ESCRITOS


30/5/16

¿El amor de las pescadillas muerde colas, come rabos, o  el sexo del avestruz en la bifurcación de la cloaca de la iguana?

 
O amor das cariocas morde colas, come rabos, ou o sexo do avestruz na bifurcación da cloaca da iguana?
Indígenas, indigentes, okupas; basura parada, basura reciclable, basura asalariada, basura adinerada; funcionariado, perros de escuadra, clero pedófilo; poderes fácticos y mierda política.

19/5/16

La incivilidad se alza sobre la civilización. Esto que digo tiene que ver con un denostado sentido de civismo y progreso. Creed cuando os digo que todavía nos hallamos en los albores de la humanidad.

 
A incivilidade alza-se sobre a civilización. Isto que digo ten que ver cun deostado sentido de civismo e progreso. Crede cando vos digo que aínda nos achamos no principiar da humanidade.

18/5/16

-Entonces, ¿qué comeremos mañana?
-¡Obra viva!

 
-Entón, que comeremos mañá?
-Obra viva!
En tu escritorio hay un poema que no conoce nadie, escrito contra los dioses y la sangre. En una esquina desquiciada de tu corazón, los más perversos vicios arden contra natura, cincuenta y siete veces hacia la ausencia del día y otras tantas en la clandestinidad de la noche.

 
No teu escritorio hai un poema que non coñece ninguén, escrito contra os deuses e o sangue. Nun recuncho exasperado do teu corazón, os máis perversos vicios arden contra natura, cincuenta e sete veces cara á ausencia do día e outras tantas na clandestinidade da noite.
Incluso el denostado umbral de un caballero debería ser un día la casa de todos.

 
Incluso o deostado limiar dun cabaleiro debería ser un día a casa de todos.

16/5/16

13/5/16

Déjame mecerme entre las ramas. Hay que estar siempre ebrios de polvo y ceniza cuando se acercan los cataclismos de la noche, lágrima y calima desprendida del Tártaro y su rosada pereza. Triste es el final y más amargo insistir en la mortaja. Déjame en el remanso de Harar; allí, las hienas ríen y los hombres no tienen tiempo para compadecerse de si mismos.

 
Deixa-me arrolar entre as polas. Hai que estar sempre ebrios de po e cinza cando se achegan os cataclismos da noite, bágoa e brétema desprendida do Tártaro e a súa rosada preguiza. Triste é o final e máis amargo insistir na morte. Deixa-me no remanso de Harar; alí, as hienas rin e os homes non teñen tempo para compadecer-se de si propios.
Leí un poema del revés, de todas las formas displicentes y complejas (incluso del derecho), me decía algo con su desencantado romanticismo de imposibles. De una manera se adulteraban las traiciones hacia la pata estirada de los mundos; de la otra, el navegante jamás volvería a sufrir en carne viva. En nuestra primera cita se envenenaron las clepsidras, todo era dulce y perfecto como la pana de las canicas y suave como la música del olvido.

 
Lin un poema do revés, de todos os xeitos displicentes e complexos (mesmo do dereito), dicía algo co seu desencantado romanticismo de imposibles. Dunha maneira adulteraban-se as traizóns cara á pata estirada dos mundos; da outra, o navegante xamais volvería sufrir en carne viva. Na nosa primeira cita se envelenaron-se as clepsidras, todo era doce e perfecto como a pana das canicas e lene como a música do esquezo.

Rojas bayas de lentisco

Dentro de unos años estarás tan loca y tendrás un cabello tan hirsuto que me ofenderás con tu amor y tu presencia. Yo detentaré un trasero demoníaco y una mirada perdida,  se me juntará el ano con la chepa y el deseo con las ganas de cagar, así que con tu licantropía y mi vampirismo nos haremos despreciables para siempre.

 
Vermellas bagas de lentisco
Dentro duns anos estarás tan tola e terás un cabelo tan hirsuto que me ofenderás co teu amor e a túa presenza. Eu terei un traseiro demoníaco e unha ollada perdida, xuntara-se-me o ano coa chepa e o desexo coas ganas de cagar, así que coa túa licantropía e o meu vampirismo faremos-nos desprezables para sempre.
La consecuencia es la vida. El tildar un acto u otro de atroz e inverosímil, agradable o desagradable, es producto de nuestra cultura, ni siquiera de nuestra conciencia. Por lo tanto, la muerte podría ser increíble y absolutamente terrible el vaticinio de lo eterno.

