ESCRITOS


30/4/16

Después de pasar por una comunidad de vecinos, el mejor gobierno es la autoridad elevada al despotismo.

Despois de pasar por unha comunidade de veciños, o mellor goberno é a autoridade elevada ao despotismo.
Ocurre, encerrados en una lectura irreal, que no sabemos ni deseamos salir del confinamiento... En tu dictado hay un pronunciamiento unilateral sobre la fantasía, el dolor y la frustración de amar. Para ser justos y ecuánimes, sufrir a pares y lamentarse a mares como hacen los perfectos soñadores. 


Ocorre, encerrados nunha lectura irreal, que non sabemos nin desexamos saír do confinamento... No teu ditado hai un pronunciamento unilateral sobre a fantasía, a dor e a frustración de amar. Para ser xustos e ecuánimes, sufrir a pares e lamentar-se a mares como fan os perfectos soñadores.
Me pica aquello que leo pues todavía puedo rascarme. He leído 153 eyaculaciones y un verso intrascendente de amor. 


Proe-me aquilo que leo pois aínda podo rañar-me. Lin 153 eyaculaciones e un verso intranscendente de amor.
Creo que lo bueno existe y que lo malo hace demasiada propaganda de su existencia. Con el tiempo la porquería sale a flote. Al contrario de lo que cabría pensar o esperar de esta consecuencia, un buen escritor tiene que oler mal y ascender a la franca flotabilidad de su entorno, nadar contra corriente entre todo lo que acabará anegado y sepultado.

Creo que o bo existe e que o malo fai demasiada propaganda da súa existencia. Co tempo a porcallada sae á boia. Ao contrario do que cabería pensar ou agardar desta consecuencia, un bo escritor ten que cheirar mal e ascender á franca flotación da súa contorna, nadar contra corrente entre todo o que acabará asolagado e sepultado.
Un editor me dijo que me quitara las bragas. Las bajé hasta el suelo de las editoriales y me manosearon las cachas como un libro abierto por el lomo hasta que el poema acabó roto y violado, con el culo como un colador y la vulva como un abrelatas. 
Le insinué si era necesario todo aquello, y después de arrastrarme por el polvo de las súplicas (hay poetas que ni siquiera se humillan), me marcó los ovarios con derechos de edición y se burló diciendo estas cosas: ¿Qué tipo de fulana deja su obra en manos de la gratuidad? Una sentimental, una tonta, una boba, una cursi, una ingenua... 
Ahí fue cuando me di cuenta que el proxeneta acababa de definir su idea de literatura.
 
Un editor dixo-me que me quitase as bragas. Baixei-nas até o chan das editoriais e me apalparon as cachas como un libro aberto polo lombo até que o poema acabou roto e violado, co cu como un coador e a vulva como un abrelatas.
Insinuei se era necesario todo aquilo, e despois de arrastrar-me polo po das súplicas (hai poetas que nin sequera se humillan), marcou-me os ovarios con dereitos de edición e burlou-se dicindo estas cousas: Que tipo de fulana deixa a súa obra en mans da gratuidade? Unha sentimental, unha parva, unha boba, unha ridícula, unha inxenua...
Aí foi cando decatei que o proxeneta acababa de definir a súa idea de literatura.
En un poema de Blake, "The Little Vaganbond", podemos leer estas lineas: "Besides I can tell where I am used well, Such usage in heaven will never do well". Las cuales son transcritas consiguientemente: "Puedo decir, por otra parte, dónde me tratan bien, aunque tal trato nunca será bien visto por el cielo". 
 
En otra traducción del original apreciamos un cambio significativo: "Además, puedo decir que a aquel lugar estoy acostumbrado, y tal costumbre jamás en el cielo acomodo encontrará". 
 
Si así pueden cambiar los términos, haciendo referencia a lo que acabo de expresar: ¡trátame adecuadamente, úsame bien y utilízame mejor!

Nun poema de Blake, "The Little Vaganbond", podemos ler estas lineas: "Besides I can tell where I am used well, Such usage in heaven will never do well". As cales son transcritas do seguinte xeito: "Podo dicir, por outra banda, onde me tratan ben, aínda que tal trato nunca será ben visto polo ceo".
Noutra tradución do orixinal apreciamos un cambio significativo: "Ademais, podo dicir que a aquel lugar estou afeito, e tal costume xamais no ceo acomodo atopará".
Se así poden cambiar os termos, facendo referencia ao que acabo de expresar: trata-me adecuadamente, usa-me ben e utiliza-me mellor!



No he hallado el agravio en nada. Me resultan consecuentes tus insinuaciones y te invito al oportunismo poético. En la segunda parte del mensaje, incluso el religioso, no me lo tomé a mal y tampoco observé ninguna ofensa pues me dio la oportunidad (el pábulo) de explayarme sobre el cuajo y las queserías. Después, simplemente, pensé que hablabas de algún termitero y de otros malentendidos.

Non achei agravio en nada. Resultan-me consecuentes as túas insinuacións e estou a convidar-te ao oportunismo poético. Na segunda parte da mensaxe, incluso a relixiosa, non mo tomei a mal e tampouco observei ningunha ofensa pois me deu a oportunidade (o pábulo) de espraiar-me sobre o callo e as queixerías. Despois, simplemente, pensei que falabas dalgún niño de térmites e doutros malentendidos.

