero amar a una mujer y no a un animal de feria. Aún no he oído a esa mujer argüir algo que no se refiera a recrear tumbas y fantasmas.

Dime una cosa: ¿Martius quería follarte por amor o sólo por compartir morapio, parque, estrellas y menstruaciones? Los dos caísteis en la nada felina y fue bello porque no duró, no había destino ni fracaso en vuestro idilio. Lo malo es que yo no soy ese peregrino del placer y del azar, soy otra cosa más temible y desalmada porque deseo permanecer en lo que amo.



Custa-che renunciar porque amas o grolo e eu ofrezo algunha música. O teu mundo felino está asistido de ceos e é máis doado achar o que procuras nese axitar de aire ou nesa bucina de inconformismo, se non o atopas sempre tes o amante viño para abrirche as portas. Eu quero amar a unha muller e non a un animal de feira. Aínda non oín a esa muller argüír algo que non se refira a recrear tumbas e pantasmas.

Dime unha cousa: ¿Martius quería foder por amor ou só por compartir bebida, parque, estrelas e menstruacións? Os dous caestes na nada felina e foi fermoso porque non durou, non había destino nin fracaso no voso idilio. O malo é que eu non son ese peregrino do pracer e do azar, son outra cousa máis temible e desalmada porque desexo permanecer no que amo.
No voy a caer a tus rodillas como un perro domesticado, un gusano asilvestrado o un montón de basura. Tendrás que pasarte sin mí y mis olas no acariciarán tus orillas con el rumor de la brisa y el trasiego de la res. Nos debemos a la indiferencia para regresar a la honestidad ya que el amor es una interferencia entre hombres libres, nubes de sábanas sin cambiar y emblemas tóxicos que escupir.



Non vou caer aos teus xeonllos como un can domesticado, un verme silvestre ou unha chea de lixo. Terás que pasar sen min e as miñas ondas non acariñarán as túas beiras co rumor da brisa e a trasfega da res. Débemo-nos á indiferenza para regresar á honestidade xa que o amor é unha interferencia entre homes libres, nubes de sabas sen cambiar e emblemas tóxicos que cuspir.



Estaba leyendo un periódico en un bar y una muchacha morena con acento gallego me sirvió un café. Me excita ese acento, la oscuridad de unos cabellos y la trashumancia de una mirada.

Me interesé por el horóscopo procurando una absurda premonición, una esperanza decadente como bella, deformada como noble, con un muñón por corazón (aprecio enormemente a los seres mutilados y a las almas sensibles).

He aquí la burla del destino que leí unas lineas sobre un tema laboral (tropelía de malentendidos, no me interesan los empleos). Ponía algo semejante a esto: no te va a ir bien en el trabajo pero es culpa tuya, así que busca al responsable.

Empecé a reír y todos se percataron de mi fantasiosa locura, incluso la hermosura de ojos negros se dio cuenta que se iba a quedar sin propina.



Estaba a ler un xornal nun bar e unha rapariga morena con acento galego serviu-me un café. Excita-me ese acento, a escuridade duns cabelos e a transhumancia dunha mirada.

Interesei polo horóscopo procurando unha absurda premonición, unha esperanza decadente como fermosa, deformada como nobre, cun toco por corazón (aprecio enormemente aos seres mutilados e ás almas sensibles).

Velaquí a burla do destino que lin unhas liñas sobre un tema laboral (arbitrariedade de equivocacións, non me interesan os empregos). Puña algo semellante a isto: non che vai a ir ben no traballo pero é culpa túa, así que busca ao responsable.

Empecei a rir e todos se decataron da miña fantasiosa tolemia, incluso a fermosura de ollos negros deu-se conta que ía quedar sen propina.
No os haré nada que no le hagáis a un condón ni os cobraré menos que un servicio.

Hay ciertas damas que lavan los ovarios en una artesa y escurren las entrañas en un fregadero.

¿Cuáles deben ser las virtudes de un salvador helénico que no atenten contra el corazón y el significado de los prostíbulos, sino que los cobije y ampare bajo su infinita fraudulencia?

¿Será un héroe judío, celtíbero o clásico? ¿Qué proporciones puede insultar una meretriz de un troyano como Héctor?

Al final nuestro adalid es salvado por la prostituta. Toca un acorde menor y acomete el sexo con los morros.

Furciaman es el hombre que desea cualquier madre para sus hijos. No hará falta la píldora del día después, pues posee un preservativo zurcido con hilo dental, semen de oveja medina y una canción de Hombres G.



Non vos farei nada que non lle fagades a un condón usado nin vos cobrarei menos que un servizo.
Hai certas mulleres que lavan os ovarios nunha maseira e escorren as entrañas nun vertedoiro.

Cales deben ser as virtudes dun salvador helénico que non atenten contra o corazón e o significado dos prostíbulos, senón que os acubille e ampare baixo o seu infinito fraudulento?

Será un heroe xudeu, celtibero ou clásico? Que proporcións pode insultar unha meretriz dun troiano como Héctor?

Ao final o noso adaíl é salvado pola prostituta. Toca un acorde menor e acomete o sexo cos morros.

Furciaman é o home que desexa calquera nai para os seus fillos. Non precisaredes a pílula do día despois, pois posúe un preservativo zurcido con fío dental, seme de ovella medina e unha canción de Hombres G.
A todas las meretrices de la tierra: honrad mi vicaria. No habrá polvos, sólo un lugar para olvidarse de los hombres, un lugar sin intemperie y sin abismo. El único sexo consistirá en el beso de una mejilla y quien desee otra humillación, otra indecencia, deberá irse al descampado; allí, una jauría querrá ahoyar vuestros dones, la feminidad de vuestros encantos hasta la desolación de los antros...

¡Aquí no, no ahora! Si amáis la voluptuosidad seréis desvestidas por el roce de una pestaña, pero si buscáis la fornicación, la heredad, la maldición de la cosecha, seréis despojadas de toda honra al entrar en mi casa.



A todas as meretrices da terra: honrade a miña vicaria. Non haberá coitos, só un lugar para esquecer-se dos homes, un lugar sen intemperie e sen abismo. O único sexo consistirá no bico dunha meixela e quen desexe outra humillación, outra indecencia, deberá ir ao escampado; alí, unha manda de cans quererá prostituír os vosos dons, a feminidade dos vosos encantos até a desolación dos antros...

Aquí non, non agora! Se amades a voluptuosidade seredes desvestidas polo rozamento dunha pestana, pero se procurades a fornicación, a herdade, a maldición da colleita, seredes desposuídas de toda honra ao entrar no meu lar.
¿Acaso te dije qué hacer, engaña al placer y a la carne o deja que el amor se desangre como un cochinillo?

No importaban los días ni el sacramento, la vaguedad en el ojo y la dicha enhebrada.

Te ofrendé caricias y un lugar sin repulsión, pero el barquero no quiso guiarnos a un paraíso cierto.

Chilla el amor con su herida abierta y las aves alzan el vuelo como un motín de marineros ciegos. Mañana estaremos muertos y de qué habrá servido la renuncia, bailar con todas las orlas del cielo, si no apresuramos el paso hacia ningún lugar.



Seica dixen que facer, engana ao pracer e á carne ou deixa que o amor se desangre como un leitón?

Non importaban os días nin o sacramento, a vaguidade no ollo e a dita entrefebrada.

Ofrendei caricias e un lugar sen repulsión, pero o barqueiro non nos quixo guiar a un paraíso certo.

Berra o amor coa súa ferida aberta e as aves emprenden o voo como un motín de mariñeiros cegos. Mañá estaremos mortos e de que nos terá servido a renuncia, bailar con todas as orlas do ceo, se non apresuramos o paso cara a ningures.




29/8/15

Se ama o no se ama, se busca el amor o el desencuentro. El corazón no es una habitación de hotel o un piso patera, no es una porción de tarta a repartir, es totalidad y entrega.

No te puedes acercar a una persona con una fracción de alma para tapar el silencio de los descosidos porque sólo se desea una vehemencia de grillos y mariposas ensangrentadas. Se ama o no se ama, se busca el amor o el desencuentro.



Amamos ou non amamos, procuramos o amor ou a desconveniencia. A alma non é unha habitación de hotel ou un piso pateira, non é unha porción de torta a repartir, é totalidade e entrega.

Non te podes achegar a unha persoa cunha fracción de alma para tapar o silencio dos destapados porque só se desexa unha vehemencia de grilos engaiolados e bolboretas ensanguentadas. Amamos ou non amamos, procuramos o amor ou a desconveniencia.



Corazón mendrugo, tirano de hojalata, estoy de nuevo aquí, sin acordarme de nada, rememorando los ojos. Almas sutiles, complacidas por algo que no pueden contener, ni comprender ni amar (esa belleza). Sin embargo, tus ubres y tu boca pertenecen a mi historia, escrita en nuestros cuerpos con abundancia de retórica.

Según mi musa ya no tiene sentido la palabra “amantes” ("amantes” es un vocablo constreñido a los aseos, controvertido y defecable, aliento diocesano y pulimento de carrocerías).


Corazón zoquete, tirano de latón, estou de novo aquí, sen acordar de nada, rememorando os ollos. Almas sutís, compracidas por algo que non poden conter, nin comprender nin amar (esa fermosura). Con todo, os teus ubres e a túa boca pertencen á miña historia, escrita nos nosos corpos con abundancia de retórica.

Segundo a miña musa xa non ten sentido a palabra “amantes” ("amantes” é un vocábulo constrinxido aos aseos, controvertido e defecable, alento diocesano e lustre de carrocerías).



La amaría siempre y no por el engaño de probar sus nalgas con un ángulo absurdo que me haría sobrepasar su antebrazo. Fuimos amados por el amor y el amor se burló de nosotros, impostores en el meta-agujero de la poesía.

Supongo que hay demasiadas mujeres y demasiados hombres a nuestra elección, dispuestos a encabritar las olas por una majadería o a abrirnos el cráneo con una sombrilla playera.

¿Te sirve mi despojo para las horas de ocio o prefieres hacer las cuentas con ladrillos?



Amaría-a sempre e non polo engano de aperta-la ou probar as súas nádegas cun ángulo absurdo que me faría exceder o seu antebrazo. Fomos amados polo amor e o amor burlou de nós, impostores de papel no meta-buraco da poesía.

