ESCRITOS


30/10/15


 LA NECESIDAD DEL DESAMPARO / A NECESIDADE DO DESAMPARO




El ejercicio, pues, no es sólo ver la luz al otro lado
sino también verla aunque ese otro lado no exista.

O exercicio, pois, non é só ver a luz do alén
senón tamén observa-la aínda que esoutra beira non exista.





Jose Ángel carbajal Abal






Temo que el amor se convierta en una simple controversia, incapaz de reflejar la impiedad y el salvajismo. Honestamente, deseo poner las manos sobre el temperamento puro.
Por un momento las bocas se enredaron como hiedras y necesité apartarme para distinguir alguna claridad a través de la foresta. Encontré el tercer cielo en la bóveda celeste donde el buen Dios inquiría: "Entrad, la puerta está abierta, recrearos en los pomos y en los soportales, ya que la noche es vuestra. Nunca habéis visto una cantería tan perfecta ni unas proporciones o unas formas más radiantes... Ocultaciones y brillos componen la belleza subyugante".



Temo que o amor torne nunha simple controversia, incapaz de reflectir a impiedade e o salvaxismo. Honestamente, desexo poñer as mans sobre o temperamento puro.
Por un intre as bocas enredaron-se como hedras e necesitei apartar-me para distinguir algunha claridade a través da foresta. Atopei o terceiro ceo na bóveda celeste onde o bo Deus inquiría: "Entrade, a porta está aberta, recreade nos pomos e nos soportais, xa que a noite é vosa; nunca tendes observado unha cantería tan perfecta nin unhas proporcións ou feituras máis radiantes... Ocultacións e brillos compoñen a beleza subxugante".



28/10/15

Me gustaría perderme hasta que todo se volviese irrealidad, con esa poesía impura y un germen de amargor en el absurdo. Un Edén poético, bellos subterfugios para la desnudez de Eva y los encantos femeninos de Adán. Se lo preguntaremos a Alicia porque ella sabe que el camino siempre nos encuentra.
 
¿Qué más se puede desear? La cascada corre apresurada hacia el trance y allí nos aguarda el beso homicida de la noche.
 
Lo sublime es siempre lo inalcanzable, lo inaccesible, la sensación de sublimidad.



Gustaría-me perder-me até que todo torna-se irrealidade, con esa poesía impura e un xerme de amargor no absurdo. Un Edén poético, fermosos subterfuxios para a nudez de Eva e os encantos femininos de Adán. Preguntaremos-llo a Alicia porque ela sabe que o camiño sempre nos encontra.

¿Que máis se pode desexar? A fervenza corre apresurada cara ao transo e alí agarda-nos o bico homicida da noite.

O sublime é sempre o inalcanzable, o inaccesible, a sensación de sublimade.
El amor es la única potencia... Es hora de amar a alguna flor mefistofélica, una flor de oscuro pasado que debamos preservar.
El cielo se oculta en un orgasmo, palidece y hay más de un desierto en la sangre, y es cierto que algunos ocasos delatan la inocencia de entusiasmos pueriles. Todo en Él es infantil, pero un Niño nunca puede ser insulso.



O amor é a única potencia... É hora de amar a algunha flor mefistotélica, unha flor de escuro pasado que debamos preservar.
O ceo oculta-se nun orgasmo, palidece e hai máis dun deserto no sangue, e é certo que algúns ocasos delatan a inocencia de entusiasmos puerís. Todo Nel é infantil, pero un Neno nunca pode ser insulso.

25/10/15

Hay que ser destino para devolverle la bofetada al mundo e infligir ese  dolor. Me agravias sin contemplación pero no lo estimo como un desafío, lo acepto porque tu mirada es más profunda. Sucede, es así. Tengo el rostro amoratado por tu cortesía mas agradezco la honra de los golpes. Tus palabras me han magullado por dentro pero he comprendido, comprendo, la necesidad del desamparo.
 
Sólo los videntes observan los puntos cardinales... Venimos al mundo para soñar el mañana y otros han soñado antes lo que ahora somos, lo que queda por descubrir es lo mejor de nosotros mismos.



Hai que ser destino para devolver-lle a labazada ao mundo e inflixir esa dor. Agravias-me sen contemplación pero non o estimo como un desafío, acepto-o porque a túa mirada é máis profunda. Sucede, é tal. Teño o rostro amourado pola túa cortesía mais agradezo a honra dos golpes. As túas palabras feriron-me por dentro pero hei de comprender, comprendo, a necesidade do desamparo.

Só os videntes observan os puntos cardinais... Vimos ao mundo para soñar o mañá e outros soñaron antes o que agora somos, o que queda por descubrir é o mellor de nós mesmos.

24/10/15

¿Por qué es tan difícil de interiorizar, sacar un simple volumen de la biblioteca y leer sin que nos entre el sopor del bibliotecario? Ardemos tanto que llegamos a consumirnos en complejidades. ¿No es lógico probar lo anómalo y deleznable de las conductas, el ilícito debajo de los pupitres? Ningún placer carece de alma en esa danza del unísono. Si nos alejamos es que queremos preservarlo tal y cómo era. Lazos frágiles e indecisos habitan el mundo de Pandora.



