Me seducen el licor de tus bragas y el peppermint de tu mirada. Me hice vagabundo de tus besos cuando estaba pertrechado para un trabajo de perros en la indiferencia de tu amor. Me concediste la deferencia de la nada cuando quise una sencilla amonestación de tu mirada. No llegué a tus pantorrillas, a tus pies descalzos suspirando jabón, ni a una dureza de tu talón.
31/8/16
30/8/16
28/8/16
25/8/16
Un político (esa calaña), como está de moda y en pos de la mal llamada inclusión lingüística, se puso a comentar algo circunstancial sobre el hombre de Cromañón, mas en el lapsus de la conversación quiso apostillar lo mismo sobre la hembra de la especie. Creo que queriendo ser ecuánime consiguió lo contrario, emparentar al sexo femenino con la prehistoria.
24/8/16
Hay ciertas obras insulsas cuyos prologuistas las elevan a inusuales (me temo que detrás de ciertos preámbulos aguarda el purgatorio). Entonces, el peor epílogo se convierte en un bosquejo de incitación. Hay que tomarse con humor aquellos libros vulgares cuyo genio es ensalzado a la categoría de arte.
23/8/16
No te das del todo, no te das a la niebla, prefieres vivir en el remordimiento de un gazapo.
No es de extrañar que el pueblo haya quedado a los pies de los leones (ninguna inundación del Manzanares ha conseguido abrir las puertas del congreso para los ciudadanos).
No es de extrañar la crueldad de los gobernantes con los jóvenes y parados, inclusive han abierto la veda para lactantes y ancianos, pero esto no es solamente ecologismo de mercado e ingeniería social, es la preservación de la especie con la caza sostenible y las batidas cinegéticas sobre la población más vulnerable.
22/8/16
"No te das del todo, no te das a la niebla, prefieres vivir en el remordimiento de un gazapo.
No es de extrañar que el pueblo haya quedado a los pies de los leones (ninguna inundación del Manzanares ha conseguido abrir las puertas del congreso para los ciudadanos).
No es de extrañar la crueldad de los gobernantes con los jóvenes y parados, inclusive han abierto la veda para lactantes y ancianos, pero esto no es solamente ecologismo de mercado e ingeniería social, es la preservación de la especie con la caza sostenible y las batidas cinegéticas sobre la población más vulnerable".
21/8/16
Nos suplantarán por una polla babilónica de nueva generación y tendremos que copular con los transistores puestos. Hordas de humanos mejorados con implantes de cadera y ejercicios Kegel para no orinarse, querrán inseminar esa jodida hojalata con lágrimas de cyborg, todo porque la máquina de follar se ha quedado obsoleta y el sumidero sigue desbordado de materia fecal. Imagínate un “boncer” para tu entrepierna.
19/8/16
Después de una borrachera de existencia, beber de la fuente de la vida es como hartarse de vino en las bodas de Caná y acostarse con el novio.
La devastación, la barbarie no es simple literatura, pero la creación en tus manos nunca ha sido un arma de antagonismo. La vida es subsidiaria de todo lo invisible y la muerte es una puerta abierta a los lugares ignotos del alma.
¡Estoy por morrearte como Jim Carrey, lactando de tus sagrados pezones para adoptar la infinita negritud de tus hijos!
Non podo pedir que me ames, iso é tan complicado como unha lotería (mesmo, en tal caso, faría-te desistir de tal fortuna). Só podo dicir: bebe comigo este grolo, agasalla-me coa túa presenza, comparte unha agradable e banal conversación (teremos tempo na cama para filosofar e profundar nos preceptos). Se isto non te comprace es libre de procurar outra taberna.
Diálogos con Billy
-Tes que empezar por: "gustaría-me comer-te a cona como un león á sombra dun sicómoro". Pedir o teléfono é igual que camiñar polo deserto.
-Dá igual. Mentres me coma un chocho. Non era iso? Malditos poetas...
-Considero que é mellor unha relación de comensais. Pero tes razón, os malditos poetas non saben apreciar a grandeza dunha vaxina...
-Que van entender, se están a contemplar nubes todo o tempo.
-Pero buscan sexo na pareidolia do ceo ou algo semellante a unha penetración solar.
