ESCRITOS


23/8/15

Aquel verano los tres poetas se desnudaron para componer una trilogía, (bien pensado, nos desvestimos dos y él se quedó mirándonos con incredulidad). A decir verdad nunca he contemplado su miembro lírico, pero a todas luces sus pantalones eran insuficientes para soportar su humanidad y su vello pectoral profanaba la rectitud.

Una erección fecunda como el arpa de Stivell, constreñida en el sillín de una bicicleta: supongo que a veces querría emerger como un periscopio para manosear la poesía de las bragas y deleitarse con el moco de las alfombras.

Los tres estúpidos poetas prevaricaban la sandez y con sus almas lustrosas deshollinaban las chimeneas de las furcias. Nuestros padres se reían de nuestra anormalidad y sobresaltados llegaron a sospechar de nuestra sexualidad: ¿Andan demasiado juntos haciendo un triciclo?

Todo era belleza y hasta las adúlteras porfiaban por nuestra perfección. El poema era pluscuamperfecto. Vivíamos y la vida nos escupía sus dones, nos eyaculaba en las sienes su crece-pelo.

Cuánta magnífica voluntad en una caja de música. El mecanismo estaba gastado y oxidado pero aún había una nota subyacente y la bailarina de una sola pierna complacía al melómano.

Un día, el de mayores atributos me invitó a su casa y, entre ostra y ostra, la conversación se fue animando. Su mujer aseguró que tenía un "culito precioso" (es de destacar que sus ojos rebosaron con aquella expresión). Yo reconocí todas sus virtudes aunque nunca profundicé en sus significados, pero a tenor de su sonrisa pude comprobar la ingenuidad de aquella afirmación.



Aquel verán os tres poetas espiron-se para compoñer unha triloxía, (ben pensado, desvestimos dous e el quedou ollando para nós con incredulidade). En verdade nunca contemplei o seu membro lírico, pero de xeito evidente os seus pantalóns eran insuficientes para soportar a súa humanidade e a súa lanuxe pectoral profanaba a rectitude.

Unha erección fecunda como o arpa de Stivell, constrinxida no asento dunha bicicleta: supoño que ás veces querería emerxer como un periscopio para apalpar a poesía das bragas e deleitar-se co moco das alfombras.

Os tres estúpidos poetas prevaricaban a sandez e coas súas almas lustrosas desenfeluxaban as chemineas das golfas. Os nosos pais rían da nosa anormalidade e sobresaltados chegaron a sospeitar da nosa sexualidade: Andan demasiado xuntos facendo un triciclo?

Todo era fermoso e até as adúlteras porfiaban pola nosa perfección. O poema era pluscuamperfecto. Viviamos e a vida cuspía-nos os seus dons, exaculaba nas nosas tempas o seu crece-pelo.

Canta magnífica vontade nunha caixa de música. O mecanismo estaba gastado e oxidado pero aínda había unha nota subxacente e a bailarina dunha soa perna compracía ao melómano.

Un día, o de maiores atributos convidou-me á súa casa, e, entre ostra e ostra, a conversación foi-se animando. A súa muller asegurou que tiña un "cuíño precioso" (é de destacar que os seus ollos sobordaron con aquela expresión). Eu recoñecín todas as súas virtudes aínda que nunca profundei nos seus significados, pero a teor do seu sorriso puiden comprobar a inxenuidade daquela afirmación.

6 comentarios:

  1. Lo soez, lo transformas en belleza y lirismo, muy a tu pesar (creo)

    Sólo hay tres poetas en la blogosfera para mi capaces de eso, obvio que tú eres uno.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Los triciclos son difíciles de predecir y fáciles de diagnosticar... Lo soez se basta para ser hermoso. No sé si hacer escala en esa trinidad de brutos, vagos y maleantes, mis atributos son inconsecuentes.

      Eliminar