ESCRITOS


31/3/16

Deberíamos exceder el lenguaje para recalar en la piel. Una poesía bella es como un cielo castrado de interioridades si no asumimos la transgresión hacia el encuentro. 
Cualquier poeta es prescindible y ningún poema es verdaderamente una propiedad. La impronta personal es importante, todos hemos aprendido a cabalgar sobre algún animal salvaje y lírico, impregnándonos de esencias, amancebados como infinitas rameras.
Si puedes hacer el amor por qué complacerse únicamente con las letras. Después de enfangarnos el corazón es inconsecuente regresar a una lectura que no se circunscriba a la expiación de un deseo.
El futuro del poema es la interacción con la carne y la brea hasta dejar de tergiversarse en un discurso inocuo. Voces rotas, disonancias vacías en un lupanar; pero en nosotros, además, la mercancía del placer se transformará en un placer de mercancías: bajos fondos para amar con artes de mercenarios.
 
Deberiamos exceder a linguaxe para recalar na pel. Unha poesía fermosa é como un ceo castrado de interioridades se non asumimos a transgresión cara ao encontro. 
Calquera poeta é prescindible e ningún poema é verdadeiramente unha propiedade. A marca persoal é importante, todos aprendemos a cabalgar sobre algún animal salvaxe e lírico, impregnando-nos de esencias, arrexuntados como infinitas rameiras. 
Se podes facer o amor por que compracer-se unicamente coas letras. Despois de nos enlodar o corazón é inconsecuente regresar a unha lectura que non se circunscriba á expiación dun desexo. 
O futuro do poema é a interacción coa carne e a brea até deixar de terxiversar-se nun discurso inocuo. Voces rotas, disonancias baleiras nun lupanar; pero en nós, ademais, a mercadoría do pracer transformara-se nun pracer de mercadorías: baixos fondos para amar con artes de mercenarios.


Redundando en el vicio de las atribuciones, tengo que decir que me "desconsidero poeta". Hoy en día, no ser "maldito" es el verdadero infierno de cualquier versificador. Simplemente observamos la leprosería a través de la pantalla sin ensuciarnos demasiado la prosa,  la próstata y el alma. Un poeta es un fantasma aceptable vestido de supermercado, un ser socializado, sodomizado y domesticado, que se cepilla los dientes ajeno a la superficialidad del mal.
 
Redundando no vicio das atribucións, teño que dicir que me "desconsidero poeta". Hoxe en día, non ser "maldito" é o verdadeiro inferno de calquera versificador. Simplemente observamos a leprosería a través da pantalla sen nos ensuciar demasiado a prosa, a próstata e a alma. Un poeta é unha pantasma aceptable vestido de supermercado, un ser socializado, sodomizado e domesticado, que se cepilla os dentes alleo á superficialidade do mal.


30/3/16

Un poeta es un zombi llorón con ortigas en el ano. Un ser atribulado y atrofiado que se tambalea como un borracho y es capaz de embriagarse sin probar un trago, parapetado en alguna belleza. 

Recolecta sueños perdidos, recopila anécdotas dispersas, sonidos y despojos de estrellas. A cualquier patán de los versos le crecen alas y se metamorfosea en mariposa. 

Ten presente que todas las cosas escriben en nosotros y sólo un zángano mareado o un borrico pateado pueden recoger la miel de ese enjambre para transformarlo en codicia. 

La verdadera poesía se rubrica en los burdeles y en las puertas de los retretes; pero al pato de la muerte (Sin Perdón), le escuece un perdigón y tiende a vociferar como una gallina clueca.



Un poeta é un zombi chorón con estrugas no ano. Un ser atribulado e atrofiado que se cambalea como un bébedo e é capaz de embriagar-se sen probar un grolo, parapetado nalgunha beleza. 
Colleita soños perdidos, recompila anécdotas dispersas, sons e refugallos de estrelas. A calquera cateto dos versos crecen-lle ás e se metamorfosea en bolboreta. 
Ten presente que todas as cousas escriben en nós e só un abázcaro mareado ou un burrico pateado poden recoller o mel dese enxame para transforma-lo en cobiza. 
A verdadeira poesía rubrica-se nos bordeis e nas portas dos retretes; pero ao parrulo da morte (Sen Perdón), proe-lle un perdigón e tende a vociferar como unha galiña choca.

28/3/16

Entré en su corazón. Toda su alma era un aposento de hacendado en la que colgaban cuadros grandiosos y se apilaban legajos gastados de poetas muertos. Traté de complacerla. En un ambiente tan distinguido para un pordiosero, un hombre sólo puede entretenerse con los mocos, arrancarse pelos nasales o intentar una profanación.

¡Oh Betsy, hermosa perra, lame mis genitales con la lengua! ¡Ama entre maternidades y lactantes, ya que el único destino es jugar a morir!
Descorrí las cortinas de la triste habitación y tiré un souvenir por la ventana. La hermosa dama saltó detrás del señuelo para hacerse puré de sabueso. Lloré con una sonrisa hipócrita, a punto de regurgitar piedad, cuando sus dulces huesos se estrellaron contra el suelo.



Entrei no seu corazón. Toda a súa alma era un apousento de encomendeiro na que penduraban cadros grandiosos e amoreaban-se cartapacios gastados de poetas mortos. Tratei de comprace-la. Nun ambiente tan distinguido para un mendicante, un home só pode entreter-se cos mocos, arrincar pelos nasais ou tentar unha profanación.
Oh Betsy, fermosa cadela, lambe os meus xenitais coa lingua! Ama entre maternidades e lactantes, xa que o único destino é xogar a morrer! Descorrín as cortinas da triste habitación e tirei un souvenir pola xanela. A fermosa dama saltou detrás do reclamo para facer-se puré de sabuxo. Chorei cun sorriso hipócrita, a piques de regurxitar piedade, cando os seus doces ósos quebraron contra o chan.

25/3/16

El arte del mercantilismo

 "Un pintor es un hombre que pinta lo que vende. Un artista, en cambio, es un hombre que vende lo que pinta."

 Picasso 



Una concubina es una mujer que se maquilla para venderse. Una prostituta, en cambio, es una mujer que se vende por maquillaje. Un poeta es una fulana a la que le seduce un simple orgasmo. El autor especula con el placer por el módico precio de una edición.



"Un pintor é un home que pinta o que vende. Un artista, en cambio, é un home que vende o que pinta." 
Picasso 
Unha concubina é unha muller que se maquilla para vender-se. Unha prostituta, en cambio, é unha muller que se vende por maquillaxe. Un poeta é unha fulana á que lle seduce un simple orgasmo. O autor especula co placer polo módico prezo dunha edición.