Non estás disposta a satisfacer-me, agás na desgana, lonxe do mantel e os utensilios de prata.

Supoño que hai demasiadas mulleres e demasiados homes á nosa elección, dispostos a enxeñar as ondas por unha lilaina ou a abrir-nos o cranio cunha antuca de praia.

Queres o meu refugallo para as horas de lecer ou prefires facer as contas con ladrillos?
Podría ser, ¿por qué no?, que el alma fuera un culo terso sin usar, una conciencia limpia y sin censura. Paladín degenerado: la lengua lame la punta del falo.

Podría ser, ¿por qué no?, que la belleza sea simple cuando amamos, la insultemos y estúpida se acueste con nosotros. No más memoria para los restos de azafrán ni tolerancia con las manchas de tabaco.

No iré a buscarte para hacer el amor. Tendrás que convencerme sin argumentos con una mímica absurda que no podré entender.

Así que estamos acabados como Gracias de Rubens que no caben en un cuadro, ¡tanto pliegue por besar y ningún atajo!



Podería ser, por que non?, que a alma fose un cu terso sen usar, unha conciencia limpa e sen censura. Paladín dexenerado: a lingua lambe a punta do falo.

Podería ser, por que non?, que a beleza sexa simple cando amamos, insúltemo-la e estúpida deite connosco. Non máis memoria para os restos de azafrán nin tolerancia coas manchas de tabaco.

Non te irei buscar para facer o amor. Terás que me convencer sen argumentos cunha mímica absurda que non poderei entender.

Así que estamos acabados como Grazas de Rubens que non collen nun cadro, tanto pregue por bicar e ningún atallo!
¿Qué belleza no pretende rozar la eternidad aunque después duela el equilibrio? ¿Desde cuándo los amantes desean lo indeterminado por encima de su propia codicia? ¿Qué es un espasmo de ola si no alcanza su orilla, y, en la orilla, qué mar no ansía perecer de absoluto?


Que fermosura non pretende rozar a eternidade aínda que despois doia o equilibrio? Desde cando os amantes desexan o indeterminado por encima da súa propia cobiza? Que é un espasmo de onda se non alcanza a súa beira, e, na beira, que mar non ansía perecer de absoluto?
¿Qué amamos con delirio? Tal vez deliramos el amor en su diatriba. No importa el banquero o la furcia, el prostíbulo o la policía. Invocamos el alma y en algún momento preferimos el clamor de las calles y la compañía del vino. Nadie nos prometió un destino más allá de una botella, ni un compromiso de altares y de ciencia, era sólo morir donde mueren los amantes, naufragar en una isla desierta.

No se trata de callejas u horizontes, no se trata de conformismo y saciedad (eso es el decorado y no la obra). Lo cierto es que amamos más el atrezo que la representación, la superficialidad de la función.



Que amamos con delirio? Talvez deliramos o amor na súa diatriba. Non importa o banqueiro ou a prostituta, o prostíbulo ou a policía. Invocamos a alma e nalgún intre preferimos o clamor das rúas e a compañía do viño. Ninguén nos prometeu un destino alén dunha botella, nin un compromiso de altares e de ciencia, era só morrer onde morren os amantes, naufragar nunha illa deserta.

Non se trata de quellas ou horizontes, non se trata de conformismo e saciedade (iso é o decorado e non a obra). O certo é que amamos máis o aterezo que a representación, a superficialidade da función.
Dejamos a todos tirados en la cuneta de la incomprensión con nuestros vagabundos y serpientes. Sólo es un teatro, un ademán, un inalcanzable de alas rotas para remozar la noche y el peregrino afecto de los parques. Lo cierto es que no siento esa plenitud por ninguna parte, esa certeza de abrasión. El amor es la mano tendida, la mano que ayuda a regresar, la transparencia entre los besos. Nunca dije que se debiera rehuir lo etéreo para dejar de hacer música de bailarines, que no se pudiera amar lo laxo y circunstancial de una caricia cuando las palabras dejan de importar.



Deixamos a todos tirados na cuneta da incomprensión cos nosos vagabundos e serpes. Só é un teatro, un ademán, un inalcanzable de ás rotas para remocicar a noite e o peregrino afecto dos parques. O certo é que non sinto esa plenitude por ningures, esa certeza de abrasión. O amor é a man tendida, a man que axuda a regresar, a transparencia entre os bicos. Nunca dixen que debésemos fuxir do etéreo para deixar de facer música de bailaríns, que non se puidese amar o laxo e circunstancial dunha caricia cando as verbas deixan de importar.
La canción se dobló por las esquinas. No era amor el pertrecho del soldado, la pólvora del placer, la atracción de los amantes por la muerte. Dejó de ser amor para convertirse en un presunto del deseo. Primero fue la ofensa, el desequilibrio, la luz solar sobre los hombros...

Accedí a no pretender para ocupar un lugar sin espacio y sin nombre, hasta ser relegado a la ausencia después de la ausencia, al capricho de una amistad entre sentimientos de encomienda y aceptación, una amistad sin ningún derecho al reproche o a la contradicción.

Me conformé con ese fuego de camaradas para las tardes grises y la esperanza de lluvia. Más tarde acaeció la noche y el amigo ya no fue amado por la confidencia, el amigo quedó sin palabras para el trance. ¿Qué es una amistad si no compartimos los ecos y el fulgor de la derrota?

Sentí la humillación, la mortaja..., un poema para espaciar la noche y la costumbre, la infrecuencia y el alba. Y, ahora, si pretendes hallarme, ¿con qué deseo acudir a la cita, con qué voluntad desatar la sangre para mentirle al corazón?



A canción dobrou polas esquinas. Non era amor o aprovisionamento do soldado, a pólvora do pracer, a atracción dos amantes pola morte. Deixou de ser amor para converter-se nun presunto do desexo. Primeiro foi a ofensa, o desequilibrio, a luz solar sobre os ombreiros...

Accedín a non pretender para ocupar un lugar sen espazo e sen nome, até ser relegado á ausencia despois da ausencia, ao capricho dunha amizade entre sentimentos de encomenda e aceptación, unha amizade sen ningún dereito ao rexeitamento ou á contradición.

Conformei con ese lume de camaradas para as tardes grises e a esperanza de choiva. Máis tarde aconteceu a noite e o amigo xa non foi amado pola confidencia, o amigo quedou sen palabras para o transo. Que é unha amizade se non compartimos os ecos e o fulgor da derrota?

Sentín a humillación, o sudario..., un poema para espazar a noite e o costume, o infrecuente e a alba. E, agora, se pretendes achar-me, con que desexo acudir á cita, con que vontade desatar o sangue para mentir-lle ao corazón?

28/8/15

Si nos volvemos a encontrar, si alguna vez yacemos juntos, sólo te pido que me mientas, que me mientas el amor y las caricias... Que me digas: te quiero, te deseo, te amo... Comentan que una mentira a fuerza de repetirse se convierte en certeza, y yo necesito la evidencia de tus ojos, un plenilunio bajo las estrellas. Necesito mentirle a la nada, a la prudencia y al abandono.

Miénteme la humanidad y la sangre, la dignidad y el capricho; miénteme la hipocresía. Miénteme la cera de los oídos, la desnudez, el tacto, la comprensión, la entrega. Miénteme la orfandad, la simetría, la carencia; miénteme un corazón.

Si la poesía es un juego de farsantes, el amor es un arte de tahúres. Después, cuando todo termine, podrás seguir con tu vida, podré sentirme viejo y cansado, y tú podrás buscar tus zapatillas.

Nos echaremos repelente de alma para lavar el olor y el sabor de los besos, para blasfemar el crujido de nuestros huesos. Me hallaré perdido como un Homo Antecessor sin bolígrafo para escribir la sordidez de tus labios y querremos morir donde mueren las promesas.

Pero ahora sólo nos sirve el cielo del embuste. El exalto también se puede malversar. Miente la contradicción, el abrazo, y engañémonos de pasión como los perros.

Dime que no te molesta esa fragancia, dime que deseas el maíz en la mazorca y los copos en la boca. Soy un sembrado en tu yermo, soy un enjambre en tu miel, sidra de tu pomar. Soy una campana que toca a eternidad.

Acaricia mis sienes con tu ocaso, animal travestido de lluvia. Miénteme el amor y su fracaso, miénteme la cobardía y el error. Hagamos lo impensable para distraernos de este mundo anodino e intrascendente.

Seremos cometas haciendo cabriolas, contorsionando el aire. Podemos secuestrar la oscuridad y maldecir a los fantasmas que prevalecen en nosotros. Quiero tu lengua en mi cáñamo, tu tabaco en mi arteria, la indiferencia lejos del trago, miénteme el amor y su milagro...



Se nos volvemos atopar, se algunha vez xacemos xuntos, só che pido que me mintas, que me mintas o amor e o afecto... Que me digas: quero-te, desexo-te, amo-te... Comentan que unha mentira a forza de repetir-se converte en certeza, e eu preciso a evidencia dos teus ollos, un plenilunio baixo as estrelas. Necesito mentir-lle á nada, á prudencia e ao abandono.

Mentir a humanidade e o sangue, a dignidade e o capricho; mentir a hipocrisía. Mentir a cera dos oídos, a nudez, o tacto, a comprensión, a entrega. Mentir a orfandade, a simetría, a carencia; mentir un corazón.

Se a poesía é un xogo de farsantes, o amor é unha arte de timadores. Despois, cando todo remate, poderás seguir coa túa vida, poderei sentir-me vello e canso, e ti poderás buscar as túas zapatillas.

Botaremos repelente de alma para lavar o cheiro e o sabor dos bicos, para blasfemar o rumor dos nosos ósos. Acharei-me perdido como un Homo Antecessor sen bolígrafo para escribir a sordidez dos teus labios e quereremos morrer onde morren as promesas.

Pero agora só nos serve o ceo da argallada. O exalto tamén se pode malversar. Mente a contradición, o abrazo, e engánemo-nos de paixón como os cans.

Di-me que non che estorba esa fragrancia, dime que desexas o millo na mazurca e os copos na boca. Son un sementado no teu ermo, son un enxame no teu mel, sidra do teu pomar. Son unha campá que toca a eternidade.

