ESCRITOS


21/8/15

Esa misma indolencia, secuestrada en un útero, prodigaría un imposible que haría temblar todos los arcanos. Cerca, un niño de meses comía su papilla y una madre lo arrullaba. Pensaba en ti..., con un lavado de optimismo yo podría haber sido esa criatura y tú mi aya.

Preferiría que Alicia se alimentara con mi cuello de anátida como un simple mustélido, pero ella ama los versos más que la abrasión de las almohadas: todos los poemas mienten y cuando mienten dicen la verdad.



Esa mesma indolencia, secuestrada nun útero, prodigaría un imposible que faría tremer todos os arcanos. Perto, un neno de meses comía a súa polenta e unha nai de seos voluptuosos arrolaba-o. Pensaba en ti..., cun lavado de optimismo eu podería ser esa criatura e ti a miña ama de cría.

Preferiría que Alicia se alimentase co meu pescozo de anátida como un simple mustélido, pero ela ama os versos máis que a abrasión das almofadas: todos os poemas menten e cando menten din a verdade.

No hay comentarios:

Publicar un comentario