ESCRITOS


2/3/16

-¿Cuál es el mejor poema para hacer el amor?
-La sinceridad.

-¿Y el peor?
-Demasiada sinceridad.

-¿Por qué un poeta necesita enamorarse?
-Lo desconozco. Tal vez para sentirse apreciado o defraudado.

-¿Aguantará el verso una noche de pasión con su nidada?
-Sí... Si hay calor, plumas y pitanza.

-¿Por qué decir no a la poesía del sí?
-Porque una afirmación tiene consecuencias impredecibles.

-¿Y una negación?
-Nunca se niega algo, simplemente se le pone límite a la pregunta.

-Mas... ¿Somos ilimitados?
-Pero lentos en las confirmaciones.

-¿Debemos dar la batalla por perdida de antemano?
-Debemos darnos por muertos y renunciar a cualquier victoria.

-¿Qué necesidad de victorias y de significantes?
-Eso mismo... Cuando vencerse y derrotarse es entregarse al placer.

-¿Si nos gobierna el gozo y un desaprensivo poeta de la lujuria, seremos débiles en consecuencia?
-Para no debilitarnos debemos delinquir esa misma lujuria y dejar al poeta sin argumentos.

-¿Y si la lascivia usa unos calcetines gastados, calza un 43 y en su cama hay sitio para los pies desnudos de una doncella?
-No importa. Una doncella no puede dejar de calzarse un amor.

-¿Quieres decir que somos propensos a tropezar?
-Quiero decir que un tropiezo no es grave ni evitable.

-¿Y tanta comprensión?
-No somos suelas que se arrastran contra voluntad y sentido.

-¿Es un defecto?
-No pisar, no pecar y tener los pies grandes...

-¿Si tuvieras que convencer a alguien?
-No lo haría.

-Yo creo que sí.
-¿De qué? ¿De alejarse?

-Un pájaro canta para atraer.
-El poeta es un pájaro distinto.

-¿No canta para persuadir?
-Sólo para ser encomiado.

-¿Y vale la pena ser encomiado por tan poco deleite?
-Es cierto, pero quien tiene pico debe piar.

-Tus amantes son las moscas y las ratas.
-Ninguna musa es perfecta...

-¿Realmente te aman?
-Más de lo que seré amado.

-Bueno... Dejémonos de tonterías. ¿Ella vendrá a ti o no?
-Nunca, si se precia.

-Eso no tiene sentido. No podemos predecir el futuro.
-Pero sabemos que la escritura engaña, la palabra miente y el verso traiciona.

-Esa es la sinceridad que apuñala por la espalda.
-Es lo que merecemos.

-Pero, tal vez el frío puñal sea tan hermoso como los ojos del apuñalado.
-Jamás has visto esa noche...

-¿Prefieres una mirada limpia que no hiera?
-No negaré la belleza de un ocaso ensangrentado.

-Eso no es lógico.
-¡La lógica del buen morir!

-No. La de sangrar un firmamento por nada...
-No es cierto. Lo hacemos para contemplar nuestras venas.

-Nos vamos del tema... ¿Esa hembra recalará en tu bragueta?
-¿Del cielo al cieno? Déjame dudarlo...

-¿No posee esa simpleza animal que se dignifica con el alma disoluta?
-Puede que le repugne lo abrupto de un hombre.

-¿No desea probar la ambrosía de un despojo?
-Está llena de unos matices que  no entenderías, porque acercarse al universo femenino es como caer por la madriguera de Alicia y pisar caca de gazapo.

-¿Libre o liebre?
-¡Liebre! Y si te paras con el conejo siempre tendrás un diálogo afable,
pero antes una mujer querrá jugar a los naipes contigo delante del espejo.

-Me gusta la gente que va al grano.
-Yo no desprecio una verruga.

-¿Será o no será?
-No será.

-¿Cómo lo sabes?
-Ya he deshojado esa margarita.

-¿Y aún crees en las flores?
-No más que en las horas.

-¿Por qué hablas así?
-Porque conozco los burdeles y se parecen mucho a escribir versos.

-No hay ninguna insatisfacción en las escamas...
-Déjalo. No tengo ganas de atrapar carpas irisadas.