 
A consecuencia é a vida. O tachar un acto ou outro de atroz e inverosímil, agradable ou desagradable, é produto da nosa cultura, nin sequera da nosa conciencia. Por tanto, a morte podería ser incrible e absolutamente terrible o vaticinio do eterno.

El/O renacer

 


Pictóricamente me agrada la evolución (o la involución), en lo que se podría entender como un regreso a un aborto espontáneo o a la representación del alma incipiente. Al final casi podemos distinguir la encogida forma de un pene y la alargada cadencia del arte en su retorno al origen, la humanidad acompañada de su volubilidad retratada. 

 
Pictóricamente agrada-me a evolución (ou a involución), no que se podería entender como un regreso a un aborto espontáneo ou á representación da alma incipiente. Ao final case podemos distinguir a encolleita forma dun pene e a alongada cadencia da arte no seu retorno á orixe, a humanidade acompañada da súa volubilidade retratada.
Fuiste amado por una entelequia, porque no tienes conciencia de su encuentro ni recompensa de su fortuna.
Feliz como un perro que olisquea el tuétano, te dije: tutéame, acaricíame el lomo con las garras afiladas, la reciprocidad de un cielo junto a un austero arañazo.
Me agradó la inconveniencia de la bisutería: tu anillo de casada en el Gólgota y la más negra noche de Abisinia en tus uñas postizas.

 
Feliz como un can que osma o tétano, dixen-che: trata-me de ti, acaricia-me o lombo coas poutas afiadas, a reciprocidade dun ceo xunto a un austera rabuñada.
Agradou-me a inconveniencia da bixutería: o teu anel de casada no Gólgota e a máis negra noite de Abisinia nas túas uñas postizas.
Ninguna hora vale su posibilidad si no es arrancada del cielo con tenazas, si no es desposada del Hades a pedradas.
Me pongo de tu lado, amada apologeta, yo que amo las letrinas, yo que detesto a los libreros y mataría a todos los poetas por el placer de oír restallar sus versos, ahora sé que el sol asciende como un deseo.
El viejo en la bodega y el joven en la panera... Es evidente, si somos videntes la misión es la visión y el poema se alza de oriente a occidente como una proa desafiando al mar. Así que ningún lugar es su lugar, ninguna ocupación su oficio, ninguna liturgia su fe.

 
Ningunha hora vale a súa posibilidade se non é arrincada do ceo con tenazas, se non é desposada do Hades a pedradas.
Poño-me á túa beira, amada apoloxista, eu que amo as latrinas, eu que detesto aos libreiros e mataría a todos os poetas polo pracer de oír restelar os seus versos, agora sei que o sol ascende como un desexo.
O vello na adega e o mozo no celeiro... É evidente, se somos videntes a misión é a visión e o poema alza de oriente a occidente como unha proa desafiando ao mar. Así que ningún lugar é o seu lugar, ningunha ocupación o seu oficio, ningunha liturxia a súa fe.

12/5/16

Ya no me causa desazón intentar ascender inútilmente a la excelencia.
En el momento que rozamos la integridad somos moratoria. No entiendo la pornografía, sólo el amor, y el amor tiene alas de terciopelo e ingenuidad de gorriones.

 
No momento que rozamos a integridade somos moratoria. Non entendo a pornografía, só o amor, e o amor ten ás de veludo e inxenuidade de gorrións.
Cierta poesía dotada de una belleza inusual no encuentra otra satisfacción que acrecentar un bucle.
Los versos se benefician de nuestra desidia. Nadie vive todos sus sueños, nadie es una fiel representación de si mismo.

El hombre está perdido de principio a fin, pocos son los encuentros, pero la multiplicidad no siempre significa dispersión.

Puedes conseguir una obra productiva y vivir una realidad anodina, tal vez el necesario cometido para reconocernos en la orilla imperfecta.

 
Certa poesía dotada dunha beleza excepcional non atopa outra satisfacción que acrecentar un bucle.
Os versos benefician-se da nosa desidia. Ninguén vive todos os seus soños, ninguén é unha fiel representación de si propio.
O home está perdido de principio a fin, poucos son os encontros, pero a multiplicidade non sempre significa dispersión.
Podes conseguir unha obra produtiva e vivir unha realidade anódina, talvez o necesario cometido para recoñecer-nos na beira imperfecta.
Necesitamos la renovación necesaria para no dormirnos en nuestra propia piel.
Cualquier fantasma sabe devolver las puyas de una existencia irreal. Para tu complacencia: si no estás muerto, bien muerto, oliendo a carne de gusano y a agalla de pescado, es que todavía te aguarda un hado.

