ESCRITOS


29/2/16


 

 

HISTORIA DE OH





Con los ojos de lavar retinas y las lágrimas de dejarlo,  un pestañeo  fugaz para que le den por Germania. Eres la más indecente de las prostitutas elevada al cuadrado de la perdición. Con lápices de colores entre los dientes, le sacas punta, amor, a un  crayón.
¡Labios de celofán azul! Miraquelindo y Mercedes juntaron sus astrolabios en sus miraquecosas, y él le hizo una promesa (¿le hizo una promesa?). Le prometió que lo único que quería era llevarse la delicadeza de su boca a la alcoba, del vicio al cielo hasta enterrarle la conífera -un Dios con cabeza de sabueso- mientras le vendía una enciclopedia.
La tosca Ana señaló con la punta del dedo a un dinosaurio italiano que rozó con los genitales el aliso de su denuedo. Todos caemos fagocitados como sacos de estiércol en el umbral de la carne; pero, cuando el grifo del bidé dice basta, sabes que jamás regresarán a tu lado los días de lluvia y vendedores ambulantes.

Cos ollos de lavar retinas e as bágoas de deixa-lo, un pestanexo fugaz para que lle dean por Xermania. Es a máis indecente das prostitutas elevada ao cadrado da perdición. Con lapis de cores entre os dentes, sacas-lle punta, amor, a un crayón.
¡Beizos de celofán azul! Miraquelindo e Mercedes xuntaron os seus astrolabios nos seus miraquecousas, e el fixo-lle unha promesa (fixo-lle unha promesa?). Prometeu-lle que o único que quería era levar a delicadeza da súa boca á alcoba, do vicio ao ceo até enterrar-lle a conífera -un Deus con cabeza de sabuxo- mentres lle vendía unha enciclopedia.
A tosca Ana sinalou coa punta do dedo a un dinosauro italiano que rozou cos xenitais o aliso da súa afouteza. Todos caemos fagocitados como sacos de esterco no limiar da carne; pero, cando a billa do bidé di basta, sabes que xamais regresarán á túa beira os días de choiva e vendedores ambulantes.
Una musa pesca cuando le apetece. Si en el blog pusiera un par de tetas con la imagen de mi alter ego, capturaría atunes y ballenas corcovadas. Puede que utilice este espacio para redadas de altura, pues nunca he negado que el objeto último del verso es el encuentro.
Creo que un Dios lo tendría difícil en estos días si tratara de persuadir a una inocente muchacha. Nadie se fía de una deidad copulativa ni de un poeta borracho.

Unha musa pesca cando lle apetece. Se no blogue puxese un par de tetas coa imaxe do meu alter ego, capturaría túnidos e baleas corcovadas. Poida que utilice este espazo para redadas de altura, pois non teño negado que o obxecto último do verso é o encontro.
Creo que un Deus tería-o difícil nestes días se tratase de persuadir a unha inocente rapaza. Ninguén se fía dunha deidade copulativa nin dun poeta bébedo.

28/2/16

Adiós al hotel de los poetas

En el hotel de los poetas se debería hacer algo más que poetizar (es una sugerencia). Comprendo ese amor de Szymborska, amable y relajante como una mecedora. Oh, Ajmátova, la muerte siempre tiene un rostro conocido y muchas formas de persuasión. Antes de nacer tampoco recordamos estar en ningún lugar, pero hay algunos que intuyen otros mundos y otras vidas.
Si pensamos constantemente en nuestro seguro final es porque hay algo que ya no nos ata a nuestro presente. La anestesia de la vida es tan terrible como padecer el dolor. Los valientes no evitan las tumbas, las encuentran confortables y apacibles. Vivimos inconscientes de esa última certeza hasta que ésta nos reclama; después, es evidente, somos aceptados.


No hotel dos poetas debería-se facer algo máis que poetizar (é unha suxestión). Comprendo ese amor de Szymborska, amable e relaxante como unha randeeira. Oh, Ajmátova, a morte sempre ten un rostro coñecido e moitas formas de persuasión. Antes de nacer tampouco lembramos estar en ningún lugar, pero hai algúns que intúen outros mundos e outras vidas.
Se pensamos constantemente no noso seguro final é porque hai algo que xa non nos ata ao noso presente. A anestesia da vida é tan terrible como padecer a dor. Os valentes non evitan as tumbas, atopan-as confortables e apracibles. Vivimos inconscientes desa última certeza até que esta nos reclama; despois, é evidente, somos aceptados.
Todo es más complicado que unas simples palabras, de éstas no te puedes fiar y del amor difícilmente te puedes salvar. No juegues demasiado con la mantequilla (esos postres me obsesionan a la hora de untar cerebros). ¡Siempre a saco con tus pensamientos! Por supuesto que hay poetas que utilizan los versos para acaparar amantes, por lo tanto debemos suponer que a cierta fauna le agrada la bajeza. Me desnudo de poesía para que descubras mi insuficiencia enlatada; si aún así deseas permanecer a mi lado nunca te ataría a mi lecho ni a mi alma. Detrás de un poeta sólo se oculta una terrible equivocación, una profunda obsesión o algún oscuro remordimiento.
 
