¿Qué harás cuando el poema ya no pueda saciarte? ¿Qué harás en
el desistimiento de las horas? Dame la farsa del buen amar y el buen
morir pues estamos solos y los dioses nos ignoran. Entré en un sueño que
por profundo no lo era (los sueños crecen en la vigilia como
espectros). Había felicidad en sus ojos y ternura en su entrega hasta
que se apagó su sonrisa en una mueca y el poema se corrió de carmín para
pintar un espantapájaros en sus facciones.
El sueño insistió: Sólo hay verdad en lo innombrable y en un animal dispuesto a morir. También los fantasmas tienen corazón aunque su noche no convenza a las estrellas.
Del aire inaprensible, alguna vez se posa algo entre los dedos que está dispuesto a delinquirnos. Cuando el tiempo apresure su indigencia quiero una caracola de Alicia y no una cagada de roedor.
Alicia salió a mear, a insultar a los transeúntes y a seguir las lineas de la carretera. Algo de hollín debió ver en mí que le agrado, y alguien debió ver en ella lo que se ve en los pájaros.
El primer altar fue una losa de martirio y el hombre abrazó esa roca. ¿Cuántos cuerpos necesitarás para comprender que el amor no llegará, que la nave que parte no regresará y que el alma mundana puede abatirse?
Llueve pesadamente sobre castaños e higueras... Ven a acostarte ahora que la pesadez de los árboles nos desnuda y una conciencia inocua nos incita a vivir; lo demás es humo y ceniza.
Que farás cando o poema xa non te poida saciar? Que farás no disentimento das horas? Dá-me a farsa do bo amar e o bo morrer pois estamos sós e os deuses nos ignoran. Entrei nun soño que por profundo non o era (os soños medran na vixilia como espectros). Había felicidade nos seu ollar e tenrura na súa entrega até que se apagou o seu sorriso nun aceno e o poema escorreu de carmín para pintar un espantallo nas súas faccións.
O soño insistiu: Só hai verdade no innominable e nun animal disposto a morrer. Tamén as pantasmas teñen corazón aínda que a súa noite non convenza ás estrelas.
Do aire inaprensible, algunha vez se pousa algo entre os dedos que está disposto a nos delinquir. Cando o tempo apresure a súa indixencia quero un apupo de Alicia e non unha cagalla de roedor.
Alicia saíu mexar, a insultar aos transeúntes e a seguir as marcas das estradas. Algo de feluxe debeu ver en min que lle agradou, e alguén debeu ver nela o que se ve nos paxaros.
O primeiro altar foi unha laxa de martirio e o home apertou esa rocha. Cantos corpos necesitarás para comprender que o amor non chegará, que a nave que parte non regresará e que a alma mundana pode abater-se?
Chove pesadamente sobre castiñeiros e figueiras... Ven deitar, agora que a pesades das árbores nos está a espir e unha conciencia inocua incita a vivir; o resto é fume e cinza.
El sueño insistió: Sólo hay verdad en lo innombrable y en un animal dispuesto a morir. También los fantasmas tienen corazón aunque su noche no convenza a las estrellas.
Del aire inaprensible, alguna vez se posa algo entre los dedos que está dispuesto a delinquirnos. Cuando el tiempo apresure su indigencia quiero una caracola de Alicia y no una cagada de roedor.
Alicia salió a mear, a insultar a los transeúntes y a seguir las lineas de la carretera. Algo de hollín debió ver en mí que le agrado, y alguien debió ver en ella lo que se ve en los pájaros.
El primer altar fue una losa de martirio y el hombre abrazó esa roca. ¿Cuántos cuerpos necesitarás para comprender que el amor no llegará, que la nave que parte no regresará y que el alma mundana puede abatirse?
Llueve pesadamente sobre castaños e higueras... Ven a acostarte ahora que la pesadez de los árboles nos desnuda y una conciencia inocua nos incita a vivir; lo demás es humo y ceniza.
Que farás cando o poema xa non te poida saciar? Que farás no disentimento das horas? Dá-me a farsa do bo amar e o bo morrer pois estamos sós e os deuses nos ignoran. Entrei nun soño que por profundo non o era (os soños medran na vixilia como espectros). Había felicidade nos seu ollar e tenrura na súa entrega até que se apagou o seu sorriso nun aceno e o poema escorreu de carmín para pintar un espantallo nas súas faccións.
O soño insistiu: Só hai verdade no innominable e nun animal disposto a morrer. Tamén as pantasmas teñen corazón aínda que a súa noite non convenza ás estrelas.
Do aire inaprensible, algunha vez se pousa algo entre os dedos que está disposto a nos delinquir. Cando o tempo apresure a súa indixencia quero un apupo de Alicia e non unha cagalla de roedor.
Alicia saíu mexar, a insultar aos transeúntes e a seguir as marcas das estradas. Algo de feluxe debeu ver en min que lle agradou, e alguén debeu ver nela o que se ve nos paxaros.
O primeiro altar foi unha laxa de martirio e o home apertou esa rocha. Cantos corpos necesitarás para comprender que o amor non chegará, que a nave que parte non regresará e que a alma mundana pode abater-se?
Chove pesadamente sobre castiñeiros e figueiras... Ven deitar, agora que a pesades das árbores nos está a espir e unha conciencia inocua incita a vivir; o resto é fume e cinza.
No hay comentarios:
Publicar un comentario