AS PORTAS AUSENTES

CAINO VASCONCELLOS

Virán as portas presentidas 

a recluírnos no infortunio
das derrotas

Aquela tarde

os teus ollos albiscaban o voo das gaivotas

que descendían ás beiras baleiras

a descansar cansas dos ceos

dispostas a sentir os beixos dun mar

que afogaba na súa impotencia

A tarde máxica alumeaba os nosos rostros

tinxidos do esmorecente ouro

devalando na exuberancia das claridades

do adeus

Fomos dúas soidades vagando nos soños

das cidades remotas do noso interior

bebendo o viño da ledicia e das miraxes do infortunio

onde acadamos o ceo

o noso corazón humano

cada noite

_______________________________________9

E fendendo as portas dos nosos templos

abertas ás estancias e as beiras todas

introducímonos nos espazos do abandono

coas cerdeiras en flor

os eliótropos os lirios e o loureiro

e fomos coroar as frías estatuas dos soños nosos

de papoulas apreixadas pola luz luar

purificante e misteriosa

amamos os xardíns e a súa perpetua primavera

retratada nas arquitecturas infindas da vida

e o devir dese ceo

achegado á destrución derradeira

e as cinsas no vento

sobor dos paisaxes do Amor

______________________________________10

Voan os anxos

co loito e o pranto

no solpor do sangue

Morre o silencio nos beizos escuros

e devala a dourada luz que petiscan as gaivotas

para acender o rueiro das illas na noitebra

Morre a esperanza nas olladas

polas desfeitas e os asasinatos de maio

por deter a vida dos anxiños nos seus berces

pendurados nas mans verdosas que se agochan

en sombrizas imaxes

Berra a dor na ialma

na contemplación da indiferenza destas traxedias ignoradas

panos de loito nos adeus das mans invisibles

choros de negras nais nas pólas dos alciprestes

regados coas bágoas todas

a ollar cadaleitos que trasladan a pena do mundo

aos cemiterios infinitos dos tempos

______________________________________11

Morre o futuro canto nas mañanciñas de primavera

nos corazóns e na música sagrada

dos que asasinan as noites que voan no día do Home

matan as fermosuras e esperanzas dos corazóns humanos

mans asasinas co sorriso na faciana

inmunes ante a invisible desolación

a insensibilidade humana

Onde fica Deus que consinte tanta dor?

Quizais chora aos anxiños na penumbra gris das desfeitas

ou recolla as ás das súas criaturas

que penduran nos días de mágoa tantos corpos

coma exvotos que retratan a dor do pensamento

na alma

______________________________________12

Cando cruzas o limiar das portas da ausencia

arrédase a sensación de plenitude

e regresan os devezos coma paxaros

a poboar os ceos interiores

morren as palabras nos beizos pechados

do desamparo e do silencio

______________________________________13

Marcha a luz cara o oeste

intérnanse amodiño as tebras no obradoiro

mentres dormes na noite da miña ánima

na ausencia e no desexo

deica retornares traendo o día

e a esperanza

Deixo a porta achegada

______________________________________14

As estrelas fuxidías

son anceios caendo

no mar do esquecemento

A música arrástrame ó silencio e ás arelas

ós intres e lembranzas de tantos sentimentos eslumecidos

que nacen do manancial da alma

de tantas resurreccións que agroman

e morren na cruz do tempo

Vives aínda no meu alento

liberando as dúbidas e desasosegos

empurrando o corpo cara os soños novos

en noites que ás veces dos nosos ceos regresan

Acodes a apertar as sombras que desposuíches

vagando por vieiros perdidos tras as fiestras da tarde

cando o mundo está fóra e a vida

camiña de vagar no interior da casa

e torna a soidade e a música a acadarte

e onda min regresas para fundírmonos

en andar feiticeiro

______________________________________15

Rachan os anceios

os ceos da noite

Neses ollos de ceos perdidos xa

busco as primaveras imposibles

as portas abertas na tarde a devalar

nos templos do solpor

ese luscofusco que devolve sempre as miradas

do firmamento azul

o calar tenue dos beizos mudos de palabras

nos xardíns que poboan os outonos

cando os pasos inician a andadura

cara o inverno da nosa vida

______________________________________16

Anxos aínda ceibes

no imposible retorno

ao paraíso

Ha volver sempre esa mirada túa

ao desexo da miña alma

e coma un río asolagando

as penas todas de naufraxios sentidos

Este é o tempo

no que foxen as aves dos xardíns fermosos

levando consigo a esperanza toda do mundo

este é o tempo das saudades baleiras no outono

onde os templos foron fogares da inocencia nosa

e as ás das milagres e liberdades un soño acadado

en espazos abertos ao amor e á ilusión das primaveras

onde os nenos xogan ceibes sobre os cabalos alados

dos espazos da tarde

nas praias do paraíso

______________________________________17

A vida resulta unha extensión chea de mortes

e resurreccións,

portóns agardando corpos cansos

de dores e derrotas en batallas inertes,

dos ríos do tempo arrasando paisaxes interiores,

do vento do inverno tras a desfeita dos xardíns

ardendo no solpor

______________________________________18

No tempo de amor do piñeiro

ficarán na eternidade as pegadas nosas

nos vieiros dos pasos

nos bicos, nas ilusións, nos desexos,

nas ansias do amor infinito

que sentimos coma un milagre

que nos abriu as portas do ceo

e foi sementar no corazón e na alma nosa

a visión marabillosa do Paraíso

______________________________________19

Na herba azul do ceo

pacen as ovellas brancas

As sombras iluminadas trasladan

paisaxes interiores, voan nas cruces e pronuncian

un nome no silencio dos beizos

e os berros na ánima

Os anxos lanzan papaventos ó ceo

coa ilusión de acadar no serán

as estrelas invisibles

e navegar polos rueiros das illas

en barcos feitos de esperanzas

Sobre os ceos sobrevoan os pensamentos

coas ansias de traspasar as portas abertas no horizonte

nos templos da tarde cae o ouro

tinguido co óxido verde da esperanza

cos amores esquecidos á beira do adeus

as montañas tocan o ceo

coas mans metálicas do cuarzo e da mica

a lanzar lóstregos cegadores de tormentas internas

ábrense os mares para atopar o anhelo ao fondo

gravado na lembranza dun amor

A man transita sobre as froitas penduradas na árbore

mornas de sol e futura semente no corpo da terra

os nenos corren a coller o papaventos

pousado nos eidos

a vida transcorre de porta en porta

está presente en todo e todo abarca

é sempre presente e mais futuro

o pasado marcha foxe, nos cadaleitos

da negra noite que devala

______________________________________20

bágoas nos ollos

mágoas no peito no peito

e a noite agardando a certeza

do amencer

Cando regreses desas ausencias

de espazos abertos en océanos exteriores

os ventos traerán os cantos das andoriñas

extraviadas na sendas do ceo

Cando retornes ás ribeiras interiores

que habitan os soños fundidos nun devezo

serás a sombra que ilumina o alento

hei sentir a ledicia onda as pegadas baldías,

nas fiestras que abandonaron os soños

ou desexos coma o milagre pleno

da túa presenza

Has ser ti coma as estacións

tornando nos círculos infindos da alma

onde as realidades se cruzan

atópanse apértanse

na comuñón sublime do amor

nos abandonos do humano para poboar ás veces

o divino espazo celeste

o sentimento pleno de ti

porque resulta a vida nos teus ollos, resulta

a túa imprescindible presenza

______________________________________21

Dentro de nós

o tempo que foxe

vai deixando os vestixios

dun Deus invisible e caprichoso

que alimenta o amor e apaga o lume

pousando con sixilo as cinsas nos camiños

que dan ás portas baleiras do solpor

______________________________________22

Camelia de sangue de neve de lume

a fundirse coa chuvia na paisaxe mariña

Flor estranxeira que coroa de fermosura

ás nosas costas grises do inverno

______________________________________23

Na ausencia

os días traen

camiños de esperanza

Regresas coa mirada gris do tempo dos adeus

co silencio e a tristura das longas batallas perdidas,

ves as beiras de Néboas e a calma de prata

morrendo nos seráns que entran polas portas

da melancolía e das sombras.

