ESCRITOS


28/1/16








PROSA & ÁRNICA 






¿Cuándo es dolor y cuándo es fingimiento? El gran embuste es ensalzarnos con la palabra aun sin querer pretenderlo, elevarnos con la  belleza y sentirnos bellos, endiosados de lo eterno. Somos evocadores de mundos pero no nos pertenece ningún mundo, más bien asistir a su declive y desmoronamiento. El poema necesita cierta distancia, cierto desapego, para no caer en la mutilación de un dolor consecuente, y para dirimir, en consecuencia, un dolor soportable.
Tal vez me esté yendo por las ramas en esa necesidad de exclusión para constituirme en negador de paraísos...
Respecto a tu pregunta, creo que nos engañamos de sentimientos, afectados de apariencias, fingiendo lo que no somos y pretendiendo ser otros; pero ninguna mentira es innecesaria referida a la inspiración. Después, existe también la vanagloria, el valor y la especulación de lo creado, la trascendencia y otros pecados. La poesía, desde luego, es un espacio de interiores en el que siempre podemos relativizar nuestra decoración.
 
Cando é dor e cando é finximento? O gran embuste é enxalzar-nos coa palabra aínda sen querer pretende-lo, elevar-nos coa beleza e sentir-nos fermosos, endeusados do eterno. Somos evocadores de mundos pero non nos pertence ningún mundo, máis ben asistir ao seu declive e esmorecemento. O poema precisa certa distancia, certo desapego, para non caer na mutilación dunha dor consecuente, e para dirimir, en consecuencia, unha dor soportable.
Talvez me estea a enlear nesa necesidade de exclusión para constituír-me en negador de paraísos...
Respecto da túa pregunta, creo que nos enganamos de sentimentos, afectados de aparencias, finxindo o que non somos e pretendendo ser outros; pero ningunha mentira é innecesaria referida á inspiración. Despois, existe tamén a vangloria, o valor e a especulación do creado, a transcendencia e outros pecados. A poesía, desde logo, é un espazo de interiores no que sempre podemos relativizar a nosa decoración.

27/1/16

Lo primero que hay que hacer ante lo inevitable es ponerle un bonito vestido.

Billy



Todo es virtud y no lasitud cuando se nos pega la mierda a los zapatos, cuando caen las tostadas de canto y el universo se confabula contra la lógica. ¡Qué bien nos quedan las manchas de barro! ¡Ya era hora de que se muriera el gato! ¡Si nos echan del trabajo no nos arrepentiremos del asueto y la bula!

Si la interioridad es masculina qué se puede aguardar de los vestidos, los vestigios, la seducción y las prendas íntimas. Al sentimiento le desagrada la tirantez de  las fíbulas y la conciencia que estorba en la cama.

Todo é virtude e non lasitude cando se nos pega a merda aos zapatos, cando caen as torradas de canto e o universo confabula contra a lóxica. Que ben nos quedan as manchas de lama! Xa era hora de que morrese o gato! Se nos botan do traballo non nos arrepentiremos do asueto e a bula!
Se a interioridade é masculina que se pode agardar dos vestidos, os vestixios, a sedución e as pezas íntimas. Ao sentimento desagrada-lle a tirantes das fíbulas e a conciencia que estorba na cama.
Estoy buscando una mujer, no un badulaque de la puta literatura. Recoge tus bártulos, tu ropa, tu pestilencia... Necesito una mujer sin su falacia y su jactancia.
Un dios osado no quiere un verso delicado, se conforma únicamente con la piel. Díscolo capricho de  apariencia desordenada, tú no eres bella pero tampoco eres banal, te debes a una lealtad que desentierra caracolas. ¿Qué ruta marca tu manicomio? ¿Qué cartas marinas te harán naufragar? Naufragas ya, sin saberlo, en las misivas de tus desaparecidos.  Amas el poema y maldices su orfandad.


