ESCRITOS


8/9/15

El río lleva nuestro amor a su orilla sedienta y los serbales muestran sus bayas bermejas como preciosas guirnaldas de sangre. El cielo cae, toisón de oro, sobre un labio romo -renacuajo infantil e incrédulo, deja que mi beso acierte a comerse el batracio-.
Mientras te recoges absorta en la lectura, bajo las hojas del sicomoro te observo. Ya no perteneces a mis ojos, eres de mi alma, y ni siquiera en mi alma permanecerás inmutable.


O río leva o noso amor á súa beira sedenta e as sorbeiras mostran os seus froitos vermellos como preciosas grilandas de sangue. O ceo cae, vélaro de ouro, sobre un beizo romo -cullarapo infantil e incrédulo, deixa que o meu bico acerte a comer-se o batracio-.
Mentres te recolles absorta na lectura, baixo as follas do sicómoro estou a observar-te. Xa non pertences aos meus ollos, es da miña alma, e nin sequera na miña alma permanecerás inmutable.

No hay comentarios:

Publicar un comentario