Os brazos que te apertaron á realidade

marcharon xa sobre das ás do esquecemento

Os ollos que te lograron noutra época

son xa miraxes dun devezo, tornando ós espazos

da perda e perecendo na agonía

do devir das horas

Coma o vento do nordés que zoa

nos cumios pedregosos, na desolada

soidade da alma

onde as árbores amosan a debilidade

ante os ventos eternos,

na caída da arqueada submisión cara o chan

eu desertei vencido polo amor e a tenrura

coa quietude dos beizos

e o rebumbio ledo na alma

fuxín no colo do poñente polos ocos do ceo

lembrando as colleitas na encrucillada do mundo

marchei na procesión íntima de tantas despedidas

ofrecendo a cada estrela os anceios

de tanto ser amado

______________________________________24

Lévame a través da vista ás túas paisaxes internas

a ese espírito que me chama coa ansiedade da adición

Lévame a esas estancias fermosas de xardíns resucitados

nas épocas dos abrentes, do viño e da xuventude,

a Felicidade da posesión plena

Eu fico no cume da derrota

coa nostalxia dos horizontes primeiros

levados polo pasado,

ollando como lisca fugaz o presente

sobre este tempo de invernía,

eu fico fronte a visión da tarde grisalla

das tristes e mortas despedidas no mar non querido

onde navega a sombría figura da ghamela de Caronte

cara as illas

______________________________________25

Fican as cousas fermosas nas mans

que han morrer no tempo e no cansazo

Xa non perciben as olladas os rostros xuvenís

nin o sorriso dos bicos coma pétalos voando

nas facianas do amor

Volven as correntes a anegarnos de nostalxia a alma

que vai durmir inmóbil nas sombras da noitebra,

no tépedo soño das frustracións e das dúbidas

Como un barco á deriva nun océano solitario,

sen beiras nin rueiros

perdidos nos círculos infindos do desacougo,

nas paisaxes surrealistas dos soños que van desaparecendo coa luz

______________________________________27

No meu silencio triste

escoito a túa música Leda

Desfalezo ante eses ollos achados

nos escuros muros da memoria

onde percorro as beiras dese corpo

abandonado na melancolía dos desexos

Esvaezo polos balcóns do tempo,

nese voo de anxos a fuxir

cara a incerteza dos paraísos

encravado nas lascas perdidas no firmamento da túa mirada,

nas paisaxes das carnes que nos apertan,

nos seos inútiles onde aleitamos as ansias

e os devezos todos

onde percibimos só a Humanidade vencida

sen portas nin sendeiros,

liberándonos da dor e a desesperanza

Penso nos teus ollos de amor

para salvarme

fuxindo no ceo acendido

no corazón que arde

cando dominados polo pavor

e o abatemento, saltamos ó baleiro

para vivir ou morrer

na incerteza da traxedia

______________________________________28

A noite trae as visións perdidas

nos camiños do tempo

Ollos tras o silencio dos cristais

crebándose cos laios doentes dos anxiños

fuxidos nos anacos infinitos dos espellos

Paredes de ferruxe escritas con caleón

denunciando a infamia da vida

e ascendendo a chama da soidade

nos petroglifos da alma

As serpes vixían na escuridade tétrica

coa ollada a alumear impaciencia

pola vítima propicia

pola presa que mate a fame

Fíos para suxeitar a existencia

ou mans remexendo na incerteza

as arpas do destino

Ollos que transportan o noso pensar

como unha crucifixión onde ha fluír o sangue

da desesperanza e a traxedia,

onde han voar os anxos coa dor

resgando con coitelos os ceos do serán

O vermello agarda por nós na traxedia

coma sangue derramándose

nas mans infinitas dos mártires

que ha levar a xornada

______________________________________29

O solpor repite o suicidio do día

a través do berro das gaivotas

nun mar que perece abocado pola noite

Péchanse as fiestras coa sombría visión

dos naufraxios,

e pinto nos teitos os soños para acadarte

neses ocres esvaecidos polo tempo

e vou morrer na traxedia dramática

de querer abrir as portas pechadas do pasado

ollando a través dos cristais estragados do tempo,

encravados na alma

______________________________________30

a A.

