-¿Cuál es el mejor poema para hacer el amor?
-La sinceridad.
-¿Y el peor?
-Demasiada sinceridad.
-¿Por qué un poeta necesita enamorarse?
-Lo desconozco. Tal vez para sentirse apreciado o defraudado.
-¿Aguantará el verso una noche de pasión con su nidada?
-Sí... Si hay calor, plumas y pitanza.
-¿Por qué decir no a la poesía del sí?
-Porque una afirmación tiene consecuencias impredecibles.
-¿Y una negación?
-Nunca se niega algo, simplemente se le pone límite a la pregunta.
-Mas... ¿Somos ilimitados?
-Pero lentos en las confirmaciones.
-¿Debemos dar la batalla por perdida de antemano?
-Debemos darnos por muertos y renunciar a cualquier victoria.
-¿Qué necesidad de victorias y de significantes?
-Eso mismo... Cuando vencerse y derrotarse es entregarse al placer.
-¿Si nos gobierna el gozo y un desaprensivo poeta de la lujuria, seremos débiles en consecuencia?
-Para no debilitarnos debemos delinquir esa misma lujuria y dejar al poeta sin argumentos.
-¿Y si la lascivia usa unos calcetines gastados, calza un 43 y en su cama hay sitio para los pies desnudos de una doncella?
-No importa. Una doncella no puede dejar de calzarse un amor.
-¿Quieres decir que somos propensos a tropezar?
-Quiero decir que un tropiezo no es grave ni evitable.
-¿Y tanta comprensión?
-No somos suelas que se arrastran contra voluntad y sentido.
-¿Es un defecto?
-No pisar, no pecar y tener los pies grandes...
-¿Si tuvieras que convencer a alguien?
-No lo haría.
-Yo creo que sí.
-¿De qué? ¿De alejarse?
-Un pájaro canta para atraer.
-El poeta es un pájaro distinto.
-¿No canta para persuadir?
-Sólo para ser encomiado.
-¿Y vale la pena ser encomiado por tan poco deleite?
-Es cierto, pero quien tiene pico debe piar.
-Tus amantes son las moscas y las ratas.
-Ninguna musa es perfecta...
-¿Realmente te aman?
-Más de lo que seré amado.
-Bueno... Dejémonos de tonterías. ¿Ella vendrá a ti o no?
-Nunca, si se precia.
-Eso no tiene sentido. No podemos predecir el futuro.
-Pero sabemos que la escritura engaña, la palabra miente y el verso traiciona.
-Esa es la sinceridad que apuñala por la espalda.
-Es lo que merecemos.
-Pero, tal vez el frío puñal sea tan hermoso como los ojos del apuñalado.
-Jamás has visto esa noche...
-¿Prefieres una mirada limpia que no hiera?
-No negaré la belleza de un ocaso ensangrentado.
-Eso no es lógico.
-¡La lógica del buen morir!
-No. La de sangrar un firmamento por nada...
-No es cierto. Lo hacemos para contemplar nuestras venas.
-Nos vamos del tema... ¿Esa hembra recalará en tu bragueta?
-¿Del cielo al cieno? Déjame dudarlo...
-¿No posee esa simpleza animal que se dignifica con el alma disoluta?
-Puede que le repugne lo abrupto de un hombre.
-¿No desea probar la ambrosía de un despojo?
-Está llena de unos matices que no entenderías, porque acercarse al universo femenino es como caer por la madriguera de Alicia y pisar caca de gazapo.
-¿Libre o liebre?
-¡Liebre! Y si te paras con el conejo siempre tendrás un diálogo afable,
pero antes una mujer querrá jugar a los naipes contigo delante del espejo.
-Me gusta la gente que va al grano.
-Yo no desprecio una verruga.
-¿Será o no será?
-No será.
-¿Cómo lo sabes?
-Ya he deshojado esa margarita.
-¿Y aún crees en las flores?
-No más que en las horas.
-¿Por qué hablas así?
-Porque conozco los burdeles y se parecen mucho a escribir versos.
-No hay ninguna insatisfacción en las escamas...