Estou a procurar unha muller, non un badulaque da puta literatura. Recolle os teus trastos, a túa roupa, a túa pestilencia... Necesito unha muller sen a súa falacia e a súa xactancia.
Un deus ousado non quere un verso delicado, conforma-se unicamente coa pel. Díscolo capricho de aparencia desordenada, ti non es fermosa pero tampouco es banal, debes-te a unha lealdade que desenterra bucinas. Que ruta marca a teu manicomio? Con que cartas mariñas naufragarás? Naufragas xa, sen o saber, nas misivas dos teus desaparecidos. Amas o poema e maldís a súa orfandade.


25/1/16


 
Cierro los ojos, y te espero. Siempre apareces de una esquina. Con un vestido blanco de flores amarillas y en el pelo una tormenta.

Pecho os ollos, e agardo-te. Sempre apareces dunha esquina. Cun vestido branco de flores amarelas e no pelo un trebón.


Nunca hagas el amor con una mujer que no aspira a despeinarse.

Nunca fagas o amor cunha muller que non aspira a despeitear-se.


Ni se me ocurriría, Mail. Nunca he caído tan bajo.

Nin se me ocorrería, Mail. Nunca caín tan baixo.


...si amas las tormentas, descifras los mensajes del viento y conoces el idioma de los pájaros... entonces, puedes declararte poeta.

...se amas as treboadas, descifras as mensaxes do vento e coñeces o idioma dos paxaros... entón, podes declarar-te poeta.


¿Los poetas no son los que se cubren con un parasol de las tormentas, los que huyen de las cloacas de los pájaros y de los mensajes sin membrete?

Os poetas non son os que se cobren cun parasol das tormentas, os que foxen das cloacas dos paxaros e das mensaxes sen epígrafe?






El mundo se refleja como un escenario de marionetas rotas. El poder investido de madera labrada y a las puertas del miedo, llena los días blancos de soledad y alienación. Los escritos e imágenes, las músicas idénticas, no son alhajas. Son culto de un diablo que no mata el tiempo. Allí la llamada se siente irresistible y el vuelo inalcanzable.
La noche siempre llega y explica serena las obscuras canciones. Era negado tres veces todo arrepentimiento hasta oír la tercera canción negra y verdadera. Más tarde la caprichosa vejez anuncia ojos en blanco y pisotea barro y merengue.

O mundo reflicte-se como un escenario de monicreques rotos. O poder investido de madeira labrada e ás portas do medo, enche os días brancos de soidade e alienación. Os escritos e imaxes, as músicas idénticas, non son alfaias. Son culto dun diaño que non mata o tempo. Alí a chamada sente-se irresistible e o voo inalcanzable.
A noite sempre chega e explica serena as escuras cancións. Era negado tres veces todo arrepentimento até oír a terceira canción negra e verdadeira. Máis tarde a caprichosa vellez anuncia ollos en branco e pisa lama e merengue.



¿Qué hacer con nuestro tiempo si el diablo no interviene en nuestros asuntos? Morimos si no nos entregamos completamente a la maldad. El negado tres veces hizo de su amor un templo, beneficio y despojo de la estrella.
¡Oigamos el gospel de las ratas y el blues de la intercesión, negro es el camino que conduce a los campos de algodón!
La vejez farfulla su demencia. El arte es cíclico y la poesía acrecienta la perspectiva. Observa cómo respira el maligno a través de la voluptuosidad; allí, la creciente pasión quiere abastecerse de iniquidades más que de dignidad.

Que facer co noso tempo se o diaño non intervén nos nosos asuntos? Morremos se non nos entregamos completamente á maldade. O negado tres veces fixo do seu amor un templo, beneficio e refugallo da estrela. Escoitemos o gospel das ratas e o blues da intercesión, negro é o camiño que conduce aos campos de algodón!
A vellez tatexa a súa demencia. A arte é cíclica e a poesía acrecenta a perspectiva. Observa como respira o maligno a través da voluptuosidade; alí, a crecente paixón quere abastecer-se de iniquidades máis que de dignidade.



Líbrenos el azar de cometer iniquidades. Del resto es usted muy libre.

Líbre-nos o azar de cometer iniquidades. Do resto é vostede moi libre.