O pasado ficou recluído

nas portas infinitas do presente

Cando regreses

atoparás a casa baleira

e un vento que che ha falar

de voos e despedidas,

atoparás unha ollada

rendida ás sombras dun tempo

que remata

Eu agárdote sempre

coa esperanza posta nos camiños

e os ollos nos ceos

contando as estrelas e os días,

e a alma vagando pola soidade

e o desacougo das noites

de insomnio

Agardo a Deus na túa mirada

que volve crear novamente a luz

e a vida,

neste lodo morto,

na ausencia,

cando retornes

xa non ficará senón os vestixios

no altar que habernos deixar

no cume dos nosos soños imposibles

______________________________________31

Coas iniciais borradas,

e o ceo coroado cos voos de andoriñas

e de vencellos,

as ruínas e as cinsas

dunha paixón infinita,

dun amor que deixou a Terra

para ser unha estrela máis

no firmamento

______________________________________32

Levo nos beizos

a pel nocturna do teu corpo

Chámote no silencio dos desertos e das pedras,

agochado na ilusión e na esperanza

coa ansiedade e a paixón pola vida

Chámote co corazón na man

para mostrarte o sangue e a pintura

coa que bosquexo nos muros

os rostros de soidade das noites abstractas

Berro nas rúas ás fiestras

dos ollos amarelos,

coas ansias esfareladas

en devezos imposibles,

aos pardais que dormen baixo as tellas

agardando a madrugada,

a ti que permaneces nese corpo

arrastrado no desterro dos bares

E cambias as carochas dúas ou tres veces

para representares historias de frustracións e miserias

E fácil chorar cando os cadaleitos

avanzan connosco sobor das costas

e topamos nos espellos angustias

e desesperanzas

______________________________________33

Hei chorar ás tristuras e aos naufraxios

no mar ausente das bágoas,

partiran da miña alma cancións

que remexen o berce dos anxiños fuxidos

Chámote dende a desilusión,

nas ventás da agonía

que me ata a ti

coma un fío que regresa,

aos recordos que fican apenas

a piques de crebarse

Chamo aos paxaros do amor

presos e perdidos na gaiola,

as bolboretas cravadas con alfinetes

dos meigallos nas paredes do ceo

Berro coma un neno no pesadelo da noite,

nos voos dun paxaro morto

no solpor do sangue,

na ollada que mostra as tubaxes

de condución da tenrura,

a loita da vida, nacendo e caendo

nos vieiros das traxedias da Humanidade,

no pranto ás portas da soidade

que arrampla o tempo nas olladas cegas

do porvir, pechadas na incerteza dos pasos

e no corpo vencellado xa

cara a morte

______________________________________34

As palabras fermosas,

voaron nos beizos

da mocidade

Pérdese o camiño na escuridade

das sombras humanas, nos labirintos

que veñen e van polas encrucilladas da noitebra

O ceo é aínda ouro e prata

derreténdose sobor das gaivotas

que voan cara as illas,

cruces negras circulando pola lentitude da tarde

Nas árbores dos xardíns

xogan ás agachadas os pardais

berrando coma nenos felices no recreo

Os ollos das fiestras interiorizan

as visións de ledicia

gardando no máis sombrío a dor e as miserias

que habitan as ánimas

Na estrada os coches son luces de desesperados

fuxindo coa presa cara ningures,

cara a Nada, coa tolemia de acadar sen máis

o Futuro

Nos fíos da noite colgan as estrelas

e semellan vagalumes pendurados do aire

que vai bicando o vento

co seu tremer agarimoso

______________________________________35

As nubes de sangue voan cara o sur

como coágulos vermellos nas veas do ceo,

no seu eterno devalar

No baleiro das sendas

suicídanse as sombras

e dormen os paxaros nas negras fragas

tinxíndose de amarelo no apagamento da 1uz

que se extingue devorada pola noite,

e van espertando os anxos

que coroan os voos e os soños da noite

______________________________________36

Nas illas arredadas fican os soños,

onde non alcanzan os devezos

nin as mans, nin as inútiles ás que posuímos

para conseguir a túa mirada

perdida xa

Nesta noite na que xa non hai sendas

para sentir a ollada azul

do hálito e a resurrección,

nin tampouco os ronseis

no espazo hermético da noite,

aquel que describe a melancolía

e a infelicidade toda

de tantas ausencias no Tempo

Pecho a porta e me abandono á alma

______________________________________37

Lembranzas que son follas voando

dun vello calendario

nun balorento muro de cal,

mans e olladas que ateigaron de ledicia

e misterio os tempos amados,

mans que percorreron o meu corpo

deixando pegadas inesquecibles,

ollos que trouxeron a visión da primavera

a este corpo de inverno,

a esta noite que se extingue

e que incendia os solpores da esperanza

Todo pereceu nas olladas

e nas ventás da alma

______________________________________38

Hai intres que coma coitelos

permanecen encravados na alma,

pegadas sen sentido nas cinsas

que leva o vento aos portos baleiros

sen rumbo nin futuro

Talvez son ollos de tristeza

que nas fiestras do tempo renegan dos adeus

e dos amores perdidos

______________________________________39

Para ti

meu amor imposible

porta pechada ao paraíso

pomba que deixa ronseis infinitos

Hei morrer na fatal atracción do desánimo

na procura das paisaxes fermosas

do corpo teu

Hei recollerme coas ventás pechadas

para perderme na miña propia presenza

e vivir na túa ollada

______________________________________40

Venme á memoria a túa faciana

aqueles instantes precisos de paixón

cando os ollos amosaban a alma espida

nesa plenitude do mundo

Eu ficaba cos desexos calmados

perdido nos camiños infinitos do amor

______________________________________41

Na nostalxia dos carballos

e dos castiñeiros nosos

ausentes na ollada,

síntome estranxeiro

na desolada desfeita dos eucaliptos

invasores

______________________________________42

Tráeme os ollos para espertar a esperanza

Teño sede de ti

fonte do amor seca xa

no inútil espazo dos desertos,

teño ansias de volver cara atrás

mais as portas do pasado

fican pechadas para sempre,

e só contemplo a noite cara adiante

traendo nos ollos as lembranzas

que iluminan a soidade

Arde o corazón pensando en ti

arde a vida neste silencio pechado

nos beizos que quixeron dicir tanto

e non deixaron nada,

calaran coa morte dos incendios

afogados no fume

e nas labaradas do pasado

Arderán todas as palabras fermosas

no trepio do olvido

cinsas na estancia que mira

como foxe o amor polas fiestras do ceo

e as sombras morrendo no soliloquio

do serán,

agardando milagres imposibles

a través de avenidas adormecidas

que bican o mar e apertan

as tebras que agonizan cravadas na cruz

da longa noite

______________________________________43

Miña nai tiña bágoas

de inxustiza nos ollos

e os mares caíanlle na alma

co pranto

onde meu pai morría

pouco a pouco,

loitando para mantenta de outros

______________________________________44

Ven a memoria

abrindo as portas

da primavera

Arde a tarde nun ceo de amor

Beiras agochadas na sombra da noite

traen as paisaxes dos meus soños

a presenza da paixón e da esperanza

dos ollos azuis

do meu anxo perdido

Morre a tarde nun ceo de amor

peneirado de certezas

______________________________________45

Nas portas ausentes

percorro os rueiros da alma

coma un desexo para que retornen

as pegadas que morreron co esquecemento

Voan aínda as andoriñas

no cumio do amor

e as olladas pérdense nas noites fuxidías

que levaron consigo as palabras

e os silencios

Anxos que poboan as noites dos paraísos

son hoxe amarelos reflexos

de sombras solitarias,

nos lugares perdidos e amados

______________________________________46

Dorme meu amor

na miña ánima,

soña cos tempos fuxidíos

e cos ceos ateigados de adeus

Dóenme nos ollos as bágoas

da túa despedida,

ven onda min a traerme os pasos teus

nesta praia que me invade

e esmaga a miña pel de area cos pés

de anxo desexado

Déixame cancións e lembranzas

nos ouvidos do vento

para que mas cante na longura do inverno,

déixame bicos para sentir os beizos

murmurando primaveras

nos tempos de neve e desacougo

______________________________________47

Baixo o arco da vella

ven a primavera florida

Amor

nesta tarde de marzo

chuvisca un orballo de bágoas,

na gris paisaxe onde os anxos dormen

hoxe as miñas praias fican desertas

de presenzas e pegadas borradas

nas desfeitas das ondas

Por que o meu corpo precisa do teu?

Por que a miña alma desexa a túa?

