ESCRITOS


26/2/16



El tiempo es una bella camarera que nos cobra una factura impagable por un simple café.

O tempo é unha fermosa camareira que nos cobra unha factura impagable por un simple café.



El tiempo sólo señala el tiempo, no la experiencia o la sabiduría. A partir de ahí los vestidos son más caros, requieren de trabajo e insistencia, de su constancia también.

O tempo só sinala o tempo, non a experiencia ou a sabedoría. A partir de aí os vestidos son máis caros, requiren de traballo e insistencia, da súa constancia tamén.



Mi cartera no apunta en ninguna dirección y señala a esa fragilidad peligrosa de los vicios mundanos y divinos.

A miña carteira non apunta en ningunha dirección e sinala a esa fraxilidade perigosa dos vicios mundanos e divinos.



El vicio de vestidos provocativos aguarda en lugares visibles, por contra el interior ya no camina por las calles. Más allá del vicio está la razón, una especie de verdad; ¿con qué nos quedamos entonces? El hombre entiende del libre albedrío, lo ha sostenido toda la vida.

O vicio de vestidos provocativos agarda en lugares visibles, por contra o interior xa non camiña polas rúas. Alén do vicio está a razón, unha especie de verdade; con que quedar-se entón? O home entende do libre albedrío, sostivo-o toda a vida.



Si el alma está cansada debe buscar la provocación debajo de las alfombras para intentar postrar las frustraciones. La alegría de vivir es meterle mano a los espacios vacíos.

Se a alma está cansa debe buscar a provocación debaixo das alfombras para tentar prostrar as frustracións. A alegría de vivir é meter-lle man aos espazos baleiros.



¿Propones cambiar el magnetismo por la sensualidad? Tal vez no estemos del todo identificados para con ambos. La lujuria es una manera de disfrazar nuestra pequeñez. El alma no se cansa de interrogarnos. El arbitrio es una disquisición: podemos escapar de ella o enfrentarla.

Propós trocar o magnetismo pola sensualidade? Talvez non esteamos do todo identificados para con ambos. A luxuria é unha maneira de disfrazar a nosa cativeza. A alma non se cansa de interrogar-nos. O arbitrio é unha disquisición: podemos escapar dela ou enfronta-la.



Yo abogo por una lujuria que no se estrecha ni reprime jamás su empeño. Tampoco recelo del animal que se oculta entre la lencería. Mi alma no se cansa de jadear porque es así su involución, su equivocación, y generalmente aquello que nos cuestiona no necesita una respuesta.

Eu avogo por unha luxuria que non se estreita nin reprime endexamais o seu empeño. Tampouco receo do animal que se oculta entre a lencería. A miña alma non se cansa de ampear porque é así a súa involución, a súa equivocación, e xeralmente aquilo que nos cuestiona non precisa unha resposta.

No hay comentarios:

Publicar un comentario