Por que é tan difícil de interiorizar, sacar un simple volume da biblioteca e ler sen que nos entre o sopor do bibliotecario? Ardemos tanto que chegamos a consumir-nos en complexidades. Non é lóxico probar o anómalo e rexeitable das condutas, o ilícito debaixo dos pupitres? Ningún pracer carece de alma nesa danza do unísono. Se nos afastamos é que queremos preserva-lo tal e como era: lazos fráxiles e indecisos habitan o mundo de Pandora.
Vuela un sentimiento lleno de cenizas excelsas y el cielo se queda sin palabras... En la escaramuza de sus alas, un firmamento de nubes tangenciales.



Voa un sentimento cheo de cinzas excelsas e o ceo queda sen verbas... Na escaramuza das súas ás, un firmamento de nubes tanxenciais.

23/10/15

Llama y tiniebla, abismo y cielo… ¿Debemos aceptar el designio? ¿Impositor o consignatario, surco o elevación, claridad o nocturnidad? Oscuros y bellos, los versos, los tiempos; oscuros y bellos, los verbos, la ausencia...



Chama e tebra, abismo e ceo... Debemos aceptar o designio? Impositor ou consignatario, suco ou elevación, claridade ou nocturnidade? Escuros e fermosos, os versos, os tempos; escuros e fermosos, os verbos, a ausencia...
Somos tan fugaces que obviamos nuestra propia irrelevancia y es difícil sostener un nombre indexado a salvo de las maquinaciones.
Aprendemos de la crueldad a vender caras nuestras ofensas y nos ahogamos en mares de confrontación. También la buena poesía necesita reconfortarse en unos buenos azotes.



Somos tan fugaces que obviamos a nosa propia irrelevancia e é difícil  soster un nome indexado a salvo das maquinacións.
Aprendemos da crueldade a vender caras as nosas ofensas e afogamos en mares de confrontación. Tamén a boa poesía necesita reconfortar-se nunhas boas azoutas.

18/10/15

Al partir me sentí como un ladrón que roba algún tesoro. Al dejar aquella pensión, la belleza parecía fluctuar por todas partes y cualquier mujer podría haber sido la única mujer; sólo que la fortuna viajaba en otra dirección, hacia otro lugar, siempre lejos de las manos y la avaricia de sus captores.



Ao partir sentín como un ladrón que rouba algún tesouro. Ao deixar aquela pensión, a beleza parecía flutuar por todas as partes e calquera muller podería ter sido a única muller; só que a fortuna viaxaba noutra dirección, cara a outro lugar, sempre lonxe das mans e a avaricia dos seus captadores.
Primero tenemos que despojar su condición para que la inclemencia de lo humano pueda perpetrar su delito. ¿No es la humillación sin ano, un sínodo de la maldita curia romana?



Primeiro temos que desposuír a súa condición para que a inclemencia do humano poida perpetrar o seu delito. Non é a humillación sen ano, un sínodo da maldita curia romana?
 Cuando el mando de la tele no funciona...
A veces todavía abro el Google maps y escribo:
“Búscala”

Billy 


Hoy en día la palabra clave es "golfa o buscona" y si no les metes mano te abofetean y te insultan con vehemencia. Nunca hay que pedir permiso para besar ni para follar. Mi primera hostia por simplón y niñato. La primera lágrima cuando te sientes violado por los encantos de una hembra.

-¡Quiero una cama y deja de torturarme con tu patético panegírico!

Sábanas sucias en una caseta de perro, con una luz vulgar cada noche y un ronquido impertinente al despertar (todo, todo muy deprisa hasta corrernos en la boca).

Era un farol, una brisa de amadores pasivos y encimeras vacías. Me has dejado sin un cumplido para la barbarie.



Cando o mando da tele non funciona...
Ás veces aínda abro o Google maps e escribo:
“Procura-a”

Billy


Hoxe en día a palabra clave é "golfa ou buscona" e se non lles metes man losquean-te e insultan con vehemencia. Nunca hai que pedir permiso para bicar nin para foder. A miña primeira hostia por simple e moinas. A primeira bágoa cando te sentes violado polos encantos dunha femia.

-Quero unha cama e deixa de torturar-me co teu patético panexírico!

Sabas sucias nunha caseta de can, cunha luz vulgar cada noite e un ronquido impertinente ao espertar (todo, todo moi rápido até correr-nos na boca).

Era un farol, unha brisa de amadores pasivos e encimeras baleiras. Deixaches-me sen un cumprido para a barbarie.

17/10/15

En las relaciones huyo de lo normal hacia lo paranormal, pero los fantasmas no permanecen mucho tiempo conmigo: soy demasiado etéreo para la satisfacción de una aparición.
 
¡Jadea, jadea, magnífico espectro, la sicofonía del amor!
 
Paso las páginas del placer, mercado de carne sin una mercancía cierta. Una posible sintonía: todas mis amantes empiezan por la letra eme, y parece que las incautas de mis desvelos son ahora María, Marina, Monique...
 