-Cal é o mellor poema para facer o amor? -A sinceridade.
-E o peor? -Demasiada sinceridade.
-Por que un poeta precisa namorar-se? -Descoñezo-o. Talvez para sentir-se apreciado ou defraudado.
-Aguantará o verso unha noite de paixón coa súa niñada? -Si... Se hai calor, plumas e pitanza.
 -Por que dicir non á poesía do si? -Porque unha afirmación ten consecuencias impredicibles.
-E unha negación? -Nunca se nega algo, simplemente poñemos-lle límite á pregunta.
-Mais... Somos ilimitados? -Pero lentos nas confirmacións.
-Debemos dar a batalla por perdida de antemán? -Debemos darnos por mortos e renunciar a calquera vitoria.
-Que necesidade de vitorias e de significantes? -Iso mesmo... Cando vencer-se e derrotar-se é entregar-se ao pracer.
-Se nos goberna o gozo e un desaprehensivo poeta da luxuria, seremos débiles en consecuencia? -Para non debilitarnos debemos delinquir esa mesma luxuria e deixar ao poeta sen argumentos.
-E se a lascivia usa uns calcetíns gastados, calza un 43 e na súa cama hai sitio para os pés espidos dunha doncela? -Non importa. Unha doncela non pode deixar de calzar-se un amor.
-Queres dicir que somos propensos a tropezar? -Quero dicir que un tropezo non é grave nin evitable.
-E tanta comprensión? -Non somos solas que se arrastran contra vontade e sentido.
-É un defecto? -Non pisar, non pecar e ter os pés grandes...
-Se tiveses que convencer a alguén? -Non o faría.
-Eu creo que si. -De que? De afastar-se?
 -Un paxaro canta para atraer. -O poeta é un paxaro distinto.
-Non canta para persuadir? -Só para ser encomiado.
-E vale a pena ser encomiado por tan pouco deleite? -É certo, pero quen ten peteiro debe peteirar.
-Os teus amantes son as moscas e as ratas. -Ningunha musa é perfecta... -Realmente te aman? -Máis do que serei amado.
-Vale... Déixemo-nos de parvadas.
Ela virá a ti ou non? -Nunca, se se preza.
-Iso non ten sentido. Non podemos predicir o futuro.
-Pero sabemos que a escritura engana, a palabra mente e o verso traizoa.
-Esa é a sinceridade que apuñala por detrás. -É o que merecemos.
-Pero, talvez o frío puñal sexa tan fermoso como os ollos do apuñalado. -Xamais viches esa noite...
-Prefires unha mirada limpa que non fira? -Non negarei a beleza dun solpor ensanguentado.
-Iso non é lóxico. -A lóxica do bo morrer!
-Non. A de sangrar un firmamento por nada... -Non é certo. Facemos-lo para contemplar as nosas veas.
-Imos-nos do tema... Esa femia recalará na túa petrina?
-Do ceo ao bulleiro? Deixa-me dubida-lo...
-Non posúe esa simpleza animal que se dignifica coa alma disoluta? -Poida que lle repugne o abrupto dun home.
-Non desexa probar a ambrosía dun refugallo? -Está chea duns matices que non entenderías, porque achegar-se ao universo feminino é como caer polo tobo de Alicia e pisar caca de coello.
 -Libre ou lebre? -Lebre! E se te pairas co coello sempre terás un diálogo afable, pero antes unha muller quererá xogar aos naipes contigo diante do espello. -Gusta-me a xente que vai ao gran. -Eu non desprezo unha verruga.
-Será ou non será? -Non será.
-Como o sabes? -Xa esfollei esa margarida.
-E aínda crees nas flores? -Non máis que nas horas.
-Por que falas así? -Porque coñezo os bordeis e asemella-se moito a escribir versos.
-Non hai ningunha insatisfacción nas escamas... -Deixa-o. Non teño ganas de atrapar carpas irisadas.





