A VERLAINE
Dos teus beizos
profundos e roxos
saíu unha alma
encanecida
E preguntas, Que
foi daquela paixón?
O sul, mostra o
máis recóndito de ti
Gotas dunha
amarga chuvia
que secan o teu
corazón.
Paseas por o
gran bulevar
baixo o
sombreado tapiz
de múltiples flores
de múltiples flores
e grandes
árbores, doce solitaria!
I
Principiaba a
esquecer
o longo bico do
teu amor
Principiaba a
esquecer
aquelas lenes
caricias
o
teu quedo olor.
Pero
foi increibel o
baño de esperanza
d'outro día
Aquela tarde eu
esperaba,
tras a empañada
fiestra,
o pálido
reflexo do teu rostro
o teu doce
ollar.
-Norberto-
Grazas por eses intres nos que aínda eramos neófitos da palabra xogando a ser poetas e tratando de aprehender novos camiños. Ti es sen dubida desas persoas que máis teñen influído en min, impulsor do meu paso cara a lingua nai e, sobre todo, á reflexión e a auto-critica: sempre é mellor indagar no poema até intentar alcanzar a perfección que perder-se na mediocridade dunha obra non traballada.
ResponderEliminarDe un beso nace un bello poema.
ResponderEliminarMuy tiernas y sinceras palabras, Norberto.
Muchas gracias por visitarme y dejar huella.
Abrazos de mariposa!!!
después, aprisionaba aires
ResponderEliminarescuálidos
sin prisa
y no pudieron huirme mariposas de gratitud
libando estos posts, tan dulce prenda!!!