ESCRITOS


31/8/15

No voy a caer a tus rodillas como un perro domesticado, un gusano asilvestrado o un montón de basura. Tendrás que pasarte sin mí y mis olas no acariciarán tus orillas con el rumor de la brisa y el trasiego de la res. Nos debemos a la indiferencia para regresar a la honestidad ya que el amor es una interferencia entre hombres libres, nubes de sábanas sin cambiar y emblemas tóxicos que escupir.



Non vou caer aos teus xeonllos como un can domesticado, un verme silvestre ou unha chea de lixo. Terás que pasar sen min e as miñas ondas non acariñarán as túas beiras co rumor da brisa e a trasfega da res. Débemo-nos á indiferenza para regresar á honestidade xa que o amor é unha interferencia entre homes libres, nubes de sabas sen cambiar e emblemas tóxicos que cuspir.



Estaba leyendo un periódico en un bar y una muchacha morena con acento gallego me sirvió un café. Me excita ese acento, la oscuridad de unos cabellos y la trashumancia de una mirada.

Me interesé por el horóscopo procurando una absurda premonición, una esperanza decadente como bella, deformada como noble, con un muñón por corazón (aprecio enormemente a los seres mutilados y a las almas sensibles).

He aquí la burla del destino que leí unas lineas sobre un tema laboral (tropelía de malentendidos, no me interesan los empleos). Ponía algo semejante a esto: no te va a ir bien en el trabajo pero es culpa tuya, así que busca al responsable.

Empecé a reír y todos se percataron de mi fantasiosa locura, incluso la hermosura de ojos negros se dio cuenta que se iba a quedar sin propina.



Estaba a ler un xornal nun bar e unha rapariga morena con acento galego serviu-me un café. Excita-me ese acento, a escuridade duns cabelos e a transhumancia dunha mirada.

Interesei polo horóscopo procurando unha absurda premonición, unha esperanza decadente como fermosa, deformada como nobre, cun toco por corazón (aprecio enormemente aos seres mutilados e ás almas sensibles).

Velaquí a burla do destino que lin unhas liñas sobre un tema laboral (arbitrariedade de equivocacións, non me interesan os empregos). Puña algo semellante a isto: non che vai a ir ben no traballo pero é culpa túa, así que busca ao responsable.

Empecei a rir e todos se decataron da miña fantasiosa tolemia, incluso a fermosura de ollos negros deu-se conta que ía quedar sen propina.

2 comentarios:

  1. ¿Porqué cuando reímos en público, la gente piensa que estamos locos?

    ResponderEliminar
  2. No fue una risa pública, fue más bien contextual, conjetural, gestual... La locura iba por dentro.

    ResponderEliminar