Ficamos prisioneiros do destino

vagabundos á procura do imposible

nas derradeiras tardes do inverno,

e imos ficando espidos no frío

que invade as estancias interiores

dos sentimentos nosos,

e bicarmos os beixos perdidos

nos tempos ausentes xa de amor

e de aloumiños

______________________________________48

Nas túas lembranzas vivo e morro,

nas perfumadas mans

que percorreron o meu corpo

e deixaron o sopro da resurrección

neses ollos onde acado a xuventude,

abrente para espertar á vida

nos labios sen adeus,

fonte ansiada de amor

nesta sequidade infinita

______________________________________49

Campos de amor sementados de magoas

froitos de amor alimentando as noites

de invernía e abstinencia

mamando nos peitos das lembranzas

o leite da alma

para asasinar a tristeza

______________________________________50

Veñen os ríos da noite a afogar a alma

nas augas de orballo caendo dos ollos do ceo

na bendición que abre as portas esquecidas

para entrar na mirada azul dos paraísos

abrindo o teu corpo e a túa alma

nos silencios dos abrentes acontecidos

Mentres morro arrastrando o espírito

na procura das paisaxes da certeza

e te atopo sentada na dor

das feridas sangrantes

na porta aberta

no corazón de interior escuro

asolagado de soidades

que foron perdéndose nun ceo infinito

apertando os límites

dos círculos das traxedias

As caídas dalgún anxo ferido

polo coitelo da indiferenza

e da monotonía

nas beiras dos mares da nada,

da noite que pesa como a prata lunar

a derramarse na paisaxe,

nas sombras negras das furnas

malferidas nos arrecifes da vida

Portas da terra e dos infernos

para fuxiren as estrelas

coa solemne música do mar

e do vento

onde berran os órganos de Bach

bramando pola infinita traxedia

dos afogados

______________________________________51

A vida ven no colo da morte

Ven o outono abrindo as portas

do inverno

Cedo espállase a neboeira de chumbo no ceo

e vai ficar no xardín

coa moribunda transformación

da vida e da morte

da exuberancia do verán

secando o lento sangue vermello

amarelo gris teixo

disposto para a resurrección

Caen as pingas de orballo

no chan queimado de setembro

e o paporroibo asubía a súa melancolía

agochado na frondosidade

espertando pola claridade matinal

Os silencios grises dos paxaros na maña

van emigrando a outras terras,

con berros de despedida e nostalxia

só as paisaxes douradas acenden fogueiras na alma

e lembran as tristuras dun adeus

que foxe por camiños extraviados

nos fumes brancos das queimadas eiras

dos solpores do pasado

______________________________________52

Retorna o arrecendo a terra froita

herbas acendidas,

cheira a morte e resurrección de longas noites

comendo aos poucos anacos de día

Van voando os corvos e os estorniños

coas tristes tardes de outubro

coma cruces de loito

esvarando na claridade do ceo,

van deixando reflexos nas facianas

e nas olladas de adeus e esperanza,

han caer as bandeiras vencidas

polos ventos do sur

e han alfombrar de morte e vida

os chans durmidos

que aletargan a súa nudez

coa nostalxia da primavera,

tempo de viño para as almas perennes

na memoria dourada polo sol

do ardente lume do adeus

Pinga o orballo nas noites tristes

acendidas polas claridades lunares

rueiros de prata onde asexan

os ollos infindos das estrelas

______________________________________53

Vés na mañá luminosa do abrente

abro a porta de par en par

para que entre o corpo

os ollos a alma o sol

que desfigure o inverno da miña estancia

que camiña nos pasos da ausencia,

petarán no corazón pouco a pouco

para que esperte

e así contemplar o milagre

sentir o prodixio da resurrección

______________________________________54

Abro as portas cada día

do tempo morto

para seguir vivindo e soñando

Vés coma un bico de brisa persistente

que aloumiña constante o rostro da alma

lévote no peito coma un paxaro encadeado

que morre na procura de portas e ceos imposibles

E volven os ollos como volven as beiras soñadas

nas noites que levo esa ollada

machucando o pensamento

para penetrar e espallar as vivencias amadas

de tempos fuxidos

Abro tantos acenos no interior da certeza

caio sobre da terra vencido na batalla inconclusa

de acadar esa estrela brillante no teu pelo nocturno

e palpitar a escuridade que levo de vagar

no silencio eterno da noite

Esa foto na ollada abríndose coma un milagre

detido na pedra,

no templo do paraíso,

coma ás caendo no baleiro paso a paso

voando a través do vento

ao esquecemento

______________________________________55

Na escorregadiza

o loureiro morre de sede

na seca do verán

caen e voan as follas ligadas ó vento

e fenecen no sacrificio do fogo

no país das chuvias

Morre o loureiro

agardando o milagre da auga

mentres percibe a suavidade do orballo de outubro

nas laxes grises da noite

______________________________________56

Na noite

o corpo atraca no porto dos desexos

e das lembranzas

No bar escuro e triste

o fume azul penetra nas entrañas

e na tristeza dos rostros de mirada ausente

noutros mundos

ou quizais cara as luces difusas da rúa mollada

pola chuvia

mais falta no interior a túa ollada fermosa

a atracción necesaria dos meus ollos nus

coa esperanza nestas tebras

de angustias e desacougos

Fóra vai frío

e chove un orballo de bágoas,

despedindo setembro no almanaque

e vai deixando coma ti un adeus

de pegadas dun pasamento

talvez desacougo nos vindeiros ceos tristes

do outono

Pero ha volver o milagre da resurrección

cando acade os ollos teus cheos de prodixios

que coma un sol brillan no inverno

da miña alma perdida

atopada na túa noite fría e baleira

de xaneiro

______________________________________58

a M

A noite arrastrase coma unba serpe escura

devorando as claridades do solpor

O ceo cae sobre das oracións

e os lamentos de dor nas camas brancas

onde as almas se deitan e se pechan

no terrible abandono do mundo

esperar as ghamelas nas beiras dos mares

de Deus

As miñas mans manchadas de dor

apertan o corpo ausentado

que foxe na doente despedida

cara as portas da noite

a esperanza é un paxaro fuxido

da fiestra tinguida da sangue do día

que devala no sufrimento vermello da tarde

O silencio trae os ríos que se arredaron

nos tempos da memoria

e nas súas beiras coma un neno

agardo os soños imposibles

as aparicións e presenzas dos fuxidos

Nas camas brancas da dor morren os nenos

decatándose da visión dos limbos nas paredes

invadidas de humidades verdosas

onde rostros de aparecidos

berran angustias antigas de orfos

e pombas voando nos ocos escuros do caixón da noite

______________________________________59

Na dor fonda da soidade e a melancolía

veñen os anxos a xogar nos xardíns nocturnos

e escintilan as ilusións no espazo

mentres os nenos de ollos pechados

agardan polo milagre na escuridade das camas

e soñan cos petos cheos de luceiros

e vagalumes

Abaixo no labirinto de luces infinitas

as ambulancias berran á súa presa

e Deus pousa a súa mirada triste

nas ventás da noite

______________________________________60

Só fican as cinsas dos tempos da infancia

Abrazado pola paixón dos incendios

ese corpo imposible

morrendo na incerteza e no desacougo

camiño nos fíos da noite sen ti

sen ollar da certeza

nas mans baleiras de estrelas

perdido nas rúas

vagabundo nas noites

á procura dos ollares do amor

nas fiestras pechadas

berrando nas paisaxes interiores

devecendo entrar nas patrias túas

na certeza do ouro derradeiro

dos xardíns antergos

no suicidio infinito da desesperanza

terras para min de ceos ceibes

de xílgaros e merlos

co arco da vella iluminando o abrente

das certezas na ollada

Só eses ollos imposibles no pensamento

como un anxo prisioneiro no teimoso desexo

de voar novamente

polos ceos azuis do teu mirar

