-No voy a permanecer como un cielo impasible por mucho tiempo.
-Y, ¿qué vas a hacer?
-Nublarme o descender a tu rostro.
-¡Pasemos la aspiradora sobre este pasaje!
-¡Oh! Una forma sutil para insinuar que no te convencen mis soles.
-Sólo el temor a los exabruptos de un firmamento.
-Un firmamento cualquiera pone sus ojos en una mujer y la desnuda por dentro.
-No llevo bragas...
-Por eso todas las charcas me invitan a mirarte... Vamos a lo nuestro...
-¿Qué susto y qué asunto?
-Nuestra cita y la forma de pasar las páginas con decoro.
-Yo no soy un libro abierto para que me puedas ojear y manosear.
-¿Y para amarte como un poeta consumido por el ansia?
-Complácete con la mano y piensa en mis sandalias.
-¡El sándalo de tus besos! Pero..., un cielo necesita alas de recompensa y nubes de aceptación.
-Yo no soy tu recompensa y ya tengo un cielo aceptable...
-¿Ese cielo te ama?
-Duermo con él todas las noches.
-Y, ¿no has deseado alguna vez contemplar otras estrellas?
-Creo que tus estrellas se ocultan debajo de tu ombligo, en una constelación impronunciable.
-Entonces..., ¿no? ¿No me dejas mojarte y lloverte?
-Si me mojas amaneceré empapada por algún remordimiento.
-Tus remordimientos son mis ganas de volar...
-Pues..., vuela y sigue a tu pájaro de luz.
(Se escucha una aspiradora de fondo).
-¿Mi linterna no alumbra lo suficiente?
-No, para deslumbrar.
-¿Estás en minifalda?
-¡Qué pesado eres, cielo! ¿Sólo te importa eso?
-Sólo me importa que no tengas frío.
-No estoy tiritando de amor, si te preocupa...
-¡Cómo una estrella dormida!
-Tengo quien me reconforte..., y tú, tú, tú...
-Me consuela que te amen bien...
-Dejemos esta conversación, me incomoda.
-Sí... Las palabras son inútiles si la voluntad esta cerrada y encerrada.
-Estoy aspirando y..., en mi vida no puede entrar ningún polvo.
-Pero entonces, ¿por qué no me das un zapatazo de despedida y me clavas los tacones en la yugular?
-Por la magia de dejarte insatisfecho de mí y saberte inconsolablemente mío.
-Non vou permanecer como un ceo impasible por moito tempo.
-É que vas facer?
-Nubrar-me ou descender ao teu rostro.
-Pasemos a aspiradora sobre esta pasaxe!
-Oh! Unha forma sutil para insinuar que non che convencen os meus soles.
-Só o temor aos exabruptos dun firmamento.
-Un firmamento calquera pon os seus ollos nunha muller e ispe-a por dentro.
-Non levo bragas...
-Por iso todas as charcas convidan a mirar-te... Imos ao noso...
-Que susto e que asunto?
-A nosa cita e a forma de pasar as páxinas con decoro.
-Eu non son un libro aberto para que me poidas ollar e apalpar.
-É para amar-te como un poeta consumido polo ansia?
-Comprace-te coa man e pensa nas miñas sandalias.
-O sándalo dos teus bicos! Pero..., un ceo necesita ás de recompensa e nubes de aceptación.
-Eu non son a túa recompensa e xa teño un ceo aceptable...
-Es amada por ese ceo?
-Durmo con el todas as noites.
-E, non desexaches algunha vez contemplar outras estrelas?
-Creo que as túas estrelas agochan debaixo do teu embigo, nunha constelación impronunciable.
-Entón..., non? Non me deixas mollar-te e chover-te?
-Se me mollas amecerei empapada por algún remorso.
-Os teus remorsos son as miñas ganas de voar...
-Pois..., voa e segue ao teu paxaro de luz. (Escoita-se unha aspiradora de fondo).
-A miña lanterna non aluma o suficiente?
-Non, para cegar.
-Estás en minisaia?
-Que pesado es, ceo! Só che importa iso?
-Só me importa que non teñas frío.
-Non estou aterecida de amor, se é a túa preocupación...
-A xeito dunha estrela durmida!
-Teño quen me reconforte..., e ti, ti, ti...
-Consola-me que te amen ben...
-Deixemos esta conversación, incómoda.
-Si... As palabras son inútiles se a vontade esta pechada e encerrada.
-Estou a aspirar e..., na miña vida non pode entrar ningún po.
-Pero entón, por que non me dás un zapatazo de despedida e me cravas os tacóns na xugular?
-Pola maxia de deixar-te insatisfeito de min e saber-te inconsolablemente meu.
No hay comentarios:
Publicar un comentario