Eme, letra de muerte... Tal vez no lo creas pero hace días que las estrellas predijeron un final para lo nuestro.



Nas relacións fuxo do normal cara ao paranormal, pero nin as pantasmas quedan comigo moito tempo: son demasiado etéreo para a satisfacción dunha aparición.

Xeme, xeme, magnífico espectro, a sicofonía do amor!

Paso as páxinas do pracer, mercado de carne sen unha mercadoría definida. Unha posible sintonía: todas as miñas amantes empezan pola letra eme, e semella que as incautas dos meus desvelos son agora María, Marina, Monique...

Eme, letra de morte... Talvez non o creas pero hai días que as estrelas predixeron un final para o noso.
Si todo es una taberna y un teatro por qué llorar las despedidas. Si las lágrimas son convencionales y la tristeza es banal por qué ese abandono innecesario.
Si lo que humedece el alma se encuentra por doquier en cualquier alma, el amor es una festividad sin fin, una bacanal continua; pero si después únicamente persiste el daño, ¿cuál es la equivocación de la herida y su tragedia?
¿Cuándo te acuestas con un hombre buscas el dadaísmo espiritual, algo parecido a un alma y un cielo, o un tonto clown y una veleta? Una letanía absurda para la inconveniencia de amar las falsas historias que acaban en poemas.



Se todo é unha taberna e un teatro por que chorar as despedidas. Se as bágoas son convencionais e a tristeza é banal por que ese abandono innecesario.
Se o que humedece a alma atopa-se por todas as partes en calquera alma, o amor é unha festividade sen fin, unha bacanal continua; pero se despois unicamente persiste o dano, cal é a equivocación da ferida e a súa traxedia? Cando deitas cun home buscas o dadaísmo espiritual, algo parecido a unha alma e un ceo, ou un parvo clown e un cataventos? Unha ladaíña absurda para a inconveniencia de amar as falsas historias que acaban en poemas.

16/10/15

No soporto a esas Testigos de Jehová que predican con la biblia del anarquismo: las unas tienen que llegar puras al matrimonio, las otras tienen que llegar putas a la integridad.



Non soporto a esas Testemuñas de Xehová que predican coa biblia do anarquismo: unhas teñen que chegar puras ao matrimonio, outras teñen que chegar putas á integridade.
La poesía se salvará si algún sinvergüenza consigue apreciar en ella algo bello. Nosotros escribimos para la delincuencia del futuro y las hordas que sodomizarán a las musas.


A poesía salvara-se se algún lercho consegue apreciar nela algo fermoso. Nós escribimos para a delincuencia do futuro e as hordas que sodomizarán ás musas.
-Tranquila, nena. ¿Tequila, amor? Sólo es sexo, no es un viaje espacial. Aquí no hay gravedad, atmósfera 0, ni adulterio 2001; tampoco la secuela del planeta de los Simios o la precuela de la Guerra de las Galaxias.
 
-Quiero la puta flor. Quiero la luz fluorescente. Quiero el mar de la epopeya. Quiero a Pompeya dentro de mi coño. Un circo de saltimbanquis, trapecistas y tahúres, payasos con pene de niño glotón...
 
-Quiero meterte Itaca por el culo para espabilar tu corazón.



-Tranquila, meniña. Tequila, amor? Só é sexo, non é unha viaxe espacial. Aquí non hai gravidade, atmosfera 0, nin adulterio 2001; tampouco a secuela do planeta dos Simios ou a precuela da Guerra das Galaxias.

-Quero a puta flor. Quero a luz fluorescente. Quero o mar da epopea. Quero a Pompeya dentro da miña cona. Un circo de saltimbanquis, trapecistas e xogadores, pallasos con pene de neno lambón...

-Quero meter-che Itaca polo cu para espabilar o teu corazón.

15/10/15

¿Con quién te acuestas, en qué alfombra descansas los pies fríos? ¿Cuál es tu prudencia y tu jactancia, tu fragancia, tu gracia, tu arrobo y desvelo? ¿Anhelas lo intransitable hacia los besos, arrecian los besos hacia lo intransitable de tu ser? Quisiste amar y ahora eres una lamentable sombra de ti misma, pero los desperdicios dan de comer a los perros. No luches por una patria sin patria, por la equivocación sin resolución, lucha por las cosas que conoces y no por la apariencia de lo conocido. Amor, necesario como la bilis, transformación del intelecto vivo, para dar con la oculta belleza juega a la pita ciega.



Con quen te deitas, en que alfombra descansas os pés fríos? Cal é a túa prudencia e a túa xactancia, a túa fragrancia, a túa graza, o teu arroubo e desvelo? Anhelas o intransitable cara aos bicos, aumentan os bicos cara ao intransitable do teu ser? Quixeches amar e agora es unha lamentable sombra de ti mesma, pero os desperdicios dan para comer aos cans. Non loites por unha patria sen patria, pola equivocación sen resolución, loita polas cousas que coñeces e non pola aparencia do coñecido. Amor, necesario como a bile, transformación do intelecto vivo, para dar coa oculta beleza xoga á pita cega.
Sigues sin comprender que los extremos se tocan y los iguales se repelen, que el whisky ama al abstemio y la deriva de las olas busca su morada inconclusa en el remanso. Bajo el cielo tiene cobijo el descanso del viajero, errante en sus circunscripciones. Sigues argumentando razones cuando no hay ningún argumento, la verdad le pertenece a la necesidad.