28/4/16




Están bien las vertientes de tus dudas, abiertas a la reflexión, en el espejo del otro. Es curiosa la utilización de ese verbo (hacer) frente a la imperante vida viniéndonos encima... sucede, y abrir interrogantes quizá solo sea como la mano intentando atrapar el porqué del aire. 
Sí, olisquear el aire tras lo ansiado y hallado, será recordarse.
Están ben as vertentes das túas dúbidas, abertas á reflexión, no espello do outro. É curiosa a utilización dese verbo (facer) fronte á imperante vida vindo-nos enriba... sucede, e abrir interrogantes quizá só sexa como a man tentando atrapar o porqué do aire.
Si, olfatear o aire tras o ansiado e achado, será a lembranza



No oler el amor es el resultado lógico de una humanidad que pierde los sentidos en pos de una indefinida abstracción. Tienes razón, a veces una reflexión es una forma de sugerir sin el menoscabo de una respuesta. Sin embargo los recuerdos más perdurables, peculiares -diría yo-, son los que huelen a sexo y los que se aferran a la infancia. 
Non ulir o amor é o resultado lóxico dunha humanidade que perde os sentidos en pos dunha indefinida abstracción. Tes razón, ás veces unha reflexión é unha forma de suxerir sen o menoscabo dunha resposta. Con todo os recordos máis perdurables, peculiares -diría eu-, son os que olen a sexo e os que se aferran á infancia.

Finalmente, el tiempo del rebatimiento. Si ya no hay consuelo nos queda el morir, pero el morir no es siempre buen morir. Otra cosa bien distinta es entender a los verdugos y torturadores (creo que Pandora se pilló los dedos cuando se dio cuenta que estaba escapando ese mal).

Finalmente, o tempo do rebatemento. Se xa non hai consolo resta morrer, pero o morrer non é sempre bo morrer. Outra cousa ben distinta é entender aos verdugos e torturadores (creo que Pandora pillou-se os dedos cando se deu conta que estaba a escapar ese mal).
Amigo, un voto sólo sirve para agrandar orificios y dejarse hacer mientras te llenan el recto de muesli electoral, propaganda y papeletas.
 
Amigo, un voto só serve para agrandar orificios e deixar-se facer mentres enchen o teu recto de muesli electoral, propaganda e papeletas.

Te doy mi cielo, mi tiempo, mi voz, mi cuerpo... Todos estos sueños tenía para ti, todos estos recuerdos que podían haber sido pero no son.

December





El resto es amor para creyentes y cuando hay fe no tenemos necesidad de explicaciones ni complicaciones. Llegados a este punto, se valora poco el desprendimiento, la entrega, y se tiene en más alta estima la detentación de una propiedad. Ningún rey se cansa de sus posesiones pero sí de sus dádivas.


O resto é amor para crentes e cando hai fe non temos necesidade de explicacións nin complicacións. Chegados a este punto, valora-se pouco o desprendemento, a entrega, e tense en máis alta estima a tenencia dunha propiedade. Ningún rei cansa das súas posesións pero si das súas dádivas.
Me he perdido en la magia de los azotes y los puntapiés. Puede haber un espectador que piense un número concreto con la única necesidad de sufrir una humillación (creo que no sería un inconveniente para un talento del ilusionismo reconfortar esa eventualidad). No sé lo qué haría este taumaturgo con el público y su lógica si finalmente decidiera sacar un conejo de la chistera.
 

Teño-me perdido na maxia dos azoutes e as patadas. Pode haber un espectador que pense un número concreto coa única necesidade de sufrir unha humillación (creo que non sería un inconveniente para un talento do ilusionismo reconfortar esa eventualidade). Non sei que faría este taumaturgo co público e a súa lóxica se finalmente decidise sacar un coello da chistera.

27/4/16

I firmly believe there is no god.
Y sin embargo rezo.


Billy



Un "medio-ateo" es como un vaso de leche mal ordeñada o un yogur desnaturalizado. Yo soy "medio-creyente" que es lo mismo que intentar lactar del pezón con mamadera. Los crédulos fervientes son los que se llenan la boca de ubres y escupen cuajada.
 

Un "medio-ateo" é como un vaso de leite mal muxida ou un iogur desnaturalizado. Eu son "medio-crente" que é o mesmo que tentar aleitar da mamila con mamadeira. Os crédulos ferventes son os que enchen a boca de ubres e cospen callada.

Låt den rätte komma in

¿Qué amor permanecerá en nosotros para siempre, inalterable, con su salvaje misticismo y su inconmensurable misterio?  
 
No me aflige estar atado a un vampiro adolescente (así son las cosas entre indigentes), ni lamentaré convivir con alguien al que no le van a crecer los pechos en una eternidad. 
 
Me conformo con una mirada infantil, la terrible dulzura de los desahuciados y un traje prestado bajo las estrellas para soñar en medio de la noche y la nada.
 
