Mientras te atas los cordones de las botas, el proxeneta se
sube a tus andamiajes para probar los licores de tu alma: vino de
grosellas y sarampión púrpura en la aureola de tus pezones.
Reanimo tu pecho hasta que se quiebran las costillas y el corazón se estremece como un ovillo de lana: ¡juega, juega, gato loco, juega a los enredos y a la inocencia con tus garras!
Sólo en los encuentros seremos piel y sus tijeras desharán nuestros nudos.
Tu amante se arrodilla y encubre una bajeza, se sumerge en una belleza sin pudor porque el amor es una liturgia de malditos.
¿Hay alguna razón para exonerarnos del pecado? ¿Hay alguna razón para amar la poesía? Hasta una niña boba sabe para qué sirve un pene aunque menosprecie su apariencia. La semilla no necesita conocer su sustancia para engendrar y concebir.
Aprendo de tu virtud y ninguna te salvará de mi indolencia. ¿Para qué sobrevivir a un cielo sin blasones, desolación de amar y no hallarse en lo amado, aflicción de lo amado que no se halla en el amor?
No te puedo decir haz esto o aquello, has de hacer lo que te plazca y te convenga. Como pájaros que intentan el vuelo, alguno de nosotros no sabrá volar e insultará a la eternidad por unas alas tan precarias.
Mentres atas os cordóns das túas botas, o proxeneta sobe-se aos teus andamios para probar os licores da túa alma: viño de grosellas e sarampelo púrpura na aureola das túas mamilas.
Reanimo o teu peito até que se creban as costelas e o corazón estremece como un nobelo de la: xoga, xoga, gato tolo, xoga aos enredos e á inocencia coas túas gadoupas!
Só nos encontros seremos pel e as súas tesoiras desfarán os nosos nós.
O teu amante axeonlla-se e encobre unha baixeza, mergulla nunha beleza sen pudor porque o amor é unha liturxia de malditos.
Hai algunha razón para exonerar-nos do pecado? Hai algunha razón para amar a poesía? Até unha nena boba sabe para que serve un pene aínda que menosprece a súa aparencia. A semente non precisa coñecer a súa sustancia para procrear e concibir.
Aprendo da túa virtude e ningunha te salvará da miña indolencia. Para que sobrevivir a un ceo sen brasóns, desolación de amar e non achar-se no amado, aflición do amado que non se acha no amor?
Non podo dicir fai isto ou aquilo, has facer o que che praza e conveña. Como paxaros que tentan o voo, algún de nós non saberá voar e insultará á eternidade por unhas ás tan precarias.
Reanimo tu pecho hasta que se quiebran las costillas y el corazón se estremece como un ovillo de lana: ¡juega, juega, gato loco, juega a los enredos y a la inocencia con tus garras!
Sólo en los encuentros seremos piel y sus tijeras desharán nuestros nudos.
Tu amante se arrodilla y encubre una bajeza, se sumerge en una belleza sin pudor porque el amor es una liturgia de malditos.
¿Hay alguna razón para exonerarnos del pecado? ¿Hay alguna razón para amar la poesía? Hasta una niña boba sabe para qué sirve un pene aunque menosprecie su apariencia. La semilla no necesita conocer su sustancia para engendrar y concebir.
Aprendo de tu virtud y ninguna te salvará de mi indolencia. ¿Para qué sobrevivir a un cielo sin blasones, desolación de amar y no hallarse en lo amado, aflicción de lo amado que no se halla en el amor?
No te puedo decir haz esto o aquello, has de hacer lo que te plazca y te convenga. Como pájaros que intentan el vuelo, alguno de nosotros no sabrá volar e insultará a la eternidad por unas alas tan precarias.
Mentres atas os cordóns das túas botas, o proxeneta sobe-se aos teus andamios para probar os licores da túa alma: viño de grosellas e sarampelo púrpura na aureola das túas mamilas.
Reanimo o teu peito até que se creban as costelas e o corazón estremece como un nobelo de la: xoga, xoga, gato tolo, xoga aos enredos e á inocencia coas túas gadoupas!
Só nos encontros seremos pel e as súas tesoiras desfarán os nosos nós.
O teu amante axeonlla-se e encobre unha baixeza, mergulla nunha beleza sen pudor porque o amor é unha liturxia de malditos.
Hai algunha razón para exonerar-nos do pecado? Hai algunha razón para amar a poesía? Até unha nena boba sabe para que serve un pene aínda que menosprece a súa aparencia. A semente non precisa coñecer a súa sustancia para procrear e concibir.
Aprendo da túa virtude e ningunha te salvará da miña indolencia. Para que sobrevivir a un ceo sen brasóns, desolación de amar e non achar-se no amado, aflición do amado que non se acha no amor?
Non podo dicir fai isto ou aquilo, has facer o que che praza e conveña. Como paxaros que tentan o voo, algún de nós non saberá voar e insultará á eternidade por unhas ás tan precarias.
No hay comentarios:
Publicar un comentario