Todo é máis complicado que unhas simples palabras, destas non te podes fiar e do amor dificilmente te podes salvar. Non xogues demasiado coa manteiga (esas sobremesas obsesionan-me á hora de untar cerebros). Sempre a saco cos teus pensamentos! Por suposto que hai poetas que utilizan os versos para acaparar amantes, por tanto debemos supoñer que a certa fauna agrada-lle a baixeza. Ispo-me de poesía para que descubras a miña insuficiencia enlatada; se aínda así desexas permanecer ao meu carón nunca te ataría ao meu leito nin á miña alma. Detrás dun poeta só se agacha unha terrible equivocación, unha profunda obsesión ou algún escuro remorso.
Somos capaces de alentar peceras sin siquiera reparar en las especies que atrapamos. Vivir absortos sin intentar liberar a las criaturas retenidas. Yo amaría a esos seres e intentaría rescatarlos de tal prisión con la verdad del carcelero.



Somos capaces de alentar acuarios sen sequera reparar nas especies que atrapamos. Vivir absortos sen tentar liberar ás criaturas retidas. Eu amaría a eses seres e tentaría rescata-los de tal prisión coa verdade do carcereiro.
¿Qué hacer con una mujer bella e inteligente, una fémina de frontón? ¿De qué manera aplaudir unas cachas cuando la lencería se quiere introducir hasta la comisura del terror sin que el miedo nos sacuda y nos reprenda?  Es una lástima no decantarse por lo masculino, pero un hombre no puede nada contra sus instintos. Es fácil alardear de nacionalismo con una chapela. El mismo Dios  tiene alma bizarra y corteza entre las piernas. Debo dejar de hablar de pelotaris y reseñas políticas. Sólo me interesan los estados de sitio y excepción, tal que avituallar hembras con las bragas bien ceñidas, y,  ¡Gora Euskal Herria!  


Que facer cunha muller fermosa e intelixente, unha fémina de frontón? De que xeito aplaudir unhas cachas cando a lencería quere-se introducir até a comisura do terror sen que o medo nos sacuda e reprenda? É unha mágoa non decantar-se polo masculino, pero un home non pode nada contra os seus instintos. É doado alardear de nacionalismo cunha chapela. O mesmo Deus ten alma bizarra e codia entre as pernas. Debo deixar de falar de pelotaris e recensións políticas. Só me interesan os estados de sitio e excepción, tal que avituallar femias coas bragas ben cinguidas, e, Gora Euskal Herria!
Te ofrecí una rata de laboratorio para tus prácticas de ciencia y tú me concediste la promiscuidad de tu ojete: una transacción inimaginable para experimentar con la sangre.

Ofrecin-che unha rata de laboratorio para as túas prácticas de ciencia e ti concediches-me a promiscuidade do teu recto: unha transacción inimaxinable para experimentar co sangue.
He tenido tantas amistades que nunca he estado a solas con nadie. He participado en tantas reyertas que nunca me he podido detener a vivir lo simple y lo humano. Y ahora que he dejado de ser un mediocre, únicamente deseo regresar al camino de la indiferencia para compartir la adversidad con los ácaros y el polvo.
Una vida perdida, mundana y egoísta. Una vida de soledad y abandono, el apacible desprecio de una miserable existencia. La arbitrariedad en la redención de las horas: ése es el cielo, el cielo indiscutible del poeta.


Tiven tantas amizades que nunca estiven a soas con ninguén. Participei en tantas liortas que nunca me puiden deter a vivir o simple e o humano. E agora que deixei de ser un mediocre, unicamente desexo regresar ao camiño da indiferenza para compartir a adversidade cos ácaros e o po.
Unha vida perdida, mundana e egoísta. Unha vida de soidade e abandono, o apracible desprezo dunha miserable existencia. A arbitrariedade na redención das horas: ese é o ceo, o ceo indiscutible do poeta.
¿Qué, si una mentira se oculta en un océano y quiere cambiar por principio la atribución de sus aguas? Entonces no hay más remedio que adentrarse y nadar a contracorriente para comprender el rigor.
 

Que, se unha mentira oculta nun océano e quere cambiar por principio a atribución das súas augas? Entón non hai máis remedio que penetrar e nadar ao contraxeito para comprender o rigor.

Orígenes

Prefiero entablar una relación con una hembra humana que con un chimpancé desconocido (si antes no nos han debidamente presentado). Lo último sería intentarlo con una dama distinguida. Es una cuestión de matices, de transparencia en las ilaciones, los vínculos y las nociones que desentierran cadáveres.
En el fondo me apetece yacer con el animal desahuciado, desposeído de su herencia, desasistido de sus leyes y convenciones. Ser un perro para todas sus pulgas, una franquicia para que la empresa de nuestros parásitos se expanda libre por la desnudez coral. No aprehender el amor sin antes desaprender la piel, arrancada toda superflua comprensión de sus poros.


Prefiro establecer unha relación cunha femia humana que cun chimpancé descoñecido (se antes non nos teñen debidamente presentado). O último sería tenta-lo cunha dama distinguida. É unha cuestión de matices, de transparencia nas relacións, os vínculos e as nocións que desenterran cadáveres.
No fondo apetece-me xacer co animal desafiuzado, desposuído da súa herdanza, desasistido das súas leis e convencións. Ser un can para todas as súas pulgas, unha franquía para que a empresa dos nosos parasitos se expanda libre pola nudez coral. Non aprehender o amor sen antes desaprender a pel, arrincada toda superflua comprensión dos seus poros.
Allí se confunde la grandiosidad con el ágape. Todas las súplicas son escuchadas por los que partieron, incluso es bueno rezar por los que todavía no han llegado.