 
Que amor permanecerá en nós para sempre, inalterable, co seu salvaxe misticismo e o seu inconmensurable misterio?
Non me aflixe estar atado a un vampiro adolescente (así son as cousas entre indixentes), nin lamentarei convivir con alguén ao que non lle van medrar os peitos nunha eternidade.
Terei que me conformar cunha ollada infantil, a terrible dozura dos desafiuzados e un traxe prestado baixo as estrelas para soñar a noite e a nada.
Estaba tan estíptico que cuando iba al retrete aquello era "Caravana de Mujeres". Retortijones, mojitos, mojones escocidos..., como diantres quieras calificar un western. 
 

Estaba tan estíptico que cando ía ao retrete aquilo era "Caravana de Mulleres". Convulsións, mollóns, mouteiras proídas..., como diantres queiras cualificar un western.
El cielo no se toma por la fuerza, al asalto, como ha sugerido Iglesias. El cielo se toma por la perrera y la gatera.
 

O ceo non se toma pola forza, ao asalto, como suxeriu Iglesias. O ceo toma-se pola canceira e a gateira.
 

La poesía es injusta porque se deja prostituir a cambio de un ideal. Pero no es culpable, al menos yo no le otorgo esa presunción, la defino como el espejo en que nos maquillamos. Ella me dio lo que soy ahora a cambio de una identidad que me involucra.
A poesía é inxusta porque se deixa prostituír a cambio dun ideal. Pero non é culpable, polo menos eu non lle outorgo esa presunción, defino-a como o espello en que nos maquillamos. Ela deu-me o que son agora a cambio dunha identidade que me involucra.






Entonces debemos entender que la justa poesía no se deja prostituir por nada. No me gusta observar el poema como el más cauto de nuestros pecados y tampoco lo distingo con una inocencia ilimitada. El maquillaje es una realidad que nos degrada, nos corrompe de pátina. 
Es indispensable meterle mano al verso para rozar la conmoción. Él nos lo da todo, incluso una personalidad fidedigna.
Entón debemos entender que a xusta poesía non se deixa prostituír por nada. Non me gusta observar o poema como o máis cauto dos nosos pecados e tampouco o distingo cunha inocencia ilimitada. A maquillaxe é unha realidade que nos degrada, corrompe-nos de pátina.
É indispensable meter-lle man ao verso para rozar a conmoción. El dá-no-lo todo, inclusive unha personalidade fidedigna.

26/4/16




No hay palabras gratuitas pero sí dictados vacíos y demasiados mercaderes de la compunción.
Non hai palabras gratuítas pero si ditados baleiros e demasiados mercadores da compunción.

 

Yo no soy nadie para valorar si son demasiados o demasiado pocos.
Eu non son ninguén para valorar se son demasiados ou demasiado poucos.



Nada nos excluye del adverbio demasiados.
Ningunha cousa nos exclúe do adverbio demasiados.



¿Qué puede ofrecer el corazón con sencillas palabras?
Que pode ofrecer o corazón con sinxelas palabras?




La respuesta es el poema.
A resposta é o poema.




Es mi momento. Al fin. No llames a mi puerta justamente ahora que tengo tantas cosas que perder.
É o meu momento. Ao fin. Non chames á miña porta xustamente agora que teño tantas cousas que perder.



Las cosas pasan cuando menos te lo esperas, y cuando ciertamente ya ni se creía en ellas. Hay una que siempre nos ronda pero aún no llegó su tiempo, partió hacia otros lares, seguro.
As cousas pasan cando non o estás a agardar, e cando, certamente, xa nin se cría nelas. Hai unha que sempre nos rolda pero aínda non chegou o seu tempo, partiu cara a outros lares, seguro.



Las cosas pasan contigo o sin ti. Ese es mi método. Lo llamo dejarse llevar como una hojita en el viento.
As cousas suceden contigo ou sen ti. Ese é o meu método. Chamo-o deixar-se levar como unha folliña no vento.



Las cosas acontecen, justamente, cuando no tenemos nada que perder, también cuando llamamos a las puertas de cientos de personas y éstas nos las abren.
As cousas acontecen, xustamente, cando non temos nada que perder, tamén cando chamamos ás portas de centos de persoas e estas abren-no-las.



¿Has visto? ¿Cómo es posible que la gente quiera tanto a un individuo como yo?
Viches? Como é posible que a xente queira tanto a un individuo coma min?



No lo sé, el amor es difícil de entender.
Non o sei, o amor é difícil de entender.



...un amor tan profundo como allá hasta donde  
las raíces de los robles casi, 
al centro mismo de la tierra.
...un amor tan profundo como alá até onde
as raíces dos carballos case,
ao centro mesmo da terra.
 

Lo sabemos todo sobre lo inoportuno de amar pero aun así escogemos la inconveniencia. Puedes pedir milagros pero es más fácil desistir o que te arranquen una muela.
Sábemo-lo todo sobre o inoportuno de amar pero aínda así escollemos a inconveniencia. Podes pedir milagres pero é máis fácil desistir ou que che arrinquen unha moa.



Entonces yo seré el milagro de alguien.
Entón eu serei o milagre de alguén.

25/4/16

En este país de sodomitas se impone la implantología dental en el recto. ¡Luzca usted como una auténtica lamprea!

