30/6/16
29/6/16
Dejémonos de miradas superfluas, la superficialidad es incapaz de arañar el interior del alma, y vayamos a la hondura, al lugar donde los ojos se precipitan como impacientes estrellas a la ceguera de la noche, a la sed encerrada en el labio; pero todo a su tiempo, a su debido tiempo, antes tenemos que hacer honores a la pausa.
Déixemo-nos de olladas superfluas, a superficialidade é incapaz de rabuñar o interior da alma, e vaiamos á fondura, ao lugar onde os ollos se precipitan como impacientes estrelas á cegueira da noite, á sede encerrada no labio; pero todo ao seu tempo, ao seu debido tempo, antes temos que facer honras á pausa.
27/6/16
Nunca decidimos nada, en las jaulas (aulas) en las que nos enseñaron que no contamos para el futuro. En el símil de la tarta, unos soplan las velas y otros se reparten el pastel (el pastel nunca se comparte con los soplavelas y los lamemocos).
Nunca decidimos nada, nas gaiolas (aulas) nas que nos ensinaron que non contamos para o futuro. No símil da torta, uns sopran as velas e outros se reparten o pastel: o doce nunca se comparte cos sopra-candelas e os lambe-mocos.
“Tenemos una gran nación y, sobre todo tenemos algo que es muy importante, tenemos españoles".
Mariano Rajoy
Que es lo mismo que decir: "Tenemos un gran burdel y, sobre todo tenemos algo que es muy importante, tenemos prostitutas".
“Temos unha gran nación e, sobre todo temos algo que é moi importante, temos españois".
Mariano Rajoy
Que é o mesmo que dicir: "Temos un gran bordel e, sobre todo temos algo que é moi importante, temos prostitutas".
26/6/16
18/6/16
17/6/16
16/6/16
15/6/16
13/6/16
12/6/16
-Ojazos de pleamar y tumbona de marisma, ¿te apetece consomé de reptil o nalga de mandril?
-¡Me llega con verte el trasero a todas horas para estar aburrida de tus sopas!
-Ollos de preamar e hamaca de marisma, tes ganas de consomé de réptil ou nádega de mandril?
-Chega-me con ver o teu traseiro acotío para estar aburrida das túas sopas!
10/6/16
Y alguien vino y comió y mamó y se sació en vosotros, y quedasteis tan sucios como el cementerio de Seseña, pero no fuisteis capaces de quemarle las ruedas a ningún político cabrón.
E alguén veu e comeu e mamou e saciou-se en vós, e quedastes tan sucios como o cemiterio de Seseña, pero non fostes capaces de queimar-lle as rodas a ningún político cabrón.
8/6/16
Para un poeta, más lento que una clepsidra en defecar pero igual de exacto que el mecanismo de Anticitera:
Es tan repugnante tu poesía que no gano para ungüentos. Acuérdate de los mortales, antes de maldecirnos con tus muertos. Si no somos tus siervos, por qué nos colmas con tus dones, tus defunciones, tus meteoros, tus geodas e infusiones. Guarda tu emoción y tu talento para quien no pueda olerte.
Es tan repugnante tu poesía que no gano para ungüentos. Acuérdate de los mortales, antes de maldecirnos con tus muertos. Si no somos tus siervos, por qué nos colmas con tus dones, tus defunciones, tus meteoros, tus geodas e infusiones. Guarda tu emoción y tu talento para quien no pueda olerte.
Entonces el motín no vale una sola de sus prerrogativas si soy el exponente de sus atribuciones. Lo concreto y abstracto en algún punto se besan, de esa naturaleza pródiga, dócil y dispersa, que se evade en los huecos de los límites. Al igual que unos son displicentes y sumisos, otros son insumisos e indisciplinados. Lo determinado tiene mucho de molicie y resignación, como un guijarro en un colchón de plumas. Si das con esa penitencia, con esa impertinencia que no te deja dormir, pronto comprenderás que hay aristas entre las sábanas.
Entón o motín non vale unha soa das súas prerrogativas se son eu o expoñente das súas atribucións. O concreto e abstracto nalgún punto bican-se, desa natureza pródiga, dócil e dispersa, que se evade nos ocos dos límites. Do mesmo xeito que uns son displicentes e submisos, outros son insubmisos e indisciplinados. O determinado ten moito de molicie e resignación, como unha pedra nun colchón de plumas. Se dás con esa penitencia, con esa impertinencia que non te deixa durmir, pronto comprenderás que hai arestas entre as sabas.
7/6/16
El poema
Mi única rebeldía descansa en la palabra y en las oquedades del horizonte, en ciertas apreciaciones fácilmente restituibles. ¿Cómo negar la completa dicha que nos esclaviza a un placer? Así que estamos atados, en consecuencia, a la más grata e indómita de las subordinaciones.
A miña única rebeldía descansa na palabra e nos ocos do horizonte, en certas apreciacións facilmente restituíbles. Como negar a completa dita que nos escraviza a un pracer? Así que estamos atados, en consecuencia, á máis grata e indómita das subordinacións.
6/6/16
5/6/16
La prédica, el cortejo, supone un esfuerzo adicional. Un poeta infeccioso no se puede permitir las inmediaciones de una pulcra vagina y una pulcra vagina no se puede permitir la fealdad.
A prédica, o cortexo, supón un esforzo adicional. Un poeta infeccioso non se pode permitir as inmediacións dunha pulcra vaxina e unha pulcra vaxina non se pode permitir a fealdade.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)