Alí confunde-se a grandiosidade co ágape. Todas as súplicas son escoitadas polos que partiron, mesmo é bo pregar polos que aínda non chegaron.
Me figuro algo errático entre las sábanas después de tanta magnificencia (aguardo que los amantes no se consuelen a solas con su literatura).
Te desnudas fácilmente en los versos pero, ya sin ropa, soy incapaz de vislumbrar un alma, ni siquiera el más ligero atisbo de su presencia.
 
Imaxino algo errático entre as sabas despois de tanta magnificencia (agardo que os amantes non se consolen a soas coa súa literatura).
Ispes-te facilmente nos versos pero, xa sen roupa, son incapaz de albiscar unha alma, nin sequera o máis lixeiro indicio da súa presenza.

27/2/16

No importan las derrotas sino apelar a la confirmación de una voluntad, un principio irrefutable, y confiar en el sentido último de las transformaciones.

Non importan as derrotas senón apelar á confirmación dunha vontade, un principio irrefutable, e confiar no sentido último das transformacións.
Deseo adentrarme en tus ojos
Y aferrarme en tus pupilas
Tu mirada es la entrada
Al inframundo...

El día que sea vagabundo de tus suburbios
Habré saboreado
Las miserias en la hiel del cielo


Sandra Garrido 


Desexo penetrar nos teus ollos
E aferrar-me nas túas pupilas
A túa mirada é a entrada
Ao inframundo...

O día que sexa vagabundo dos teus suburbios
Saborearía
As miserias no fel do ceo


Sandra Garrido
que te quiero 
que te dejo

que me importas 
si no fueras tan necio

que te amo
al carajo

eres lo mejor
me ensaño con tu ordenador

te estimo
¿éso que vales?

cariño, ¿cómo estás?
me he levantado de mal humor y no quiero volver a ver tu rostro

quédate conmigo para siempre
ya sabes donde tienes la puerta. No des portazos al salir que tengo jaqueca y no te impacientes por regresar

todo lo hago por ti
eres un cielo, pero un cielo tiene que saber algo de bricolaje

mi vello entre tu bello
necesito un hombre y no un macaco

la fruta que convence
una banano no puede satisfacer a una mujer



que te quero
que te deixo

que me importas
se non foses tan necio

que te amo
ao carallo

es o mellor

airada contra o teu computador

estimo-te

iso que vales?

cariño, como estás?

Erguín de mal xenio e non quero ver o teu rostro


queda comigo para sempre 

xa sabes onde tes a porta. Non deas portadas ao saír que teño xaqueca e non te impacientes por regresar

todo o fago por ti

eres un ceo, pero un ceo ten que saber algo de bricolaxe

o meu lanuxe entre o teu atractivo

preciso un home e non un macaco

a froita que convence

unha banana non pode satisfacer a una mujer.
¿Si nosotros somos "la obra" nuestras acciones son totalmente nuestras?  Dioses de escaparate, no me convencen vuestros disfraces. La bondad convierte el alma en un ungüento y a una novicia en pomada para el reumatismo.
¿De qué sirve un cielo si te vas a cubrir con un parasol de su presencia? Ámame con un engaño y algún día tendrás que lamentarlo.
Si la poesía acrecienta el ego debes persuadirte de vaciar el orinal.
Busco una hembra con un marcado atractivo animal, un perfil octogenario. No importa lo que seas en tu vida real, en tu vida ficticia e imaginaria, todos somos comediantes en un circo de vanidades.
He rozado unos labios, he quedado para alguna fantasía y algún deleite; aunque nada, nada ha pasado. Parecía convencida, parecía desearlo, pero el mundo femenino es un enigma si no estrenas el edredón cuando estás frente al colchón.  


Se nós somos "a obra" as nosas accións son totalmente nosas? Deuses de escaparate, non me convencen os vosos disfraces. A bondade converte a alma nun ungüento e a unha noviza en pomada para o reumatismo.
De que serve o ceo se te vas a cubrir cun parasol? Ama-me cun engano e algún día terás que lamenta-lo.
Se a poesía acrecenta o ego debes persuadir-te de baleirar o penico.
Busco unha femia cun marcado atractivo animal, un perfil octoxenario. Non importa o que sexas na túa vida real, na túa vida ficticia e imaxinaria, todos somos comediantes nun circo de vaidades.
Rocei uns beizos, quedei para algunha fantasía e algún deleite; aínda que nada, nada pasou. Parecía convencida, parecía desexa-lo, pero o mundo feminino é un enigma se non estreas o edredón cando estás diante do colchón.



La brecha en el corazón y la sangre con sus pertrechados. Me he asomado a tu noche y me he transformado en adicto a tu indigencia. Romanticismo de molotov, amar a un hombre es como intentar convivir con una horda de salvajes. A la altura del betún y las piedras queda nuestra conciencia que ya sólo podemos acercarnos al alcohol.