-Déjalo. No tengo ganas de atrapar carpas irisadas.
-Cal é o mellor poema para facer o amor?
-A sinceridade.
-E o peor?
-Demasiada sinceridade.
-Por que un poeta precisa namorar-se? -Descoñezo-o. Talvez para sentir-se apreciado ou defraudado.
-Aguantará o verso unha noite de paixón coa súa niñada?
-Si... Se hai calor, plumas e pitanza.
-Por que dicir non á poesía do si?
-Porque unha afirmación ten consecuencias impredicibles.
-E unha negación?
-Nunca se nega algo, simplemente poñemos-lle límite á pregunta.
-Mais... Somos ilimitados?
-Pero lentos nas confirmacións.
-Debemos dar a batalla por perdida de antemán?
-Debemos darnos por mortos e renunciar a calquera vitoria.
-Que necesidade de vitorias e de significantes?
-Iso mesmo... Cando vencer-se e derrotar-se é entregar-se ao pracer.
-Se nos goberna o gozo e un desaprehensivo poeta da luxuria, seremos débiles en consecuencia?
-Para non debilitarnos debemos delinquir esa mesma luxuria e deixar ao poeta sen argumentos.
-E se a lascivia usa uns calcetíns gastados, calza un 43 e na súa cama hai sitio para os pés espidos dunha doncela?
-Non importa. Unha doncela non pode deixar de calzar-se un amor.
-Queres dicir que somos propensos a tropezar?
-Quero dicir que un tropezo non é grave nin evitable.
-E tanta comprensión?
-Non somos solas que se arrastran contra vontade e sentido.
-É un defecto?
-Non pisar, non pecar e ter os pés grandes...
-Se tiveses que convencer a alguén?
-Non o faría.
-Eu creo que si.
-De que? De afastar-se?
-Un paxaro canta para atraer.
-O poeta é un paxaro distinto.
-Non canta para persuadir?
-Só para ser encomiado.
-E vale a pena ser encomiado por tan pouco deleite?
-É certo, pero quen ten peteiro debe peteirar.
-Os teus amantes son as moscas e as ratas.
-Ningunha musa é perfecta...
-Realmente te aman?
-Máis do que serei amado.
-Vale... Déixemo-nos de parvadas.
Ela virá a ti ou non?
-Nunca, se se preza.
-Iso non ten sentido. Non podemos predicir o futuro.
-Pero sabemos que a escritura engana, a palabra mente e o verso traizoa.
-Esa é a sinceridade que apuñala por detrás.
-É o que merecemos.
-Pero, talvez o frío puñal sexa tan fermoso como os ollos do apuñalado. -Xamais viches esa noite...
-Prefires unha mirada limpa que non fira?
-Non negarei a beleza dun solpor ensanguentado.
-Iso non é lóxico.
-A lóxica do bo morrer!
-Non. A de sangrar un firmamento por nada...
-Non é certo. Facemos-lo para contemplar as nosas veas.
-Imos-nos do tema... Esa femia recalará na túa petrina?
-Do ceo ao bulleiro? Deixa-me dubida-lo...
-Non posúe esa simpleza animal que se dignifica coa alma disoluta?
-Poida que lle repugne o abrupto dun home.
-Non desexa probar a ambrosía dun refugallo?
-Está chea duns matices que non entenderías, porque achegar-se ao universo feminino é como caer polo tobo de Alicia e pisar caca de coello.
-Libre ou lebre?
-Lebre! E se te pairas co coello sempre terás un diálogo afable, pero antes unha muller quererá xogar aos naipes contigo diante do espello.
-Gusta-me a xente que vai ao gran.
-Eu non desprezo unha verruga.
-Será ou non será?
-Non será.
-Como o sabes?
-Xa esfollei esa margarida.
-E aínda crees nas flores?
-Non máis que nas horas.
-Por que falas así?
-Porque coñezo os bordeis e asemella-se moito a escribir versos.
-Non hai ningunha insatisfacción nas escamas...
-Deixa-o. Non teño ganas de atrapar carpas irisadas.