Acariña as miñas tempas co teu solpor, animal travestido de choiva. Mentir o amor e o seu fracaso, mentir a covardía e o erro. Fagamos o impensable para distraer-nos deste mundo anódino e intranscendente.

Seremos cometas facendo cabriolas, contorsionando o aire. Podemos secuestrar a escuridade e maldicir ás pantasmas que prevalecen en nós. Quero a túa lingua no meu cáñamo, o teu tabaco na miña arteria, a indiferenza lonxe do grolo, mentir o amor e o seu milagre...






27/8/15

Una mujer es territorio, cielo e infierno al mismo tiempo. ¿Qué es un poema comparado con un esfínter bruñido por la lengua? ¿Acaso comiendo versos defecamos gloria? El poeta está caliente (voy a ver lo que sirven en aquella cervecería mientras se hace la pizza). Desde que el gobierno graba el ayuntamiento con impuestos ya no usa mi carburante: reposte, señora, y no escape con la manguera chorreando.

Deja el trabajo, se puede vivir con poco, con menos y hasta con nada: Rajoy no merece que maquillen sus cifras económicas.

¡Cuán perfecto caballero el que huye de todas las pasiones y se consuela con un orgasmo de necios!

Es una mujer adorable en todos los aspectos (quiero decir que le favorece la penetración).

La sangre no ha de ser respetada, ha de ser injuriada y pertrechada hasta el desprecio. Deseo una poesía noble o mueble, da igual, mientras sea decorativa o un pretexto para hacer política de fachas.



Unha muller é territorio, ceo e inferno ao mesmo tempo. Que é un poema comparado cun esfínter brunido pola lingua? Seica comendo versos defecamos gloria? O poeta está quente (vou ver o que serven naquela cervexería mentres se fai a pizza). Desde que o goberno grava o concúbito con impostos xa non usa o meu carburante: encha, señora, e non escape coa mangueira a chorrear.

Deixa o traballo, podemos vivir con pouco, con menos e até con nada: Rajoy non merece que maquillen as súas cifras económicas.

Que perfecto cabaleiro o que foxe de todas as paixóns e consola cun orgasmo de necios!

É unha muller adorable en todos os aspectos (quero dicir que lle favorece a penetración).

O sangue non ha de ser respectado, ha de ser inxuriado e abastecido até o desprezo. Desexo unha poesía nobre ou moble, tanto ten, mentres sexa decorativa ou un pretexto para facer política de fachas.
¿Qué harás cuando el poema ya no pueda saciarte? ¿Qué harás en el desistimiento de las horas? Dame la farsa del buen amar y el buen morir pues estamos solos y los dioses nos ignoran. Entré en un sueño que por profundo no lo era (los sueños crecen en la vigilia como espectros). Había felicidad en sus ojos y ternura en su entrega hasta que se apagó su sonrisa en una mueca y el poema se corrió de carmín para pintar un espantapájaros en sus facciones.

El sueño insistió: Sólo hay verdad en lo innombrable y en un animal dispuesto a morir. También los fantasmas tienen corazón aunque su noche no convenza a las estrellas.

Del aire inaprensible, alguna vez se posa algo entre los dedos que está dispuesto a delinquirnos. Cuando el tiempo apresure su indigencia quiero una caracola de Alicia y no una cagada de roedor.

Alicia salió a mear, a insultar a los transeúntes y a seguir las lineas de la carretera. Algo de hollín debió ver en mí que le agrado, y alguien debió ver en ella lo que se ve en los pájaros.

El primer altar fue una losa de martirio y el hombre abrazó esa roca. ¿Cuántos cuerpos necesitarás para comprender que el amor no llegará, que la nave que parte no regresará y que el alma mundana puede abatirse?

Llueve pesadamente sobre castaños e higueras... Ven a acostarte ahora que la pesadez de los árboles nos desnuda y una conciencia inocua nos incita a vivir; lo demás es humo y ceniza.



Que farás cando o poema xa non te poida saciar? Que farás no disentimento das horas? Dá-me a farsa do bo amar e o bo morrer pois estamos sós e os deuses nos ignoran. Entrei nun soño que por profundo non o era (os soños medran na vixilia como espectros). Había felicidade nos seu ollar e tenrura na súa entrega até que se apagou o seu sorriso nun aceno e o poema escorreu de carmín para pintar un espantallo nas súas faccións.

O soño insistiu: Só hai verdade no innominable e nun animal disposto a morrer. Tamén as pantasmas teñen corazón aínda que a súa noite non convenza ás estrelas.

Do aire inaprensible, algunha vez se pousa algo entre os dedos que está disposto a nos delinquir. Cando o tempo apresure a súa indixencia quero un apupo de Alicia e non unha cagalla de roedor.

Alicia saíu mexar, a insultar aos transeúntes e a seguir as marcas das estradas. Algo de feluxe debeu ver en min que lle agradou, e alguén debeu ver nela o que se ve nos paxaros.

O primeiro altar foi unha laxa de martirio e o home apertou esa rocha. Cantos corpos necesitarás para comprender que o amor non chegará, que a nave que parte non regresará e que a alma mundana pode abater-se?

Chove pesadamente sobre castiñeiros e figueiras... Ven deitar, agora que a pesades das árbores nos está a espir e unha conciencia inocua incita a vivir; o resto é fume e cinza.

26/8/15

Quizás sea mejor para el poema ser un plato roto en una mesa, helio desposeído de tormenta o una bota sin atar.

Tal vez la peste de un corazón sea insuficiente y se pueda tapar con ajenjo.

¿Por qué padece el alma su infortunio? No era el convencimiento sino el amor el que debería levantar a los cadáveres.

La sinceridad y la honestidad duelen más que cualquier posesión. Dejar ir es estar alejados de cualquier dominio, mas siempre buscamos a los demás por una carencia.

Cuando subas a mi alcoba me amarás como el orujo y querrás enterrar la contradicción entre mis brazos. No existe el amor superficial sólo la superficialidad de amar.

Si no nos despertamos en la inocencia de unos ojos toda generosidad es insuficiente, todo cuerpo es mercancía y la fidelidad es una excusa de malhechores.

Escucha mi verdad: no tengo nada que reprochar ni a nadie a quien nombrar, gané cuando me amaron y perdí cuando me perdieron.



Quizais sexa mellor para o poema ser un prato roto nunha mesa, helio desposuído de tormenta ou unha bota sen atar.

Talvez a peste dun corazón sexa insuficiente e póidamo-lo tapar con absintio.

Por que padece a alma o seu infortunio? Non era o convencemento senón o amor o que debería levantar aos cadáveres.

A sinceridade e a honestidade doen máis que calquera posesión. Deixar ir é estar afastados de calquera dominio, mais sempre procuramos aos demais por unha carencia.

Cando subas á miña alcoba serei amado como a unha botella de bagazo e quererás enterrar a contradición entre os meus brazos. Non existe o amor superficial só a superficialidade de amar.

Se non espertamos na inocencia duns ollos toda xenerosidade é insuficiente, todo corpo é mercadoría e a fidelidade é unha escusa de malfeitores.

Escoita a miña verdade: non teño nada que reprochar e ninguén a quen nomear, gañei cando me amaron e perdín cando me perderon.
A veces encuentras a un animal poético capaz de persuadir y cuando lo conoces deseas permanecer a su lado. No se trata de utilizar parasoles para protegernos del rigor, siempre es dulce dejarse morir en el brillo de unos ojos extraños. Se trata de Gimli, el Huargo y los orcos, y otro lobo sobre el orco y la hiena, hasta que la fuerza del enano es vencida por una fortaleza de pulgas y repulsión (la humanidad conteniendo a las fieras).

Te he amado como a una malformación, como a un gemelo siamés o el pezón invertido de una perra cuya leche era aguamiel de verruga.

Un quiste blando se arrugó al tocarlo y se fue lejos a llamar a sus hacinados facinerosos. Regresó con un pelo tan largo como el de un moño y juró pleitesía mientras blandía su argumento.

Pero esta no es la historia que quería relatar, la historia era un globo de niño y cómo la lujuria del poeta quiso apoderarse de su entretenimiento. Si el loco no regresa por amor tampoco lo hará por razones, la cordura es una madriguera de tejón.

Ahora..., observa en mi corazón la esfera arrancada con artimañas y argucias, y trae una aguja.



Ás veces atopas a un animal poético capaz de persuadir e cando o coñeces desexas permanecer á súa beira. Non se trata de utilizar parasois para protexernos do rigor, sempre é doce deixar-se morrer no brillo duns ollos estraños. Trata-se de Gimli, o Huargo e os orcos, e outro lobo sobre o orco e a hiena, até que a forza do anano é vencida por unha fortaleza de pulgas e repulsión (a humanidade contendo ás feras).

Amei-te como a unha malformación, como a un xemelgo siamés ou a mamila invertida dunha cadela cuxo leite era hidromel de verruga.

Un quiste brando engurrou ao o tocar e foi-se lonxe a chamar aos seus amoreados facinorosos. Regresou cun pelo tan longo como o dun moño e xurou obediencia mentres brandía o seu argumento.

Máis esta non é a historia que quería relatar, a historia era un globo de neno e como a luxuria do poeta quixo apoderar-se do seu entretemento. Se o tolo non regresa por amor tampouco o fará por razóns, a cordura é un tobo de porco teixo.

Agora..., observa no meu corazón a esfera arrincada con artimañas e argucias, e trae unha agulla.
Profundiza, profundiza, le dije a la canción, en los profundos surtidores de mi alma. Te limpiaré las sentinas como un mirlo de papel y te vestirás de oro hasta que el sarcasmo priorice las consecuencias.

Yo te amé y tú me amaste, aunque sea el abandono la medida del imposible la desidia es una ruta en las cartas marinas.

Quería un traslúcido cristal desde el que se pudiera observar una noche estrellada. No me gusta la doble moral ni persignar altares, entre chacales y poetas la sinceridad es un lujo. Todo es engaño y el engaño es certeza mientras Atlas sostenga el firmamento sobre sus hombros.



Profunda, profunda, dixen-lle á canción, nos profundos chafarices da miña alma. Limparei-che as sentinas como un merlo de papel e vestirás de ouro até que o sarcasmo examine as consecuencias.