¿En qué consiste el amor eterno de los blogs secundarios que nos plantean problemas irresolubles?


El mayor problema lo planteó Pitágoras después ya nosotros añadimos escusas para sentirnos momentáneamente bien.
Pero seguimos con el fango hasta el cuello y en este exilio eterno el único peregrinaje es hacia la muerte.


No me veo capaz de contrarrestar la poesía de la muerte, hacia el exilio y el cuello del fango, con un teorema de Pitágoras... ¿No es allí donde una bandada de aves salvajes picotean las nubes en busca de larvas?


Lo absurdo acontece. Para qué aves si podemos arrancarnos los ojos y ofrecérselos a los gusanos.


Pero..., esas almas que reptan deben ganarse el pan cuando se apropian de los cielos. Hay que emprender y volar, de la misma manera que hay que arrastrarse hacia los ojos para conseguir un fragmento de paisaje. 



 
En que consiste o amor eterno dos blogues secundarios que nos expoñen problemas irresolubles? 
O maior problema expuxo-o Pitágoras despois xa nós engadimos escusas para sentir-nos momentaneamente ben. Pero seguimos co lodo até o pescozo e neste exilio eterno a única peregrinación é cara á morte. 
 
  
Non me vexo capaz de contrarrestar a poesía da morte, cara ao exilio e o pescozo do lodo, cun teorema de Pitágoras... Non é alí onde unha bandada de aves salvaxes peteiran as nubes en busca de larvas? 
 
O absurdo acontece. Para que aves se nos podemos arrincar os ollos e ofrecer-llos aos vermes. 
 
Pero..., esas almas que reptan deben gañar-se o pan cando se apropian dos ceos. Hai que emprender e voar, da mesma maneira que hai que arrastrar-se cara aos ollos para conseguir un fragmento de paisaxe.
¿Debemos aspirar a una mierda publicable o a que la mierda se confunda con lo publicado? Discrepo del término inmundicia y el término poesía... En la poesía siempre hay que utilizar un ambientador, la hez hay que dejarla reposar con jactancia de aromas.
 
Debemos aspirar a unha merda publicable ou a que a merda se confunda co publicado? Discrepo do termo inmundicia e o termo poesía... Na poesía sempre hai que utilizar un ambientador, a fez hai-na que deixar repousar con xactancia de aromas.

Un cerdo con alas sólo puede volar hacia un lugar conocido: la pocilga del amor y el establo de la belleza.


Un cerdo con alas será procesado y envasado al vacío tras experimentarlo y asearlo. Y en un futuro dirán que es cancerígeno como el amor.


Toda mujer desea envasar y procesar al porcino adecuado para experimentar un afecto aseado y pulcro. ¡Cuánta estupidez para servirnos de longanizas y jugar al cáncer del apasionamiento!

 
Es que la sociedad es estúpida. Tenemos sobredosis de estupidez y nos dejamos manosear, manipular y engañar. Aquí ya no importa el género.

 
Tampoco la especie... Mas, apelamos al vicio de lo desconocido para degustar los jamones.


 
Un porco con ás só pode voar cara a un lugar coñecido: a porqueira do amor e o cortello da beleza. 
 
Un porco con ás será procesado e envasado ao baleiro tras experimenta-lo e asea-lo. E nun futuro dirán que é canceríxeno como o amor. 
 
Toda muller desexa envasar e procesar ao porcino adecuado para experimentar un afecto aseado e pulcro. Canta estupidez para servir-nos de longanizas e xogar ao cancro do apaixonamento! 
 
É que a sociedade é estúpida. Temos sobredose de estupidez e deixamos-nos apalpar, manipular e enganar. Aquí xa non importa o xénero. 
 
Tampouco a especie... Mais, apelamos ao vicio do descoñecido para degustar os xamóns.
Hay momentos en los que no encuentro motivos realistas para la tristeza, pero ésta simplemente está pegada a mí como un exoesqueleto del que no consigo desprenderme.


En la azotea




Hay pautas que nos marcan una carencia y ningún libro abierto para leer, ninguna salida de emergencia cerca de nosotros. ¿Cuál es el objeto de una tristeza, de un sentimiento exacerbado? ¿En qué se parapeta la fortaleza de una supuesta orfandad? ¿En la emoción sin consuelo de un alma sin vuelo? A veces necesitamos aguardar que la senda nos conduzca a otra visión, a otra misión, a otra interioridad, y que los días cambien el peso aciago de las horas.




Hai momentos nos que non encontro motivos realistas para a tristeza, pero esta simplemente está pegada a min como un exoesqueleto do que non consigo desprender-me. 

En la azotea 


Hai pautas que nos marcan unha carencia e ningún libro aberto para ler, ningunha saída de emerxencia perto de nós. Cal é o obxecto dunha tristura, dun sentimento exacerbado? En que se parapeta a fortaleza dunha suposta orfandade? Na emoción sen consolo dunha alma sen voo? Ás veces necesitamos agardar que a senda nos conduza a outra visión, a outra misión, a outra interioridade, e que os días cambien o peso aciago das horas.

23/3/16

No puede darse la poesía en el árbol desnudo que abraza el aire, en ese árbol que como un clamor de ramas agrieta su confinamiento y la aspereza de las aceras, hambriento, necesitado de cualquier asomo de cálida luz, buscando el amparo del sol en una farola...

Iosune



Hay que detenerse para comprender las ramificaciones del autor. La poesía primigenia es tan poderosa como una necesidad acuciante. No nos acercamos únicamente al lector con un poema sino al infinito y al abismo con nuestras circunstancias. Comprendo que las ramas despobladas, el edificio y la austera perspectiva que busca un sol, son propiamente las imágenes que proyectamos en el árbol.



 
Non pode darse a poesía na árbore espida que abraza o aire, nesa árbore que como un clamor de polas greta o seu confinamento e a aspereza das beirarrúas, famenta, necesitada de calquera asomo de cálida luz, procurando o amparo do sol nun farol... 
Iosune 


Hai que deter-se para comprender as ramificacións do autor. A poesía primixenia é tan poderosa como unha necesidade perentoria. Non nos achegamos unicamente ao lector cun poema senón ao infinito e ao abismo coas nosas circunstancias. Comprendo que as polas despoboadas, o edificio e a austera perspectiva que busca un sol, son propiamente as imaxes que proxectamos na árbore.