A brecha no corazón e o sangue cos seus provedores. Asomei á túa noite e transformei en adicto a túa indixencia. Romanticismo de molotov, amar a un home é como tentar convivir cunha horda de salvaxes. Á altura da brea e as pedras queda a nosa conciencia que xa só podemos achegar-nos ao alcol.


La Divinidad imprime su ineludible trazo. Somos un instrumento prescindible para la voluntad que nos dicta sus razones. Todo poeta cree que le pertenece un destino que no es suyo y pretende apropiarse de un arte prestado para atrapar los instantes; pero el tiempo y el esplendor de la vida, libremente aletean lejos de nuestra codicia.

A Divindade imprime o seu ineludible trazo. Somos un instrumento prescindible para a vontade que nos dita as súas razóns. Todo poeta cre que lle pertence un destino que non é seu e pretende apropiar-se dunha arte prestada para atrapar os instantes; pero o tempo e o esplendor da vida, libremente baten as ás lonxe da nosa cobiza.



Fuera del poema nada lo sustenta. Eso es cosa de prosistas o de guionistas de cine. El poema se basa y se cierra en sí mismo. No sirve de nada el mundo exterior.
Lonxe do poema nada o sustenta. Iso é cousa de prosistas ou de guionistas de cinema. O poema basea-se e pecha-se en si propio. Non serve de nada o mundo exterior.



El interior y el exterior no son susceptibles de ser separados; lo mismo ocurre con lo visible y lo invisible. Creo que es un error entender la poesía como una caja de caudales y un mundo encerrado en sus márgenes. Mutatio versus est.

O interior e o exterior non son susceptibles de ser separados; o mesmo ocorre co visible e o invisible. Creo que é un erro entender a poesía como unha caixa de caudais e un mundo encerrado nas súas marxes. Mutatio versus est.

26/2/16

Estoy sentado en el arcén.
El conductor cambia la rueda.
No estoy a gusto
ni en el lugar de donde vengo,
ni en el sitio a donde voy.

¿Por qué observo impaciente
el cambio de rueda?


Bertolt Brecht




El poeta se sienta a observar lo que otros hacen, no se siente a gusto pero tampoco ayuda a cambiar una rueda. Es mejor que encuentre un lugar en que no sea necesaria su impaciencia e indefinición para dirigirse hacia ninguna parte.


Estou sentado na beiravía.
O condutor cambia a roda.
Non estou a gusto
nin no lugar de onde veño,
nin no sitio onde vou.

Por que observo impaciente
o cambio de roda?


Bertolt Brecht



O poeta senta a observar o que outros fan, non se sente a gusto pero tampouco axuda a cambiar unha roda. É mellor que atope un lugar en que non sexa necesaria a súa impaciencia e indefinición para dirixir-se cara a ningures.
Aún eran ligeros mis pasos
pero el pecho se me heló,
me quedé como lerda.
Me puse como si fuera el derecho
el guante de la mano izquierda.

Anna Ajmátova


Cómo no amar la destreza de la inutilidad, aparentemente innecesaria. Una mujer hace lo que quiere con su necedad y encandila, escandaliza despreocupadamente a críticos y eruditos. Los escalones no cuentan para llegar al umbral y penetrar en las almas, es lógico olvidar un número cuando se tiene otra intención. ¿Qué hacer si la muerte de los amantes no se confabula contra el destino? ¿Quién permanecerá en las estancias del silencio? 



Aínda eran lixeiros os meus pasos
pero o peito xeóuse-me,
quedei como en babeca.
Coloquei como se fose do dereito
a luva da man esquerda.

Anna Ajmátova



Como non amar a destreza da inutilidade, aparentemente innecesaria. Unha muller fai o que quere coa súa necidade e encandea, escandaliza despreocupadamente a críticos e eruditos. Os chanzos non contan para chegar ao limiar e penetrar nas almas, é lóxico esquecer un número cando se ten outra intención. Que facer se a morte dos amantes non se confabula contra o destino? Quen permanecerá nas estancias do silencio?


El tiempo es una bella camarera que nos cobra una factura impagable por un simple café.

O tempo é unha fermosa camareira que nos cobra unha factura impagable por un simple café.



El tiempo sólo señala el tiempo, no la experiencia o la sabiduría. A partir de ahí los vestidos son más caros, requieren de trabajo e insistencia, de su constancia también.

O tempo só sinala o tempo, non a experiencia ou a sabedoría. A partir de aí os vestidos son máis caros, requiren de traballo e insistencia, da súa constancia tamén.



Mi cartera no apunta en ninguna dirección y señala a esa fragilidad peligrosa de los vicios mundanos y divinos.

A miña carteira non apunta en ningunha dirección e sinala a esa fraxilidade perigosa dos vicios mundanos e divinos.



El vicio de vestidos provocativos aguarda en lugares visibles, por contra el interior ya no camina por las calles. Más allá del vicio está la razón, una especie de verdad; ¿con qué nos quedamos entonces? El hombre entiende del libre albedrío, lo ha sostenido toda la vida.

O vicio de vestidos provocativos agarda en lugares visibles, por contra o interior xa non camiña polas rúas. Alén do vicio está a razón, unha especie de verdade; con que quedar-se entón? O home entende do libre albedrío, sostivo-o toda a vida.