Segues sen comprender que os extremos se tocan e os iguais se repelen, que o whisky ama ao abstemio e a deriva das ondas busca a súa morada inconclusa no remanso. Baixo o ceo ten acubillo o descanso do viaxeiro, errante nas súas circunscricións. Segues argumentando razóns cando non hai ningún argumento, a verdade pertence-lle á necesidade.

14/10/15

-Si amamos en todos los cuerpos llegaremos a tocar todas las almas.



-Se amamos en todos os corpos chegaremos a tocar todas as almas.





No hay prostitución, ni servilismo, ni pastilla del día después;  dulces novias de alterne, opio de política, religión de incesto y pederastia. No existe el asesinato, sólo la frustración del asesino. Amar a una mujer es desear penetrar a todas las hembras y querer yacer con nuestras madres. Todo está permitido por una bondad original que ama a los violadores. Lo cierto es que nunca nos conformamos. ¿Deberíamos permanecer con quien cultiva un don o con quien arrasa los dones?



Non hai prostitución, nin servilismo, nin pastilla do día despois; doces noivas de alterne, opio de política, relixión de incesto e pederastia. Non existe o asasinato, só a frustración do asasino. Amar a unha muller é desexar penetrar a todas as femias e querer xacer coas nosas nais. Todo está permitido por unha bondade orixinal que ama aos violadores. O certo é que nunca nos conformamos. Deberiamos permanecer con quen cultiva un don ou con quen arrasa os dons?




Literatura anal

Bye, bye, 604. Arrivederci Roma... Tengo ganas de mandar todos los poemas a tomar por el saco, pero antes me habría gustado probar la fogosidad de tus cachas, la avaricia de tu tracto; entablar una relación ano persona, presentarnos, darle un beso al eccema y saborear su condición y presteza.
 
El firmamento es como un insaciable agujero negro que engulle todo con voracidad.
 
-¿A qué te dedicas? Perdona, creo que he sido indiscreta, las mujeres somos indiscretas por naturaleza.
 
-Me dedico a follar culos y cabalgar coños, y en mi tiempo de asueto escribo poesía sobre culos y coños...
 
-Eres bastante arrogante, pero no me disgustan tus aficiones aunque confundas el trabajo con el placer y el ocio con el amor.
 
Mientras lubrifico su boquituerta tengo la polla mojada para y por su deleite.
 
-Mi oficio es el orificio de tu perversión y todo aquello que sangrarás de mí en la ausencia. Cuando tus nalgas se abran como las puertas del Elíseo, tendrás mi lengua en su comisura y mis dedos te tatuarán un poema. No sabrás si mis propuestas te benefician o te atormentan, si el corazón se dilata en gratitud o cierra sus alas en discordia.
 
¿A eso han llegado tus fueros que no poseeré jamás tu recto (ojete firme y discreto como una enana blanca en piscis)?
 
El poeta, que podría haber muerto en una tumba de deposiciones y abstracción, se derretirá como un sucedáneo en la nada. ¡Qué pobre destino no profanar el amor cuando el amor nos reclama y dejar de beber en un quinto la avaricia del alma! Aquél, que ama los caldos de tus bodegas y la saciedad de descorchar tus botellas, nunca acudirá a esa fiesta en la que vino y ebriedad son uno, festividad y abandono son dos.



Bye, bye, 604. Arrivederci Roma... Teño ganas de mandar todos os poemas a tomar polo saco, pero antes gustaría-me probar a fogosidade das túas cachas, a avaricia do teu tracto; establecer unha relación ano persoa, presentar-nos, dar-lle un bico ao eccema e saborear a súa condición e presteza.

O firmamento é como un insaciable buraco negro que engole todo con voracidade.

-A que te dedicas? Perdoa, creo que fun indiscreta, as mulleres somos indiscretas por natureza.

-Dedico-me a foder cus e cabalgar conas, e no meu tempo de asueto escribo poesía sobre cus e conas...

-Es bastante arrogante, pero non me desgustan as túas afeccións aínda que confundas o traballo co pracer e o lecer co amor.

Mentres lubrifico a súa boca-chosca teño o carallo mollado para e polo seu deleite.

-O meu oficio é o orificio da túa perversión e todo aquilo que sangrarás de min na ausencia. Cando as túas nádegas se abran como as portas do Elíseo, terás a miña lingua na súa comisura e os meus dedos tatuaran-che un poema. Non saberás se as miñas propostas benefician ou  atormentan, se o corazón se dilata en gratitude ou pecha as súas ás en discordia.

A iso chegaron os teus foros que non posuirei xamais o teu recto (ojete firme e discreto como unha anana branca en pisces)?

