ESCRITOS


31/8/16

Me seducen el licor de tus bragas y el peppermint de tu mirada. Me hice vagabundo de tus besos cuando estaba pertrechado para un trabajo de perros en la indiferencia de tu amor. Me concediste la deferencia de la nada cuando quise una sencilla amonestación de tu mirada. No llegué a tus pantorrillas, a tus pies descalzos suspirando jabón, ni a una dureza de tu talón.

30/8/16

"Mientras ella se aromatiza de alcoholes a mí me seduce el licor de sus bragas y el peppermint de sus ojos".


La claridad existe, la mano existe, inclusive el oscuro torso de una paloma a contraluz de los dedos. La magia es lo que hacemos con las sombras.

Solamente se puede escribir desde la opulencia y, si me apuráis, desde la insolvencia. Nobles, paupérrimos e imprecadores, ya que perpetuamente se nos ha considerado el pecado.

28/8/16

Amarás a Dios sobre todas las cosas hasta que el amor deje de ser un mandamiento.

Me agradaría vivir en las postrimerías de un mundo residual, lejos de los vicios del catolicismo y sus suburbios de perversión.

Te deseo, pero tu mirada siempre prodigará otros soles.

Puedes yacer con una mujer y quizás esa misma mujer esté a kilómetros de tus brazos, en un universo que jamás nadie ha osado penetrar. También es posible que una palabra, una sola palabra, incendie un corazón para siempre.


27/8/16

No escribimos para la trascendencia sino para la demencia y la impertinencia.

25/8/16

Un político (esa calaña), como está de moda y en pos de la mal llamada inclusión lingüística, se puso a comentar algo circunstancial sobre el hombre de Cromañón, mas en el lapsus de la conversación quiso apostillar lo mismo sobre la hembra de la especie. Creo que queriendo ser ecuánime consiguió lo contrario, emparentar al sexo femenino con la prehistoria.

24/8/16

Hay ciertas obras insulsas cuyos prologuistas las elevan a inusuales (me temo que detrás de ciertos preámbulos aguarda el purgatorio). Entonces, el peor epílogo se convierte en un bosquejo de incitación. Hay que tomarse con humor aquellos libros vulgares cuyo genio es ensalzado a la categoría de arte.

23/8/16

Cualquier poeta apesta a animal sin escrúpulos y a bestia sin depilar. Si a solas te levantas con una humedad de tritón entre las piernas habrás practicado la poesía.

El orgasmo no se corresponde con llegar a la meta sino en disfrutar de los avituallamientos, así es el sexo de los Dioses. La pasión es un legado de la muerte y jamás ese sentimiento ha pertenecido a un inmortal.

Con la inspiración despejamos velos, pero hay que adentrarse para desvelar el interior. Llenos de escritos, estómagos hinchados y úteros estériles, somos igual de pobres que un padecimiento, y estamos dispuestos a vendernos, vacíos e irreales, lejos de las concubinas.

No te das del todo, no te das a la niebla, prefieres vivir en el remordimiento de un gazapo.

No es de extrañar que el pueblo haya quedado a los pies de los leones (ninguna inundación del Manzanares ha conseguido abrir las puertas del congreso para los ciudadanos).

No es de extrañar la crueldad de los gobernantes con los jóvenes y parados, inclusive han abierto la veda para lactantes y ancianos, pero esto no es solamente ecologismo de mercado e ingeniería social, es la preservación de la especie con la caza sostenible y las batidas cinegéticas sobre la población más vulnerable.

22/8/16

"No te das del todo, no te das a la niebla, prefieres vivir en el remordimiento de un gazapo.

No es de extrañar que el pueblo haya quedado a los pies de los leones (ninguna inundación del Manzanares ha conseguido abrir las puertas del congreso para los ciudadanos).

No es de extrañar la crueldad de los gobernantes con los jóvenes y parados, inclusive han abierto la veda para lactantes y ancianos, pero esto no es solamente ecologismo de mercado e ingeniería social, es la preservación de la especie con la caza sostenible y las batidas cinegéticas sobre la población más vulnerable".



21/8/16

Nos suplantarán por una polla babilónica de nueva generación y tendremos que copular con los transistores puestos. Hordas de humanos mejorados con implantes de cadera y ejercicios Kegel para no orinarse, querrán inseminar esa jodida hojalata con lágrimas de cyborg, todo porque la máquina de follar se ha quedado obsoleta y el sumidero sigue desbordado de materia fecal. Imagínate un “boncer” para tu entrepierna.