Si el alma está cansada debe buscar la provocación debajo de las alfombras para intentar postrar las frustraciones. La alegría de vivir es meterle mano a los espacios vacíos.

Se a alma está cansa debe buscar a provocación debaixo das alfombras para tentar prostrar as frustracións. A alegría de vivir é meter-lle man aos espazos baleiros.



¿Propones cambiar el magnetismo por la sensualidad? Tal vez no estemos del todo identificados para con ambos. La lujuria es una manera de disfrazar nuestra pequeñez. El alma no se cansa de interrogarnos. El arbitrio es una disquisición: podemos escapar de ella o enfrentarla.

Propós trocar o magnetismo pola sensualidade? Talvez non esteamos do todo identificados para con ambos. A luxuria é unha maneira de disfrazar a nosa cativeza. A alma non se cansa de interrogar-nos. O arbitrio é unha disquisición: podemos escapar dela ou enfronta-la.



Yo abogo por una lujuria que no se estrecha ni reprime jamás su empeño. Tampoco recelo del animal que se oculta entre la lencería. Mi alma no se cansa de jadear porque es así su involución, su equivocación, y generalmente aquello que nos cuestiona no necesita una respuesta.

Eu avogo por unha luxuria que non se estreita nin reprime endexamais o seu empeño. Tampouco receo do animal que se oculta entre a lencería. A miña alma non se cansa de ampear porque é así a súa involución, a súa equivocación, e xeralmente aquilo que nos cuestiona non precisa unha resposta.


"Fue entonces y la tierra despertó arrojando temblorosos ríos de polilla."
Pero por fortuna yo ya poseía una nueva posición desde la que retratar el horror y ofrecer una salvación.

"Foi entón e a terra espertou arroxando axitados ríos de polilla"
Pero por fortuna eu xa posuía unha nova posición desde a que retratar o horror e ofrecer unha salvación.



¿Cuál es la salvación frente al horror, sangre de polilla?

Cal é a salvación fronte ao horror, sangue de avelaíña?



Pulverum est et in pulverum reverteris.

Pulverum est et in pulverum reverteris.



Entonces una bayeta, un plumero, una mopa, en manos de una hermosa criada.

Entón un trapo, un plumeiro, unha fregona, en mans dunha fermosa criada.
En toda mujer hay un paraíso y también un infierno. Aunque el cielo se oculte en la belleza de un orgasmo seguiré desconfiando de sus demonios.


En toda muller hai un paraíso e tamén un inferno. Aínda que o ceo se agoche na beleza dun orgasmo seguirei desconfiando dos seus diaños.
-Se trata de no interferir y promulgar el amor libre, ocasional e inconsecuente...

-Tengo serias dudas de que una célula compleja evolucione de algo rudimentario y superficial hacia lo incipiente de un sentimiento. ¿Podemos partir de una simpleza irreductible para llegar a ser tan complicados como el virus de una probeta?

-El afecto es inerte como el humo de un cigarro, no lo entiendo de otra manera, éter y risa de payaso.

-La estupidez no es ninguna indulgencia, y quizás el amor derive en un resfriado si nos desabrigamos e insistimos en la inutilidad de las prendas...

-No nos encontraremos jamás en esa latitud ni en esa obra. No pretendo razones para lo que amo ni jarabe de miel para la bronquitis. No me gusta que me digan lo que tengo que hacer con el frío ni que me aleccionen con bacterias.

 
-Trata-se de non interferir e promulgar o amor libre, ocasional e inconsecuente...
-Teño serias dúbidas de que unha célula complexa evolucione de algo rudimentario e superficial cara ao incipiente dun sentimento. Podemos partir dunha simpleza irredutible para chegar a ser tan complicados como o virus dunha probeta?
-O afecto é inerte como o fume dun cigarro, non o entendo doutro xeito, éter e risa de pallaso.
-A estupidez non é ningunha indulxencia, e quizais o amor derive nun arrefriado se nos desabrigamos e insistimos na inutilidade das prendas...
-Non nos atoparemos endexamais nesa latitude nin nesa obra. Non pretendo razóns para o que amo nin xarope de mel para a bronquite. Non me gusta que me digan o que teño que facer co frío nin que me ilustren con bacterias.

Cuando escribo poesía no me acuerdo de sellar la cartilla del paro ni de renovar la prestación por desempleo. Me echan en cara estas cosas porque aun siendo vago no consigo vivir de la vagancia.

Cando escribo poesía non me acordo de selar a cartilla do paro nin de renovar a prestación por desemprego. Botan-me en cara estas cousas porque aínda sendo vago non consigo vivir da vagancia.
Todo verso tiene alma aunque se hermosee de apariencia.

Todo verso ten alma aínda que se vista aparencia.
He sido relegado a la condición de un apóstrofe. En el corazón femenino hay un símbolo y una magnitud sin satisfacer.


Fun relegado á condición dun apóstrofo. No corazón feminino hai un símbolo e unha magnitude sen satisfacer.
Cercenaron el cuerpo del placer...  Anabelle coleccionaba gajos a la temprana edad del jugo. Lo que queda de uno es lo que desearíamos amputar de nosotros: el conformismo, el remordimiento, la lasitud de ser.
La novia le  puso cascabel al gato, un collar de TNT, y él deseó volar como un pájaro, como un colgajo de amor por los aires, para renacer en otra orilla.
Todas las mujeres son preciosas hasta que las conoces y las amas. La belleza sólo dura un presentimiento, una intuición, la caprichosa distancia de un latido.

