¿Quién no entiende a un poeta retando al destino?
¿Quién soporta la nada inútil del deseo final?
No hay universo. Solo barrizal de endorfinas...y un gato mudo -sueña Celan-desgarrando el amanecer.
calmA
¡Me asomo a la tierra y me asombro de la ciencia! No podemos nombrar lo que no existe pero sí pretender lo posible de un nombre. Fe en el cosmos y en la constatación de lo creado. Y si además pensamos en la perfección de sus matices, necesariamente, tendremos que creer en las endorfinas del alma.
Quen non entende a un poeta retando ao destino?
Quen soporta a nada inútil do desexo final?Non hai universo. Só un bulleiro de endorfinas...e un gato mudo -soña Celan-desgarrando o amencer.
calmA
Asomo-me á terra e asombro-me da ciencia! Non podemos nomear o que non existe pero si pretender o posible dun nome. Fe no cosmos e na constatación do creado. E se ademais pensamos na perfección dos seus matices, necesariamente, teremos que crer nas endorfinas da alma.
No esperaba esto, muchas gracias por tu comentario (os) que como muchas de tus letras, derrochan lirismo y concatenan tantas veces mis textos.
ResponderEliminarUn beso Raúl
Se hacia esperar pero ha llegado, no lo propio sino tu prodigio. ¡Animo fervientemente a leerte!
Eliminar