15 comentarios:

  1. Como no soy poeta , voy a ser sincera, lo soy siempre aun a costa de decir lo que casi nadie quiere escuchar, pero como se me escapa siempre, ya no me molesto en taparme la boca. En lo tocante a mi persona jamás de los jamases me iría a hacer maniobras orquestales con nadie de quien no esté enamorada. Ni poco ni mucho, ni nada. Ni en letras, ni en morse, ni en broma ni en serio, de ninguna manera, físicamente me es absolutamente imposible, es así de sencillo. FIN. Soy una antigua, creo en el amor con mayúsculas, ese del que casi nadie sabe nada y habla a todas horas.

    Debí nacer en el XIX pero me colocaron aquí. Me gustan solo los hombres, pero quiero a casi todo el mundo querible de cualquier género, si se deja. Tb me jugar con las letras, no...eso ¡me rechifla! jaja por eso me tienes que escribiéndote , gracias por dejarme jugar contigo, pero siempre juego en limpio transparente, con las cartas boca arriba y sin ases en la manga, no me gustan las trampas en nada,. No soy nada remilgada pero me gusta la limpieza en todo, por eso no me gusta ese empeño tuyo en echarte contendores por encima, pero en fin, tienes suerte, como ya te he dicho, no me funciona la nariz así que si a ti te gusta, a mi no me molesta. No soy de carcajadas, me río y lloro bajito. Mucho de las dos cosas. La sonrisa se me escapa siempre una cuando no quiero, es un defecto de fabricación y creo que ya te he dicho todo lo que se me ocurre ahora mismo


    Corto y cambio! ; )

    ResponderEliminar
  2. Para mí el amor no empieza por una admiración, ya no creo en admiraciones ni enamoramientos, más bien en unos puntos suspensivos con minúsculas hasta ir conformando una frase de balbuceo. Jugar a las mayúsculas es harina de otro costal. Las mayúsculas no vienen solas, hay que invertir mucho tiempo en ellas.
    Con esto quiero decir que primero es el orgasmo y después el amor. Tal vez sea menos complicado de entender si te digo que el orgasmo no es la finalidad, sino un guión en la obra. El mundo como un calcetín, solo que tú empiezas por un estreno y yo por el otro, para llegar a darle la vuelta.

    ResponderEliminar
  3. Naturalmente que las mayúsculas son carísimas, escasísimas y hay que invertir muchísimo tiempo en ellas...
    TODA LA VIDA ... o no vale! a mi no me valen los sucedáneos aunque deba conformamos con ellos como así todos desgraciadamente ¿Sabes lo que creo? que el 99% de los mortales nos morimos sin tener la más remota idea de lo qué es amar de verdad, por eso a mi solo me interesa eso y además tengo ventaja sobre la mayoría porque yo sé que existe, soy hija de dos que pertenecen a ese 1 % afortunado .. así que yo, o eso o nada -me da que me quedo a dos velas jajaja- pero es que lo demás, como dices tú a tu manera y yo a la mía, son fuegos de artificio... me gusta verlos de lejos y para otros, como en carnaval, siempre me encargo de pintarles la cara a todos los que se disfrazan pero yo jamás lo hago... disfruto viéndoles a ellos, para mi no, porque encima, yo sí que tengo que empezar por admirar para darle la vuelta a ese calcetín, y conocer a fondo o mucho más que algo, para poder aceptar y confiar ... vamos! casi toooodo antes del orgasmo jaja en realidad a mi el orgasmo físico me llega siempre después del mental ... y para que mi mente llegue a eso tiene que haber ... buuff ..un cataclismo cósmico ... bueno, no tanto, pero casi jajaja.. me encariño facilísimamente, vamos yo me encariño hasta de las moscas jaja ni siquiera teniéndome harta soy capaz de matarlas jaja pero no soy nada enamoradiza... NADA, eso también es un defecto de fábrica, antes quise decirte que a mi se me escapa la sonrisa incluso aunque no quiera ... a veces me encantaría poner gesto de doberman y ... no hay manera, no sabes las ganas que me dan de abofetearme a mi misma cuando me sucede ... mil veces al día .. a lo mejor ahora debería hacerlo por soltarte esto aquí ;) pero yo creo que es terapéutico soltar lo primero que nos viene siempre que no hagamos daña nadie claro ! en fin.. ya vale por hoy... que tengas un día bonito RAUL. .. sobre todo que no se te haga tomates en tu calcetín ;)



