ESCRITOS


24/1/16



Cada ocaso es único y el universo no se detiene por la noción de infinito. Estar acompañados para oír cómo se paraliza el corazón con una música indistinta al silencio. Cuando se demoran las voces se escucha el alma, se alza la sangre para dar de mamar a las nubes.

Cada solpor é único e o universo non se detén pola noción de infinito. Estar acompañados para oír como se paraliza o corazón cunha música indistinta ao silencio. Cando se demoran as voces escoita-se a alma, ergue o sangue para dar de mamar ás nubes.



Y quien te dice que el universo no para. Tal vez duerme cuando nosotros no estamos o tal vez se expande y nosotros cada vez somos más pequeños. Creernos infinitos y parte de un todo con toda su insignificancia, pieza única para el engranaje de su movimiento

E quen di que o universo non cesa. Talvez dorme cando nós non estamos ou talvez se expande e nós cada vez somos máis pequenos. Crer-nos infinitos e parte dun todo con toda a súa insignificancia, peza única para a engrenaxe do seu movemento.



Sólo aguardo que descanse los años bisiestos y respete el sabat, que se preocupe de lo desechable tanto como de lo único.

Só agardo que descanse os anos bisestos e respecte o sabat, que se preocupe do rexeitable tanto como do único.



Dicen que todo el universo juega por el mero hecho de ejercitar la habilidad, no por ninguna otra razón. Vida, juego excitante.

Din que todo o universo xoga polo mero feito de exercitar a habilidade, non por ningunha outra razón. Vida, xogo excitante.



¡Espero que no juegue a perder y seamos parte de la apuesta!

Agardo que non xogue a perder e sexamos parte da aposta!

3 comentarios:

  1. pluralidad enriquece 
    Y todos tenemos nuestra posición, nuestra lectura y singularidad 

    ResponderEliminar
  2. Se me ocurre una idea. Sé que te gustará . Ya que no estamos en un foro pero lo interesante es interactuar podríamos abrir un blog para esto. Para reflexionar, compartir emoción y pensamiento.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Lo intenté una vez, pero no funcionó, no auné las suficientes voluntades y necesitamos una motivación y continuidad difíciles de conseguir. Creo que es mejor a través de nuestros respectivos blogs, llegar a esa sincronía.
      Tal vez no atesorar ninguna pretensión al respecto, dejarse llevar y que fluya. De nada sirve convocar intereses porque cada uno está diluido en su propia existencia y en sus propios ritmos y metáforas. No necesitamos un lugar de encuentro, únicamente rescatar algo de los encuentros en esa poesía furtiva de diálogos y apariencias (lo digo porque casi nadie repara en un simple comentario cuando nosotros mismos los simplificamos hasta el absurdo y lo irreverente, pero éstos se pueden dotar de bifurcaciones poéticas de mayor o igual intensidad que el propio enunciado que los origina).

      Estoy abierto a cualquier especulación, idea o provocación indecente!!!

      Eliminar