Inspirado en tus versos

La mugre es perfecta para el quorum divino de los invitados. Al coño excelsum de la polilla, la polla infinita del poema.


A roña é perfecta para o quorum divino dos convidados. Á cona excelsum da traza, o carallo infinito do poema.
"No existe a mis ojos, mayor muerte en un poema, que la prolongación de lo predecible. Un rebaño de versos apostados en la cotidianidad de una cañada."

Iosune




Los amantes predecibles son los que acaban prolongándose hasta la monotonía, la putrefacción de los actos y el tedio. Pero, el amor renovado, que regresa como la voluntad a la sangre, disfruta del tacto y las nuevas caricias.

La inquietud vive en los instantes previos al corazón, bajo la dulce perversidad que encierran los fríos cortinajes de una estancia aparente. Todo poema expira y renace en el tálamo. Contenedores de esperma agrietados, eso es lo que hace la primavera con las flores.



 
"Non existe aos meus ollos, maior morte nun poema, que a prolongación do predicible. Un rabaño de versos apostados na cotidianidade dunha cañada."
 Iosune 


Os amantes predicibles son os que acaban prolongando-se até a monotonía, a putrefacción dos actos e o tedio. Pero o amor renovado que regresa como a vontade ao sangue goza do tacto e as novas caricias. A inquedanza vive nos instantes previos ao corazón, baixo a doce perversidade que encerran as frías cortinas dunha estancia aparente. Todo poema expira e renace no tálamo. Colectores de esperma gretados, iso é o que fai a primavera coas flores.

20/3/16

Déjame mojar tus ojos con semen de cerilla, poemas como cagaditas de chucho, caprichos de comediante; nada que tenga que ver con la ingente vastedad de una deposición franco-alemana, tan sólo el azoramiento que busca la náutica del mar sin preservativos.
 
Deixa-me mollar os teus ollos con seme de misto, poemas como cagadas de chucho, caprichos de comediante; nada que teña que ver coa inxente vasteza dunha deposición franco-alemá, tan só o azoramento que busca a náutica do mar sen preservativos.
En este país hay demasiados poetas y muy pocas almas nobles. En otras latitudes abundan menos los poetas pero hay más honestidad.
 
Neste país hai demasiados poetas e moi poucas almas nobres. Noutras latitudes abundan menos os poetas pero hai máis honestidade.

18/3/16

Pace el beso en su diatriba. Un rayo entre las nubes frescas se postra sobre el almidón del cielo. Si escribir nos hiciera ricos ya habríamos olvidado todos los tesoros y todas las virtudes de la insolvente belleza. Porque somos pobres podemos permitirnos el lujo de ser paupérrimos sin obviar nunca el regalo de los Dioses: la pluma de ánsar en el tintero. En las manos del telar se apacientan los dedos, sólo pueden ser rudimentarios aquellos que han nacido para la posesión y magníficos los que nacen para ser redimidos.
  
Pace o bico na súa diatriba. Un raio entre as nubes frescas postra-se sobre o amidón do ceo. Se escribir incrementara a nosa riqueza xa teríamos esquecido todos os tesouros e todas as virtudes da insolvente fermosura. Porque somos pobres podemos permitir-nos o luxo de ser paupérrimos sen obviar nunca o agasallo dos Deuses: a pluma de ganso no tinteiro. Nas mans do tear apacentan-se os dedos, só poden ser rudimentarios aqueles que naceron para a posesión e magníficos os que nacen para ser redimidos.
Ya que no servimos para otra materia, los que apenas nos alzamos sobre el creciente materialismo, escribir versos que hagan una buena hoguera en la ausencia de calor. Una poesía con pico de avutarda y genitales de porquero, licor seminal, sangre espesa y un rosado prepucio cosido al  dolor.



Xa que non servimos para outra materia, os que apenas nos alzamos sobre o crecente materialismo, escribir versos que fagan unha boa fogueira na ausencia de calor. Unha poesía con pico de avetarda e xenitais de porqueiro, licor seminal, sangue espeso e un rosado prepucio cosido á dor.

La debilidad apostrofa, escoge a sus escuchimizados cachorros para otorgarles la obediencia, la poesía del transidium. Abogo por una lírica mundana desde un atrio sin alma, caduca y desvencijada, que babee igual que un aterciopelado caracol sobre la piel lechosa. Mejor rubricar en una mujer con el gozo que como pintor sobre el lienzo, y en el momento del orgasmo -olas en litigio con la arena avezada- insultar la viva impertinencia.
 
A debilidade apostrofa, escolle aos seus escuálidos cachorros para outorgar-lles a obediencia, a poesía do transidium. Avogo por unha lírica mundana desde un atrio sen alma, caduca e rota, que babee igual que un afelpado caracol sobre a pel leitosa. Mellor rubricar nunha muller co gozo que como pintor sobre lenzo, e no momento do orgasmo -ondas en litixio coa area avezada- insultar a viva impertinencia.
En el mirador de los ánades,  insuficiencia de estrellas y una mirada que pervierte una flor, defeca el cochero su poema romántico. Ese don nadie de azucarillo y aguardiente quiere convencernos de la trascendencia de su obra, pero sólo deseamos volver la vista para contemplar un culo hermoso de yeguada. Su creación se acongoja y huele peor que un cuesco de palafrenero. Mas, es un prodigio que la mujer del caballero haya aprendido a relinchar y a danzar con el olfato como una potranca.



No miradoiro dos mergos, insuficiencia de estrelas e unha ollada que perverte unha flor, defeca o cocheiro o seu poema romántico. Ese don ninguén de azucre e augardente quere convencer-nos da transcendencia da súa obra, pero só desexamos tornar a vista para contemplar un cu fermoso de eguada. A súa creación aflixe e cheira peor que un bufo de palafreneiro. Mais, é un prodixio que a muller do cabaleiro aprendese a rinchar e a danzar co olfacto como unha potra.
A estribor de los cementerios, triste poeta degollado, harías bien en profanar los labios de una deidad impía, alguna vez bella y terrible, con la dicha de los burdéganos y el espanto del azote. Para ese poema vale bien un asno  y ninguna bestia se quejaría del maltrato. Bebe el vino precoz, eyaculación de hembra, de los ojos del iletrado.

 
A estribor dos camposantos, triste poeta degolado, farías ben en profanar os beizos dunha deidade impia, algunha vez fermosa e terrible, coa dita dos machos e o espanto do azoute. Para ese poema vale ben un asno e ningunha besta queixaría-se do maltrato. Bebe o viño precoz, exaculación de femia, dos ollos do iletrado.