La belleza de los horizontes jamás se sacia de sangre. Nuevos dioses manejan nuestras mentes en la edad de la ciencia, y la clarividencia sigue siendo una especulación. Hay bastante de iglesia en ese ostracismo de catedrales modernas, detrás de las vidrieras y los ábsides del CERN.

"La belleza de los horizontes jamás se sacia de sangre. Nuevos dioses manejan nuestras mentes en la edad de la ciencia, y la clarividencia sigue siendo una especulación. Hay bastante de iglesia en ese ostracismo de catedrales modernas, detrás de las vidrieras y los ábsides del CERN".

Las piedras heredan a las piedras, ésa es la nueva metodología en la ósmosis de los cantos rodados. De una manera transitoria todo deviene en polvo mientras escribimos la parcialidad.

Otro imaginario es posible, sólo es necesario confrontarlo con lechos furiosos de amor y pecado.

 

19/8/16

Después de una borrachera de existencia, beber de la fuente de la vida es como hartarse de vino en las bodas de Caná y acostarse con el novio.

La devastación, la barbarie no es simple literatura, pero la creación en tus manos nunca ha sido un arma de antagonismo. La vida es subsidiaria de todo lo invisible y la muerte es una puerta abierta a los lugares ignotos del alma.

¡Estoy por morrearte como Jim Carrey, lactando de tus sagrados pezones para adoptar la infinita negritud de tus hijos!

Yo no detento ningún perfil, ni profesional ni académico, y muy pocas amistades, es inútil que busques entre esas peculiaridades algo luctuoso, soy hueco como el marco de una puerta y frío como la jamba de un dintel.

La estupidez es la que tomo en consideración, a la inteligencia la cuestiono con interrogantes.

No puedo pedir que me ames, eso es tan complicado como una lotería (incluso, en tal caso, te haría desistir de tal fortuna). Sólo te puedo decir: bebe conmigo este trago, agasájame con tu presencia, comparte una agradable y banal conversación (tendremos tiempo en la cama para filosofar y profundizar en los matices). Si esto no te complace eres libre de procurar otra taberna.

 
Non podo pedir que me ames, iso é tan complicado como unha lotería (mesmo, en tal caso, faría-te desistir de tal fortuna). Só podo dicir: bebe comigo este grolo, agasalla-me coa túa presenza, comparte unha agradable e banal conversación (teremos tempo na cama para filosofar e profundar nos preceptos). Se isto non te comprace es libre de procurar outra taberna.

Diálogos con Billy

-Tienes que empezar por: "me gustaría comerte el coño como un león a la sombra de un sicomoro". Pedirle el teléfono es igual que caminar por el desierto. 

-Da igual. Mientras me coma un chocho. ¿No era eso? Malditos poetas...

-Considero que es mejor una relación de comensales. Pero tienes razón, los malditos poetas no saben apreciar la grandeza de una vagina...

-Qué van a entender, si están mirando nubes todo el tiempo.

-Pero buscan sexo en la pareidolia del cielo o algo semejante a una penetración.

-Malditos poetas...

 
-Tes que empezar por: "gustaría-me comer-te a cona como un león á sombra dun sicómoro". Pedir o teléfono é igual que camiñar polo deserto.
-Dá igual. Mentres me coma un chocho. Non era iso? Malditos poetas...
-Considero que é mellor unha relación de comensais. Pero tes razón, os malditos poetas non saben apreciar a grandeza dunha vaxina...
-Que van entender, se están a contemplar nubes todo o tempo.
-Pero buscan sexo na pareidolia do ceo ou algo semellante a unha penetración solar.
-Malditos poetas...
Ángel González decía que escribir poesía es como un orgasmo; pero, lamentablemente, no todos los orgasmos se corresponden con el amor. 
Incluso después de tanto placer, de corrimientos dispersos sobre el lienzo de las letras, de impetuosos jadeos en los labios de las musas, la pequeña muerte ha dejado de ser plenamente satisfactoria. Amar, si es posible, se va convirtiendo en lo extemporáneo de un poema.

 
Anxo González dicía que escribir poesía é como un orgasmo; pero, lamentablemente, non todos os orgasmos corresponden ao amor.
Mesmo despois de tanto pracer, de corrementos dispersos sobre o lenzo das letras, de impetuosos resollos nos beizos das musas, a pequena morte deixou de ser plenamente satisfactoria. Amar, de ser certo, vai-se convertendo no extemporáneo dun poema.
Prefiero esa "ingenuidad" que se tilda de inmadurez, a convivir con la madura sagacidad de la negación.