Eu amei-te e ti amaches-me, aínda que sexa o abandono a medida do imposible a desidia é unha ruta nas cartas mariñas.

Quería un translúcido cristal desde o que puidese observar unha noite estrelada. Non me gusta a dobre moral nin persignar aras, entre chacais e poetas a sinceridade é un luxo. Todo é engano e o engano é certeza mentres Atlas sosteña o firmamento sobre os seus ombreiros.



De entre todos los poetas y las rudas mujeres, tú eres el antagonista de mis días. Yo amo el absoluto de uno solo de tus cabellos y la bondad de tu sangre con los mendicantes.

Entre nosotros el éter o el amor no importan, éter o amor son en vano. No importa que me pienses convencional si lo que merecemos está lejos de nuestras pretensiones.

Amo tus palabras y la sinceridad de tus actos. Un mundo definido por costumbre es un lugar incierto, como inciertos son los días: ave que se aprovecha de nuestras artes y alimenta nuestros afanes.

Un alma de igual a igual, de sexo a sexo, de bajeza a bajeza (sólo los civilizados y cobardes esgrimen convicciones y principios).



De entre todos os poetas e as rudas mulleres, ti es o antagonista dos meus días. Eu amo o absoluto dun só dos teus cabelos e a bondade do teu sangue para cos mendicantes.

Entre nós o éter ou o amor non importan, éter ou amor son en balde. Non importa que me penses convencional se o que merecemos está lonxe das nosas pretensións.

Amo as túas palabras e a sinceridade dos teus actos. Un mundo definido por costume é un lugar incerto, como incertos son os días: ave que se aproveita das nosas artes e alimenta os nosos afáns.

Unha alma de igual a igual, de sexo a sexo, de baixeza a baixeza (só os civilizados e covardes esgrimen conviccións e principios).
Nunca te desheredaría de mi mundo porque no hay ninguna herencia. Escribí un poema que te quería maltratar de alguna manera, demasiado simple. Quería decirte que te estimo y te considero aunque no te comprenda. He separado el plano del deseo hacia otra ingenuidad más racional. Eres mi igual, mi semejante, mi interlocutor, dos poetas homosexuales que cohabitan con la palabra y a veces deciden mojarse el tintero. No más explicaciones ni condicionantes entre nosotros (camaradería de sodomitas).



Nunca te desherdaría do meu mundo porque non hai ningunha herdanza. Escribín un poema que te quería maltratar dalgún xeito, demasiado simple. Quería dicir que te estimo e considero aínda que non te comprenda. Teño apartado o plano do desexo cara a outra inxenuidade máis racional. Es o meu igual, o meu semellante, o meu interlocutor, dous poetas homosexuais que cohabitan coa palabra e ás veces deciden mollar-se o tinteiro. Non máis explicacións nin condicionantes entre nós (camaradería de sodomitas).

25/8/15

Abre el escote y deja que muerda la rosada aureola, que beba de tus mejillas la honestidad de ser. No hay ninguna forma de amar que no hiera, ninguna razón que prevalezca. Los amantes son carpas irisadas en un lecho de bronce, jugando al armisticio de las dulces promesas.



Abre o escote e deixa que morda a rosada mamila, que beba das túas fazulas a honestidade de ser. Non hai ningún xeito de amar que non fira, ningunha razón que prevaleza. O amor son carpas irisadas nun leito de bronce, xogando ao armisticio das doces promesas
Su vagina se cerró como un Cromlech sobre mis hoscos testículos y pude distinguir la belleza de su megalito.

Yo quería que la reina dichosa pusiera sus huevos y criara sus larvas en mi carcoma, sólo así el ámbar queda atrapado en las edades.

Busco una pureza que malverse la pureza, un atractivo sin atractivo... Vuelvo a pensar en el anochecer que calafetea el alma de los pisapapeles. Tú, que escribes una librería de exorcismos, aparta a este fantasma de tu diario.





A súa vaxina pechou-se como un Cromlech sobre os meus oscos testículos e puiden distinguir a beleza do seu megálito.

Eu quería que a raíña ditosa puxese os seus ovos e criara as súas larvas no meu caruncho, só así o ámbar queda atrapado nas idades.

Busco unha pureza que malverse a pureza, un atractivo sen atractivo...

Volvo pensar no anoitecer que calafatea a alma dos calcapapeis. Ti, que escribes unha librería de exorcismos, aparta a esta pantasma do teu diario.
No sabemos si ha quedado polvo de estrella en el ajuar. La Diosa quiere pasear su belleza, ser piropeada por los necios y penetrada por los hijos del azar. Los dados se mueven hacia su fortuna. Dime, ¿qué ves en mi tirada? Dime, ¿qué ventura en mi mano? ¿Podrías comprobar lo que aguardaban los dedos de los dedos, antes que el destino retuviera el cielo en las apuestas?

Nada mensurable en un corazón femenino, nada tangible de mi geometría en su boca, nada amable de las migas de pan y el camino.

Si eres la despensa del mundo por qué sufrir hambre de ulceraciones; y, por ecuanimidad, ¿por qué guardar arcones y cucarachas al amparo de la rapiña si el latrocinio es la certeza de la llave?



Non sabemos se quedou po de estrela no enxoval. A Deusa quere pasear a súa fermosura, ser encomiada polos necios e penetrada polos fillos do azar. Os dados moven-se cara á súa fortuna. Dime, que ves na miña tirada? Dime, que ventura non regresa á súa man? Poderías comprobar o que agardaban os dedos dos dedos, antes que o destino retivese o ceo nas apostas?

Ningunha medida nun corazón feminino, nada tanxible da miña xeometría na súa boca, nada amable das faragullas de pan e o camiño.

Se es a despensa do mundo por que sufrir fame de ulceracións; e, por ecuanimidade, por que gardar arcas e cascudas ao amparo da rapina se o latrocinio é a certeza da chave?
Nunca he pretendido tu exclusividad, no había ninguna posesión en mi desempeño, ninguna mancha en la entrega, el alma se henchía, tonificada por la esencia, y el corazón restallaba en el cúmulo.



Nunca pretendín a túa exclusividade, non había ningunha posesión no meu desempeño, ningunha mancha na entrega, a alma enchía-se, tonificada pola esencia e o corazón estralaba no cúmulo.

24/8/15

El firmamento parece desinhibirse, romperse como una meretriz que abandona a sus hijos para acostarse con cualquiera.

¡Dame un poco de eso que hace feliz y oblígame a observar el rojo atardecer de los sin-nombre! Mi perdición es tu semen, los ojos que desprecian y el infortunio que ama.

Avasállame, ya no tengo pudor ni heredad, sólo una sucia vagina para un sucio corazón. Todas las noches el mundo grita un fracaso y trasmite la sífilis por teléfono. Mancíllame y prevarica mi cansancio. Cuando no sea digna de follar los hombres harán de mi belleza un trapo para fregar.



O firmamento parece desinhibirse, romper como unha meretriz que abandona aos seus fillos para deitar-se con calquera.

Dá-me un pouco diso que fai feliz e obriga-me a observar o vermello atardecer dos sen-nome! A miña perdición é o teu seme, os ollos que desprezan e o infortunio que ama.

Asoballa-me, xa non teño pudor nin herdanza, só unha sucia vaxina para o teu sucio corazón. Todas as noites o mundo berra un fracaso e transmite a sífilis por teléfono. Lixa-me e prevarica o meu cansazo. Cando non sexa digna de foder os homes farán da miña fermosura un trapo para fregar.
¡Estaba tan hermosa! Todos los cuervos a su alrededor y yo haciéndole el amor (creo que se la metí a algún cuervo porque graznaba y no dejaba de aletear). Sus ojos brujos picoteaban mis párpados. Tenía esa expresión de los muertos que aún no están convencidos de su muerte; y, abracadabra, tuve que volver a meter sus intestinos donde estaban.

Le di la vuelta al despojo para observar el iris de su culo, tan agradable como una supuración (fue una delicia de heces y esperma putrefacto).

Oí una risa impertinente cuando la estaba vaciando de sus jugos. El viento ululaba más que de costumbre por aquellos parajes oscuros. Le solicité otra postura, pero en mi atrevimiento le disloqué las caderas y no pude componerlas.

Jugamos a la ventrilogía con gusanos y larvas. Las sacudidas le gustaban y las aves más diáfanas aterrizaban en sus glúteos llevándose un trozo de cuero para sus pitanzas.

¡Estaba tan hermosa como un amor descompuesto y el instante nos bendecía con lo expuesto!



Estaba tan fermosa! Todos os corvos ao seu redor e eu facendo-lle o amor (creo que lla metín a algún corvo porque ela grallaba e non deixaba de bater as ás). Os seus ollos meigos peteiraban as miñas pálpebras. Tiña esa expresión dos mortos que aínda non están convencidos da súa morte; e, abracadabra, tiven que volver meter os seus intestinos onde estaban.

Dei-lle a volta ao refugallo para observar o iris do seu cu, tan agradable como unha supuración (foi unha delicia de feces e esperma putrefacto).

Oín unha risa impertinente cando a estaba baleirando dos seus mollos. O vento aturuxaba máis que de costume por aquelas paraxes escuras. Solicitei-lle outra postura, pero no meu atrevemento disloquei-lle os cadrís e non llos puiden compoñer.

Xogamos á ventriloquia con vermes e larvas. As sacudidas gustaban-lle e as aves máis diáfanas aterraban nos seus glúteos levando un anaco de coiro para as súas crianzas.

Estaba tan fermosa como un amor descomposto e o instante bendicía-nos co exposto!
He aquí que la broma nos desmaquilló los ojos. Una mujer que se retracta y reafirma sólo puede convencernos de sus peregrinas pasiones.

Viejo payaso grandilocuente, no te atrevas a llorar las cuitas sino a sonreír con un visaje enorme, pues cuando observes el rostro de tu amada no podrás dejar de mofarte.



Velaquí que a broma nos quitou a maquillaxe dos ollos. Unha muller que se retracta e reafirma só pode convencer-nos das súas peregrinas paixóns.

Vello pallaso grandilocuente, non te atrevas a chorar as cuitas senón a sorrir cun aceno enorme, pois cando observes o rostro da túa amada non te poderás deixar de mofar.
Diosa de los desarrapados


¿Cuándo el dolor empieza a ser más que dolor? ¿Cuándo la pena más que pena? Pones tu fe en mí y siempre desconfías de tu creencia.