O poeta, que podería morrer nunha tumba de deposicións e abstracción, se derreterá como un sucedáneo na nada. Que pobre destino non profanar o amor cando o amor nos reclama e deixar de beber nun quinto a avaricia da alma! Aquel, que ama os caldos das túas adegas e a saciedade de descorchar as túas botellas, nunca acudirá a esa festa na que viño e ebriedade son un, festividade e abandono son dous.


Si alguna vez persistió la claridad, cambiaría lo inmaculado e intacto por unos adjetivos más cercanos al oprobio y la demencia.
 
Si lo dejamos caer se estrellará contra el suelo o nos devolverá el pliego del impostor. Ahora pienso que esos defectos eran una obligación, una consecuencia de nuestra naturaleza, y que la culpa no se corresponde con un verdadero delito: el corazón es maléfico por justicia



Se algunha vez persistiu a claridade, cambiaría o inmaculado e intacto por uns adxectivos máis próximos ao oprobio e a demencia.

Se o deixamos caer estrelara-se contra o chan ou nos devolverá o prego do impostor. Agora penso que eses defectos eran unha obriga, unha consecuencia da nosa natureza, e que a culpa non se corresponde cun verdadeiro delito: o corazón é maléfico por xustiza.

Imagina que flotas en mitad del océano Atlántico como un tapón de corcho.

Billy

En mitad de la nada, aferrarse a cualquier principio, a cualquier desesperado intento de salvación, hasta que la realidad y el cansancio hagan mella -lo inevitable-. Al final no estamos solos, hay un inmenso océano y un descomunal universo asistiéndonos.




Imaxina que frotas en metade do océano Atlántico como un tapón de cortiza.

Billy

En metade da nada, aferrar-se a calquera principio, a calquera desesperado intento de salvación, até que a realidade e o cansazo nos debiliten -o inevitable-. Ao final non estamos sós, hai un inmenso océano e un descomunal universo asistindo-nos.
La libertad está en las palabras que encadenamos y ya tengo el final apropiado para estos versos, no es un ominoso final. Ojala hubiera un crece-pelo tan fuerte como el olvido, pues Dios ha escrito en nuestras entrañas, la afirmación y la belleza de sus decepciones.



A liberdade está nas palabras que encadeamos e xa teño o final apropiado para estes versos, non é un ominoso final. Oxalá houbese un crece-pelo tan forte como o esquecemento, pois Deus escribiu nas nosas entrañas, a afirmación e a beleza das súas decepcións.

12/10/15

Supongo que habrá una súper-inteligencia artificial gravando nuestras flatulencias y nuestras rarezas al hacer el amor, pero dudo que sirva de algo tal información, a menos que un programa escatológico desee llenar bits de suspicacias, sustancias y secreciones para la aristocracia del placer.



Supoño que haberá unha súper-intelixencia artificial gravando as nosas flatulencias e as nosas rarezas ao facer o amor, pero dubido que sirva de algo tal información, a menos que un programa escatolóxico desexe encher bits de suspicacias, substancias e secrecións para a aristocracia do pracer.
La meta-anfetamina de las palabras nos hace andar con pies ligeros. Hay que vivir los inoportunos y los sobados pasiegos como una interferencia apremiante. La entropía, la mirada perdida, la mirada sin mirada, la mirada sin objeto... ¿Por qué no un cielo ciclónico? ¿Por qué no las dos caras de la misma moneda?



A méta-anfetamina das palabras fai-nos andar con pés lixeiros. Hai que vivir os inoportunos e os sobados pasiegos como a interferencia perentoria. A entropía, a mirada perdida, a mirada sen mirada, a mirada sen obxecto... Por que non un ceo ciclónico? Por que non as dúas caras da mesma moeda?
Los pétalos desnudan densidades y todavía vives de letras no escritas, edad del merecimiento, con la aceituna en el ojo y el rictus en el labio.
 
Destino de carne, carnívoros y carniceros, el cuchillo de los enamorados es otro destino que alguna vez fue nuestro.
 
Quien asesinó todos los porqués quiso acallar la voz. Cualquier animal definido como un animal deja un rastro y una evidencia. Un poeta arqueólogo desentraña y desentierra significados y muchas veces pernocta sobre las ruinas de su infortunio. ¿Quién ama a los de su especie? ¿Quién da vida al azar?
 
Escogiste, no salió bien pero elegiste, y ahora ni siquiera puedes quedarte con tu hallazgo.



Os pétalos ispen densidades e aínda vives de letras non escritas, idade do merecemento, coa oliva no ollo e o ricto no beizo.

Destino de carne, carnívoros e carniceiros, o coitelo dos namorados é outro destino que algunha vez foi noso.

Quen asasinou todos os porqués quixo acalar a voz. Calquera animal definido como un animal deixa un rastro e unha evidencia. Un poeta arqueólogo desentraña e desenterra significados e moitas veces pasa a noite sobre as ruínas do seu infortunio. Quen ama aos da súa especie? Quen dá vida ao azar?

Escolliches, non saíu ben pero elixiches, e agora nin sequera te podes quedar co teu achado.
No todo en una cosecha es digno de llamarse mies... No le niegues a la tierra la simiente derramada. No pongas tu fe en los poetas (ya nadie confía en esa raza despreciable). Todo concluye en esta mala hora y en este preciso lugar.
 