17/3/16

 ¿Quién no entiende a un poeta retando al destino?
¿Quién soporta la nada inútil del deseo final?
No hay universo. Solo barrizal de endorfinas
...y un gato mudo -sueña Celan-
desgarrando el amanecer.

calmA



¡Me asomo a la tierra y me asombro de la ciencia! No podemos nombrar lo que no existe pero sí pretender lo posible de un nombre. Fe en el cosmos y en la constatación de lo creado. Y si además pensamos en la perfección de sus matices, necesariamente, tendremos que creer en las endorfinas del alma.


 
Quen non entende a un poeta retando ao destino? 
Quen soporta a nada inútil do desexo final? 
Non hai universo. Só un bulleiro de endorfinas 
...e un gato mudo -soña Celan- 
desgarrando o amencer.

 calmA 


Asomo-me á terra e asombro-me da ciencia! Non podemos nomear o que non existe pero si pretender o posible dun nome. Fe no cosmos e na constatación do creado. E se ademais pensamos na perfección dos seus matices, necesariamente, teremos que crer nas endorfinas da alma.
Dejaremos que se nos escape el gemido para que nos descubran los atardeceres porque el beso nunca es ciego ni sordo aunque sepa a recto. Al final, al límite de lo exhausto, los despojados son los que mejor saben obsequiarse...



Deixaremos que se nos escape o xemido para que nos descubran os seráns porque o bico nunca é cego nin xordo aínda que saiba a recto. Ao final, ao límite do exhausto, os desposuídos son os que mellor saben obsequiarse...

11/3/16

¡Implora como una mujer y yergue el rostro a la piedad!
 
 
Implora como unha muller e ergue o rostro á piedade!

10/3/16

Si posees todo, todo es nada y la nada es placer, por qué te quejas de tus posesiones.

 
Se posúes todo, todo é nada e a nada é pracer, por que te queixas das túas posesións.

9/3/16

Así, una ligera orfandad y los ojos como chuletas de cerdo...


 
Así, unha lixeira orfandade e os ollos como costeletas de porco...
Estoy dejando pasar los años de hembras y bondades, hacia la edad terrible de mujeres y maldades.

 

Estou a deixar pasar os anos de femias e bondades, cara á idade terrible de mulleres e maldades.
Jugaría contigo a la belleza sin otro atisbo de necesidad, porque el cielo es consentir una ola y asaltar su espuma hasta obviar el desistimiento.

 
Xogaría contigo á beleza sen outro indicio de necesidade, porque o ceo é consentir unha onda e asaltar a súa escuma até obviar a desistencia.
¡Oh, hijo pródigo! Contigo ha llegado el olor a miseria a este hogar. Acuérdate hacer de vientre sobre las deposiciones de tus progenitores, tirar de la cisterna y perfumar el ambiente para pasar desapercibido en la morada del amor familiar.



Oh, fillo pródigo! Contigo chegou o cheiro a miseria a este fogar. Lembra facer de ventre sobre as deposicións dos teus proxenitores, tirar da cisterna e perfumar o ambiente para pasar desapercibido na morada do amor familiar.

6/3/16

Todo lo que el poeta puede aportar le pertenece a otra voluntad. ¿Puede la veracidad recaer en falsos personalismos cuando las formas de la inteligencia han sido trazadas de antemano?



Todo o que o poeta pode achegar pertence-lle a outra vontade. Pode a veracidade recaer en falsos personalismos cando as formas da intelixencia foron trazadas de antemán?

Para cualquier empleo de mierda te piden experiencia laboral previa. Es como si para cagar te exigieran saber limpiarte el trasero. Bien..., no la tengo, pero no me importaría adquirirla al módico precio de un salario para comprar papel de retrete.
Por favor, presente el currículo (curry al culo) con un máster cum laude, matrícula de honor, y acompañe la carta de presentación con una hez hermosa, apretada, perfumada y distinguida, aunque lo que mejor funciona es un dedo entre las nalgas o un enchufe de cefalópodo.

 
Para calquera emprego de merda piden-che experiencia laboral previa. É como se para cagar esixiran saber limpar o traseiro. Ben..., non a teño, pero non me importaría adquiri-la ao módico prezo dun salario para mercar papel de retrete. 
Por favor, presente o currículo (curry ao cu) cun máster cum laude, matrícula de honra, e acompañe a carta de presentación cunha fez fermosa, apertada, perfumada e distinguida, aínda que o que mellor funciona é un dedo entre as nádegas ou un enchufe de cefalópodo.

5/3/16

Una mujer leñador, tractor, velociraptor, ibuprofeno, que me parta la leña y me dé con un leño, que me haga astillas con los ojos y folle como un talabartero; que hieda a carretilla y sudor, fragancia de aserradero, áspera como un juanete y dura como un sabañón; una perra psicotrópica con un tarugo atado al jubón.

Una mujer barbuda, barracuda, barriguda, grumete, que con un regüeldo se trague a litros mi crema bronceadora. Soy un fulano con estrellas en el ano, enamorado de una tosca aldeana desdentada. Con las manos de capar se limpia al delantal de la cocina y mi alma está perdida por su romanticismo de manteles.



 

Unha muller leñador, tractor, velociraptor, ibuprofeno, que me parta a leña e me bata cun madeiro, que me faga achas cos ollos e foda como un talabarteiro; que feda a carretilla e suor, fragrancia de serradoiro, áspera como un xoanete e dura como unha frieira; unha cadela psicotrópica cun tarugo atado ao corpiño.

Unha muller barbuda, barracuda, barriguda, grumete, que cun arroto se trague a litros a miña crema bronceadora. Son un fulano con estrelas no ano, namorado dunha basta labrega fanada. Coas mans de capar limpa-se ao mandil da cociña e a miña alma está perdida polo seu romanticismo de manteis.

4/3/16

Ahora a pasar el resto de la noche viendo sexo de bonobos, el único vicio, la única recompensa de un mono solitario.




Agora a pasar o resto da noite vendo sexo de bonobos, o único vicio, a única recompensa dun mono solitario.
Puedo hurtarte el corazón con un poema. Puedo ser tan meticuloso como un carnicero para apartar la costilla y llegar a la entraña. Si una mujer pone los límites, un hombre debe asumir lo ilimitado. Puedo ser tan pertinaz como una roca o el cuchillo del matarife apuntillando a una bestia: el amor es esa absoluta piedad que aguarda la salvación sin salvación. Llora con la desconsolación en los ojos y un mar de fárfara. Separaré todas tus capas hasta dar con la razón de ser, de la misma manera que se abre una ostra para hallar la perla amada. Reconozco que me motiva más la carne que esa belleza irritante que se convierte en joya. Yo no soy nada ni nadie, pero puedo aparecer en tu diario. Lo que escribas en él te pertenecerá para siempre y sólo podrás vivirlo. Así que escribe bien, escribe bonito, y no firmes aún las exequias.