Amas a tus vagabundos y perdidos pero todos te observan con sarcasmo e ironía, lo he visto en la cara de esos sucios mendicantes que aproximas a tus senos como crucificados, sólo piensan en la avaricia del libre mercado para tomarte entre cartones e inmundicia.

Yo no soy más galán que un pordiosero, deseo yacer entre tus bragas y que Teresa de Calcuta y la Pasionaria me hagan una mamada.

Estoy pensando en convertirme en un paria de la tierra, o un obrero sindicado al crimen del anarquismo, para que sacudas con tus negras trenzas la mandrágora y la biblia.

Nunca he dicho que te amo y sé que mis ácidas palabras te hieren en el ano (nunca he hollado una flor más prieta ni otra flor ha querido ser de mis dedos con tanta vehemencia).

Estoy con la leña, cada leño es un poema y mi perra me lame los nudillos...



Deusa dos esfarrapados

Cando a dor empeza a ser máis que dor? Cando a magoa máis que magoa? Pos a túa fe en min e sempre dúbidas da túa crenza.

Amas aos teus vagabundos e perdidos pero todos te están a observar con sarcasmo e ironía, teño-o visto na face deses sucios mendicantes que aproximas aos teus seos como crucificados, só pensan na avaricia do libre mercado para foder-te entre cartóns e desperdicios.

Eu non son máis galán que un lambepratos, desexo xacer entre as túas bragas e que me fagan unha mamada Teresa de Calcuta e a Pasionaria.

Estou a pensar en converter nun paria da terra, ou un obreiro sindicado ao crime do anarquismo, para que sacudas coas túas negras trenzas a mandrágora e a biblia.

Nunca dixen que te amo, e sei que as miñas acedas palabras feren o teu ano (nunca vexei unha flor máis preta nin outra flor quixo ser dos meus dedos con tanta vehemencia).

Estou coa leña, cada madeiro é un poema e a miña cadela está a lamber-me os cotobelos.
No hay una luna cercana en la habitación del miedo, constante gravedad estacional.

No cuestiono los centímetros de humanidad sino la sed de Adán. Nadie se pregunta por la profundidad de una vagina o si el pozo puede aclarar la garganta, se supone que los sedientos necesitan beber, se supone que el agua calma la sed.

Nadie te follará 45 minutos completos sin una pausa para tomar el té. Ya saciados, continuaremos a la misma distancia que los franceses se encontraron con los ingleses en el túnel del canal.

La tuneladora va bien, no nos hemos desviado de la ruta. Centímetro abajo, centímetro arriba, la proeza ha unido un continente y Europa ya puede penetrar en la Gran Bretaña.

¿Qué ocurrirá cuando la tierra tiemble sus orgasmos y Poseidón decida emigrar del Mediterráneo?

No sé si parar en medio del placer para deleitarme con una galleta de mantequilla, o eso hará que mi progenitora me azote las cachas para seguir copulando a mi ramera y acabar el trabajo de la honra y la familia.

¿Qué dirías si haciéndote el amor el rostro materno me impulsara a desahogarme procurando la efigie de mi nodriza?

Después de sacarla del estrecho, agotada y fláccida, mi madre me la limpia con esmero y besa el meato: "¡Te has portado bien, dame un bastardo!".


 
Non hai unha lúa próxima na habitación do medo, constante gravidade estacional.

Non cuestiono os centímetros de humanidade, senón a sede de Adán. Ninguén se pregunta pola profundidade dunha vaxina ou se o pozo pode aclarar a gorxa. Supón-se que os sedentos necesitan beber, supón-se que a auga acouga a sede.

Ninguén te foderá 45 minutos completos sen unha pausa para tomar o té. Xa saciados continuaremos á mesma distancia que os franceses se atoparon cos ingleses no túnel da canle.

A tuneladora vai ben, non nos temos desviado da ruta. Centímetro abaixo, centímetro arriba, a proeza uniu un continente e Europa xa pode penetrar na Gran Bretaña.

Que acontecerá cando a terra trema os seus orgasmos e Poseidón decida emigrar do Mediterráneo?


Non sei se parar no medio do pracer para deleitar cun doce de manteiga, ou iso fará que a miña proxenitora azoute as miñas cachas para seguir copulando á miña rameira e acabar o traballo da honra e a familia.

Que dirías se facendo o amor desafogara co rostro materno procurando a efixie da miña ama de cría?

Despois de sacala do estreito, esgotada e fláccida, a miña nai limpa-ma con esmero e bica o meato: " Así, meu ben, dá-me un bastardo!".
Todo conspira contra el hombre y en consecuencia el hombre es un hipocondriaco universal. ¿Qué grado de cinismo detenta un corazón amado por enteras soledades? La veracidad es una torcaz acuchillada. El abandono ya nos concernía y el desamparo no ha hecho otra cosa que invitarnos a permanecer.


Todo conspira contra o home e en consecuencia o home é un hipocondríaco universal. Que grao de cinismo contén un corazón que é amado por enteiras soidades? A veracidade é unha pomba acoitelada. O abandono xa nos concernía e o desamparo non fixo outra cousa que convidar-nos a permanecer.
"tiene que haber, Dios sea loado, una certeza,


si no de bien amar, al menos de no amar,


y esto es verdadero después de la derrota permanente."




Dylan Thomas




La creación, al igual que una recompensa de mujer, nos seduce con suaves jades y paciente entrega, súplica de descendencia, semilla de consolación, dignidad y abandono… Aun confrontando que el poeta jamás cohabitará con el propósito de su útero, clama y maldice con resignación: estoy yerma como una infeliz criatura, permanece en mi alcoba y penetra en mi ser hasta que la sombra se confunda con la hoguera.

 
"ten que haber, Deus sexa loado, unha certeza,


se non de ben amar, polo menos de non amar,


e isto é verdadeiro despois da derrota permanente."




Dylan Thomas



A creación, mesmo que unha recompensa de muller, nos seduce con suaves xades e paciente entrega, súplica de descendencia, semente de consolación, dignidade e abandono... Aínda confrontando que o poeta endexamais cohabitará co propósito do seu útero, clama e maldí con resignación: estou erma como unha infeliz criatura, permanece na miña alcoba e penetra no meu ser até que a sombra confunda coa fogueira.

23/8/15

No podemos abrazar todos los amaneceres ni inclinarnos ante todos los soles, a veces sólo podemos pretender morir junto a un ocaso.



Non podemos abrazar todos os amencere
s nin inclinar-nos ante todos os soles, ás veces só podemos pretender morrer xunto a un solpor.

 
Me llevó mucho tiempo llegar a ti y ahora ponemos el mismo empeño en tergiversarnos ¿Nos llevará el mismo tiempo la renuncia? Ya no hay besos bajo la luna de los equisetos y un lobo sin manada es un cielo sin coartada.


 
Levou-me moito tempo chegar a ti e agora poñemos o mesmo empeño en terxiversarnos. Levará o mesmo tempo a renuncia? Xa non hai bicos baixo a lúa das xestelas e un lobo sen manda é un ceo sen coartada.
Aquel verano los tres poetas se desnudaron para componer una trilogía, (bien pensado, nos desvestimos dos y él se quedó mirándonos con incredulidad). A decir verdad nunca he contemplado su miembro lírico, pero a todas luces sus pantalones eran insuficientes para soportar su humanidad y su vello pectoral profanaba la rectitud.

Una erección fecunda como el arpa de Stivell, constreñida en el sillín de una bicicleta: supongo que a veces querría emerger como un periscopio para manosear la poesía de las bragas y deleitarse con el moco de las alfombras.

Los tres estúpidos poetas prevaricaban la sandez y con sus almas lustrosas deshollinaban las chimeneas de las furcias. Nuestros padres se reían de nuestra anormalidad y sobresaltados llegaron a sospechar de nuestra sexualidad: ¿Andan demasiado juntos haciendo un triciclo?

Todo era belleza y hasta las adúlteras porfiaban por nuestra perfección. El poema era pluscuamperfecto. Vivíamos y la vida nos escupía sus dones, nos eyaculaba en las sienes su crece-pelo.

Cuánta magnífica voluntad en una caja de música. El mecanismo estaba gastado y oxidado pero aún había una nota subyacente y la bailarina de una sola pierna complacía al melómano.

Un día, el de mayores atributos me invitó a su casa y, entre ostra y ostra, la conversación se fue animando. Su mujer aseguró que tenía un "culito precioso" (es de destacar que sus ojos rebosaron con aquella expresión). Yo reconocí todas sus virtudes aunque nunca profundicé en sus significados, pero a tenor de su sonrisa pude comprobar la ingenuidad de aquella afirmación.



Aquel verán os tres poetas espiron-se para compoñer unha triloxía, (ben pensado, desvestimos dous e el quedou ollando para nós con incredulidade). En verdade nunca contemplei o seu membro lírico, pero de xeito evidente os seus pantalóns eran insuficientes para soportar a súa humanidade e a súa lanuxe pectoral profanaba a rectitude.

Unha erección fecunda como o arpa de Stivell, constrinxida no asento dunha bicicleta: supoño que ás veces querería emerxer como un periscopio para apalpar a poesía das bragas e deleitar-se co moco das alfombras.

Os tres estúpidos poetas prevaricaban a sandez e coas súas almas lustrosas desenfeluxaban as chemineas das golfas. Os nosos pais rían da nosa anormalidade e sobresaltados chegaron a sospeitar da nosa sexualidade: Andan demasiado xuntos facendo un triciclo?

Todo era fermoso e até as adúlteras porfiaban pola nosa perfección. O poema era pluscuamperfecto. Viviamos e a vida cuspía-nos os seus dons, exaculaba nas nosas tempas o seu crece-pelo.

Canta magnífica vontade nunha caixa de música. O mecanismo estaba gastado e oxidado pero aínda había unha nota subxacente e a bailarina dunha soa perna compracía ao melómano.

Un día, o de maiores atributos convidou-me á súa casa, e, entre ostra e ostra, a conversación foi-se animando. A súa muller asegurou que tiña un "cuíño precioso" (é de destacar que os seus ollos sobordaron con aquela expresión). Eu recoñecín todas as súas virtudes aínda que nunca profundei nos seus significados, pero a teor do seu sorriso puiden comprobar a inxenuidade daquela afirmación.