 
Prefiro esa inxenuidade que se tacha de inmadurez, a convivir coa madura sagacidade da negación.

18/8/16

Cuando te leo no sé si escribes para amar o amas para escribir, pero eso no importa, no tiene importancia,  el amor no puede ampararse en un pretexto.

 
Cando estou a ler-te non sei se escribes para amar ou amas para escribir, pero iso xa non importa, non ten importancia, o amor non pode amparar-se nun pretexto.

17/8/16

El aforismo no es sentencia, sino género de dudas.

García Ginés


Entonces la degeneración de un aforismo tiene que ser sentencia.

 
Entón a dexeneración dun aforismo ten que ser sentenza.
Ámame si puedes, tómame si debes, pero no dejes de intentarlo.
-A veces te amaba como se ama a un equinodermo, a un crustáceo o a un protozoo...

-Mas soy un hombre, una especie corriente y ordinaria, alejado de la pretensión de las mareas.

-Por favor, no me lo recuerdes, no me jodas la canción.

-¿Así que sólo amas el marisco, lo más parecido a un insecto de rocalla, totalmente contradictorio con el amor antropomorfo, cuerpo de medusa y gusano de arena?

-Si hay algo parecido al amor son los cadáveres de los invertebrados o los rostros de los ahogados que nos devuelve el mar. Lo demás es tan sólo ruido, distante al subterfugio de la muerte y las llamas de un sol de bronce jugando con las olas.

 
-Ás veces amaba-te como se ama a un equinodermo, a un crustáceo ou a un protozoo...
-Mais son un home, unha especie corrente e ordinaria, afastado da pretensión das mareas.
-Por favor, non mo lembres, non me fodas a canción.
-Así que só amas o marisco, o máis parecido a un insecto de rocalla, totalmente contraditorio co amor antropomorfo, corpo de augamar e verme de area?
-Se hai algo semellante ao amor son os cadáveres dos invertebrados ou os rostros dos afogados que nos devolve o mar. O demais é tan só ruído, distante ao subterfuxio da morte e as chamas dun sol de bronce xogando coas ondas.
¿Blancanieves nunca se pasa de la raya?

García Ginés


Nunca será Furcianieves en el país de los proxenetas.
Perdón, creo que ése es el cuento de Alicia.


  
Nunca será Furcianeves no país dos proxenetas.
Perdón, creo que ese é o conto de Alicia.
Lo intentaré con la Venus de Botticelli, con un narcopoema de corrida urbana, charanga de mariachi y vino peleón (Rilke es un helado molón). Me convertiré en las manos de Afrodita y extenderé semen por tu torso (el perfecto antiarrugas para el mármol heleno y un crece pelo para la Victoria de Samotracia). Al final, los hombres punta de paraguas como nosotros, acabaremos en los pezones de una hembra prehistórica o aplastados por un topónimo austriaco.

 
Tentarei-no coa Venus de Botticelli, cun narcopoema de corrida urbana, charanga de mariachi e viño malo (Rilke é un rico xeado). Converterei-me nas mans de Afrodita e esparexerei seme polo teu torso (o perfecto quita engurras para o mármore heleno e un crece pelo para a Vitoria de Samotracia). Ao final, os homes punta de paraugas coma nós, acabaremos nas mamilas dunha femia prehistórica ou esmagados por un topónimo austríaco.
Si tuviera que pensar en lo cachondo que estoy se me bajaría la libido al instante y el romanticismo se convertiría en intrusismo.
La mujer ha puesto las tetas sobre el hombre y éste sólo puede callarse, ensimismarse o contenerse ante la creación. Más que el gusto por las redondeces prefiero esas libertades que poco a poco, por cotidianas, van perdiendo el vicio y la perspectiva de la moral. Detrás de un tanga sólo se puede indagar en el alma.

 
A muller puxo as tetas sobre o home e este só pode calar, ensimesmar-se ou conter-se ante a creación. Máis que o gusto polas redondeces prefiro esas liberdades que aos poucos, por cotiás, van perdendo o vicio e a perspectiva da moral. Detrás dun tanga só se pode indagar na alma.
Si no espaciamos la mirada, la mirada acabará colapsando en los ojos.
Sin amor no somos nada, a no ser que nos desdoblemos en nuestros propios amantes (no por narcisismo sino por la necesidad de un engaño intelectual).
Agosto se va yendo como un culo angosto, con la misma tristeza que una chinche en el trasero de una rata y la misma tibieza de una nube de nata.