    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. TODA LA VIDA... es demasiado tiempo. Yo no diría que aprender a andar sean fuegos de artificio. Tropezar, magullarse y volver a ponerse de pie, es meritorio en todas las circunstancias. Aguardar que el amor nos dé alas es confiar en no herirse y yo creo en el daño. En las relaciones ocurre lo mismo. Si sólo al 1% le toca la lotería, me parece que ese juego no tiene futuro. María, lo peor que puede ocurrir es jugar al todo o nada, pues cuando creas tenerlo todo no tendrás nada. Yo confío más en los pocos, en los trozos de cristal que se rompen y se pegan, y no en las totalidades.
      Todos llevamos un disfraz innecesario, y en tu caso, no me lo tomes a mal, una idea equivocada de la pureza. Lo del orgasmo mental le sucede a la mayor parte de las mujeres. A mí no me importa adonde va una mujer cuando hace el amor, sé que no puedo seguirla en esos pensamientos, sólo me preocupa si se aleja demasiado. Nadie puede satisfacer a nadie si no buscamos la mutua complacencia. El sexo puede empezar con una mirada perdida y acabar cuando pagamos la factura de los ojos. Ser enamoradizo es un defecto de fábrica que nos deja vulnerables, con las defensas bajas. La naturaleza no juega a la inocencia ni a la ingenuidad.
      Es terapéutico golpear con lo primero que tenemos a mano y el amor lo agradece.

      Eliminar
    2. En el fondo no es tan distinto como exponeis El AMOR yo también lo nombró con mayúsculas. Maria es dada a todo ser humano y si simpatiza con él/ella le toma cariño intensamente porque la veo de las personas pasionales. Raúl va lento y cauteloso, te siento más distante.
      El amor hay que construirlo. Cada día. Pero sin pensarlo nace de dentro y esta dentro de nosotros. No da amor quien esta cargado de odio no da amor a quien la rabia lo corroe. No siempre hay que estar enamorado para amar y no siempre acaba en amor un enamoramiento. Yo haría un cóctel con todos los ingredientes que habéis dejado ambos. Porque toda una vida puede ser mucho tiempo pero también muy poco. Porque quien ama no se recompone sólo... ayuda a recomponer al otro y lo cuida lo mima como lo hace consigo mismo. Hay que aprender a amarnos para poder darnos.

      Eliminar
    3. Sandra, me has dejado sin palabras. Reconozco que eres una caja de tesoros!!! Perdona que sea tan escueto, pero quiero quedarme con tu broche y no poner un punto y final. Lo has bordado!!!

      Eliminar

    4. Suscribo todo lo que dice RAUL, SANDRA eres una caja de tesoros y le has puesto un broche precioso a todo lo que comentábamos. Yo solo quiero precisar una cosa para que no se malinterprete algo que dije antes .. es ciertísimo que para amar en genérico no hace falta estar enamorado, cuando antes dije que el 99% moría sin tener ni idea de que va amar, me refería a amar de pareja ... hay muchísima gente que ama, que sabe darse a los demás, a sus hijos, a sus padres, a los enfermos... ese tipo de amor no es tan extraordinario como el otro... es diferente y valiosísimo pero no tan raro. Me refería en pareja y ahí, si no estás enamorado no vale, porque no amas .. quieres! ... es diferente, por eso es tan extraordinario amar en pareja al 100% .. es toooodo lo que ha dicho SANDRA, cuidar, comprender, recomponer e incluso poner al otro por delante de nosotros en caso de duda y además... tatatachán ¡¡ que se te carbonicen los huesos de deseo!! ... sin esto, la cosa está coja... con esto solo, sin lo otro, ...solo es apasionamiento y por eso que toodo junto sobreviva al tiempo es ¡¡¡ un milagro !!! y sí RAUL, los milagros, como la lotería, tocan a pocos ;)

      Pero sí tienes razón en una cosa RAUL, la vida entera es una sucesión de ensayo error, caer y levantarse, por eso se necesita una vida entera para aprender a amar, si a eso le sumas el hecho de encontrar a quien jaja imagínate lo difícil que se pone la cosa .. pero eso no significa que no tengas nada si no lo consigues ese amor del 100% .. significa que algo ha fallado en la suma de ingredientes pero no tienes que probarlos todos con todos, si quieres a todo el mundo y no te apasionas con casi nadie, puedes padecer menos descalabros que al revés, por eso yo prefiero tener muchos amigos y cero amantes jajaja


      Muchos besos para los dos!