Un beso, cáliz de oro, seda hurtada al devenir, nada artificial y digno de adulación. No saber, no ver, no sentir, no amar..., tal vez necesitemos un río de indigencia para entregarnos y unos labios que aten caudales a la mar.



Non todo nunha colleita é digno de chamar-se gran... Non lle negues á terra a semente derramada. Non poñas a túa fe nos poetas (xa ninguén confía nesa raza desprezable). Todo conclúe nesta mala hora e neste preciso lugar.

Un bico, cáliz d’ouro, seda furtada ao devir, nada artificial e digno de adulación.  Non saber, non ver, non sentir, non amar..., talvez necesitemos un río de indixencia para entregar-nos e uns labios que aten caudais ao mar.

11/10/15

Aún no he llegado a amarte, no he dejado que esa bilis remueva los desvelos. No estoy obsesionado con el afecto ni trato de metérsela a Mercurio (el dulce mensajero de los Dioses).  Cuando sólo quede el escalofrío, notarás que tu poema no tiene sentido, porque nada da sentido a la ausencia. Pero tú no sabes mentir, sólo se miente cuando no se dice la verdad.



Aínda non te cheguei a amar, non teño deixado que esa bile remova os desvelos. Non estou obsesionado co afecto nin trato de meter-lla a Mercurio (o doce mensaxeiro dos Deuses). Cando só reste o calafrío, notarás que o teu poema non ten sentido, porque nada dá sentido á ausencia. Pero ti non sabes mentir, só se mente cando non se di a verdade.

10/10/15

(Comentarios al poema anterior)
Para nosotros, que se nos da mal el arte de amar, la hermosura es una sopa de letras. Histriónicos del desapego personal, atamos a las musas a nuestro fracaso y las azotamos con vehemencia hasta oír restallar el látigo.
 
Es mejor hacerlo con las feas y estar entretenidos resolviendo el crucigrama de los estremecimientos. Y ahora, que mueren las historias y revienta el calendario, se hipnotiza el mundo con una canción.



Para nós, que se nos dá mal a arte de amar, a fermosura é unha sopa de letras. Histriónicos do desapego persoal, atamos as musas ao noso fracaso e azóutamo-las con  vehemencia até oír estalar o látego.

É mellor facelo coas feas e estar entretidos resolvendo o encrucillado dos estremecementos. E agora, que morren as historias e rebenta o calendario, se hipnotiza o mundo cunha canción.

Así pase la mayor parte del tiempo en la soledad de los pianos (no hay ninguna melodía a la que aferrarse o la nota es tan etérea que es imposible seguir el ritmo del compás). Hoy me siento errabundo, abofeteado por los péndulos. Te sienta bien la distancia, mejor que a muchos marineros el astrolabio. Sin el astro y sin el labio nada es una milla de oro para mí.



Así pase a maior parte do tempo na soidade dos pianos (non hai ningunha melodía á que se aferrar ou a nota é tan etérea que é imposible seguir o ritmo do compás). Hoxe sinto-me errabundo, losqueado polos péndulos. Senta-che ben a distancia, mellor que a moitos mariñeiros o astrolabio. Sen o astro e sen o labio nada é unha milla d’ouro para min.
¿No es vano esperar lo que ha huido de nosotros hacia otra piel y otra conveniencia, lo que nunca ha permanecido en su integridad? Hay una involución programada en las reyertas, el gozo del amor y la obsolescencia de las lámparas. La evidencia es una batalla de almohadas con tímidas adolescentes perjurándose.



Non é van agardar o que fuxiu de nós cara a outra pel e outra conveniencia, o que nunca permaneceu na súa integridade? Hai unha involución programada nas liortas, o gozo do amor e a obsolescencia das lámpadas. A evidencia é unha batalla de almofadas con tímidas adolescentes perxurando-se.

Todavía el grato sabor de los besos mientras se embalsaman los recuerdos. Hay que atar el corazón para infringirle un castigo de desprecio y se enterrará como un crustáceo en la arena. Ahora que vienen las fiestas qué tal un caparazón de cangrejo, arrancarle las patas y las pinzas hasta llegar a lo obsceno, para degustar la poesía en nuestros cuarteles de invierno. La vida impoluta regresará a nosotros en forma de banquete y nausea.



Aínda o grato sabor dos bicos mentres se embalsaman os recordos. Hai que atar ao corazón para infrinxir-lle un castigo de desprezo e enterrara-se como un crustáceo na area. Agora que veñen as festas que tal un corpo de cangrexo, arrincar-lle as patas e as pinzas até chegar ao obsceno, para degustar a poesía nos nosos cuarteis de inverno. A vida impoluta regresará a nós a xeito de banquete e náusea.

9/10/15

Si eliges o te empujan al abismo, brinda por la conveniencia de todos los exilios. Tengo ganas de desnudarte y escribirte mi obsesión sobre la piel. Tengo ganas de hacértelo despacio y probar la estabilidad de un lecho. En la clandestinidad de las alcobas me dirás que me amas como una viola ama el arco y la cuerda.