14/8/16

Me dedicaré a mear en los abedules, en la jeta de los perros, a escribir guarradas, pintar perversiones y a hacer vídeo-sandeces. Puedo pasarme tres horas mirando una película coreana sin vomitar.
Elijo el rebozado de mastín y la culpa perpetua contra el hambre. Sólo sabes tú por qué se me congeló el garbanzo cuando una noche pretendí un puto parásito intestinal que nadie podría defender ni amar. En ese instante mi corazón fue follado por un tubérculo y un pez. Fue ahí cuando me di cuenta que nunca más podría volver al sacerdocio de los humanos y ningún andrajoso me vendería jamás su puta biblia.

 
Adicarei-me a mexar nos bidueiros, nos fociños dos cans, a escribir porcalladas, pintar perversións e a facer vídeo-sandeces. Podo pasar-me tres horas ollando unha película coreana sen vomitar.
Elixo o rebozado de mastín e a culpa perpetua contra a fame. Só sabes ti por que se me conxelou o garavanzo cando unha noite pretendín un puto parasito intestinal que ninguén podería defender nin amar. Nese intre o meu corazón foi tomado por un tubérculo e un peixe. Velaí decatei que nunca máis podería regresar ao sacerdocio dos humanos e ningún esfarrapado me vendería xamais a súa puta biblia.
Creo que a veces hablamos de más, nos dejamos llevar por el interiorismo de género, cierto feng shui machista, y somos incapaces de reprender o procesar genéricamente las opiniones y las emociones.
El hombre es un toro que debe morir en brazos de una mujer; no considero lo contrario, que una mujer deba morir en brazos de un torero.

 
Creo que ás veces falamos de máis, déixamo-nos levar polo integrismo de xénero, certo feng shui machista, e somos incapaces de reprender ou procesar xenericamente as emocións e as opinións.
O home é un touro que debe morrer en brazos dunha muller; non considero o contrario, que unha muller deba morrer en brazos dun toureiro.

10/8/16

El gato no sabe que es un gato pero el hombre todavía no entiende que caza ratones.

 
O gato non sabe que é un gato pero o home aínda non entende que caza ratos.

7/8/16

La delicadeza no está en las facciones, está en los pies y en la rotundidad de los juanetes.

 
A delicadeza non está nas faccións, está nos pés e na rotundidade dos calos.
El sucedáneo de las palabras es un inservible subterfugio y un evitable consuelo.

 
O sucedáneo das palabras é un inservible subterfuxio e un evitable consolo.
Desconfío de la gente a la que no se le estropea la brújula. A veces para navegar hay que perderse. En el amor lo mejor es el sur y naufragar en los bajíos. Demasiadas palabras, demasiados vacíos... Son preferibles las cortas distancias y jugar a lo que no tiene remedio.

 
Desconfío da xente á que non se lle estraga o compás. Ás veces para navegar hai-se que extraviar. No amor o mellor é o sur e naufragar nos baixíos. Demasiadas palabras, demasiados baleiros... Son preferibles as curtas distancias e xogar ao que non ten remedio.
El rostro de la verdad no siempre es el rostro de lo bello.

 
O rostro da verdade non sempre é o rostro da fermosura.
Recoge tu vida y sácala a mear esquinas.

 
Recolle a túa vida e saca-a a mexar recantos.

2/8/16

Tú no eres etérea, no eres una farándula de la incerteza y la nada movida por los hilos del capricho, eres la comisión de un anhelo y una voluntad, o también, posiblemente, la deriva en un mundo de efímeras convicciones. Si te duele una muela acudes al dentista, ¿no es cierto?, entonces eres tan mundana como cualquier hijo del dolor.

 
Ti non es etérea, non es unha farándula da incerteza e a nada movida polos fíos do capricho, es a comisión dun anhelo e unha vontade, ou tamén, posiblemente, a deriva nun mundo de efémeras conviccións. Se che doe unha moa acodes ao dentista, non si?, entón es tan mundana como calquera fillo da dor.
Venimos de torturar, masacrar, gasear, cremar hombres, mujeres y niños en campos de exterminio... El mundo moderno no es más que una broma falaz comparado con los antecedentes.