 
Calquera pantasma sabe devolver os lances dunha existencia irreal. Para a nosa compracencia: se non estamos mortos, ben mortos, cheirando a carne de verme e a galada de peixe, é que aínda nos agarda un fado.
Si carezco de las fuerzas necesarias para subirme a un hombre, cómo me voy a aupar a la humanidad. ¿Tengo que reconocer la cronología de cien años cuando apenas distingo la longevidad de mis dedos, la palpitación y el pulso de un latido? Creo en la intención que no avasalla y en el rostro que nos devuelve la mirada. 
Ella se hará un nombre entre los nombres y no querrá jamás regresar a mi alma. Preferiría que no fuera nadie y que los dioses la despojaran de su condición y talento para que me asistiera.

 
Se carezo das forzas necesarias para subir-me a un home, de que xeito vou erguer diante da humanidade. Teño que recoñecer a cronoloxía de cen anos cando apenas distingo a lonxevidade dos meus dedos, a palpitación e o pulso dun latexo? Creo na intención que non asoballa e no rostro que devolve a mirada.
Ela fará-se un nome entre os nomes e non quererá xamais regresar á miña alma. Preferiría que non fose ninguén e que os deuses a desposuísen da súa condición e talento para que me asistise.
Parece que estamos jugando con arcanos y nos hacemos proféticos, confusos y oscuros.  El poema nos habla de la necesidad de aceptar lo que somos sin coartadas, pues los elegidos son elevados de su condición.

 
Semella que estamos a xogar con arcanos e facemos-nos proféticos, confusos e escuros. O poema fala da necesidade de aceptar o que somos sen coartadas, pois os elixidos son tomados da súa condición.

11/5/16

Había huido anhelando una oronja de catarsis. Lejos de los telares de la dulce costumbre, hasta el divino Cesar cimbrea su cuerpo ante la testarudez del tábano. El nasciturus se acomodó en la oreja y a la hora de nacer se desprendió de un lóbulo (en este estado de somnolencia parir se asemeja a un lavado de oídos). Hurgué en el tímpano procurando los ángulos de tu nacimiento. Pequeño eccema auditivo de mi redundancia: mamarás el amor pródigo y saciarás de monstruos tu alma.

 
Fuxira anhelando unha amanita de catarse. Lonxe dos teares do doce costume, até o divino Cesar címbrea o seu corpo ante o testán do tabán. O nasciturus acomodou-se na orella e no intre de nacer desprendeu-se dun lóbulo (neste estado de somnolencia parir asemella un lavado de oídos). Furguei no tímpano procurando os ángulos do teu nacemento. Pequeno eccema auditivo da miña redundancia: mamarás o amor pródigo e saciarás de monstros a túa alma.
La niña que juega con elefantes tiene razón, incluso la niña que folla con paquidermos está en lo cierto. Todo es polvo y ninguna ciencia humana perdurará hasta el fin. Por lo tanto no condenaré al poeta que se encierra en su heredad para plantar repollos con el rechinar de sus tripas y el mercachifle de sus intestinos.
Tampoco te negaré a ti, felicidad de hembra que vuela como Simbad  sobre la mugre de una bayeta, y menos al que escribe (perro con hedor a hombre), ya que somos para el amor como la burocracia del sortilegio.

 
A nena que xoga con elefantes ten razón, incluso a nena que copula con paquidermos está no certo. Todo é po e ningunha ciencia humana perdurará até o fin. Por tanto non condenarei ao poeta que se encerra na súa herdade para plantar repolos co rechiar das súas tripas e o mercantil dos seus intestinos.
Tampouco te negarei a ti, felicidade de femia que voa como Simbad sobre a roña dun trapo, e menos ao que escribe (can con fedor a home), xa que somos para o amor como a burocracia do sortilexio.
-Tenemos que dudarlo todo, incluso la ociosidad salvaje del bosquímano en su naturaleza.

-El Paciente Relojero no cometió ningún error puesto que el tiempo y el destino son parte del mecanismo.

 
-Temos que o dubidar todo, incluso a ociosidade salvaxe do bosquimán na súa natureza.

-O Paciente Reloxeiro non cometeu ningún erro debido a que o tempo e o destino son parte do mecanismo.


Somos un kindergarten, un parvulario. Algunos aún lloran, mientras a otros, los más callados, les va asolando una lúgubre intrascendencia. La guardería es la metáfora de una sociedad indolente. Todo es una ingeniería de damnificados, una sinergia encaminada a que no despertemos de nuestro letargo infantil y a que sigamos siendo dóciles con nuestros instructores y aplicados en nuestros oficios.