Se elixes ou che empurran ao abismo, brinda pola conveniencia de todos os exilios. Teño ganas de espir-te e escribir a miña obsesión sobre a túa pel. Teño ganas de facer-cho devagar e probar a estabilidade dun leito. Na clandestinidade das alcobas dirás que me amas como unha viola ama o arco e a corda.
En la clandestinidad de las alcobas me dirás que me amas como una viola ama el arco y la cuerda.

8/10/15

Si me dejas me dejaré ir, si te vas me apagaré por completo. Estoy cansado del juego de los reproches. Te deseo, pero ni la fe ni el amor deben ser en vano. Los amantes no presumen de sus victorias en el oficio de su plenitud, únicamente en un desierto de amor, ahorran las lágrimas y racionan el llanto para beberse la tristeza.



Se me deixas deixarei-me ir, se te vas apagarei-me por enteiro. Estou canso do xogo dos reproches. Desexo-te, pero nin a fe nin o amor deben ser en balde. Os amantes non presumen das súas vitorias no oficio da súa plenitude, unicamente nun deserto de amor, aforran as bágoas e racionan o pranto para beber-se a tristura.
Brindemos por un parto de amor y por todos los pañales golosos que devorarán nuestros perros.
Cuando no se ama se pierde el tiempo inútilmente, se pone agua de lluvia en el tiesto de los recuerdos y se encharca el alma hasta que se pudren todos los tallos.
Yo escribo para suicidar las horas y acariciar un tirabuzón con los dedos; pero no todo es literatura, tiene que existir alguna certeza en la sangre.



Brindemos por un parto de amor e por todos os cueiros larpeiros que devorarán os nosos cadelos.
Cando non se ama perde-se o tempo inutilmente, pon-se auga de choiva no testo dos recordos e encharca-se a alma até que podrecen todos os talos.
Eu escribo para suicidar as horas e acariñar un rizo cos dedos. Non todo é literatura, ten que existir algunha certeza no sangue.

7/10/15

Aunque al principio me entraron ardores de ensalada, comprendo que un plato hecho para vegetarianos también puede ser excelso.
Contempla las alcantarillas de una vivienda habitable, los ocres de una puesta en el inframundo y no me obligues a discernir entre pájaros y ratas bajo un Babel de desprecio.
Imagino toda la inmundicia que se desata entre los sépalos y se viste de dulzor. La integridad tal vez sea ese instante en que la piel es arrancada y el pellejo es curtido por taninos.



Aínda que ao principio entraron-me ardores de ensalada, comprendo que un prato feito para vexetarianos tamén pode ser excelso.
Contempla os sumidoiros dunha vivenda habitable, os ocres dun solpor no inframundo e non me obrigues a discernir entre paxaros e ratas baixo un Babel de desprezo.
Imaxino toda a inmundicia que se desata entre os sépalos e se viste de dozura. A integridade talvez sexa ese instante en que a pel é arrincada e o pelello é curtido por taninos.
Tú, que crees en el amor de las prostitutas y en el reclinar de los hombres, eres un cordero entre corderos.
Tú, que amas los chorreones de pintura y la laca de las bombillas, aún crees en la eternidad.
Tú, que te precipitas a la indolencia y observas el desprecio de los que se dignifican por nada, eres Gilgamesh buscando la inmortalidad, batiéndose contra todos los demonios.
Tú, que amas lo perdido y atas a los perros al inconformismo de tu nombre, los ladridos no dejan de asediarte. Tu poema se olvidará como una narración sumeria en los anales.
Tú, que prevaleces en el corazón y escribes en acadio las semillas del tiempo, complácete y asegúrate de amar lo posible.



Ti, que crees no amor das prostitutas e no reclinar dos homes, es un año entre años.
Ti, que amas as manchas de pintura e a laca das lámpadas, aínda crees na eternidade.
Ti, que te precipitas á indolencia e observas o desprezo dos que se dignifican por nada, es Gilgamesh procurando a inmortalidade, batendo-se contra todos os diaños.
Ti, que amas o perdido e atas aos cans ao inconformismo do teu nome, os ladridos non deixan de asediar-te, o teu poema esquecera-se como unha narración sumeria nos anais.
Ti, que prevaleces no corazón e escribes en acadio as sementes do tempo, comprace-te e asegura de amar o posible.

5/10/15

No te diré dónde la voz se hace infructuosa si rescata peces y atraviesa redes de presunción. Dicen que ya en el vientre nos engendran para gozar la trascendencia. Hemos de pactar los tiempos y éstos han de ser el encuentro. No más llamadas ni rameras palabras. Podrías haber sido cerrajero, pero sabes que en el fondo ella le entregaría las llaves a cualquiera.
 
La eternidad siempre ha deseado ser violada por tu presunción. Eres tan trasparente como el Rey desnudo que se creía vestido y que todos alagaban por su porte, sólo que a ti no te importa mostrar tus encantos y que te encomien.
 