______________________________________61

corpo, Deus, ceo, mundo,

todo cara o infinito

as mareas que te traen e te levan

desta beira inalcanzable

barco de amor en mares sen abeiro

na infinda pel verde e azul

dos espazos circulares

onde se cravan os desexos

desangrando as esperanzas

______________________________________62

Tinguido pola esmorecida luz

descendo como un alma perdida

polos camiños da noite

a rúa leva os pasos do infortunio

nas sórdidas e amarelas claridades

onde as bolboretas nocturnas circulan

na atracción das miraxes tráxicas

da luz das lámpadas

De súpeto unha estrela fuxida

racha co ronsel o escuro espazo celeste

e o meu pensamento pide un desexo

de mans descravándose das cruces da incerteza

No curruncho hai unha sombra abandonada

que leva dentro as olladas invisibles da noite

e agarda un milagre nas ventás pechadas

Os vagalumes acendidos na costeira

tremen no mar cos bicos da brisa de terra

hai unha luz tráxica

como os paxaros cegos que levo

nas paisaxes do espírito

só quero acadar o momento sublime da túa ollada

para que iluminen os ocos pechados

da miña esperanza

______________________________________63

Meu pobo triste, durmes... aínda

A rúa é iluminada polo sol

voan os automóbiles veloces

rapidamente

espallando a velocidade

e a impaciencia

polas negras estradas

de chapapote

que baixan coma ríos

polo labirinto que foxe

xa cara o fiolato

Nas beirarrúas os peóns son sombras

inmóbiles coa rixidez do medo

e miran a liña das illas

invadidas na brétema matinal

que pecha as portas por dentro

coa súa noite

e vai perdéndose nos soños perennes

do interior

soños de ventás pechadas

dos camiños fuxidos

que non han voltar máis

e navegan nos mares da memoria

nos ronseis da traxedia

______________________________________64

Fica só

a persistencia do desexo imparable

na ollada cegada polo lume

do abrente

as buguinas no oído

á procura de voces e sons

da marusía

Fican só

os coitelos encravados

no corazón sangrante

ollos vencidos

mostrando batallas perdidas

no tempo dos naufraxios ignotos

o mar da soidade

na deriva dos ventos

da memoria

______________________________________65

As mans do sol verten nas veigas baldes de luz

Chega a tarde paseniño

e acende os tellados

de brillantes vermellóns, ocres, teixos

as chemineas vomitan o gris fume neboento

as luces son anacos de sol

baixando nos fíos ouro que caen do ceo

os anxos xogan nos campos estivais

os ollos de Deus vixían nas frondes escuras

onde os templos oxivais debuxan na tarde

as súas sombras recollidas

na seada infinita

Nas ventás os ollos teñen desexos de voar

como os paxaros ceibes

polos prados do estío

mentres as árbores en flor levan pétalos

aos bicos do vento

na celeste luz do serán

nos espazos abertos onde xogan nenos

e voan anxos nos camiños luminosos

do paraíso

a beber cálices de luz

que descende como fervenzas de orballo

______________________________________66

os paxaros levando a noite e os luares

na súa plumaxe azul

vai caendo a noitebra

e soan campás ao lonxe

Deus chama aos anxos perdidos

na boscosa catedral

da Natureza

a poboar os soños humanos

______________________________________67

Peto de cotío na porta imposible dos milagres

Morre a esperanza e o amor

cravados na dramática cruz desta tarde

co sangue tinguido na salvaxe convulsión

nos ollos das traxedias invisibles

certeza dos pasos cara a nada

as portas dese Deus que se abren

cando el quere

e móstrannos o baleiro do seu reino escuro

na bóveda infinita que nos circunda

coma paxaros na gaiola da desesperanza

Eu quero encontrar o paraíso na Terra

neses ocos que levan a primavera

na túa faciana

e cargados de ledicia acenden a miña vida

coas luces das rúas cando chove

e reflicten un universo no chan

que nos leva aos rueiros do ceo

paraísos deses ollos azuis

con mares e ceos onde traspasa o Tempo

e a existencia

para vivir na soidade

sometido á súa lembranza

______________________________________69

Derrámase o tempo das mans

bagoan os ollos dos nenos que fuxiron

deixando o corpo na terra

choran nas ventás antergas da alma

e abrazadas as nubes que esvararon

cara as beiras das illas

e os beizos meus preguntando

por retornos imposibles

Os ollos da tarde acadan a visión do paraíso

no fermoso tempo das laranxas

cando o solpor pinta de ouro o firmamento

e o tempo madura as froitas e as esperanzas

cando ti volves a percorrer os rueiros ausentes

e xogas no colo do meu corazón

abaneando nos fíos da tenrura

que aínda nos suxeita

______________________________________70

Eu morro cada día que me deixas

na soidade das portas

e petas na dor doutros corpos

para conseguir o milagre

nos ceos infindos na alma

que ficou presa

nas gaiolas e nos labirintos de buxos

na neboeira da Despedida

Seres coa noite no interior

abrindo a nudez das fiestras e dos corpos

para atopar ollos, chamas, tenrura,

paisaxes tal vez

coa certeza das resurreccións

e os milagres que levan as providencias

da tarde

______________________________________71

Naliña fica durmida na tarde

no sofá azul

naceu nos ocos escuros das mans orfas

da noite, do tempo e da memoria

deixou nos ollos meus a súa pegada

e ficou neses ollos que conmoven ó mundo

desbordando tenrura e dozura

anxo de amor sen ás

coa certeza e a fidelidade do amor eterno

na mirada de cariño

para abrir as portas da alma

e contemplar as olladas de Deus

Naliña durme feliz no sofá

perseguindo lúas e estrelas

na noite aventureira dos soños

______________________________________72

Cando quede baleiro o meu camiño

que morre no devalar dos días

cando ti sintas as pegadas imposibles

nos rueiros da alma

berrarán nos ventos o teu nome

as miñas cinsas espalladas

pola terra

nas paisaxes amadas do piñeiro

nos ceos abertos do solpor

______________________________________74

No interior do bosque escóitase

o corazón palpitante do mundo

No bosque amado da nosa infancia

onde quedaron as pegadas

iluminando os xogos e os soños

as visións sangrando pola tráxica desfeita

volta a nós como unha mentira

un pesadelo na dolorosa realidade

da certeza

que mata aos poucos

os fermosos espazos que quedan

na memoria

______________________________________75

a T

Mar amado, perenne sempre na ollada e na memoria

Levoute o mar, amigo da alma

unha tarde de outono

cando pescabas os peixes e os soños da infancia

unha onda apertoute na tolemia do mar

coma o amor cego, xordo e demente

e mergulloute nese bandullo infinito

sometidos á traxedia

pero vives aínda no meu pensamento

e nas miñas lembranzas

coma un sol alumeando

eterno contigo

e traes ás veces a visita dos teus ollos

e o sorriso perenne nesa faciana retratada

no pensamento e na alma curtida polo sol, a chuvia

a salitre e o traballo

Nas beiras dos mares do mundo

no fondo visceral dos argazos

estás perdido co canto da sereas

no labirinto imposible e derradeiro

da morte

Eu na beira do océano

no espello da badía

imaxino o teu rostro

e o sorriso inesquecible

cheo de ilusión e ledicia

e agardo un tempo de travesías nos litorais do mundo

para atopar nunha taberna escura

dunha cidade remota

a resurrección do teu sorriso

______________________________________76

Chove

venta

na ventá

esvaran as bágoas

nas facianas de cristal

o chumbo do ceo

cae nas costas do mundo

As rúas son ríos

escurecendo na tarde

soidades amarelas

que abren portas á presa

para escribir pensamentos

nos ocos das pozas

que resultan anacos de ceo no chan

brillando no escuro camiño da terra

cae a dor do mundo

nesta tarde de outubro

voando sen cruces nos desertos do ceo

sen figuras nos camiños interiores

pechados na dor e na melancolía

das ausencias e lembranzas

dos vieiros fuxidíos no verán

Pecho a fiestra

entro na noite