Neste país de sodomitas impon-se a implantoloxía dental no recto. Luza vostede como unha auténtica lamprea!
La metáfora es la banalización de los sueños a través de la comodidad y la conformidad. Cuando se tienen seguros el aposento y el sustento, no recompensa permanecer en el mismo lugar conocido.

A metáfora é a banalización dos soños a través da comodidade e a e conformidade. Cando se teñen seguros o apousento e o sustento, non recompensa permanecer no mesmo lugar coñecido.
Si sólo resta muerte en esta orilla qué importa el cielo o el infierno, todo es la absurda inconveniencia de estar vivos.


Se só resta morte nesta beira que importa o ceo ou o inferno, todo é a absurda inconveniencia de estar vivos.

24/4/16

El alma, con los pechos terriblemente enhiestos, te hará el amor y te ajusticiará con su garrote vil. Todo tu bonapartismo de panqueque quedará reducido al escrúpulo de una servilleta, la tísica mañana de la desesperanza.


A alma, cos peitos terriblemente enfestos, fará-che o amor e executará co seu garrote vil. Todo o teu bonapartismo de filloa quedará reducido ao escrúpulo dunha pano de mesa, a tísica mañá da desesperanza.

La Barbería/A Barbería

Construyó un edificio con la apariencia de una maquinilla de afeitar -no pudo decirle a nadie de dónde sacó la desechable-. Ahora imagina un cielo rasurado por las ingles con toda su perfección y belleza, su inmensa edificación tonsurando una vagina de ángel como un nimbo seducido por las cuchillas de un rascacielos, la ingente sabiduría de las formas procurando la aquiescencia divina; mientras abajo, mucho más abajo, los bufones viandantes se burlan del Arquitecto. 
 

Construíu un edificio a xeito dunha máquina de barbear -non puido dicir-lle a ninguén de que recanto sacou o refugallo-. Agora imaxina un ceo rasurado polas inguas con toda a súa perfección e fermosura, a súa inmensa edificación tonsurando unha vaxina de anxo como un nimbo seducido polas coitelas dun rañaceos, a inxente sabedoría das formas procurando a aquiescencia divina; mentres abaixo, moito máis abaixo, os bufóns viandantes fan burla do Arquitecto.

23/4/16

No existen miradas inútiles sino enunciados ambiguos, moradas y anfitriones descreídos. Si pedimos redención o clemencia que sea por la sangre de un ángel caído y no por las alas de un dios impúber. No rechaces los versos que auditan la comprensión. Haz un poema de lejía para fregar los suelos y deja que tu ramera se arrodille.
 
 
Non existen olladas inútiles senón enunciados ambiguos, moradas e anfitrións descridos. Se pedimos redención ou clemencia que sexa polo sangue dun anxo caído e non polas ás dun deus impúbere. Non rexeites os versos que examinan a comprensión. Fai un poema de lixivia para fregar o chan e deixa que a túa rameira se axeonlle.

22/4/16

Magnífico cielo, no hay nada con lo que atar una esperanza a un deseo, una sonrisa a un talón, un firmamento a un zapato, un único corazón para amarrar los labios de una extraña belleza.

Magnífico ceo, non hai nada co que atar unha esperanza a un desexo, un sorriso a un talón, un firmamento a un zapato, un único corazón para amarrar os beizos dunha estraña fermosura.
Hay personas que se apostan en una estación esperando (no me refiero a un tren de cercanías sino a la primavera).

Hai persoas que se apostan nunha estación agardando (non me refiro a un tren de proximidade senón á primavera).
Si quedamos para un café espero que no te parezca mal quedar para dormir. Sería un serio inconveniente quedar para dormir y que después no te apetezca un café.

Se quedamos para un café agardo que non che pareza mal quedar para durmir. Sería un serio inconveniente quedar para durmir e que despois non gostes dun café.
No poseer nada ni siquiera la ambición de la nada.

Non posuír nada nin sequera a ambición da nada.

 
Somos arrogantes al pensar que la poesía es esa sustancia gris y filamentosa que yace en el suelo después de un impacto corporal. Pero si lo fuese, ¿quién no soñó estar cerca de la cumbre de su mano?, ¿quién no tocó con las yemas de sus dedos el placer y de él extrajo una emoción?

Somos arrogantes ao pensar que a poesía é esa substancia gris e filamentosa que xace no chan despois dun impacto corporal. Pero de ser tal, quen non soñou estar perto do cume da súa man?, quen non tocou coas xemas dos seus dedos o pracer e del extraeu unha emoción?


 
Solamente insistir en que la elevación no corresponde a la altura. Somos reyes mientras estamos en el suelo, lamiendo ese elemento prosaico y tormentoso, y no cuando queremos ser ensalzados a lengüetazos.

Soamente insistir en que a elevación non corresponde á altura. Somos reis mentres estamos no chan, lambendo ese elemento prosaico e tormentoso, e non cando queremos ser enxalzados e lambidos.

21/4/16

Publicar no tiene público, únicamente pudor e impudicia, el resto es publicidad.