Podo furtar o corazón cun poema. Podo ser tan meticuloso como un carniceiro para apartar a costela e chegar á entraña. Se unha muller pon os límites, un home debe asumir o ilimitado. Podo ser tan pertinaz como unha rocha ou o coitelo do matachín rematando a unha besta: o amor é esa absoluta piedade que agarda a salvación sen salvación. Chora coa desconsolación nos ollos e un mar de capas de cebola. Separarei toda esa pel até dar coa razón de ser, da mesma maneira que se abre unha ostra para achar a perla amada. Recoñezo que me motiva máis a carne que esa beleza irritante que se converte en xoia. Eu non son nada nin ninguén, pero podo aparecer no teu diario. O que escribas nel pertencera-che para sempre e só o poderás vivir. Así que escribe ben, escribe bonito, e non firmes aínda as exequias.

3/3/16

y bajo la atenta mirada de la osa mayor, su puta madre lo arrojó a un contenedor verde manzana dentro de una bolsa de basura. Ni siquiera le hizo un lacito.

Billy


Nunca comprenderemos la delicadeza de esas madres que arrojan sus bebés a la basura sin el alma de empaquetar un regalo (y es mejor no entenderlo).

Mamá se redimió en una biga, con la lengua azul de las traiciones, igual que un Judas Tadeo. El amor de las máquinas se lo tragará todo un día. Alguien podría haber salvado a esa criatura de una muerte segura para postergarla a un futuro incierto, pero es mejor olvidar lo que nadie reclama.


 

e baixo a atenta mirada da osa maior, a súa puta nai arroxou-no a un colector verde mazá dentro dunha bolsa de lixo. Nin sequera lle fixo un laciño. 
Billy

Nunca comprenderemos a delicadeza desas nais que arroxan os seus bebés aos refugallos sen a alma de empaquetar un agasallo (e é mellor non o entender).
Mamá redimiu-se nunha biga, coa lingua azul das traizóns, igual que un Xudas Tadeo. O amor das máquinas tragara-o todo un día. Alguén podería salvar a esa criatura dunha morte segura para posterga-la a un futuro incerto, pero é mellor esquecer o que ninguén reclama.
Tengo que abandonar a mis perras. Supongo que nadie se merece un final así. Alguna vez tendré que regresar y se mearán de felicidad por todos los regresos.



Teño que abandonar ás miñas cadelas. Supoño que ninguén se merece un final así. Algunha vez terei que regresar e mexaran-se de felicidade por todos os regresos.
Necesito una mujer usada, gastada y rota. No para recomponerla sino para que no le duela otra herida.



Necesito unha muller usada, gastada e rota. Non para recompoñer senón para que non lle doia outra ferida.

Mi amor se levanta de la cama y me huele los sucios calzones, husmea en busca de otra hembra y mete su delicado hocico entre mis piernas para lamer la última mancha de esperma. Es voraz con mis amistades y ladra a todo aquello que tiene dos piernas.

 
O meu amor ergue-se da cama e cheira os meus sucios calzóns, ule na procura doutra femia e mete o seu delicado fociño entre as miñas pernas para lamber a última mancha de esperma. É voraz coas miñas amizades e ladra a todo aquilo que ten dúas pernas.

¿Qué le dice una dama al poeta?

Aguardaría una eternidad porque amaras y te despreciaran, para que en algún momento me vieras como un canapé rollizo y amable en el que encontrarías un asqueroso pelo desagradable. Pero no soy eterna y una exquisitez tiene la necesidad de ser amada.



Agardaría unha eternidade porque amases e te desprezaran, para que nalgún intre me observaras como un canapé doce e amable no que atoparías un noxento pelo desagradable. Pero non son eterna e unha exquisitez ten a necesidade de ser amada.

2/3/16

Para mí, un poema no es un colutorio o un desguace sentimental. Un poema es una necesidad de destino y un destino no se circunscribe a una obra.



Para min, un poema non é un colutorio ou un despezamento sentimental. Un poema é unha necesidade de destino e un destino non se circunscribe a unha obra.
-¿Cuál es el mejor poema para hacer el amor?
-La sinceridad.

-¿Y el peor?
-Demasiada sinceridad.

-¿Por qué un poeta necesita enamorarse?
-Lo desconozco. Tal vez para sentirse apreciado o defraudado.

-¿Aguantará el verso una noche de pasión con su nidada?
-Sí... Si hay calor, plumas y pitanza.

-¿Por qué decir no a la poesía del sí?
-Porque una afirmación tiene consecuencias impredecibles.

-¿Y una negación?
-Nunca se niega algo, simplemente se le pone límite a la pregunta.

-Mas... ¿Somos ilimitados?
-Pero lentos en las confirmaciones.

-¿Debemos dar la batalla por perdida de antemano?
-Debemos darnos por muertos y renunciar a cualquier victoria.

-¿Qué necesidad de victorias y de significantes?
-Eso mismo... Cuando vencerse y derrotarse es entregarse al placer.

-¿Si nos gobierna el gozo y un desaprensivo poeta de la lujuria, seremos débiles en consecuencia?
-Para no debilitarnos debemos delinquir esa misma lujuria y dejar al poeta sin argumentos.

-¿Y si la lascivia usa unos calcetines gastados, calza un 43 y en su cama hay sitio para los pies desnudos de una doncella?
-No importa. Una doncella no puede dejar de calzarse un amor.

-¿Quieres decir que somos propensos a tropezar?
-Quiero decir que un tropiezo no es grave ni evitable.

-¿Y tanta comprensión?
-No somos suelas que se arrastran contra voluntad y sentido.

-¿Es un defecto?
-No pisar, no pecar y tener los pies grandes...

-¿Si tuvieras que convencer a alguien?
-No lo haría.

-Yo creo que sí.
-¿De qué? ¿De alejarse?

-Un pájaro canta para atraer.
-El poeta es un pájaro distinto.

-¿No canta para persuadir?
-Sólo para ser encomiado.

-¿Y vale la pena ser encomiado por tan poco deleite?
-Es cierto, pero quien tiene pico debe piar.