Ningún cielo de mujer desmerece una maldad de amor.

Ningún ceo de muller desmerece unha maldade de amor.



El objetivo sea la equidad. Si cometemos injusticias que sea por debilidad pero no por voluntad de ser inicuos.

O obxectivo sexa a equidade. Se cometemos inxustizas que sexa por debilidade pero non por vontade de ser inicuos.



Todo deseo es equitativo con su consecución, pero la equidad puede ser comparada con el mal de no acometer y resguardarse. Justo es ser amados por la debilidad y fortalecidos por su intención.

Todo desexo é equitativo coa súa consecución, pero a equidade pode ser comparada co mal de non acometer e resgardar-se. Xusto é ser amados pola debilidade e fortalecidos pola súa intención.



Y de la prosa alienada.

E da prosa alienada.
Me confundí de virgen anarquista y de cielo revolucionario. Te habría ofrecido la solemnidad de mi alzacuellos para que hicieras un exorcismo con todas mis iglesias. Yo no soy tu perdición ni tu salvación (eso es lo que puedes reprocharme). ¿Desde cuándo la infamia vive en los garajes, los sótanos y los trasteros?
 
Confundín de virxe anarquista e de ceo revolucionario. Tería-te ofrecido a solemnidade do meu colo para que fixeses un exorcismo con todas as miñas igrexas. Eu non son a túa perdición nin a túa salvación (iso é o que podes reprochar-me). Desde cando a infamia vive nos garaxes, os sotos e as bufardas?
No hemos nacido para recitar poesía, sino para que nos reciten, para ser recitados con una felación y un cunilingus.

Ya que tu rasura no querrá jamás pasarse por mis aposentos, no me muestres el Apocalipsis de tus bragas ni tus dientes -jarabe de caramelo-.

¡Ojos que ocultáis la gracia que merecéis, es mi más ferviente deseo y mi oculta obsesión desnudaros desde la interioridad hasta la eternidad!
  
Non nacemos para recitar poesía, senón para que nos reciten, para ser recitados cunha felación e un cunilingus.

Xa que a túa rasura non quererá endexamais pasar-se polos meus apousentos, non me mostres a Apocalipse das túas bragas nin os teus dentes -xarope de caramelo-.

Ollos que ocultades a graza que merecedes é o meu máis fervente desexo e a miña oculta obsesión, espir-vos desde a interioridade até a eternidade!

...el camino no es camino desde que una vez amamos y a la vuelta de la esquina otra vuelta y tente en pie a través del hachís o de la osa mayor y no a través del argumento.
Por suerte la Osa Mayor sí entiende de la trashumancia y sabe bailar el candor, sin preguntar, sin pedir, sin echar mapa ni ancla y ama y se va.

...o camiño non é camiño desde que unha vez amamos e ao virar a esquina outra volta en pé a través do haxix ou da osa maior e non a través do argumento.
Por sorte a Osa Maior si entende da transhumancia e sabe bailar o candor, sen preguntar, sen pedir, sen botar mapa nin ancora e ama e vai-se.


 
Comprendo la carencia de mapas, de anclas y de todo lo que irremediablemente se pierde, pero mentir el amor no le corresponde a la trashumancia de la estrella.
Para ti, el hecho de cualquier proposición es una traba  al igual que su presunción. 

Intuí que el afecto era una polca y que no te apetecía bailar conmigo mucho tiempo, tan solo una melodía de fagot,  imprescindible para no pisarnos la huida hacia el candor de otras alcobas.
Mi animal busca otras complacencias: ¡pídemelo otra vez, navega por mis mapas y no recojas tus pertenencias!

Comprendo a carencia de mapas, de áncoras e de todo o que irremediablemente se perde, pero mentir o amor non lle corresponde á transhumancia da estrela.
Para ti, o feito de calquera proposición é unha traba o mesmo que a súa presunción.
Intuín que o afecto era unha polca e que non querías bailar comigo moito tempo, tan só unha melodía de fagot, imprescindible para non pisar-nos a fuxida cara ao candor doutras alcobas.
O meu animal busca outras compracencias: pide-mo outra vez, navega polos meus mapas e non recollas as túas pertenzas!