10/5/16

No creo que esté bien que el último engreído se escape en un bote salvavidas después de limpiar toda la cubierta de farsantes. En tal caso tendría que probar su profilaxis si no queremos tacharla de arbitrariedad.

 
Non creo que estea ben que o último farfallán escape nun bote salvavidas despois de limpar toda a cuberta de farsantes. En tal caso tería que probar a súa profilaxe se non a queremos tachar de arbitrariedade.
Cuando todo es literatura dentro de la literatura
es decir, nada.

Loomis


Cuándo la literatura deje de amarse a si misma y huya de la literalidad hacia el encuentro, lejos del vicio y placer contemplativos; la paz de los malditos, sin ninguna avaricia, nos lo dirá todo, al grito sin grito de ahogamiento, y su alma ya no podrá jamás defraudarnos sin salirle cangrejos por la boca.

 
Cando todo é literatura dentro da literatura
é dicir, nada.

Loomis

Cando a literatura deixe de amar-se a si propia e fuxa da literalidade cara ao encontro, lonxe do vicio e pracer contemplativos; a paz dos malditos, sen ningunha avaricia, dirá-no-lo todo, ao berro sen berro de afogamento, e a súa alma xa non poderá xamais defraudar-nos sen saír-lle cangrexos pola boca.


9/5/16

Y tal vez los adverbios también follen
y den a Luz bebés de siete kilos
llamados posibilidad

Billy


Tampoco importará ponerle nombre mientras nos observe con la necesidad de unos pechos de leche. Lo difícil será explicarle que su padre era Jamás y su madre Siempre y que él puede haber nacido de un  Quizás.
Sin temor a equivocarnos no existe un fin hermoso para la sangre, tan sólo la veracidad de cien hormigas devorando un gusano y una miríada de gusanos devorando al hombre.

 
E talvez os adverbios tamén fodan
e dean a Luz bebés de sete quilos
chamados posibilidade

Billy


Tampouco importará poñer-lle nome mentres nos observe coa necesidade duns peitos de leite. O difícil será explicar-lle que o seu pai era Xamais e a súa nai Sempre e que el pode ter nado dun Quizás.
Sen temor a trabucar-nos non existe un fin fermoso para o sangue, tan só a veracidade de cen formigas devorando un verme e unha miríade de vermes devorando ao home.

8/5/16

Si puedes tomar lo justo de un amor por qué conformarse con las letras. Si la belleza no te reconoce puedes lamentarte, pero por qué dolerse de lo que no ha sido negado. Si te ocultas a la luz, si renuncias, has de ser observado como sombra.

 
Se podes tomar o xusto dun amor por que conformar-se coas letras. Se a beleza non te recoñece podes-te lamentar, pero por que doer-se do que non foi negado. Se te ocultas á luz, se renuncias, tes de ser observado como sombra.

El valor de un tornillo/O valor dun parafuso

La unión, esa es la cualidad expeditiva y el fundamento conferido a su lógica función. Por supuesto, hay una inteligencia pasada de rosca que ha propiciado el más perfecto engranaje. No estaría bien decir todo esto sin mencionar al Creador: para cuidar los mundos, un sucio mecánico, gordo y grasiento, se encarga del portentoso milagro con sus llaves de carraca.

 
A unión, esa é a calidade expeditiva e o fundamento conferido á súa lóxica función. Por suposto, hai unha intelixencia pasada de voltas que propiciou a máis perfecta engrenaxe. Non estaría ben dicir todo isto sen mencionar ao Creador: para coidar os mundos, un sucio mecánico, gordo e graxento, encarga-se do portentoso milagre coas súas chaves de carraca.
Tratándose de supervivencia lo mejor es bajar hacia la fornicación de los valles, seguir una ruta trazada al poniente de las estrellas y los puntos cardinales para arribar a ti:  la salvación en la castidad de Venus.

 
Tratando-se de supervivencia o mellor é baixar cara á fornicación dos vales, seguir unha ruta trazada ao poñente das estrelas e os puntos cardinais para arribar a ti: a salvación na castidade de Venus.
El mejor poema es un matamoscas.
La pasión, el amor, la ambigüedad y la carne, se huelen, se presienten igual que el horror en los ojos, el resto sólo es porno de postín, pollas chinas pixeladas, violadores de barbarie y barbies con blanqueador anal.

