ESCRITOS


17/3/16

 ¿Quién no entiende a un poeta retando al destino?
¿Quién soporta la nada inútil del deseo final?
No hay universo. Solo barrizal de endorfinas
...y un gato mudo -sueña Celan-
desgarrando el amanecer.

calmA



¡Me asomo a la tierra y me asombro de la ciencia! No podemos nombrar lo que no existe pero sí pretender lo posible de un nombre. Fe en el cosmos y en la constatación de lo creado. Y si además pensamos en la perfección de sus matices, necesariamente, tendremos que creer en las endorfinas del alma.


 
Quen non entende a un poeta retando ao destino? 
Quen soporta a nada inútil do desexo final? 
Non hai universo. Só un bulleiro de endorfinas 
...e un gato mudo -soña Celan- 
desgarrando o amencer.

 calmA 


Asomo-me á terra e asombro-me da ciencia! Non podemos nomear o que non existe pero si pretender o posible dun nome. Fe no cosmos e na constatación do creado. E se ademais pensamos na perfección dos seus matices, necesariamente, teremos que crer nas endorfinas da alma.

2 comentarios:

  1. No esperaba esto, muchas gracias por tu comentario (os) que como muchas de tus letras, derrochan lirismo y concatenan tantas veces mis textos.

    Un beso Raúl

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Se hacia esperar pero ha llegado, no lo propio sino tu prodigio. ¡Animo fervientemente a leerte!

      Eliminar