chove

venta

na alma

______________________________________77

Sagrarios escuros nos ocos que levan

aos desertos da noite

a clausura eterna

sen ollos sen camiños sen presenzas

coas portas tapiadas ao mundo

coa mirada cega aos prantos

sen consolo

As sombras levan cravadas ofrendas de amor

aos sagrarios escuros, polas nas noites

de pétalos de cerdeira e rosas

esquecidas nas mans frías do anxo de mármore

coroado de nardos mortuorios e loureiros

como coitelos de lúa na testa

incerteza das cinsas voando co vento

do esquecemento das soidades

por rueiros dun mundo de corpos fuxidos

e follas cravadas na fronte

coma mártires nos pasos do calvario

Mulleres levando coma cristos as cruces

das lembranzas infinitas

das miraxes sangrando nas horas eternas

das procesións diarias

aos abrazos inalcanzables

dos corpos de cinza

______________________________________78

Na matinal harmonía do espertar

Mentres amence penso en ti

abro as fiestras aos paxaros da nostalxia

que voan cos soños perdidos

neste abrente que esperta as polas durmidas

das árbores,

das avenidas da noite

e abren as portas da esperanza no amencer

sobrevoando corpos sombrizos

coma una cometa ceibe

deixando o ronsel de ledicia

nos currunchos do inverno

Ti trouxeches a ollada dos mares remotos

aos corpos incendiados de noites luminosas

e no meu corazón sementaches esperanzas

coa semente dos teus pasos

Hoxe subo as escaleiras do ceo

para atoparte no luceiro que máis brilla

neste noso serán das ausencias

______________________________________79

                                                                a M.

Morro cando deixas núa a vida e vistes a morte

Morres cada día nas rúas

arrastrándote nas mentiras dos espellismos

e cargas ás costas a soidade infinita

que non colle na túa alma

coas portas pechadas

oprimindo os pasos ao futuro

dos paraísos e das certezas

Levas tristeza cravada nos ollos

e vas cego da man da noite

amouchando as esperanzas e a vida

nas rúas da dor e o insomnio

no colo da madrugada

Choran os anxos perdidos

e os ollos vixían en silencio dende as fiestras

aos vencidos nas batallas da vida

aos suicidas caendo na ansiedade

da invernía de labirintos evitables

Nas rúas da noite camiña Deus

recollendo as almas

e arrombando os corpos esquecidos

na dor e na desesperanza

e peta nas portas inutilmente pechadas

coas mentiras da vida

Nas rúas da noite van os cristos

sufrindo e arrastrando as cruces

cara ao calvario onde morren de soidade

coa ollada nas ventás das falsidades asasinas

incrustando os cravos nas entrañas

______________________________________81

Cando veñen as ameixeiras en flor

e amosan os pétalos inmaculados

nos beixos vermellos da tenrura

que bica a brisa das mañás de marzo

asolagadas de orballo escintílante

morno de sol esvarando nos espazos nebulosos

onde nacen os cantos sagrados da tenrura

e da inocencia dos anxiños

cando veñen os teus ollos

reflectindo o azul tremer da vida

e o Deus que nos Habita

esperta os milagres durmidos

nos mundos da lembranza

Volven os vieiros dos misterios presentidos

a iluminar as sombrías esperanzas

e a coroar de ouro coas mans de Deus

os eidos da alma

______________________________________82

Nas portas das lembranzas

fican os desexos petando eternamente

Acado as lembranzas nos teus ollos

que espallan as cores infinitas do mundo

coas bandeiras de esperanza a ondear no vento

cal aperta que nos bica decotío

Han abrir as portas perpetuas da memoria

os abrentes precisos da túa presenza

o corpo ansiado nas cinsas

que imos derramando en pasos incertos

nas derrotas da vida

Ti ficas en min

coma unha certeza necesaria,

imprescindible para a vida,

coma a materia que habita

os espazos interiores

vertes ilusións e esperanzas

cando o paxaro da soidade

canta nas polas da tristura

a canción da dor e do abandono

______________________________________83

Aínda persisten na ollada

os prodixios perdidos co tempo

Deixo as tristezas esquecéndose nas portas

e procuro os corpos sagrados das resurreccións

e dos milagres

as almas que me mostran

os camiños da certeza

Entro na tenrura dos teus ollos

iluminando os ceos nos corpos

levando as súas bandeiras do amor

ondeando nos ventos da alma

onde agardas as ás para voar

sucando as olladas de Deus

sen presentimentos nin derrotas

abrazando as pombas brancas

que voan nos espazos interiores

onde o mundo se abre á verdade das paixóns

que veñen cada día a asolagarnos

no soño dos anceios e dos abrentes

nos ollos asombrados da inocencia

que poboan aos neniños

______________________________________84

Sangran as feridas aínda

Lembrando os tempos amargos

da inxustiza e a infamia

Ficas aínda aquí, nai,

na ollada das nosas paisaxes

no pensamento, na alma, na casa, nos silencios

na horta onde sementaches ilusión e esperanzas

no tempo das fames e das inxustizas

Na beira do mar

bicándonos con tenrura e sorrisos

cando agardábamos os peixes para a mantenta

que traía o noso pai

No silencio da sala

remendando as nosas pobres miserias

acendendo os lumes para quentar o corpo e a alma

as bágoas e as penas de tanta incerteza

a dor do pan reseso e negro que nos tocou vivir

con tantos medos e infamias

Ficas aquí aínda, nai,

apertando a miña alma inocente

no teu colo amado e infinito

coma un meniño atopando consolo e acubillo

nos peitos das túas lembranzas

______________________________________85

Na clausura das tardes

abro a ventás da noite

para sementar estrelas

nos campos do futuro

Nas longas alamedas da tarde

sobrevoan os pensamentos ao vento

sen retorno

e os recordos fican noutras beiras

apertando amores alumados o

u ollos albiscados nas ventás da noite

remolcando ronseis

coma un presentimento

Nas longas alamedas da tarde

sobrevoan dedos sinalando os milagres

nos espazos dourados da luz

onde se tinguen as gaivotas

nas gaiolas do ocre ouro luminoso

e acadamos as portas

para fuxirmos un intre

aos remotos silencios da nosa noite

para atopar o paxaro ferido

voando na ansiedade

dos camiños sen fin

______________________________________86

Caen as pingas na roseira da noite

e veñen os ollos de acadar as estrelas

que colgan das túas pupilas

a esvarar atendidas de ouro,

as follas do limoeiro arden

tinxidas de espellos de fogo

a queimar na nosa paixón

e calmar as ansias

Dormen os paxaros nas negras maceiras

na espesura que reflicte a dor do día

que marchou

a paisaxe fica debuxada

cun bosquexo de liñas luminosas

que tremen co nordés

como longos vagalumes

Morren os anxos vencidos polo sono

intérnanse no templo seu

de soños logrados cada noite

nas portas sempre abertas

do Paraíso

______________________________________87

No mar da noite

embarcamos no barco dos soños

onde habernos navegar no océano

dos tempos esquecidos e ansiados

e habernos naufragar sempre

para espertar nas beiras salvadoras

das praias da mañá

______________________________________88

A alma fica sentada nas ventás

co adeus das horas camiñando amodiño

nas paisaxes e os sendeiros tapiados

aos pasos fuxidíos dun devezo

No ceo luminoso voan os desexos alados

coas esperanzas que caen

ligadas aos mares do adeus

a alma languidece na soidade das ventás

prisioneiras no enorme fanal

que pecha eternamente a vida

______________________________________89

Vivimos presos nos desexos baleiros

A dor das patadas na testa

nos ollos

na boca

no pensamento

no cerebro

voan cortando os fíos

que nos atan ao ceo

vencidos polo baleiro dos camiños

sen saída

as portas pechadas da inocencia

os ollos co pano erguido

da cegueira consentida

e ignorando os pasos a dar

para acadar os prodixios decotío

enganados polos que enghadan

radiando as faroladas innecesarias

e fanáticas

O Deus verdadeiro fica morto!!