 
Cernaron o corpo do pracer... Anabelle coleccionaba cuarteiróns á temperá idade do mollo. O que queda dun é o que desexariamos amputar de nós: o conformismo, o remorso, a lasitude de ser.
A noiva puxo-lle axóuxere ao gato, un colar de TNT, e el desexou voar como un paxaro, como un resto de amor polos aires, para renacer noutra beira.

Todas as mulleres son preciosas até que as coñeces e as amas. A beleza só dura un presentimento, unha intuición, a caprichosa distancia dun latexo.

25/2/16

¿Cuánto tarda un puñal en hacer efecto, provocar un aborto espontáneo y una muerte dulce? Incluso alguna vez los ahogados desean regresar y los crucificados exhortan a sus clavos. Igual que esos besos lorquianos, retorcidos, exánimes y húmedos, al final toda la tristeza del mundo se vierte en un sumidero de marica.

Canto tarda un puñal en facer efecto, provocar un aborto espontáneo e unha morte doce? Incluso algunha vez os afogados desexan regresar e os crucificados exhortan aos seus cravos. Igual que eses bicos lorquianos, retortos, exánimes e húmidos, ao final toda a tristeza do mundo verte-se nun sumidoiro de marica.

19/2/16

Lo ofensivo es no penetrar lo sagrado. Dios, indistintamente, habita el relicario del gozo y la cojera del tullido. Un corazón cualquiera, un único corazón para ese deleite y esa fe.

O ofensivo é non penetrar o sacro. Deus, indistintamente, habita o relicario do gozo e a coxeira do tolleito. Un corazón calquera, un único corazón para ese deleite e esa fe.

16/2/16


Hasta haciendo el amor necesitamos los espejos. ¿Acaso la inmaterialidad es una contradicción?

Até facendo o amor necesitamos os espellos. Seica a inmaterialidade é unha contradición?



Dos amantes se reflejan cual espejos el uno en el otro, buscando sus identidades. Otra cosa es que acierten.

Dous amantes reflicten-se cal espellos o un no outro, procurando as súas identidades. Outra cousa é que acerten.



a evidenciar una intimidad.

a evidenciar unha intimidade.




Por ejemplo.

Por exemplo.
¿Es cierto que las extraterrestres se depilan el monte de Venus con una uve de Visitante o de Victoria por necesidad? 

14/2/16

Y ahora voy a abrirme de piernas como siempre, como todos los martes, para ti Teté, para que me hurgues, para que me horades, para que me rompas con tus manos sucias hasta que caigas medio muerto sobre mí como un saco de mierda...

Billy


Ya intuía yo que detrás de las cucarachas y las conservas había un gran amor, de esos de hostias a raudales, de "engáñame otra vez y te mato y me ensaño con tus tripas". Entre Teté y un soplamocos me decanto por Teté, aunque sus pedos de membrillo no los aguante ni la tendera. Además, ¿cómo saber si es amor? El verdadero amor desgarra, horada, hurga y no huele a leche de crío lava-vaginas ni a suspiro de bicicleta enamorada.
Te has superado, Billy. Tengo que decirte que es uno de los poemas más hermosos que he leído porque alberga la esperanza del mar.


 
E agora vou abrir-me de pernas como sempre, como todos os martes, para ti Teté, para que me furgues, para que me fures, para que me rompas coas túas mans sucias até que caias medio morto sobre min como un saco de merda...


Billy


Xa intuía eu que detrás das cascudas e as conservas había un gran amor, deses de hostias a fume de carozo, de "engana-me outra vez e mato-te e desquito-me coas túas tripas". Entre Teté e un sopramocos decanto-me por Teté, aínda que os seus peidos de marmelo non os ature nin a tendeira. Ademais, como saber se é amor? O verdadeiro amor desgarra, orada, furga e non cheira a leite de crianza lava-vaxinas nin a suspiro de bicicleta namorada.
Superaches-te, Billy. Teño-te que dicir que é un dos poemas máis fermosos que lin porque alberga a esperanza do mar.


No sé para qué tantos apellidos en un poema. Si "derechos de autor" es un título, debe ir antes que el nombre.

Non sei para que tantos apelidos nun poema. Se "dereitos de autor" é un título, debe ir antes que o nome.



...pero el poema define al autor. Su alma no busca sensualidad, ni pasión ni dominio: sólo saber qué siente.

...pero o poema define ao autor. A súa alma non busca sensualidade, nin paixón nin dominio: só saber que sente.



El alma no tiene el beneficio de la autoría sobre su existencia.

A alma non ten o beneficio da autoría sobre a súa existencia.



Buscamos disfrazarnos de camino, pero no conseguimos desprendernos de la formalidad.

Procuramos disfrazar-nos de camiño, pero non nos conseguimos desprender da formalidade.



Es necesario abandonar cualquier formalismo. A veces las palabras se adelantan a los hechos y nos marcan un rumbo que todavía no entendemos.

É necesario abandonar calquera formalismo. Ás veces as palabras adiantan aos feitos e marcan un rumbo que aínda non entendemos.