Publicar non ten público, unicamente pudor e impudicia, o resto é publicidade.
Lo verdaderamente importante de escribir es pensar que puedes acabar en la cama de tus lectores y ser una parte subsidiaria de sus orgasmos. Aunque el poeta sea ese furúnculo piloso que estorba en la lengua cuando hacemos el amor, ¿qué es el poema sino una forma de atracción oral y elucubración sentimental? Sólo cuando miente el Yo llegamos al placer, auto-asco exquisito como diría Isabel Tejada.
 

O verdadeiramente importante de escribir é pensar que podes acabar na cama dos teus lectores e ser unha parte subsidiaria dos seus orgasmos. Aínda que o poeta sexa ese furúnculo piloso que estorba na lingua cando facemos o amor, que é o poema senón un xeito de atracción oral e elucubración sentimental? Só cando mente o Eu chegamos ao pracer, auto-noxo exquisito como diría Isabel Tejada.
Nos quedamos siempre en los márgenes de la conciencia sin atrevernos a descender a los subterráneos. La flor crece entre las grietas, entre las piedras, así que un roto corazón aún puede ser un huerto y una jodida cavidad una maceta, recuérdalo cuando salgas a mear callejas.
 

Quedamos sempre nas marxes da conciencia sen nos atrever a descender aos subterráneos. A flor medra entre as gretas, entre as pedras, así que un roto corazón aínda pode ser un horto e unha fodida cavidade unha maceta, lembra-o cando saias a mexar quellas.

20/4/16

¿Cómo decirle nunca más a un animal que ama cómo nunca jamás? ¿Cómo decir que se acabó si todo es para siempre?
 

Como dicir-lle nunca máis a un animal que ama como nunca xamais? Como dicir que se acabou se todo é para sempre?
El poema se regala y se folla: cualquier otra transacción es secundaria. 
 

O poema agasalla-se e fode-se: calquera outra transacción é secundaria.

19/4/16

La poesía, estoy seguro, es un complemento de la lencería.
 
 
A poesía, estou certo, é un complemento da lenzaría.
Abrazarnos como locos a la luz de la luna y gritar el amor libre mientras nos jode un pez come-semen.

Apertar-nos como tolos á luz da lúa e berrar o amor libre mentres nos fode un peixe come-seme.
Hay poetas que caen como meteoros, es decir: provocan una extinción con su impacto.

Hai poetas que caen como meteoros, é dicir: provocan unha extinción co seu impacto.
Tenemos un sentido extraño de la posesión y la pertenencia, y puede ser que ambas sean necesarias para apreciar más un Ferrari que la esquina de una mesa.

Temos un sentido estraño da posesión e a pertenza, e pode ser que ambas sexan necesarias para apreciar máis un Ferrari que a esquina dunha mesa.
He estado buscando sinónimos para la belleza y sólo he encontrado demencia con los labios pintados.

Estiven a procurar sinónimos para a beleza e só atopei demencia cos labios pintados.
Enamorarse de una quinceañera con caligrafía de fulana y alma de poeta, y aguardar a la puta literatura de los dieciocho.

Namorar dunha rapariga de quince anos con caligrafía de fulana e alma de poeta, e agardar á puta literatura dos dezaoito.
No desprecies la mayordomía que te obsequio, ten por seguro que necesitarás un quitanieves.

Non despreces a miña mordomía. Ten por certo que precisarás un quita-neves.
El amor es una ortodoncia con tu nombre.

O amor é unha ortodoncia co teu nome.
No molestes al criado si no te vas a comer las criadillas.

Non molestes ao criado se non vas comer do que cría.

18/4/16

Él me habita, pero hay que llevarlo como un niño al rincón de los secretos. Allí, no hay lugar para presunciones o cenizas, sólo para saciarse en los incendios.

El habita-me, pero hai que o levar mesmo que un neno ao recuncho dos segredos. Alí, non hai lugar para presuncións ou cinzas, só para saciar-se nos incendios.
Nunca entenderé las razones para no ponerle subtítulos al porno. Tampoco comprendo que no vaya acompañado de un intérprete gestual.
No entiendo los jadeos en inglés, francés o italiano, y mucho menos en alemán. Son como transmisiones de fútbol sin el locutor. Hay presentadores que matan un partido pero otros te hacen vivir los encuentros, te devuelven la fe en la delantera y en la posesión del esférico. 
Ponga un comentarista en su lecho, un poeta de micrófono abierto para un replay de las mejores jugadas, y olvídese de las psicofonías de los amantes indeterminados para dejar paso a la verdadera experiencia de un polvo dolby surround.

Nunca entenderei as razóns para non poñer subtítulos ao porno. Tampouco comprendo que non vaia acompañado dun intérprete xestual.
Non entendo os resollos en inglés, francés ou italiano, e moito menos en alemán. Son como transmisións de fútbol sen o locutor. Hai presentadores que matan un partido pero outros fan-che vivir os encontros, devolven-che a fe na dianteira e na posesión do esférico.
Poña un comentarista no seu leito, un poeta de micrófono aberto para un replay das mellores xogadas, e esqueza das psicofonías dos amantes indeterminados para deixar paso á verdadeira experiencia dun coito dolby surround.