Está abandonado no lixo!!

Vivan todos os deuses fortuítos

de usar e tirar!!

______________________________________90

Aqueles que chupan coma samesugas

o néctar divino que alimenta

a nosa sensibilidade e tenrura

os vestixios que quedan na alma

dos camiños de entrada ao mundo

que arromban en nós o pranto

coa escuridade do purgatorio

e nas costas nos carga a cruz

sen sentido

coma autómatas cebados

polos espellismos das incertezas

a crebárense nos cristais das trolas

Somos grotescos triunfadores

da comedia allea

e saímos coa patada no cu ó escenario

felices de vivir outras vidas

e morrer pola trapallada

______________________________________91

Os froitos do odio medran nos campos da inxustiza

Nos campos estériles de morte e destrución

Cristo morre cada día

e voa a lúa minguante ferida

sobor a cadea das olladas de tristura

dos nenos sen infancia e sen futuro

cos berros de impotencia nas gorxas

e mágoas de incerteza no peito das mulleres

terra sagrada de Gaza regadas de sangue e bágoas

polos mártires que sementan a dor e a traxedia humana

nos oídos xordos

nas bocas pechadas á indiferenza

ante tanta infamia e tanta tolemia

Campos de Deus sen Deus

sen xustiza

nin paz

nin alegría

nin futuro

o pan cotiá de pedra morte e sangue

cae das mans dos muros da vergoña

dos inimigos de Deus

e dos inimigos da paz

Así van morrendo as esperanzas

dos ceos sangrantes de inxustiza

na cadea de Gaza

______________________________________93

Marcharon coas olladas de onte

os tempos das farturas

as cancións fermosas

os beizos amados

os versos nas palabras

levando a poesía na paisaxe

de abrentes alumados en fogueiras

de ledicias que esvaecen nas neboeiras da alma

que rexeitan os atrancos cara adiante

as primaveras chegan todos os días

nos ollos profundos dese anxo

que se aproxima coa plenitude no colo

cara ti

co espírito iluminado de paixón e certezas

abrindo as portas

dos eslumecidos e derradeiros paraísos

para caer e vivir nas mans de Deus

no solpor diario das traxedias

______________________________________94

A música da noite que voa ven a espertarnos

batendo no espírito

Asubía a súa dozura e melancolía o paporroibo

no xardín de outono

alfombrado de ouro amarelo e lume

perecendo coa humidade do orballo

Na escuridade da ameixeira o merlo azul

lanza ó aire a súa melodiosa harmonía

coma un frautista entoando a conmovedora música

da natureza

da memoria

dos milagres

das nostalxias

que cargamos nas vivencias da infancia

e da inocencia

______________________________________95

Voa a dramática soidade polos teitos

abaixo a noite péchase no corpo

e abre as portas da salvación e do naufraxio

para volver a vivir as realidades perdidas

que nos roubou o tempo

______________________________________96

E eu perdido nos baldíos do aire

nos ollos infinitos das fiestras do ceo

nos silencios das bocas da noite

nas canellas invadidas de tardes moribundas

coas ás ensanguentadas de sol

caendo derrotado na batalla do día

morrendo na espera das primaveras

abrindo as portas das miñas noites presentida

______________________________________97

O silencio ven a abrazarnos coas lembranzas caídas

nos vieiros lonxincuos diante das paisaxes da memoria

onde sementamos decotío as pegadas e a vida

onde soterramos as cinzas baixo a cruz da nada

Nos sagrarios escuros da tristura

coas flores mouchas e as bágoas revertendo

nos ollos do amor

______________________________________98

Baixo á rúa

ao bar escuro

onde as facianas se agochan co fume negro

levo desexos de mirar outros ollos

caer na tentación de asasinar á monotonía

beber xenebra e tónica para afogar nas mentiras eslumecidas

e pintar un mundo diferente no espírito

acender un cigarro máis

e sentir a vida queimarse paseniño

nas miñas mans baleiras

_____________________________________100

Penetro na túa vida

rabuñando as paredes ferruxentas

cos baleiros a caeren nas portas das olladas

bebo o sangue que pinga degolando a tristeza do corazón

que se achega para matarme cada día

pérdome nas túas entrañas

sen comprender nada

nin atopar rueiros que me guíen ás cidades

da túa alma salvadora

_____________________________________101

Tráeme a luz dos teus ollos a esta noite...

