ESCRITOS


24/8/15

Diosa de los desarrapados


¿Cuándo el dolor empieza a ser más que dolor? ¿Cuándo la pena más que pena? Pones tu fe en mí y siempre desconfías de tu creencia.

Amas a tus vagabundos y perdidos pero todos te observan con sarcasmo e ironía, lo he visto en la cara de esos sucios mendicantes que aproximas a tus senos como crucificados, sólo piensan en la avaricia del libre mercado para tomarte entre cartones e inmundicia.

Yo no soy más galán que un pordiosero, deseo yacer entre tus bragas y que Teresa de Calcuta y la Pasionaria me hagan una mamada.

Estoy pensando en convertirme en un paria de la tierra, o un obrero sindicado al crimen del anarquismo, para que sacudas con tus negras trenzas la mandrágora y la biblia.

Nunca he dicho que te amo y sé que mis ácidas palabras te hieren en el ano (nunca he hollado una flor más prieta ni otra flor ha querido ser de mis dedos con tanta vehemencia).

Estoy con la leña, cada leño es un poema y mi perra me lame los nudillos...



Deusa dos esfarrapados

Cando a dor empeza a ser máis que dor? Cando a magoa máis que magoa? Pos a túa fe en min e sempre dúbidas da túa crenza.

Amas aos teus vagabundos e perdidos pero todos te están a observar con sarcasmo e ironía, teño-o visto na face deses sucios mendicantes que aproximas aos teus seos como crucificados, só pensan na avaricia do libre mercado para foder-te entre cartóns e desperdicios.

Eu non son máis galán que un lambepratos, desexo xacer entre as túas bragas e que me fagan unha mamada Teresa de Calcuta e a Pasionaria.

Estou a pensar en converter nun paria da terra, ou un obreiro sindicado ao crime do anarquismo, para que sacudas coas túas negras trenzas a mandrágora e a biblia.

Nunca dixen que te amo, e sei que as miñas acedas palabras feren o teu ano (nunca vexei unha flor máis preta nin outra flor quixo ser dos meus dedos con tanta vehemencia).

Estou coa leña, cada madeiro é un poema e a miña cadela está a lamber-me os cotobelos.

No hay comentarios:

Publicar un comentario