17/4/16

Que el fuego sea.
Que nos sacie la sed.
Que algún dios nos castigue.
Que todo, y las cenizas, allá donde la hierba.


Billy



¿Castigos de Dioses sobre animales comunes? ¿Dónde hay que apuntarse a ese maltrato? ¿En qué lugar profanar un cielo ordinario para saciar los apetitos glaciares? A pares pero nunca a nones. Multitud servil y rebaño. Señor y lacayo compartiendo la misma heredad, departiendo con la misma belleza. Sed sin adulterar, odre y vasija para la libación.
  
Castigos de Deuses sobre animais comúns? Onde hai que apuntar-se a ese dano? En que lugar profanar un ceo ordinario para saciar os apetitos glaciares? A par mais nunca a ren. Multitude servil e rabaño. Señor e lacaio compartindo a mesma herdade, departindo coa mesma beleza. Sede sen adulterar, odre e recipiente para a libación.
Racismo de camarero: estoy harto de todos esos malditos culos blancos pidiendo café negro.

Racismo de camareiro: estou farto de todos eses malditos cus brancos pedindo café negro.

16/4/16

La casa de mis padres, la casa de mi propia descendencia está vacía. No sé en qué acogedor retrete cantarán mis tripas, no sé qué bello oído querrá escuchar su bel canto. ¿Qué satisfacción ha de sentir un nombre de mujer pronunciado con disentería? Espero que mi amada no tenga buen olfato ni pegue su hocico a los traseros como oruga de procesionaria. 
  Perdona, estoy disperso y disiento e insisto. La casa de mis padres está vacía pero ellos no se quieren percatar de la pestilencia, y un hijo necesita el hogar de los hombres para liberar todo su hartazgo.

A casa dos meus pais, a casa da miña propia descendencia está baleira. Non sei en que acolledor retrete cantarán as miñas tripas, non sei que fermoso oído quererá escoitar o seu bel canto. Que satisfacción sentirá un nome de muller pronunciado con disentería? Agardo que a miña amada non teña bo olfacto nin pegue o seu fociño aos traseiros como eiruga de procesionaria.
Perdoa, estou disperso e disinto e insisto. A casa dos meus pais está baleira pero eles non se queren decatar da pestilencia, e un fillo necesita o fogar dos homes para liberar todo o seu fastío.
No hay nada mejor que un amor okupa, un amor que tome un techo por la fuerza. Si te ofrecen una polla indivisa con un inquilino que paga una renta antigua, es que lo quieren desahuciar, lo quieren poner de patitas en la calle y los huevos a refrescar en el raso para que se lo folle un fondo de reptiles.
 
 
Non hai nada mellor que un amor okupa, un amor que tome un teito pola forza. Se te están a ofrecer un carallo indiviso cun inquilino que paga unha renda antiga, é que o queren desafiuzar, queren-o poñer co pé na rúa e os collóns a refrescar no raso para que o foda un fondo de réptiles.
¿Qué hacer con los pájaros? ¿Jugar a masacrar en un cielo de traperos o dejar que regresen al sur de los sueños? Todos los soñadores (me incluyo entre esa caterva de aves inútiles) tienen alas en el cerebro pero pocos recursos para reconocer una pérdida. ¿Y si soñamos lo impropio de volar con alas ajenas, compradas a un prestamista, qué hacer con nuestra quimera? Entonces es posible que cualquier equivocación nos convierta en la misma persona.
 
 
Que facer cos paxaros? Xogar a masacrar nun ceo de trapeiros ou deixar que regresen ao sur dos soños? Todos os soñadores (inclúo-me entre esa caterva de aves inútiles) teñen ás no cerebro pero poucos recursos para recoñecer unha perda. E se soñamos o impropio de voar con ás alleas, mercadas a un prestamista, que facer coa nosa quimera? Entón é posible que calquera equivocación nos converta na mesma persoa.
Puedo hacer carne de solomillo con alas de mariposa y cuentos de hadas para regresar al lugar de los magníficos combatientes, mientras nuestros ancianos se besan la retaguardia sin asco. 
Es raro que después de una tragedia la dentadura quede en su sitio sin pegamento para las carcajadas y sin lágrimas para los reproches. 
Nuestros cementerios no están hechos para pasear sino para repudiar y sepultar, nada que ver con las necrópolis inglesas, adecuadas para el esparcimiento y la dispersión.  
Mi visión es discordante con el azúcar de los geriátricos, el caramelo de los obituarios y la frugal nadería. Entendiendo que la perfección ni siquiera existe en lo perfecto, lo único apropiado para un dulce consuelo es una dulce levedad.

Podo facer carne de solombo con ás de bolboreta e contos de fadas para regresar ao lugar dos magníficos combatentes, mentres os nosos anciáns bican-se a retagarda sen noxo.
É raro que, despois dunha traxedia a dentadura permaneza no seu sitio sen pegamento para as gargalladas e sen bágoas para os reproches.
Os nosos camposantos non están feitos para pasear senón para repudiar e sepultar, nada que ver coas necrópoles inglesas, adecuadas para o esparexemento e a dispersión.
A miña visión é discordante co azucre dos xeriátricos, as lambetadas dos obituarios e a frugal nadaría. Entendendo que a perfección nin sequera existe no perfecto, o único apropiado para un doce consolo é unha doce levedade.