 
A paixón, o amor, a ambigüidade e a carne, cheiran-se, presenten-se igual que o horror nos ollos, o resto só é porno de pompa, carallos chineses pixelados, violadores de barbarie e barbies con branqueador anal.
Ahora comprendo esos anuncios en los que ponen el cuerpo de una diosa junto a un utilitario, se trata de que los dioses muevan sus rabos en la bandeja del maletero. 
Tus ojos mienten cuando vendes el tiempo del fin. Tus ojos mienten cuando prometes una tormenta glacial. Embelesarse y tener que retroceder ante la magnífica indiferencia de lo bello (paroxismo gratamente edificado). Yo dejaría todos mis escritos por rozar tu piel, por adentrarme en ti como un remordimiento en la arena. Me agrada pensar en el hechizo, mas debo tornar el rostro ante los reclinatorios hasta que la canción nos devuelva la fealdad de amar.

 
Os teus ollos menten cando vendes o tempo do fin. Os teus ollos menten cando prometes unha tormenta glacial. Embelecar-se e ter que retroceder ante a magnífica indiferenza do amado (paroxismo gratamente edificado). Eu daría todo por rozar a túa pel, por penetrar en ti como un remorso na area. Agrada-me pensar no feitizo, mais debo tornar o rostro ante os reclinatorios até que a canción nos devolva a fealdade de amar.

7/5/16

La mujer es ambivalente: ángel y demonio al mismo tiempo.

 
A muller é ambivalente: anxo e demo ao mesmo tempo.
Se puede ser materialista en el placer pero es ridículo serlo en el amor, ¿bajo qué amparo y circunstancia? El sexo no es nada, no satisface plenamente si no nos adentramos en sus tinieblas y ascendemos por sus venas hasta las rodillas del Mezcal.  

 
Pode-se ser materialista no pracer pero é ridículo no amor, baixo que amparo e circunstancia? O sexo non é nada, non satisfai plenamente se non penetramos nas súas tebras e ascendemos polas súas veas até os xeonllos do Mezcal.

6/5/16

PD

te voy a escribir un manifiesto de cómo se le cae a uno un tiesto en un año bisiesto por estar siempre a vueltas con lo inhiesto ;)

María



Cogito ergo sum, enhiesto pues existo... En estos temas me quedo con el humor que agujerea los portapapeles. Creo que has engrosado mi figura con unos términos enormes y no sé dónde ocultar tanto adjetivo detrás del taparrabos.
La poesía es la vanidad de un mundo que se niega a morir. Déjame ser escuetamente vano, déjame asomarme a la soberbia de un escote si esa es la única belleza amable y aceptable.
En algún momento prescindiré del crece-penes. ¿Qué es el poeta sin su alargador de egos? Insisto, déjame enhiesto, bisiesto y dame con un tiesto.


 
PD


vou escribir un manifesto de como se lle cae a un un testo nun ano bisesto por estar sempre á voltas co erecto ;)

María


Cogito ergo sum, erecto pois existo... Nestes temas quedo co humor que fura os porta-papeis. Creo que engrosaches a miña figura cuns termos enormes e non sei onde ocultar tanto adxectivo detrás do taparrabos.
A poesía é a vaidade dun mundo que se nega a morrer. Deixa-me ser brevemente van, deixa-me asomar á soberbia dun escote se esa é a única beleza amable e aceptable.
Nalgún momento prescindirei do crece-penes. ¿Que é un poeta sen o seu prolongador de egos? Insisto, deixa-me erecto, bisesto e dá-me cun testo.

5/5/16

Me siento como goma de mascar pegada a la literatura de tus zapatos (me sobresalta la idea de llegar a tus tobillos). Me gusta esa sensación, de pasar de un paladar a una suela, huelga decir que a veces se junta lo mentolado con lo desechable, pero tú siempre serás el fresco hálito sin la necesidad de un tónico y un purgativo.

 
Sinto-me como goma de mascar pegada á literatura dos teus zapatos (sobresalta-me a idea de chegar aos teus nocellos). Gusta-me esa sensación, de pasar dun padal a unha sola, folga dicir que ás veces se xunta o mentolado co rexeitable, pero ti sempre serás o fresco hálito sen a necesidade dun tónico e un purgativo.
Después de la versión dialogada viene la versión palpada o la total aversión.
Y si cuando llega esa persona, adecuáis un tiempo de perfumes y cirios, ¿se puede echar de menos la suciedad o es necesario también lavar la oscuridad del alma?

 
Se cando chega esa persoa, adecuades un tempo de perfumes e cirios, pode-se estrañar a sucidade ou é preciso tamén lavar a escuridade da alma?
Es absolutamente necesario pasar por ingenuos o locos.
Las mejillas no desconocen la suerte del beso y se abandonan a su recompensa.