22/8/15

Si la poesía es destino, el destino nos pertenece (a menos que la cárcel sea la cerrajería del hado y tal voluntad no pueda escapar, voluble e inocente, sin permiso de sus carceleros). Los amantes que se recusan se precipitan a su aniquilamiento.



Se a poesía é destino, o destino pertence-nos (agás que o cárcere sexa a cerrallaría do fado e tal vontade non poida fuxir, voluble e inocente, sen permiso dos seus gardiáns). Os amantes se recusan e os empedernidos precipitan-se ao seu aniquilamento.
Para mí, una aventura de sábanas calientes y corazones tibios es enrollarse como un gasterópodo en las babas.
No somos transparentes y cuando amamos no somos libres, en todo caso somos rehenes de nuestra idealización. No hay otra forma ni otra voluntad, no existe un pájaro sin jaula si esa jaula es el cielo.



Non somos transparentes e cando amamos non somos libres, en todo caso ansiamos ser reféns da nosa idealización. Non hai outro xeito nin outra vontade, non existe un paxaro sen gaiola se esa gaiola é o ceo.

21/8/15

¡Oh, Dioses, dadme fuerzas para soplar en el ano de un gusano y hacer un poema, para copular con un mosquito y llenarlo de alquimia! No consigo que una mujer se acerque a mi atractivo y mis otras virtudes no son suficientes para atrapar un insecto. Tengo que prodigar otro tipo de calambres: un amor desairado que no dependa de la gracia sino de la desgracia, para que el deseo quede atrapado en pegamento de roedores.



Oh, Deuses, dade-me forzas para soprar no ano dun verme e facer un poema, para copular cun mosquito e enchelo de alquimia! Non consigo que unha muller se achegue ao meu atractivo e as miñas outras virtudes non son suficientes para atrapar un insecto. Teño que prodigar outro tipo de cambras: un amor desairado que non dependa da graza senón da desgraza, para que o desexo quede atrapado en pegamento de roedores.
¿Huyes de las mariposas, las tortugas y el sadomasoquismo? Te has cansado del trabajo, de la familia, de la legalidad y la literalidad; de las confesiones y su credo, de la confraternidad de los malditos y sus bastardas razones... Sólo necesitas un sepulturero de confianza y no arrepentirte de regresar a la tierra.



Foxes das bolboretas, das tartarugas e do sadomasoquismo? Cansaches do traballo, da familia, da legalidade e a literalidade; do amor, das confesións e o seu credo; da confraternidade dos malditos e as súas bastardas razóns... Só necesitas un sepultureiro de confianza e non arrepentir de regresar á terra.

La habría amado tres veces como marca el prospecto de una receta: al desayuno, a la comida y a la cena. Nunca me cansaría de la medicación aunque el amor fuera pernicioso y produjera efectos secundarios.



Tería-a amado tres veces como marca o prospecto dunha receita: ao almorzo, á comida e á cea. Nunca me cansaría da medicación aínda que o amor fose pernicioso e producise efectos secundarios.
Alcé el corazón, tan tímido como prudente, para contemplar el horizonte de sus bucles, y la conmoción cayó como un ocaso entre sus muslos. Quise renacer en su abdomen y tegumentos pero ella me aleccionó con premura:

"El navío quiere zarpar hacia otros puertos y naufragar en el crisol de otros brazos. Apresúrate a desatar los amarres y a observar como el embarcadero es abandonado por su posesión".



Alcei o corazón, tan tímido como prudente, para contemplar o horizonte dos seus bucles, e a conmoción caeu como un solpor entre as súas coxas. Quixen renacer no seu abdome e tegumentos pero ela instruíu-me con présa:

"O navío quere partir cara a outros portos e naufragar no crisol doutros brazos. Apresura a desatar os amarres e a observar como o embarcadoiro é abandonado pola súa posesión".
La religión ha muerto... En las iglesias ya no se venera a Dios sino a una caricatura de Cristo.



A relixión morreu... Nas igrexas xa non se celebra a Deus senón a unha caricatura de Cristo.
Esa misma indolencia, secuestrada en un útero, prodigaría un imposible que haría temblar todos los cimientos.
Esa misma indolencia, secuestrada en un útero, prodigaría un imposible que haría temblar todos los arcanos. Cerca, un niño de meses comía su papilla y una madre lo arrullaba. Pensaba en ti..., con un lavado de optimismo yo podría haber sido esa criatura y tú mi aya.

Preferiría que Alicia se alimentara con mi cuello de anátida como un simple mustélido, pero ella ama los versos más que la abrasión de las almohadas: todos los poemas mienten y cuando mienten dicen la verdad.



Esa mesma indolencia, secuestrada nun útero, prodigaría un imposible que faría tremer todos os arcanos. Perto, un neno de meses comía a súa polenta e unha nai de seos voluptuosos arrolaba-o. Pensaba en ti..., cun lavado de optimismo eu podería ser esa criatura e ti a miña ama de cría.

Preferiría que Alicia se alimentase co meu pescozo de anátida como un simple mustélido, pero ela ama os versos máis que a abrasión das almofadas: todos os poemas menten e cando menten din a verdade.

20/8/15

La fealdad es grasa de espíritu y presunción de alma, cuerpos sin perturbación, perfectamente simétricos y aparentes.
La belleza es destierro, desprecio de Quasimodos cuya humanidad es incapaz de sostenerse sobre sus deformes extremidades.
Los símbolos de un hombre se circunscriben a su genitalidad, genitalidad y orfandad, eso es todo.



Os símbolos dun home circunscriben-se á súa xenitalidade, xenitalidade e orfandade, iso é todo.
Pies descalzos que osáis el semen de una ola y os atrevéis a la lujuria de la arena... Antiguas figuras se resquebrajan bajo un cardumen de estrellas. Allí yace mi infrecuente amor, sobre un escollo verde como el limo... De aquel lugar no desearás regresar jamás, te atrapará una belleza sodomizada y dulce que querrás preservar para siempre.



Pés descalzos que ousades o seme dunha onda e atrevedes-vos á luxuria da area. Antigas figuras degretan-se baixo un cardume de estrelas. Alí xace o meu infrecuente amor, sobre un escollo verde como o limo... Daquel lugar non desexarás regresar xamais, atrapara-che unha beleza sodomizada e doce que quererás preservar para sempre.
Los noctámbulos apenas persuaden a la noche para que permanezca. El día se alza y no hay anclajes en los ojos, ni perturbación en la mirada, sólo melancolía en los corazones apagados.

Todos procuramos el rescate pero es difícil rehuir la certeza, lo cierto es que nunca quisimos la salvación.



Os noctámbulos apenas persuaden á noite para que permaneza con eles. O día está-se a erguer e non hai ancoraxes nos ollos, nin perturbación na mirada, só melancolía nos corazóns apagados.

Todos procuramos o rescate pero é difícil fuxir da certeza, o certo é que nunca quixemos a salvación
El poema es la premonición de una verdad inexorable.
Bromadiolona


He caído por la alcantarilla de mi Diosa hasta las fauces de sus nalgas y fui dichoso como una rata que lame el inframundo.

La Diosa horadó los nombres y abrió sus puertas a la conspiración de un cielo.

Las entradas selladas fueron profanadas, tomadas con alevosía y cautela.

¡Alma de sumidero, quiéreme entre tus portones, arcos y catacumbas, cuando defeque la noche en las aceras!

La Diosa ofreció su lengua y besó al apestado que orinó en el vergel de sus labios.

¡Alma de sumidero, quiéreme entre tus portones, arcos y catacumbas, cuando defeque la noche en tus entrañas!

El animal quiso morir junto a su deseo.



Bromadiolona


Caín polo sumidoiro da miña Deusa até as fauces das súas nádegas e fun ditoso como unha rata que lambe o inframundo.

A Deusa penetrou os nomes e abriu as súas portas á conspiración dun ceo.

As entradas seladas foron profanadas, tomadas con aleivosía e cautela.

Alma de sumidoiro, quere-me entre os teus portóns, arcos e catacumbas, cando defeque a noite nas beirarrúas!

A Deusa ofreceu a súa lingua e bicou ao abafado que ouriñou no verxel dos seus labios.

Alma de sumidoiro, quere-me entre os teus portóns, arcos e catacumbas, cando defeque a noite nas túas entrañas!

O animal quixo morrer xunto ao seu desexo.

19/8/15

El infinito lo marcan nuestros huesos, y, más allá, suena la gramola. No nos conformamos con la tierra, pero si nuestra conformidad no está en nosotros tampoco en un universo que destila resignación.

No hace falta asaltar viandantes o inmolarse como la vida que desprecia sus dones.

Compartir el fracaso, la perfecta armonía de los dedos entrelazados: el camino no se hizo para los perdedores sino para los perdidos y la confraternidad que paga todas las rondas.

Siempre habrá unas manos ingenuas perpetuando la ética de los laxantes, cordura de menesterosos que regresan al merecimiento. Amo esa locura que se expresa con templanza y tiene una voz tan maternal que es fácil considerar sus coces y descansar sobre sus lomos.

Sé qué hacer con tus crines: ámame, avasállame con tu afecto, con ese tormento de feminidad, no es un crimen desear una vida, escalar una montaña, corresponder a un hombre...

Tú eres el lugar de mi encomio, desconozco si el hogar desea a su huésped o quiere, más bien, su vacía presunción, su vagancia de nubes.



O infinito marcan-no os nosos ósos, e, alén, soa o gramófono. Non nos conformamos coa terra, pero se a nosa conformidade non está en nós tampouco nun universo que destila resignación.

Non é necesario asaltar viandantes ou inmolar-se como a vida que despreza os seus dons.

Compartir o fracaso, a perfecta harmonía dos dedos entrelazados: o amor non se fixo para os perdedores senón para os perdidos e a confraternidade que paga todas as roldas.

Sempre haberá unhas mans inxenuas perpetuando a ética dos laxantes, cordura dos facareños que regresan ao merecemento. Amo esoutra tolemia que se expresa con temperanza e ten unha voz tan maternal que é fácil considerar as súas coces e descansar sobre os seus lombos.