Cuando se hundieron las formas puras bajo el cri cri de las margaritas, comprendí que me habían asesinado.

Cando se afundiron as formas puras baixo o cri cri das margaridas, comprendín que me tiñan asesinado.



Todos los días somos asesinados por el cielo. Tal vez la forma más sublime de inmolación.

Todos os días somos asasinados polo ceo. Talvez o xeito máis sublime de inmolación.



Eso mismo piensa el poeta, pero sin dudas, con certeza arbórea.

Iso mesmo pensa o poeta, pero sen dúbidas, con certeza arbórea.
Dime algo que me hiera, que me obligue, sólo deseo volar bajo tus alas y amanecer lejos. Átame a tu inconformismo, a tu inmaterialidad, a tu ingravidez, hasta que mi alma sea inconsciente deriva para tu corazón. Concédeme la satisfacción de amarte: allí las aves son libres de merecer un cielo y tienen por toda respuesta su dicha.
  
Di-me algo que me fira, que me obrigue, só desexo voar baixo as túas ás e amencer lonxe. Ata-me ao teu inconformismo, á túa inmaterialidade, á túa ingravidez, até que a miña alma sexa inconsciente deriva para o teu corazón. Concede-me a satisfacción de amar-te: alí as aves son libres de merecer un ceo e teñen por toda resposta a súa dita.

13/2/16



Yo digo agua tú te ahogas. Tú dices mar yo me sumerjo. Nací cubierta de escamas y mis branquias se han adaptado al aire.
En la controversia de un pez fuera del agua aprenderé el idioma de los pájaros
para tu oído que cae en picado y sólo escucha el eco del último graznido.

Eu digo auga ti afogas. Ti dis mar eu mergullo-me. Nacín cuberta de escamas e as miñas branquias adaptaron-se ao aire.
Na controversia dun peixe fora da auga aprenderei o idioma dos paxaros
para o teu oído que cae en picado e só escoita o eco do último arixir.



Graja, graja, belleza mía, y no te olvides de picotearme la pez de los ojos...

Gralla, gralla, beleza miña, e non te esquezas de peteirar a peixe dos meus ollos...



Acostumbra al vuelo aun con la lluvia. Porque adoro sus acordes. Las constantes vitales que residen en sus gotas. Echar de menos los charcos es el anhelo. De quién tiene alergia al sol. Y no pica entre los ojos de un pez por miedo a los anzuelos.

Afai ao voo aínda coa choiva. Porque adoro os seus acordes. As constantes vitais que residen nas súas pingas. Estrañar as pozas é o anhelo. De quen ten alerxia ao sol. E non pica entre os ollos dun peixe por medo aos anzois.



¿Cuándo la belleza se ha vuelto medrosa de sus trampas y peregrina de su afán? ¡El anzuelo y el sedal es el milagro del amor!

Cando a beleza tornou medrosa das súas trampas e peregrina do seu afán? O anzol e a sedela é o milagre do amor!
Entre una guapa y una fea yo siempre elegiré a la horrenda. Y tú prefieres un repelente de insectos a un poeta.

Entre unha fermosa e unha fea eu sempre elixirei á horrenda. E ti prefires un repelente de insectos a un poeta.
Cuando copulemos sin best sellers no necesitaremos oraciones de altivez ni descaro. Mi emporio se circunscribe a un monte de Venus, una caricia a tiempo y la rúbrica en la semántica del beso. Ya no estoy para comprar muebles ni me interesa el mobiliario en absoluto. El verdadero regalo es abrir puertas sin la estupidez del protocolo; mejor, incluso, que se abran las puertas a espuertas cuando deseemos pernoctar con las almas.

Cando copulemos sen best sellers non precisaremos oracións de altivez nin descaro. O meu emporio circunscríbe-se a un monte de Venus, unha caricia a tempo e a rúbrica na semántica do bico. Xa non estou para mercar mobles nin me interesa o mobiliario en absoluto. O verdadeiro agasallo é abrir portas sen a estupidez do protocolo; mellor, mesmo, que se abran as portas a esportas cando desexemos durmir coas almas.


Vaciarse a gusto sin obviar el curso. Criaturas vestidas para la ensoñación de un estupro. Para desvestirse en el acto de la piel y la lluvia es necesaria la humanidad sin condicionantes.

Baleirar-se a gusto sen obviar o curso. Criaturas vestidas para a fantasía dun estupro. Para desvestir-se no acto da pel e a choiva é necesaria a humanidade sen condicionantes.



¡Hombre, una razón de peso para la existencia de esta humanidad tan infecciosa!
Me alegro de veras.

Home, unha razón de peso para a existencia desta humanidade tan infecciosa!
Aledo-me de verdade.



Si no fuera contagiosa no tendríamos la esperanza del remedio.

Se non fose contaxiosa non teriamos a esperanza do remedio.

12/2/16



uy, esto me suena mucho a cara lobo... No crees?

Todo el mundo necesita a alguien, queridito Billy, por supuesto, lo demás es pose y alimento para las brujas que luego nos ponen tristes una tarde cualquiera.

oh!, isto soa-me moito a cara lobo... Non crees?
Todo o mundo necesita a alguén, querido Billy, por suposto, o demais é pose e alimento para as meigas que logo nos poñen tristes unha tarde calquera.