-Tus amantes son las moscas y las ratas.
-Ninguna musa es perfecta...

-¿Realmente te aman?
-Más de lo que seré amado.

-Bueno... Dejémonos de tonterías. ¿Ella vendrá a ti o no?
-Nunca, si se precia.

-Eso no tiene sentido. No podemos predecir el futuro.
-Pero sabemos que la escritura engaña, la palabra miente y el verso traiciona.

-Esa es la sinceridad que apuñala por la espalda.
-Es lo que merecemos.

-Pero, tal vez el frío puñal sea tan hermoso como los ojos del apuñalado.
-Jamás has visto esa noche...

-¿Prefieres una mirada limpia que no hiera?
-No negaré la belleza de un ocaso ensangrentado.

-Eso no es lógico.
-¡La lógica del buen morir!

-No. La de sangrar un firmamento por nada...
-No es cierto. Lo hacemos para contemplar nuestras venas.

-Nos vamos del tema... ¿Esa hembra recalará en tu bragueta?
-¿Del cielo al cieno? Déjame dudarlo...

-¿No posee esa simpleza animal que se dignifica con el alma disoluta?
-Puede que le repugne lo abrupto de un hombre.

-¿No desea probar la ambrosía de un despojo?
-Está llena de unos matices que  no entenderías, porque acercarse al universo femenino es como caer por la madriguera de Alicia y pisar caca de gazapo.

-¿Libre o liebre?
-¡Liebre! Y si te paras con el conejo siempre tendrás un diálogo afable,
pero antes una mujer querrá jugar a los naipes contigo delante del espejo.

-Me gusta la gente que va al grano.
-Yo no desprecio una verruga.

-¿Será o no será?
-No será.

-¿Cómo lo sabes?
-Ya he deshojado esa margarita.

-¿Y aún crees en las flores?
-No más que en las horas.

-¿Por qué hablas así?
-Porque conozco los burdeles y se parecen mucho a escribir versos.

-No hay ninguna insatisfacción en las escamas...
-Déjalo. No tengo ganas de atrapar carpas irisadas.






-Cal é o mellor poema para facer o amor? -A sinceridade.
-E o peor? -Demasiada sinceridade.
-Por que un poeta precisa namorar-se? -Descoñezo-o. Talvez para sentir-se apreciado ou defraudado.
-Aguantará o verso unha noite de paixón coa súa niñada? -Si... Se hai calor, plumas e pitanza.
 -Por que dicir non á poesía do si? -Porque unha afirmación ten consecuencias impredicibles.
-E unha negación? -Nunca se nega algo, simplemente poñemos-lle límite á pregunta.
-Mais... Somos ilimitados? -Pero lentos nas confirmacións.
-Debemos dar a batalla por perdida de antemán? -Debemos darnos por mortos e renunciar a calquera vitoria.
-Que necesidade de vitorias e de significantes? -Iso mesmo... Cando vencer-se e derrotar-se é entregar-se ao pracer.
-Se nos goberna o gozo e un desaprehensivo poeta da luxuria, seremos débiles en consecuencia? -Para non debilitarnos debemos delinquir esa mesma luxuria e deixar ao poeta sen argumentos.
-E se a lascivia usa uns calcetíns gastados, calza un 43 e na súa cama hai sitio para os pés espidos dunha doncela? -Non importa. Unha doncela non pode deixar de calzar-se un amor.
-Queres dicir que somos propensos a tropezar? -Quero dicir que un tropezo non é grave nin evitable.
-E tanta comprensión? -Non somos solas que se arrastran contra vontade e sentido.
-É un defecto? -Non pisar, non pecar e ter os pés grandes...
-Se tiveses que convencer a alguén? -Non o faría.
-Eu creo que si. -De que? De afastar-se?
 -Un paxaro canta para atraer. -O poeta é un paxaro distinto.
-Non canta para persuadir? -Só para ser encomiado.
-E vale a pena ser encomiado por tan pouco deleite? -É certo, pero quen ten peteiro debe peteirar.
-Os teus amantes son as moscas e as ratas. -Ningunha musa é perfecta... -Realmente te aman? -Máis do que serei amado.
-Vale... Déixemo-nos de parvadas.
Ela virá a ti ou non? -Nunca, se se preza.
-Iso non ten sentido. Non podemos predicir o futuro.
-Pero sabemos que a escritura engana, a palabra mente e o verso traizoa.
-Esa é a sinceridade que apuñala por detrás. -É o que merecemos.
-Pero, talvez o frío puñal sexa tan fermoso como os ollos do apuñalado. -Xamais viches esa noite...
-Prefires unha mirada limpa que non fira? -Non negarei a beleza dun solpor ensanguentado.
-Iso non é lóxico. -A lóxica do bo morrer!
-Non. A de sangrar un firmamento por nada... -Non é certo. Facemos-lo para contemplar as nosas veas.
-Imos-nos do tema... Esa femia recalará na túa petrina?
-Do ceo ao bulleiro? Deixa-me dubida-lo...
-Non posúe esa simpleza animal que se dignifica coa alma disoluta? -Poida que lle repugne o abrupto dun home.
-Non desexa probar a ambrosía dun refugallo? -Está chea duns matices que non entenderías, porque achegar-se ao universo feminino é como caer polo tobo de Alicia e pisar caca de coello.
 -Libre ou lebre? -Lebre! E se te pairas co coello sempre terás un diálogo afable, pero antes unha muller quererá xogar aos naipes contigo diante do espello. -Gusta-me a xente que vai ao gran. -Eu non desprezo unha verruga.
-Será ou non será? -Non será.
-Como o sabes? -Xa esfollei esa margarida.
-E aínda crees nas flores? -Non máis que nas horas.
-Por que falas así? -Porque coñezo os bordeis e asemella-se moito a escribir versos.
-Non hai ningunha insatisfacción nas escamas... -Deixa-o. Non teño ganas de atrapar carpas irisadas.





1/3/16

-Tengo que dejar de escribir para cagar y poder pensar en tu sonrisa, tan diáfana como el placer de hacer de vientre.

-¿Los cielos cagan?

-Como el graznido de un cuervo y una nevada descompuesta con la que no querrás hacer un muñeco de nieve.

-¿Debo apartar la nariz de ese cáliz?

-Sí, si eres sinestésica y no te gusta Siniestro Total.

-Me estás enfadando con esa voluntad de mancillarlo todo y regarlo de orines.

-¿Tal vez el mundo sea una cagada?

-Si es así tiraré de la cisterna para no oír su lamento y perfumaré el retrete con lavanda.