      Eliminar
    5. Cero amantes no es aceptable!!! La promiscuidad es libre de sus afectos y de sus efectos. Te comprendo perfectamente, pero no me queda claro que tú me entiendas. Para mi el amor, en este momento de mi vida, se inicia con una levedad, un contacto tenue, y se incrementa en una relación, con un diálogo íntimo en busca de esa intimidad. Es la voluntad de amar y de entregarse, que se compadece en todo con un enamoramiento frugal, intrascendente y repentino. El sexo es como tomar un café en la terraza de un bar, saboreándolo y viviéndolo contenidamente, tan grato, tan fácil como eso mismo; pero no necesariamente con distintas personas, con una es suficiente. Los ingredientes fallan muchas veces, e incluso después de una cocción prolongada no casan nunca. Yo no me arrepiento de mis errores porque esos errores son el camino hacia otras bondades. Amar es un viaje y lo más importante no es sólo el deseo, sino acrecentar la mística de ese deseo en cada momento. En pocas palabras: no necesito que se me encienda la bombilla para estar receptivo, me voy encendiendo lentamente hasta la recepción de los hoteles!!!!

      Eliminar
    6. Sinceramente, pensar en el verdadero amor se me antoja la mayor tontería que existe (ni Shrek ni Fiona van a durar tanto como sus sapos aunque el 1% me desmienta). Simplemente, sentirlo verdadero mientras dure.

      Eliminar
    7. María, también hay otro modo: empiezas queriendo y aprendiendo a amar hasta llegar a la virtud (no importa si por el camino se van perdiendo otras virtudes). Y vale más cuando no estás enamorado (porque estar enamorado no es para siempre).

      Eliminar
    8. Eso sí, tienes que dar con la persona adecuada, una que no confunda el sexo con amor!!!

      Eliminar
  4. me leeras?? Espero que sí, extrañaba leerte en mi blog, te comento que ya no estoy en blogspot, me pase a https://wordpress.com/post/amoresyalgomas.wordpress.com pero también podemos vernos en facebook con el mismo nombre de Amoresyalgomás https://www.facebook.com/Amores-y-algo-m%C3%A1s-MV-144436575583370/?fref=ts

    Y un poema tiene que tocarte el alma, hacer el amor o quizá trascender aún más.

    UN abrazo!!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Sus alas son la trascendencia hacia la piel o hacia algún otro tipo de belleza... Me acuerdo de ti y me alegra que te acerques a este espacio, pero despacio y prudentemente (es broma!!!). No me va mucho lo del facebook pero te seguiré en el blog a hurtadillas.

      UN abrazo!!!

      Eliminar
  5. Por cierto he disfrutado de estos diálogos ... como me recordase al sunsent límited !
    Ya te hablé hace mucho de ese libro .
    Aunque el día lo es de un negro y un blanco y se cuestionan la inteligencia y la fe.
    Nos cuestionamos lo que nunca deberíamos cuestionarnos. Porque quien AMA no deberia cuestionarse porqué lo hace.
    La poesía puede ser una ramera que se acueste con todos pero también un arma ya que las palabras tienen tanto poder como la historia que le precede.

    Un abrazo!!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Al final se hace evidente que un poema es la excusa para un diálogo, y los diálogos son los verdaderos poemas... Es cierto lo que proclamas con ese racionamiento: el afecto, difícilmente puede acrecentar las dudas sobre lo amado, sino dirimirlas.
      Las rameras no tienen culpa de las pretensiones del poeta, simplemente las sufren en sus carnes. Si hay un cielo, éste debe estar cerca de un corazón prostituido por el amor.

      ¡Estoy disfrutando de tus respuestas!

      Eliminar