La ternura se aleja y persiste un veneno. Si pudiésemos comer crisantemos ingeriríamos también la vileza.
 
Todo es una farsa: la democracia es la farsa de la libertad de elección, el amor es la farsa del afecto y nosotros somos acólitos del engaño.
 
En algún momento dejaremos paso a otra humanidad, una humanidad distinta, con otros talentos, otra forma de errar y una diferente conciencia del error.



Non che direi onde a voz se fai infrutuosa se rescata peces e atravesa redes de presunción. Din que xa no ventre procrean-nos para gozar a transcendencia. Temos que pactar os tempos, e estes han de ser o encontro. Non máis chamadas nin rameiras palabras. Poderías ser cerralleiro, pero sabes que no fondo ela entregaría-lle as chaves a calquera.

A eternidade sempre desexou ser violada pola túa presunción. Es tan transparente como o Rei espido que cría estar vestido e que todos alagaban polo seu porte, só que a ti non che importa amosar os teus encantos e que te encomien.

A tenrura afasta-se e persiste un veleno, se puidésemos comer crisantemos inxeririamos tamén a vileza.

Todo é unha farsa: a democracia é a farsa da liberdade de elección, o amor é a farsa do afecto e nós somos acólitos do engano.

Nalgún momento deixaremos paso a outra humanidade, unha humanidade distinta, con outros talentos, outra forma de errar e unha diferente conciencia do erro.

Sutileza de Peredo

Me gustó la ternura y la delicadeza del poema, pero al mismo tiempo lo estaba imaginando a la inversa, incapaz de ponerle un diminutivo a la afrenta.
Quise llevarlo a mi terreno, a la pocilga, a la piara, no por agredirlo sino por ampararlo y recrearme en sus jamones.



Gustou-me a tenrura e a delicadeza do poema, pero ao mesmo tempo estaba-o a imaxinar á inversa, incapaz de poñer-lle un diminutivo á afronta.
Quixen leva-lo ao meu terreo, ao cortello, á piara, non por o agredir senón por ampara-lo e recrear-me nos seus xamóns.
Tan largo como una circuncisión sin fin. Tan esperpéntico como la reencarnación de un muermo. Tan exagerado como yacer en sus labios. Tan preeminente que su cabello es una soga de ahorcado. Tan inesperado como un paseo por el vecindario. Tan prolongado que se abre lo lacrado. Tan lento que nos tienen que hacer la cama con nosotros dentro, y, a veces, se atreven a probar el infinito dentro de nosotros.



Tan longa como unha circuncisión sen fin. Tan esperpéntica como a reencarnación dun moermo. Tan esaxerado como correr-se nos teus labios. Tan preeminente que o seu cabelo é unha soga de aforcado. Tan inesperado como un paseo pola veciñanza. Tan prolongado que se abre o lacrado. Tan lento que nos teñen que facer a cama connosco dentro, e, ás veces, atreven-se a probar o infinito dentro de nós
¿Qué terrible maledicencia se atreve a malversar la inocencia y a envenenar el latido? No se le puede decir que no a la epiglotis de un columpio, a esa dama despótica de lechos calientes, pero ahora se hace imperioso regresar a la inocencia y a la noble abstracción.
El acto es grandioso mas echo en falta la comicidad de los Eternos, porque de existir algo tan sublime, tan perfecto, necesitaríamos la carcajada y la languidez de una sonrisa.



Que terrible maledicencia atrévese a malversar a inocencia e a envelenar o latexo? Non se lle pode dicir que non á epiglote dunha randeeira, a esa dama despótica de leitos quentes, pero agora fai-se imperioso regresar á inocencia e a nobre abstracción.
O acto é grandioso mais boto a faltar a comicidade dos Eternos, porque de existir algo tan sublime, tan perfecto, necesitariamos a gargallada e a languidez dun sorriso.
Dame el aburrimiento de unos ojos para jugar a la nada, una pelvis aburrida, un trasero desgarbado, decaído, dispuesto a la manutención del tacto y a escribir en su tracto la mentira del embarazo.
Dame un cielo circunstancial, la penitencia de amarte, un día plomizo y la lluvia arrodillando amantes, perla de tus partes... Me entrego a tu desnudez infame, al constipado, al plagio, a la mermelada de tu tarro.
Dame el aburrimiento de lo humano, la indiferencia, el sopor desprendiéndose del párpado, el desprecio de los divinos ocupados; porque el amor, tarde o temprano, regresa como la fiebre al apestado.



Dá-me o aburrimento duns ollos para xogar á nada, unha pelve aburrida, un traseiro desdeixado, decaído, disposto á manutención do tacto e a escribir no seu tracto a mentira do embarazo.
Dá-me un ceo circunstancial, a penitencia de amar-te, un día de chumbo e a choiva axeonllando amantes, perla das túas partes... Entrego-me á túa nudez infame, ao constipado, ao plaxio, á marmelada do teu tarro.
Dá-me o aburrimento do humano, a indiferenza, o sopor desprendendo-se da pálpebra, o desprezo dos divinos ocupados; porque o amor, tarde ou cedo, regresa como a febre ao apestado.