Móstrame o ceo dos teus ollos azuis

co seu mar, polo que navegan

os barcos da esperanza

cargados de soños e milagres

Ensíname as illas que posúen os teus mares

o infinito horizonte onde voan os adeus fundidos

na noitebra e nas estrelas

Nesta noite de soidade volvo aos teus ollos

ás paisaxes soñadas onde camiñamos felices á procura dun paraíso

coas portas abertas aos rueiros imposibles do ceo

Nesta noite de silencio e abandono escoito as cancións dos teus beizos

a ledicia infinita das mornas noites do verán

cando regresamos ao barco durmido a carón do peirao

no cais tinxido de amarelo

Bébedos de Felicidade

acadabamos a froita prohibida dos xardíns do paraíso

que descendía ás nosas mans

Agora, o arxentado reflexo da lúa coróame de lembranza e melancolía

e nas ruínas dos camiños

fica mudo o paxaro da soidade

Na ansiedade dos ollos perdidos

nos labirintos baldíos da noite

nos mares que se extinguen na memoria

péchanse as portas á esperanza

coa mirada fixa nas pegadas derradeiras

dos camiños do pensamento

_____________________________________102

Agardo as noites para poboar

os espazos ansiados dos teus soños

Aqueles tempos nunca esquecidos

nesa beira anelante

escoitando a fermosa música dos teus beizos ansiados

portando nas nosas cabezas

grilandas de estrelas primaverais

bébedos de pracer

saboreando os viños traídos do paraíso

Aqueles tempos enchen agora as soidades nocturnas

os silencios e o esquecemento dos invernos

dende este cristal que me separa da noite i

invadida de presaxio e dúbidas

de pegadas indelebles nos camiños interiores dos pasos derradeiros

neste outono tinguido de adeus

polos mares ardendo

nos infinitos solpores

_____________________________________103

A esperanza esvaécese no silencio escuro do cuarto

onde a caligrafía dos sentimentos escribe desexos nas paredes

e me mostra a asombrosa nudez da vida

ven sempre o teu rostro á memoria

cando abro as portas e as fiestras

e poño os ollos nos labirintos desertos da noite

para atopar só o baleiro da ausencia

percibir fóra as sombras en movemento

nun mundo sen sentido

onde todo leva a nada

e a nada é todo

e imos percibindo que somos monicreques suxeitados por mans ignotas

agardando os ollos perdidos noutros abrentes

_____________________________________104

A luz descende mainamente

con abrazos diáfanos nun ceo sen aves

sons de campás tremendo atormentadas na lonxanía

badaladas de oración na brisa da noite

entrecortada polos beizos do vento iluminando aos pobos do norte

polos ollos da claridade que se incendian no ouro luxurioso da despedida

As ventás ocultan as olladas e os misterios

os anxos caen sobre as superficies escuras coas súas ás ardendo

a tarde morre no peirao nun suicidio eterno

coa tinxida sangue do adeus

as sombras escapan ás alamedas afastadas

aos labirintos amarelos

e os ceos levan desexos dolorosos

prantos e desesperanzas

que han navegar na noite sen estrelas

e han bater nas portas dos milagres

pechadas e mudas na eternidade do tempo

_____________________________________105

Mar infinito de bágoas de orballo

mar de vida e mantenta

destino incerto do noso navegar

cara as illas derradeiras de paraísos

xa perdidos

baixo os ollos dun ceo chorando

mar deserto espello de cruces voadoras revertendo traxedias

nas transicións de abrentes e solpores

Mar,

terrible cemiterio de corpos sen resurreccións

de vías fechadas a milagres imposibles

de coroas mouchas a aboiar ansiosas

de terras e alciprestes

paxaros do esquecemento

voando perdidos nun ceo de chumbo

cara portos baleiros

en abismais noites de infortunio

e derrota

_____________________________________107

Soñamos para non deixar nunca de vivir

para cargar de ilusións o espírito

abrir camiños

portas pechadas

Soños

que acheguen aos nosos ollos e á nosa alma

baixándonos da cruz de cada día

a nostalxia ansiada

que nos ha invadir como un baño de salvación

_____________________________________108

As tebras da noite pechan os camiños do exterior

e abren na nosa acordanza outros infinitos

cheos de luz e de lembranzas

Anacos de espello na memoria

asubían os ventos nas estacións fuxidas

espertan os ollos nas ventás

voan das nosas mans

as ansias as pombas acadan outras beiras

O tempo ardendo nas paisaxes da memoria

borra os camiños percorridos

e pecha as portas á ollada das ruínas

e das cinsas

_____________________________________109

Todo o que vive na memoria fica morto

Na memoria asolagada de esperanza

procúrote

coma un neno perdido

no esquecemento dos días

nas tardes eternas do marzal

nas que foxen as ansias imposibles

coma ríos invisibles

nos labirintos humanos da memoria

Nas inmortais atardecidas sen ti

percorro e procuro

as pegadas nos camiños fuxidos deses ollos

xa de inverno

primaveras que non volverán

_____________________________________110

Amor

abro a mina alma

para que entre a luz

para sentir as pegadas do ansiado corpo

perdido nos camiños da nostalxia

onde o silencio retrata o cálido rostro da ausencia

nos espazos grisallos da tarde

onde os desexos voan como paxaros sen destino

sobre labirintos incertos

nese carreiro infinito que é a noite

na procura do calvario e a resurrección

Ao ceo ensanguentado

que esperta a esperanza e as cinsas

aos paxaros do amor mudos de canto

inzan o xardín esmorecente

e invaden

alma

ollada

e solpor

_____________________________________111

Nos teus ollos acado as ilusións que fuxiron

cando o outono derradeiro

ficaba nun adeus de lume e ouro

cando o inverno chega sen chamar

cos fríos e as desesperanzas

e atopo no meu peito

paisaxes que retornan ás primaveras pasadas

de pombas voando

nun ceo de árbores en flor

Ilusións de neno perdido

que atopa as ás

e os camiños que esqueceu un día

para volver ao paraíso

que descobre o milagre

da resurrección

_____________________________________112

Fundidos no tempo do outono

co aroma esmorecente das mazás

das uvas que penduran entre as follas

tinguidas de fogo e sangue

descubro os camiños derradeiros

que me levan á tarde do adeus

onde medran antergos cúmulos Inmensos

que brotan treboentos nos cumes da costeira purpúrea

revertendo fulgores nas augas da Foz

iluminadas co solpor dourado da despedida

_____________________________________113

Anxos vixiando polas fiestras do tempo

cabalos de cartón da memoria

galopando para fuxir aos paraísos soñados

Nenos xogando cos ollos cheos de ceos e esperanzas

en primaveras e estíos

descendendo polo arco da vella

de máxicas cores

paxaros voando

viaxeiros ceibes dos solpores da alma

Anxos coas ás do mundo nas súas costas

cos camiños e as portas abertas

na frondosidade de escuros días

érguense con olladas de luz e sorrisos

mentres a vida

comezo e futuro

con regalos e milagres constantes

para emprender os camiños futuros sementados de Ilusión

_____________________________________114

Abro as portas para que entren as ausencias e a luz

nesta noite sementada da de silencios e abandonos

ríos de estrelas asolagan o ceo

que palpa a terra coas mans trementes do vento

Nas veigas calan os mudos bicos

dourados de paxaros recluídos

en escuras frondosidades

a agardar o clarexar do día impacientes

Onde fican os ollos perdidos nos ríos do tempo?

cravados nas xanelas que voaron

coas transcorridas horas infinitas

e foron levar tantos prodixios e certezas

agochando as ilusións agonizantes

nas cadeas da soidade

e ceibes no pensamento moldearon a desolación

dos soños inalcanzables

Cando a noite volve penetrar polas portas

a espallar as lembranzas e pesadelos

nos campos do corpo enraizado

e as mans estraga os filamentos

que nos ligan ao ceo

e esculpen coa dor estrelas de esperanza

Cando esperten as brancas facianas

co canto das sonoras mañás

co arrecendo e o sorriso dos cristais

a crebárense cos abrentes

e tentan acadar os ansiados desexos do futuro

nas pombas que poboan os espazos do día

que van nacendo nos ollos

e van perdéndose nos mares vermellos

dos tellados infinitos

_____________________________________115

Cae a tarde no mar, amor

a luz esvaecida descende ao sacrificio

reclúese nos ollos a paisaxe sutil

e acenden na memoria os vieiros da noite

onde ti resistes coma única certeza

nos meus rueiros de acougo

_____________________________________116

Nos ollos tes o mar

vertendo nas mans a auga e o sal

Nos ollos tes o futuro

e a esperanza

Nese navío ceibe que navega nos mares dos soños

con ronseis de ilusións e certezas

Na ollada, meniño mariñeiro,

tes o rumbo sempre disposto

aos rueiros mariños

do porvir

_____________________________________117

Crucificados polo amor

imos derramando polos cravos

da nosa soidade,

o sangue

que nos inserta a cruz da pena

_____________________________________118

Veñen as portas derradeiras

coas nostalxia das portas pechadas

coas visións perdidas das pegadas

do tempo fuxidío

_____________________________________119

Onde foron eses campos de millo e centeo da miña infancia baixo

o sol do estío?

Selvas de abundancia exuberantes que levaron os tempos

_____________________________________120

O sol enche o loureiro de escintilantes reflexos de diamante

Ao mediodía

os pardais cegos petiscan nas follas bébedas de luz

nunha miraxe de loucura orxiástica

_____________________________________122

Os vagalumes, anacos de estrelas fuxidas tremendo de frío

na afastada escuridade mariña da costeira

_____________________________________123

O vento é un bico que move os corrupios

_____________________________________124

Cando entro pola túa porta

péchoa ao mundo

penetro na gloria

e na resurrección

_____________________________________125

Os paxaros escriben co voo no ceo rueiro de poesía

_____________________________________126

Bébedos de luz

os paxaros que levan a noite e os luares nas plumas

voan azuis deixando ronseis de noitebra no ámbito purpúreo

que se espalla na paisaxe

_____________________________________127