Cuando el sol salga otra vez vendrán los pájaros a anidarnos el pelo y los zapatos. Le pondrán nuestro amor de nombre a alguna calle o echaremos un chorrito de agua por la boca como esas estatuas del parque.


Pájaros tallarines y nidos de salsa..., algo para compartir del mismo plato mientras la humanidad se cuece en la marmita. ¡Brindo por los amantes -comepizza-!

Te has hecho un almuerzo para ti solito con champán y todo. Canalla.

Un canalla hambriento hará todo lo posible por alcanzar una satisfacción.
...si alcanzase abrir, desde su núcleo,
la luz de la crisálida, el ámbito de la piedra;
si alcanzase humildemente limpiar
de los días, la impiedad,
el horror, los subterfugios, la usura:

sería libre al fin la verdad.


Davila Vázquez



Solemos apartar lo impropio para constituirnos de razones, pero lo impropio es esa ventana hacia la libertad requerida.
Muchas veces nos cuesta observar lo visible y lo posible con ojos afines.
Hay que aprender a torear con las musas que se parecen a Lannister el enano. Alabo tu buen gusto a la hora de repudiar hembras de chimpancé con aliento a cebada y malinterpretar lo que otros consideran aceptables atributos.

Te daré una canción herrumbrosa de muerte en la nada de las alcobas, ahora que todo sabe a piélago de ausencias. El hijo pródigo ha regresado a esa ratonera de manipulaciones y pirotecnia. El amor materno te mete el dedo en el culo para hurgar en las alcachofas podridas. Te llena de colonia barata el triste entrecejo, te castra y te colma de dulzor. Te prepara ropa limpia y te coloca el cuello planchado de las camisas. 
El poeta, vestido como un submarino amarillo o un niño autista, se encamina con su fantasía al café de las niñas guarras.
Tiene esa sonrisa etrusca de alma plastificada, corazón lignificado y cielo azul. La rutina de su trashumancia le hace contemplar cachas, pero retorna siempre con alguna curiosa secuencia de sus deambulares. Esta vez, un hombre trataba de limpiarle el ano a un caniche con la punta del paraguas. Me pregunto qué pasaría si practicáramos ese acicalamiento y nos utilizáramos como paragüeros...

15/4/16

El "copywright" no es un envoltorio, envase o formato... efectivamente como bien dices, eso es un candado, no guarda algo por amor o para protegerlo de indeseables que lo estropeen, no, lo guarda exclusivamente para que nadie pueda ni venderlo, ni cobrar por ello, salvo el dueño del candado. 

Todo lo que tiene copyright debe ser expuesto intencionadamente a los piratas (sobre todo cuando hablamos de poesía). En ese caso siempre es deseable la transgresión, la vendetta, la violación y la trampa.
Maltratada poesía, es en la afrenta que consigo amarte.
¿No te has parado a pensar en lo ridículas que son algunas pretensiones? ¿No te has parado a pensar que la honestidad encuadernada puede dejar de ser honesta y que un verso comprado carece de valor?   

Non tes reparado no ridículas que son algunhas pretensións? Non paraches a pensar que a honestidade encadernada pode deixar de ser honesta e que a un verso mercado carece de valor?

14/4/16


Yo me siento cómoda en la vorágine del constante movimiento. Además sé que si aflojo el ritmo, la cosa se puede torcer. Así que me entrego a la hiperactividad, mi bien conocida mayor aliada. Ella me protege de las brujas (y de mí misma).

La pasividad también es protectora de lo que quieran hacernos y nos guste dejarnos hacer... Ese halo de hiperactividad tiene que desear en algún momento la tácita poesía del abandono.
En el prefacio de su biografía revelan sus orígenes laborales citándolo de "camarero joven" y "mancebo de botica" (extraños atributos para engrosar un currículum). Respecto a mi persona, propiamente, tendrían que tildarme "mancebo de mampostería" y "joven de marmitón" para dejar bien asentadas mis bases filantrópicas y socioculturales.
Nunca escribas algo de lo que no te vayas a arrepentir tarde o temprano y nunca menosprecies tu vinculación a los oficios más rastreros.
Tengo que darle la razón a Mareva en estas cuestiones: hay poco margen en las artes para encontrar a esos locos vehementes, marginados y bellos, pero hay demasiados artistas que sólo desean vendernos un cuadro. 

12/4/16

Antiguamente se edificaba para honrar a los Dioses, se sacrificaba por su satisfacción. El arte intermediaba entre la humanidad y la divinidad, y el alma no se solazaba con palabras vacías sino con la firme convicción de sus apalabrados: 

 ¡Pon tu fe en la carretera y alaba al Creador de las dos ruedas y el motor de la Harley! 


Antigamente edificaba-se para honrar aos Deuses, sacrificaba-se pola súa satisfacción. A arte intercedía entre a humanidade e a divindade, e a alma non se entretiña con palabras baleiras senón coa firme convicción dos seus apalabrados: 

¡Pon a túa fe na estrada e encomia ao Creador das dúas rodas e o motor da Harley!