-¿Y cómo pensarás en mí si el amor no deja una fragancia de amoniaco, un ruido que obviar y un malentendido cósmico?

-No pensaré en ti. Todo lo que amo tiene que ver con la colonia y los ambientadores.

-¡Qué pronto pasamos de defecar a pulverizar!

-Me estoy quedando sin cobertura...

-¿Sin costuras?... Una mujer organizada necesita un desorden de cantina y una tristeza bipolar.

-¿Hablas de encantamientos?

-Hablo de los retortijones...

-Sigues siendo un cielo, aunque cagues en un caldero y te duches en una tina.

-Eso me fascina, los dos en una tinaja hasta volvernos tartajas...

-Yo soy una mujer de hidromasaje...

-Y yo un hombre con menaje...

-¿Y sabes reparar una gotera, usar desodorante y ponerte un preservativo?

-No acabé la carrera...

-¿De ciencias o de letras?

-De las medias...

-Conociéndote, creo que juegas a las carambolas de un billar.

-No me conoces. Provoco desbandadas y deseco almas...

-¿Estás ebrio?

-No. Tengo que levantar el culo del cubo porque se me va a tatuar la piel con las asas. Hacerlo con todas es una festividad para creyentes (ya no me quedan oraciones para esa devoción y esa fe).

-¿Estas mojada?

-No de ti. Tengo a alguien que me da placer mientras hablamos.

-¿Y te lo hace bien?

-De maravilla. Además, me pone que me hables cuando me lo están haciendo.

(La aspiradora tiene la bolsa llena de jodidas pelusas)

-¿Un hombre?

-¡Una mujer! 


 
-Teño que deixar de escribir para cagar e poder pensar no teu sorriso, tan diáfano como o pracer de facer de ventre. 
-Os ceos cagan? -Como o arixir dun corvo e unha nevada descomposta coa que non quererás facer un boneco de neve. 
-Debo apartar o nariz dese cáliz? -Si, se es sinestésica e non che gusta Sinistro Total. 
-Estás a enfadar-me con esa vontade de ensucia-lo todo e rega-lo de ouriñes. -Talvez o mundo sexa unha cagada? 
-Se é así tirarei da cisterna para non oír o seu queixume e perfumarei o retrete con lavanda. 
-E como pensarás en min se o amor non deixa unha fragrancia de amoníaco, un ruído que obviar e un malentendido cósmico? -Non pensarei en ti. Todo o que amo ten que ver coa colonia e os ambientadores. 
-Que pronto pasamos de defecar a pulverizar! -Estou a quedar-me sen cobertura... 
-Sen costuras?... Unha muller organizada necesita unha desorde de cantina e unha tristeza bipolar. 
-Falas de meigallos? -Falo das convulsións... 
-Segues sendo un ceo, aínda que cagues nun caldeiro e te duches nunha tina. -Iso fascina-me, os dous nun balde até volver-nos tatexos... 
-Eu son unha muller de hidromasaxe... -E eu un home con enxoval... 
-E, sabes reparar unha pingueira, usar desodorizante e poñer-te un preservativo? -Non acabei a carreira... 
-De ciencias ou de letras? -Das medias... 
-Coñecendo-te, creo que xogas ás carambolas dun billar. -Non me coñeces. Provoco desbandadas e deseco almas... 
-Estás ebrio? -Non. Teño que levantar o cu do caldeiro porque se me vai a tatuar a pel coas asas. Face-lo con todas é unha festividade para crentes (xa non me quedan oracións para esa devoción e esa fe). 
-Estás mollada? -Non de ti. Teño a alguén que me dá pracer mentres falamos. 
-E fai-cho ben? -De marabilla. Ademais, pon-me que me fales cando mo están a facer. (A aspiradora ten a bolsa chea de fodidas peluxes).
-Un home? -Unha muller!
-No voy a permanecer como un cielo impasible por mucho tiempo.

-Y, ¿qué vas a hacer?

-Nublarme o descender a tu rostro.

-¡Pasemos la aspiradora sobre este pasaje!

-¡Oh! Una forma sutil para insinuar que no te convencen mis soles.

-Sólo el temor a los exabruptos de un firmamento.

-Un firmamento cualquiera pone sus ojos en una mujer y la desnuda por dentro.

-No llevo bragas...

-Por eso todas las charcas me invitan a mirarte... Vamos a lo nuestro...

-¿Qué susto y qué asunto?

-Nuestra cita y la forma de pasar las páginas con decoro.

-Yo no soy un libro abierto para que me puedas ojear y manosear.

-¿Y para amarte como un poeta consumido por el ansia?

-Complácete con la mano y piensa en mis sandalias.

-¡El sándalo de tus besos! Pero..., un cielo necesita alas de recompensa y nubes de aceptación.

-Yo no soy tu recompensa y ya tengo un cielo aceptable...

-¿Ese cielo te ama?

-Duermo con él todas las noches.

-Y, ¿no has deseado alguna vez contemplar otras estrellas?

-Creo que tus estrellas se ocultan debajo de tu ombligo, en una constelación impronunciable.

-Entonces..., ¿no? ¿No me dejas mojarte y lloverte?

-Si me mojas amaneceré empapada por algún remordimiento.

-Tus remordimientos son mis ganas de volar...

-Pues..., vuela y sigue a tu pájaro de luz.

(Se escucha una aspiradora de fondo).

-¿Mi linterna no alumbra lo suficiente?

-No, para deslumbrar.

-¿Estás en minifalda?

-¡Qué pesado eres, cielo! ¿Sólo te importa eso?

-Sólo me importa que no tengas frío.

-No estoy tiritando de amor, si te preocupa...

-¡Cómo una estrella dormida!

-Tengo quien me reconforte..., y tú, tú, tú...

-Me consuela que te amen bien...

-Dejemos esta conversación, me incomoda.

-Sí... Las palabras son inútiles si la voluntad esta cerrada y encerrada.

-Estoy aspirando y..., en mi vida no puede entrar ningún polvo.

-Pero entonces, ¿por qué no me das un zapatazo de despedida y me clavas los tacones en la yugular?

-Por la magia de dejarte insatisfecho de mí y saberte inconsolablemente mío.