Cara de Lobo es tannnnnnnn tonto....

Cara de Lobo é tannnnnnnn parvo....



Todo el mundo necesita deshacerse de alguien con métodos experimentales y expeditivos para llenar ese vacío con otro conejillo de indias.

Todo o mundo necesita desfacer-se de alguén con métodos experimentais e expeditivos para encher ese baleiro con outro coello de indias.
Quien es lo que escribe no puede engañar a nadie, tampoco se entretendría en escribir demasiado. Ser poetas significa estar atareados en el idioma de las usurpaciones. Me encanta el exorcismo de espejar letreros. Me encanta el idioma del revés y que nos caiga Mozart, cual planeta, encima.
  
Quen é o que escribe non pode enganar a ninguén, tampouco se entretería en escribir demasiado. Ser poetas significa estar atarefados no idioma das usurpacións. Encanta-me o exorcismo dos letreiros. Encanta-me o idioma do revés e que nos caia Mozart, cal planeta, encima.


Tropezamos con cangrejos de río pero el mar está lleno de marisco, aunque cambie el observador y lo observado y nunca más regrese el tiempo de lo amado.

Tropezamos con cangrexos de río pero o mar está cheo de marisco, aínda que cambie o observador e o observado e nunca máis regrese o tempo do amado.



Tiempo de gamba oxidada y vermut agrio. Que nos toca vivir.

Tempo de gamba oxidada e vermut agre. Que nos toca vivir.



Y lo grave es tener que pagar el mal refrigerio y el peor canapé.

E o grave é ter que pagar o mal refrixerio e o peor canapé.

10/2/16



El hecho es que la echaste
y lo hecho, hecho está!
haber hecho lo que has hecho
te hace ahora echarla de menos
donde antes estaba de más ( seguramente es lo q ella piensa)
Nadie se va cuando sabe que se le echa de menos,
todo el mundo sabe que la distancia entre dos puntos
suspensivos desaparece con una línea recta ¡trázala! ;)
Si no lo haces es un hecho que como RAUL,
te convertirás en espectro y desaparecerás jaja MuaaaaksS!

O feito é que a botaches
e o feito, feito está!
facer o que fixeches
fai-te agora ter morriña dela
onde antes estaba de máis (seguramente é o q ela pensa)
Ninguén se vai cando sabe que se lle estraña,
todo o mundo sabe que a distancia entre dous puntos
suspensivos desaparece cunha liña recta ¡traza-a! ;)
Se non o fas é un feito que como RAUL,
converteras en espectro e desaparecerás (risas) MuaaaaksS!




Una vez le escribí una carta a alguien, que decía, en griego antiguo, la distancia más corta entre dos puntos es la línea recta. A las dos semanas estaba delante mío. Le regalé flores. Fuimos al parque. me pidió un beso, porque yo, era muy bonito.

Unha vez escribín unha carta a alguén, que dicía, en grego antigo, a distancia máis curta entre dous puntos é a liña recta. Ás dúas semanas estaba diante miña. Agasallei-lle flores. Fomos ao parque. Pediu-me un bico, porque eu, era moi bonito.




¿Quién ama a un espectro no desea la manifestación de otra presencia, se consuela con el éter, vanamente, como con la existencia misma.
¡Ah, Billy!, yo también soy bonito y tengo una golosina de regaliz entre las piernas. Se me pone recta pero no consigo acortar las distancias.

Quen ama a un espectro non desexa a manifestación doutra presenza, consola-se co éter, vagamente, como coa existencia mesma.
Ah, Billy!, Eu tamén son bonito e teño unha lambetada de regalicia entre as pernas. Pon-se-me recta pero non consigo acurtar as distancias.




Pues claro que tú también eres bonito. Y si además la tienes recta...

Pois claro que ti tamén es bonito. E se ademais a tes recta...
Cuando hacemos el amor estamos muy lejos de nosotros. Me parece que estás en otra parte, que otra piel te recorre y te desposa en un trance con la ausencia. Tal vez para llegar a ti tenga que ayuntar con todos tus espectros hasta convertirme en una aparición.

Cando facemos o amor estamos moi lonxe de nós. Semella que estás noutra parte, que te percorre outra pel e desposas nun transo coa ausencia. Talvez para chegar a ti teña que fornicar con todos os teus espectros até converter-me nunha aparición.





Las palabras no pertenecen al autor. Los poemas pertenecen a quien los acoge y los hace suyos, dotándolos de significado.

As palabras non pertencen ao autor. Os poemas pertencen a quen os acolle e fai-nos seus, dotando-os de significado.



Todos los libros ya están escritos, según decía Borges.

Todos os libros xa están escritos, segundo dicía Borges.



Y escribir es constatar la redundancia.

E escribir é constatar a redundancia.

9/2/16



En esta orilla occidental lo empapamos todo y damos de comer al hambriento, no te escaparás sin un buen aguacero.

Nesta beira occidental empapamo-lo todo e damos de comer ao famento, non te escaparás sen unha boa chuvieira.



Qué lástima estar precisamente en la orilla opuesta...

Mágoa estar precisamente na beira oposta...



¿De la lluvia?

Da choiva?



De la tierra.

Da terra.