O Lagares

Fixeron un paseo á beira do río. Fixeron un paseo para ver como pasan as compresas. Pasean os amantes e están demasiado ocupados, con razón, para que o amor cheire a sumidoiro.



Hicieron un paseo a la orilla del río. Hicieron un paseo para ver cómo pasan las compresas. Pasean los amantes y están demasiado ocupados, con razón, para que el amor huela a sumidero.

11/4/16


Jimmy Boy es un tipo peligroso. No tiene escrúpulos y está enamorado hasta las trancas de la Belle, y lo mejor, es que a La Belle le gusta tanto verle matar por ella a un hombre, que a veces coquetea con alguno sólo para que él saque allí mismo donde sea sus pistolas y le meta seis tiros en la barriga a bocajarro.


La Belle es una automática con poco retroceso que maneja muy bien los tiempos del retrasado Jimmy Boy (un tipo sobrealimentado de testosterona, rápido para desenfundar y de gatillo fácil, pero corto en el manejo de las mujeres).

9/4/16

Una lobotomía transforma a un hombre en el perfecto animal de compañía y tal vez de alcoba. Un cuchillo de cocina en el hemisferio adecuado convierte a un asesino en poeta. Pero un poeta es un caso perdido, un caso aparte, ningún utillaje (bien asestado) tornaría esa personalidad en algo distinto a una engañifa.


Unha lobotomía transforma a un home no perfecto animal de compañía e talvez de alcoba. Un coitelo de cociña no hemisferio adecuado converte a un asasino en poeta. Pero un poeta é un caso perdido, un caso aparte, ningún utensilio (ben asestado) tornaría esa personalidade en algo distinto a unha argucia.

Tan bueno que a veces tosías de mentira solo para que ella te frotara con aquella cosa fría y con olor a menta. Y luego venía un beso. Y eso era lo mejor. Lo mejor de lo más bueno. 
 Billy 

 Tengo que decirte que eres el visvaporus de las letras; algo así como Platero y Yo o un Shrek enamorado de Fiona pero con la delincuencia infantil de las “balas escarlatas recogidas en cajitas de cerillas”.


Teño que dicir que es o visvaporus das letras; algo así como Platero e Eu ou un Shrek namorado de Fiona pero coa delincuencia infantil das “balas escarlatas recollidas en caixiñas de mistos”.

La crueldad te deja marcado con alma de francotirador. Engatillando, amartillando, disparando, no era bueno, no consiguió acertarle a la sortija, al anular del amor. Por intentar matar una promesa la dotó de esa misma e inesperada eternidad del maleficio.
A crueldade deixa-te marcado con alma de francotirador. Engatillando, martelando, disparando, non era bo, non conseguiu acertar ao anel, ao anular do amor. Por tentar matar unha promesa dotou-na desa mesma e inesperada eternidade do maleficio.

8/4/16

¿Acaso te ríes del cielo, de todo lo que orina contra un arbusto y sangra juicio de lealtad? Vieja empacadora de semen, has regresado a la cálida protección de la morada disoluta y a la voluble hipocresía de los aseos.


Seica ris do ceo, de todo o que ouriña contra un arbusto e sangra xuízo de lealdade? Vella empacadora de seme, regresaches á cálida protección da morada disoluta e á voluble hipocrisía dos aseos.

Mi encantadora niña de dos años:

-No quiero ir a la guardería...

-¿Por qué?

-Por que me pegan.

-¡Cariño! ¿Cómo es que te pegan? ¿Cómo te pegan?

-No lo sé, dímelo tú.

A miña encantadora nena de dous anos:
-Non quero ir á gardería...
-Por que?
-Por que me pegan.
-Cariño! Como é que te pegan? De que xeito te pegan?

-Non sei, di-mo ti.

7/4/16

Un poeta de verso grueso y oscuro sonríe a su nieta, aposentada en la parte posterior del vehículo, y lanza anatemas salvajes para provocar una sonrisa infantil:   Yaye yaye yaye yu... Yeye yeye yeye yo... Yiyi yiyi yiyi ye...
Hasta que la inocente chiquilla, cansada del juego pueril, responde al tarareo con un tajante: ¡Cuántas tonterías dices!
Los Dioses deben ser insoportables, irritantes y molestos... Imagina a todos los endiosados del séptimo arte viviendo en el mismo apartamento.
Quiero una putita con utilitario de marcha corta, de marcha atrás, aunque también me conformo con una locomotora o un motocultor.
Extraña es una licorería sin un Aedo. Extraña es una perfumería sin presunción.
El trabajo no te devolverá la felicidad, te joderá tu exigua e incompleta indolencia.
¿Qué poeta agacha la cabeza delante de la realeza y se deja condecorar con la pleitesía de los perros que ladran contra los privilegiados?
Me dejo arrastrar hacia el sexo ocasional con tal de degustar un manjar. Y ésto más bien parece un plato de taberna, huele como una hospedería y sabe a coño de posadera...

1/4/16

¡Qué detrás de ese magnífico aguacero nos aguarde el cielo estrellado, los rizos mojados y el rimel corrido!