Sei que facer coas túas crinas: ama-me, asoballa-me co teu afecto, con ese tormento de feminidade, non é un crime desexar unha vida, escalar unha montaña, corresponder a un home...

Ti es o lugar do meu encomio, descoñezo se o fogar desexa ao seu hóspede ou quere, máis ben, a súa baleira presunción, a súa vagancia de nubes.

17/8/15

Mientras te atas los cordones de las botas, el proxeneta se sube a tus andamiajes para probar los licores de tu alma: vino de grosellas y sarampión púrpura en la aureola de tus pezones.

Reanimo tu pecho hasta que se quiebran las costillas y el corazón se estremece como un ovillo de lana: ¡juega, juega, gato loco, juega a los enredos y a la inocencia con tus garras!

Sólo en los encuentros seremos piel y sus tijeras desharán nuestros nudos.

Tu amante se arrodilla y encubre una bajeza, se sumerge en una belleza sin pudor porque el amor es una liturgia de malditos.

¿Hay alguna razón para exonerarnos del pecado? ¿Hay alguna razón para amar la poesía? Hasta una niña boba sabe para qué sirve un pene aunque menosprecie su apariencia. La semilla no necesita conocer su sustancia para engendrar y concebir.

Aprendo de tu virtud y ninguna te salvará de mi indolencia. ¿Para qué sobrevivir a un cielo sin blasones, desolación de amar y no hallarse en lo amado, aflicción de lo amado que no se halla en el amor?

No te puedo decir haz esto o aquello, has de hacer lo que te plazca y te convenga. Como pájaros que intentan el vuelo, alguno de nosotros no sabrá volar e insultará a la eternidad por unas alas tan precarias.



Mentres atas os cordóns das túas botas, o proxeneta sobe-se aos teus andamios para probar os licores da túa alma: viño de grosellas e sarampelo púrpura na aureola das túas mamilas.

Reanimo o teu peito até que se creban as costelas e o corazón estremece como un nobelo de la: xoga, xoga, gato tolo, xoga aos enredos e á inocencia coas túas gadoupas!

Só nos encontros seremos pel e as súas tesoiras desfarán os nosos nós.

O teu amante axeonlla-se e encobre unha baixeza, mergulla nunha beleza sen pudor porque o amor é unha liturxia de malditos.

Hai algunha razón para exonerar-nos do pecado? Hai algunha razón para amar a poesía? Até unha nena boba sabe para que serve un pene aínda que menosprece a súa aparencia. A semente non precisa coñecer a súa sustancia para procrear e concibir.

Aprendo da túa virtude e ningunha te salvará da miña indolencia. Para que sobrevivir a un ceo sen brasóns, desolación de amar e non achar-se no amado, aflición do amado que non se acha no amor?

Non podo dicir fai isto ou aquilo, has facer o que che praza e conveña. Como paxaros que tentan o voo, algún de nós non saberá voar e insultará á eternidade por unhas ás tan precarias.

15/8/15

Estaba pensando que en algún momento elegirás el brindis y yo me quedaré con el corcho de las botellas, pues cada uno merece lo que anhela, y en esa contienda la uva le reprochará su falta de codicia al alcornoque.

Tengo que ordenar este maldito garaje y tirar todos los trastos a la basura. La inmundicia aprecia la ternura de los mundos que se acaban. Diógenes manchado con heces de rata, nuestra insolvencia nos ama y es el peor de los amores el que se apropia de la voluntad.



Estaba a pensar que nalgún intre elixirás o brindo e eu quedarei coa cortiza das botellas, pois cada un merece o que anhela, e nesa contenda a uva reprochará a súa falta de cobiza á sobreira.


Teño que ordenar este maldito garaxe e tirar todos os trastes ao lixo. A inmundicia aprecia a tenrura dos mundos que se esgotan. Dióxenes manchado con feces de rata, a nosa insolvencia está-nos a amar e é o peor dos amores o que se apropia da vontade.

13/8/15

Me interesa en sumo grado el animal magnífico de los desprecios. Le he hecho demasiado caso a la belleza y no he sabido penetrar el Hades. Me desentiendo de todas las deidades... Amada, los infiernos nos aguardan en una cohabitación sin pronombres en el que los dos seremos vagamente tres o una orgía de amanuenses.



Interesa-me grandemente o animal magnífico dos desprezos. Fixen-lle demasiado caso á beleza e non souben penetrar o Ades, desentendo-me de todas as deidades... Amada, os infernos agardan-nos nunha cohabitación sen pronomes no que os dous seremos vagamente tres ou unha orxía de amanuenses.
Nos sentimos abandonados como viejos marinos, sin mar, sin barco y sin horizonte. Tan pronto nos hemos acostumbrado al desfalco de los cuerpos que ya sólo abrazamos el hastío. Nunca debimos poner un interrogante al capricho o a la idoneidad. Vengo de leer tus versos y se me ha contagiado algo de tu salvia y arrojo. Eres una criatura de la noche y la noche sangra de inocencia.



Sentimos-nos abandonados como vellos mariños, sen mar, sen barco e sen horizonte. Tan pronto nos afixemos ao desfalco dos corpos que xa só apertamos o fastío. Nunca debemos poñer un interrogante ao capricho ou á idoneidade. Veño de ler os teus versos e contaxiou-se-me algo da túa salvia e arroxo. Es unha criatura da noite e a noite sangra de inocencia.

12/8/15

El mundo cambiará pero aún no estamos preparados para un jadeo universal. Empieza a husmear como los perros una conciencia a cuatro patas mientras la retama se seca de amor por los pájaros.

La visión de nuestra alma en calzoncillos, la misión de nuestra alma sin calzoncillos, y el estilismo abrupto de una boca femenina.

Nunca seremos cacharros inservibles, al final de nuestros días podemos contener una sustancia y merecer alguna carga.

Tengo un sentimiento encontrado y me agradaría probar el anecdotario de tu corazón. Mea en mis manos hasta que se perviertan todas las cañerías y el Dios Vino regrese a los labios.



O mundo cambiará pero aínda non estamos preparados para un rumor universal. Empeza a osmar como os cans unha conciencia de poutelas mentres a xesta seca de amor polos paxaros.

A visión da nosa alma en calzóns, a misión da nosa alma sen calzóns, e o estilo abrupto dunha boca feminina.

Nunca seremos cacharros inservibles, ao final dos nosos días podemos conter unha sustancia e merecer algunha carga.

Teño un sentimento contraditorio e agradaría-me probar o anecdotario do teu corazón. Mexa nas miñas mans até que se pervertan todos os canos e o Deus Viño regrese aos labios.
¿Por qué poner fe en lo voluble cuando en la eternidad está nuestra morada? ¿Por qué persuadirnos de materia cuando lo inmaterial produce un gozo sin condicionantes? ¿Por qué observar el infinito con ojos llenos de sombras si la redundancia de lo bello reverbera como un espejo en todas partes? Y, al fin, ¿por qué no amar lo indecible si lo innombrable nos ama? Recuerda ese baile cuántico de las partículas o el lenguaje de las formas moldeadas para la creación. La complejidad del ojo escapa a nuestra ciencia y esa es la evidencia del propósito. De la nada no puede surgir la inteligencia igual que de la dispersión no deviene la integridad.



Por que poñer fe no voluble cando na eternidade está a nosa morada? Por que persuadir-nos de materia cando o inmaterial produce un gozo sen condicionantes? Por que observar o infinito cos ollos cheos de sombras se a redundancia da fermosura reverbera como un espello en todas as cousas? E, finalmente, por que non amar o indicible se somos amados polo innominable? Lembra ese baile cuántico das partículas ou a linguaxe das formas moldeadas para a creación. A complexidade do ollo escapa á nosa ciencia e esa é a evidencia do propósito. Da nada non pode xurdir a intelixencia igual que da dispersión non devén a integridade.
Uno no puede obviar lo evidente ni balancear las olas a su arbitrio. El sol que entra por las narices nos hace estornudar.

La poesía puede ser tan hermosa como una incontinencia y vivir en la hoja de un serrucho. ¿Comprendes ahora la belleza de los aserraderos y por qué la madera escupe virutas?



Un non pode obviar o evidente nin balancear as ondas ao seu arbitrio. O sol que entra polos narices fai-nos espirrar.

A poesía pode ser tan fermosa como unha incontinencia e vivir na folla dun serrón. Comprendes agora a beleza dos serradoiros e por que a madeira cospe labras?

En algún momento te aburrirás de mear callejas y te hastiarán los salmos. Un poco de demencia, un poco de arrogancia y estupidez -esa es la dieta del artista-, y algo de amor para evitar el mal aliento. Todos aguardamos una burla del destino y que el destino nos compadezca.



Nalgún momento aburrirás de mexar quellas e fartarás dos salmos. Un pouco de demencia, un pouco de arrogancia e estupidez -esa é a dieta do artista-, e algo de amor para evitar o mal alento. Todos agardamos unha burla do destino e que o destino nos compadeza.

11/8/15

Poeta, en un tiempo Baco y Apolo se deleitaban con tu jactancia, se rendían a tu estirpe. Semidioses y faunos, hombres y bestias se complacían en tu lecho. El rubor acrecentaba las lunas y la ferocidad de un torso era esculpido por labios manchados.

Cuando regrese se depilará el cielo de las axilas y las hembras serán como coyotes.

Ahora yace postrado en una sala, con el corazón abierto y una jaula de grillos en el pecho. Intenta asirse, amparándose a alguna fuerza menesterosa, pero siente en las tripas una intrincada descomposición y su ansia se desparrama por toda la habitación -sobre el desnudo suelo se retuerce entre heces líquidas-.

Dos enfermeras acuden como dos hermosas vestales y le limpian el asqueroso ano con unas toallas de celulosa. Nuestro poeta se siente humillado por la Creación y amado por los Cólicos, pero no comprende por qué el retrete se ha ahuyentado de sus posaderas; él, que nunca trató de acusar su propósito ni contradecir su desempeño.

Ya limpio, el sueño amado desciende como una consolación de mofetas y en sus venas atroces la libación de una sonda purga sus males. El poeta asiente y, aunque toda la estancia está tibia de sus fragancias y harta de sus principios, el culo de Adonis no renuncia jamás al poema.