-Malditos poetas...
Anxo González dicía que escribir poesía é como un orgasmo; pero, lamentablemente, non todos os orgasmos corresponden ao amor.
Mesmo despois de tanto pracer, de corrementos dispersos sobre o lenzo das letras, de impetuosos resollos nos beizos das musas, a pequena morte deixou de ser plenamente satisfactoria. Amar, de ser certo, vai-se convertendo no extemporáneo dun poema.
18/8/16
Cando estou a ler-te non sei se escribes para amar ou amas para escribir, pero iso xa non importa, non ten importancia, o amor non pode amparar-se nun pretexto.
17/8/16
-Ás veces amaba-te como se ama a un equinodermo, a un crustáceo ou a un protozoo...
-Mais son un home, unha especie corrente e ordinaria, afastado da pretensión das mareas.
-Por favor, non mo lembres, non me fodas a canción.
-Así que só amas o marisco, o máis parecido a un insecto de rocalla, totalmente contraditorio co amor antropomorfo, corpo de augamar e verme de area?
-Se hai algo semellante ao amor son os cadáveres dos invertebrados ou os rostros dos afogados que nos devolve o mar. O demais é tan só ruído, distante ao subterfuxio da morte e as chamas dun sol de bronce xogando coas ondas.
Tentarei-no coa Venus de Botticelli, cun narcopoema de corrida urbana, charanga de mariachi e viño malo (Rilke é un rico xeado). Converterei-me nas mans de Afrodita e esparexerei seme polo teu torso (o perfecto quita engurras para o mármore heleno e un crece pelo para a Vitoria de Samotracia). Ao final, os homes punta de paraugas coma nós, acabaremos nas mamilas dunha femia prehistórica ou esmagados por un topónimo austríaco.
A muller puxo as tetas sobre o home e este só pode calar, ensimesmar-se ou conter-se ante a creación. Máis que o gusto polas redondeces prefiro esas liberdades que aos poucos, por cotiás, van perdendo o vicio e a perspectiva da moral. Detrás dun tanga só se pode indagar na alma.
14/8/16
Elijo el rebozado de mastín y la culpa perpetua contra el hambre. Sólo sabes tú por qué se me congeló el garbanzo cuando una noche pretendí un puto parásito intestinal que nadie podría defender ni amar. En ese instante mi corazón fue follado por un tubérculo y un pez. Fue ahí cuando me di cuenta que nunca más podría volver al sacerdocio de los humanos y ningún andrajoso me vendería jamás su puta biblia.
Adicarei-me a mexar nos bidueiros, nos fociños dos cans, a escribir porcalladas, pintar perversións e a facer vídeo-sandeces. Podo pasar-me tres horas ollando unha película coreana sen vomitar.
Elixo o rebozado de mastín e a culpa perpetua contra a fame. Só sabes ti por que se me conxelou o garavanzo cando unha noite pretendín un puto parasito intestinal que ninguén podería defender nin amar. Nese intre o meu corazón foi tomado por un tubérculo e un peixe. Velaí decatei que nunca máis podería regresar ao sacerdocio dos humanos e ningún esfarrapado me vendería xamais a súa puta biblia.
Creo que ás veces falamos de máis, déixamo-nos levar polo integrismo de xénero, certo feng shui machista, e somos incapaces de reprender ou procesar xenericamente as emocións e as opinións.
O home é un touro que debe morrer en brazos dunha muller; non considero o contrario, que unha muller deba morrer en brazos dun toureiro.
10/8/16
7/8/16
Desconfío da xente á que non se lle estraga o compás. Ás veces para navegar hai-se que extraviar. No amor o mellor é o sur e naufragar nos baixíos. Demasiadas palabras, demasiados baleiros... Son preferibles as curtas distancias e xogar ao que non ten remedio.
2/8/16
Ti non es etérea, non es unha farándula da incerteza e a nada movida polos fíos do capricho, es a comisión dun anhelo e unha vontade, ou tamén, posiblemente, a deriva nun mundo de efémeras conviccións. Se che doe unha moa acodes ao dentista, non si?, entón es tan mundana como calquera fillo da dor.