 
-Non vou permanecer como un ceo impasible por moito tempo. 
-É que vas facer? 
-Nubrar-me ou descender ao teu rostro. 
-Pasemos a aspiradora sobre esta pasaxe! 
-Oh! Unha forma sutil para insinuar que non che convencen os meus soles. 
-Só o temor aos exabruptos dun firmamento. 
-Un firmamento calquera pon os seus ollos nunha muller e ispe-a por dentro. 
-Non levo bragas... 
-Por iso todas as charcas convidan a mirar-te... Imos ao noso... 
-Que susto e que asunto? 
-A nosa cita e a forma de pasar as páxinas con decoro. 
-Eu non son un libro aberto para que me poidas ollar e apalpar. 
-É para amar-te como un poeta consumido polo ansia? 
-Comprace-te coa man e pensa nas miñas sandalias. 
-O sándalo dos teus bicos! Pero..., un ceo necesita ás de recompensa e nubes de aceptación. 
-Eu non son a túa recompensa e xa teño un ceo aceptable... 
-Es amada por ese ceo? 
-Durmo con el todas as noites. 
-E, non desexaches algunha vez contemplar outras estrelas? 
-Creo que as túas estrelas agochan debaixo do teu embigo, nunha constelación impronunciable. 
-Entón..., non? Non me deixas mollar-te e chover-te? 
-Se me mollas amecerei empapada por algún remorso. 
-Os teus remorsos son as miñas ganas de voar... 
-Pois..., voa e segue ao teu paxaro de luz. (Escoita-se unha aspiradora de fondo).
-A miña lanterna non aluma o suficiente? 
-Non, para cegar. 
-Estás en minisaia? 
-Que pesado es, ceo! Só che importa iso? 
-Só me importa que non teñas frío. 
-Non estou aterecida de amor, se é a túa preocupación... 
-A xeito dunha estrela durmida! 
-Teño quen me reconforte..., e ti, ti, ti... 
-Consola-me que te amen ben... 
-Deixemos esta conversación, incómoda. 
-Si... As palabras son inútiles se a vontade esta pechada e encerrada. 
-Estou a aspirar e..., na miña vida non pode entrar ningún po.
-Pero entón, por que non me dás un zapatazo de despedida e me cravas os tacóns na xugular? 
-Pola maxia de deixar-te insatisfeito de min e saber-te inconsolablemente meu.
Me desperté con la inspiración de un juguete sexual, pero sin nadie para jugar al deseo. Es terrible ser un consolador y aguantarse las ganas cuando se tiene el don de penetrar mundos y la necesidad de saciarlos a todos.



Espertei coa inspiración dun xoguete sexual, pero sen ninguén para xogar ao desexo. É terrible ser un consolador e aguantar-se as ganas cando se ten o don de penetrar mundos e a necesidade de sacia-los a todos.
Si apartaras tus tetas de mi blog me convertiría en un payaso con el alma triste, como un niño al que le arrebatan el chupete. Pon tus pezones en mi caja de música, sus huellas dactilares en la imprimación de mis labios. Destíñelos de rojo y azul, de un destino violáceo y púrpura. Igual que un DNI electrónico en un lector digital, leeré las suaves grietas que bifurcan tu turgencia, sin la necesidad de un nombre absurdo para absurdos procedimientos.



Se apartases as túas tetas do meu blogue convertería-me nun pallaso coa alma triste, como un neno ao que lle arrebatan o chupete. Pon as túas mamilas na miña caixa de música, as súas impresións dixitais na imprimación dos meus beizos. Destinguir de vermello e azul, dun destino violáceo e púrpura. Igual que un DNI electrónico nun lector dixital, lerei as suaves gretas que bifurcan a túa turxescencia, sen a necesidade dun nome absurdo para absurdos procedementos.
 (Recogido de un poema chino que no necesita traducción simultanea)

 
Chocha, chochéame el chuchi. ¡Chachi, chochi, chochichiiii, chaaaaaa! 

Che, chuchame el chocho, che mi chacho chenche. Chu chochete chuchón me chucha.
¡Chon, chon, chon; chun, chun, chaaaannnn! ¡Che chechachooo...!

¡Chocha, chochéame el chuchi chochichi!


(Disculpen las dificultades, he tenido que corregir alguna palabra malsonante)


¿Así que piensas que al hacerlo estás en una pradera? Pues yo pazo, troto, y defeco sobre la hierba sin que ninguna flor se sienta injuriada.

 
Así que pensas que cando o fas estás nunha pradería? Pois eu pazo, troto y defeco sobre a herba sen que ningunha flor se sinta inxuriada.
Soy de esos hombres con tanto  pelo en la espalda, que cualquier oso, por detrás, pensaría que soy una hembra de oso.



Son deses homes con tanto pelo nas costas, que calquera oso, por detrás, pensaría que son unha femia de oso.
Salí con una mujer; pero era, más bien, una Diosa. Creo que trabajaba de limpiadora porque tenía el cabello como una fregona. Me dejaba limpio como una patena, con un poema, pronto jabonoso, aliento de limpia cristales y su absoluta meticulosidad con los bastoncillos de las orejas. Durante algún tiempo comprendí que la divinidad fregaba suelos, y, por la noche, nos refregábamos en la cama con unas nanas. ¡Oh! Puedo decirlo sin aspavientos y declamar al mundo entero: ¡he sido feliz con la escoba, el recogedor y el plumero!

 
Saín cunha muller; pero era, máis ben, unha Deusa. Creo que traballaba de limpadora porque tiña o cabelo como unha fregona e deixaba-me limpo como unha patena, cun poema, pronto de xabón, bafo de limpa cristais e a súa absoluta meticulosidade cos bastóns das orellas. Durante algún tempo comprendín que a divindade fregaba chans, e, pola noite, nos refregaba-mos na cama cunhas nanas. Oh! Podo-o dicir sen espaventos e declamar ao mundo enteiro: fun feliz coa escoba, o recolledor e o plumeiro!
No te voy a hurtar nada y tú no me vas a hurtar nada; y, aún así, por qué nos consideramos ladrones. Si quedamos para conversar no importan las habladurías. Si quedamos para amar no importa la discreción. Tiene que ser tan sencillo como ojear el periódico y no enterarse de nada. Leer el horóscopo y reconocernos en las estrellas. No dar con la respuesta apropiada en ningún crucigrama y estar nerviosos por la belleza que nos aguarda.

 
Non che vou furtar nada e ti non me vas furtar nada; e, aínda así, por que nos consideramos ladróns. Se quedamos para conversar non importan as faladurías. Se quedamos para amar non importa a discreción. Ten que ser tan sinxelo como ollar o xornal e non decatar-se de nada. Ler o horóscopo e recoñecer-nos nas estrelas. Non dar coa resposta apropiada en ningún encrucillado e estar nerviosos pola beleza que nos agarda.