 
Poeta, nun tempo Baco e Apolo deleitaban coa túa xactancia, rendían-se á túa estirpe. Semideuses e faunos, homes e bestas compracían-se no teu leito. O rubor acrecentaba as lúas e a ferocidade do teu torso era esculpido por beizos manchados.

Cando regrese se depilará o ceo das axilas e as femias serán como coiotes.

Agora xace prostrado nunha sala, co corazón aberto e unha gaiola de grilos no peito. Tenta asir-se, amparando-se a algunha forza xenerosa, pero sente nas tripas unha intricada descomposición e a súa ansia espalla-se por toda a habitación -sobre o espido chan retorce-se entre feces líquidas-.

Dúas enfermeiras acoden como dúas fermosas vestais e limpan-lle o noxento ano cunhas toallas de celulosa. O noso poeta sente-se humillado pola Creación e amado polos Cólicos, pero non comprende por que o retrete escorrentou do seu traseiro; el, que nunca tratou de acusar os seus propósitos nin contradicir o seu desempeño.

Xa limpo, o soño amado descende como unha consolación de mofetas e nas súas veas atroces a libación dunha sonda purga os seus males. O poeta asente e, aínda que toda a estancia está morna das súas fragrancias e farta dos seus principios, o cu de Adonis non renuncia xamais ao poema.
Hay dos tipos de personas en el mundo: los que nacen feos, se vuelven bien parecidos y acaban sus días siendo horrendos; los otros nacen hermosos, se vuelven detestables y fenecen horriblemente atractivos.



Hai dous tipos de persoas no mundo: os que nacen feos, volven ben parecidos e acaban os seus días sendo horrendos; os outros nacen fermosos, tornan detestables e fenecen horriblemente atractivos.
Yo te adoraba, te adoraba, mercader de los esputos, quería tu delicada libra de carne para mi dicha; y ahora estoy burlado, pues debo pagar los agravios y merecerlos.



Eu adoraba-te, adoraba-te, mercador dos esputos, quería a túa delicada libra de carne para a miña dita; e agora estou burlado, pois debo pagar os agravios e merece-los.

Ideal que una cola de equino golpea como un espantamoscas, descendemos y somos amados, no importa si el corazón es incapaz de saciar una vagina, si nuestra angustia no es penetrada por una necesidad.

Ideal que unha cola de equino golpea como un corre moscas. Descendemos e somos amados, non importa se o corazón é incapaz de saciar unha vaxina, se a nosa angustia non é penetrada por unha necesidade.


10/8/15

¿Quién eres tú, maldito cielo, para juzgar amores y espiar cuitas? Salí a pescar con mi polla lunar y un calamar absurdo se pegó a mis genitales: ya éramos dos absurdos cefalópodos echando chorros de tinta y esperma.

Te halé abordo y nos apasionamos, insistimos en el sexo oral, simples y hermosos como dos enamorados.

Empapados de nuestros afluentes probamos todas las posturas, hasta que el viejo marinero se sorprendió al observar un ojo tan vivo y un pico tan voraz borbotar orgasmos en su glande. ¿Quién eres tú, maldito cielo, para juzgar amores y espiar cuitas? El amor que nace condenado nos humilla con tempestades.



Quen es ti, maldito ceo, para xulgar amores e espiar cuitas? Saín a pescar co meu carallo lunar, e unha lura absurda pegou-se aos meus xenitais: xa eramos dous absurdos cefalópodos botando chorros de tinta e esperma.

Alei-te abordo e apaixonamos-nos, insistimos no sexo oral, simples e fermosos como dous namorados.

Empapados dos nosos afluentes probamos todas as posturas, até que o vello mariñeiro sorprendeu-se ao observar un ollo tan vivo e un pico tan voraz borboriñar orgasmos no seu glande. Quen es ti, maldito ceo, para xulgar amores e espiar cuitas? O amor que nace condenado humilla-nos con tempestades.
Por un resquicio, viento y marea, la materia es horadada y en la abrasión la roca se hace arena; intenta apresar un puñado de ese esquivo elemento y retén algo más que un esbozo.



Por unha físgoa, vento e marea, a materia é furada e na abrasión a roca fai-se area; tenta apresar un puñado dese esquivo elemento e retén algo máis que un esbozo.

8/8/15

He escrito un poema porque estoy extraño de todo y de mi mismo, y sé que los poemas son la trampa y la afrenta, el capricho comparado con la necesidad. Me he erguido de la cama con esa voz tibia en el cerebro y he rubricado una canción para tus sueños, y te he malversado porque hoy todo malversa. Si te excita deberías romperlo, pues las palabras maltratan lo que pretendemos preservar.



Escribín un poema porque estou estraño de todo e de min mesmo, e sei que os poemas son a trampa e a afronta, o capricho comparado coa necesidade. Erguín da cama con esa voz morna no cerebro e rubriquei unha canción para os teus soños, e teño-te malversado porque todo malversa. Se te excita deberías romper-lo, pois as palabras maltratan o que pretendemos preservar.


 
Quiero estar contigo y no estoy contigo, contiguos y distantes ya no estamos. Tal vez de otra forma, con alguna perdida y desnuda indigencia, con alguna inclemencia de regreso.



Quero estar contigo e non estou contigo, contiguos na distancia xa non estamos. Talvez doutro xeito, con algunha perdida e espida indixencia, con algunha inclemencia de regreso.

6/8/15

Creo que he hablado tanto que necesito expulsar gases intestinales. He escrito tanto que soy propenso a la diarrea y al envilecimiento de las letras. He amado tanto que..., ahora, si tienes corazón, debes apartarte.



Creo que teño falado tanto que necesito expulsar gases intestinais. Escribín tanto que son propenso á diarrea poética e ao envilecemento das letras. Amei tanto que..., agora, se tes corazón, debes apartar-te.
Nuestra voluntad de amar y nuestra necesidad de aprecio no es libre en el ser que las acomete sino en el que las acoge y trasciende.

Conjeturar y arder en algo simple como una argucia o un pretexto. Nosotros estamos al otro lado de las sábanas, equivocados o no, al otro lado de la virtud invariablemente inequívoca, al otro lado de la introspección que trasgrede el deseo.

Puede que sea eso, interiorizar demasiados silencios expectorados como limpias secreciones, y el alma que nos devuelve su absoluta opacidad.



A nosa vontade de amar e a nosa necesidade de aprecio non é libre no ser que as acomete senón no que as acolle e transcende.


Conxecturar e arder en algo simple como unha argucia ou un pretexto. Nós estamos alén das sabas, equivocados ou non, alén da virtude invariablemente inequívoca, alén da introspección que transgride o desexo.


Poida que sexa iso, interiorizar demasiados silencios expectorados como limpas secrecións, e a alma que nos devolve a súa absoluta opacidade.

5/8/15

Ella aún no lo sabe pero él es el desahuciado entre sus piernas, por eso cierran los ojos y se utilizan para una alegoría sin nombre. Ella es el ángel que ha nacido para ser penetrado y sólo en ese acto su belleza es sublime. No saben si hay pasión en la entrega mas su entrega es sin renuncia. No saben si el vino de las bocas emborrachará su cordura pero el ángel ha puesto sus labios en la libación del cielo, y, sarcásticamente, infiere su alma a las cosas. No está claro si las formas se aman o se amotinan en las formas. La cama golpea contra el suelo con sutil menosprecio y los objetos se unen a los objetados, componiendo un destino sin aparente objeción. La mañana, que entra por un resquicio de las cortinas, les dora los glúteos, y es preferible una prostituta a una mujer que mienta el afecto. Cabalgan, cabalgan sin fin hasta que el beso escandaliza; cabalgan, cabalgan sin fin hasta rendirse en el beso.


 
Ela aínda non o sabe pero el é o desafiuzado entre as súas pernas, por iso pechan os ollos e utilizan-se para unha alegoría sen nome. Ela é o anxo que naceu para ser penetrado e só nese acto a súa beleza é sublime. Non saben se hai paixón na entrega mais a súa entrega é sen renuncia. Non saben se o viño das bocas emborrachará a súa cordura pero o anxo puxo os seus labios na libación do ceo, e, sarcasticamente, infire a súa alma ás cousas. Non está claro se as formas se aman ou se amotinan nas formas. A cama golpea contra o chan con sutil menosprezo e os obxectos unen-se aos obxectados, compoñendo un destino sen aparente obxección. A mañá, que entra por unha físgoa das cortinas, doura-lles os glúteos, e é preferible unha prostituta a unha muller que minta o afecto. Cabalgan, cabalgan sen fin, até que o bico escandaliza; cabalgan, cabalgan sen fin até render-se no bico.
Recuerdo ese momento... Quizás llegas a cierto remanso sin saber que estás en él y entonces eres el remanso. Pero claro, la mansedumbre no implica la quietud. Transitamos hacia otros cuerpos más vehementes, hacia otras pasiones más humanas, y necesitamos adentrarnos en el subterfugio de la noche.



Lembro ese momento... Quizais chegas a certo remanso sen saber que estás nel e entón es o remanso. Pero claro, a mansedume non implica a quietude. Transitamos cara a outros corpos máis vehementes, cara a outras paixóns máis humanas, e necesitamos internar no subterfuxio da noite.
A veces hacemos cosas en nuestras vidas cuyo significado no entendemos, pero tarde o temprano los significados nos alcanzan. He descubierto pautas naturales que por increíbles son inciertas: no podemos definir el ser que navega sus propios océanos. Indefectiblemente, los significados llegan y permanecen en nosotros. Vivimos incapaces de argüir lo que vivimos (la vivencia persiste antes que lo vívido). Y tal vez porque ha llegado sin llegar a tiempo, yo en ti y tú vencida en mis brazos, no nos reconocemos en el amor porque somos el amor.



Ás veces facemos cousas nas nosas vidas cuxo significado non entendemos, pero tarde ou cedo os significados nos alcanzan. Descubrín pautas naturais que por incribles son incertas: non podemos definir o ser que navega os seus propios océanos. Indefectiblemente, os significados chegan e permanecen en nós. Vivimos incapaces de argüír o que vivimos (a vivencia persiste antes que o vívido). E talvez porque chegou sen chegar a tempo, eu en ti e ti vencida nos meus brazos, non nos recoñecemos no amor porque somos o amor.