  
Fue trashumancia y gozo bisiesto, y aunque tu poética te posicione y defienda la libertad y sus eróticas, los hechos fueron que fue tu catolicismo lo que rompió el baile... yo no busco animales que deseen complacencias sino éter, yo no quiero ya bailar contigo ni el réquiem! Tú me enseñaste a amar mucho más el anarquismo!

Foi transhumancia e gozo bisesto, e aínda que a túa poética te posicione e defenda a liberdade e as súas eróticas, os feitos foron que foi o teu catolicismo o que rompeu o baile... Eu non procuro animais que desexen compracencias senón éter, eu non quero xa bailar contigo nin o réquiem! Ti ensinaches-me a amar moito máis o anarquismo!

24/1/16

Recrearse en el barro llenos de amada evidencia, en el capricho y la conjunción de la piel. Ascender hacia una verdad de nieve, cruenta y lógica. Símbolos de arena que la ola arrastra en la superficialidad del trazo. Transito hacia otra entrega. Nunca fuimos Santos de ninguna devoción ni conocimos la alienación de las hornacinas.
Es evidente que observar el destino origina un deterioro cognitivo, una vejez prematura y sumisa. A los jóvenes les corresponde poner en un cucurucho esos ojos avainillados para lamer las visiones hasta restablecer el presente.

Recrear-se na lama cheos de amada evidencia, no capricho e a conxunción da pel. Ascender cara a unha verdade de neve, cruenta e lóxica. Símbolos de area que a onda arrastra na superficialidade do trazo. Transito cara a outra entrega. Nunca fomos Santos de ningunha devoción nin temos coñecido a alienación dos sagrarios.
É evidente que observar o destino orixina un deterioro cognitivo, unha vellez prematura e submisa. Aos mozos corresponde-lles poñer nun cornete eses ollos de vainilla para lamer as visións até restablecer o presente.


Cada ocaso es único y el universo no se detiene por la noción de infinito. Estar acompañados para oír cómo se paraliza el corazón con una música indistinta al silencio. Cuando se demoran las voces se escucha el alma, se alza la sangre para dar de mamar a las nubes.

Cada solpor é único e o universo non se detén pola noción de infinito. Estar acompañados para oír como se paraliza o corazón cunha música indistinta ao silencio. Cando se demoran as voces escoita-se a alma, ergue o sangue para dar de mamar ás nubes.



Y quien te dice que el universo no para. Tal vez duerme cuando nosotros no estamos o tal vez se expande y nosotros cada vez somos más pequeños. Creernos infinitos y parte de un todo con toda su insignificancia, pieza única para el engranaje de su movimiento

E quen di que o universo non cesa. Talvez dorme cando nós non estamos ou talvez se expande e nós cada vez somos máis pequenos. Crer-nos infinitos e parte dun todo con toda a súa insignificancia, peza única para a engrenaxe do seu movemento.



Sólo aguardo que descanse los años bisiestos y respete el sabat, que se preocupe de lo desechable tanto como de lo único.

Só agardo que descanse os anos bisestos e respecte o sabat, que se preocupe do rexeitable tanto como do único.



Dicen que todo el universo juega por el mero hecho de ejercitar la habilidad, no por ninguna otra razón. Vida, juego excitante.

Din que todo o universo xoga polo mero feito de exercitar a habilidade, non por ningunha outra razón. Vida, xogo excitante.



¡Espero que no juegue a perder y seamos parte de la apuesta!

Agardo que non xogue a perder e sexamos parte da aposta!
El oficio de poeta no es bueno para el lumbago. Si tengo que salir a tapar un agujero y no está debajo de tu ombligo, sufro de dolores seminales.
Para la rota mampostería, cemento  y astilla de ladrillo.
El oficio de poeta no es bueno para el lumbago. Si no puedo subir andamios para probar la consistencia de tu fachada y sellarte las grietas con mi mortero.

O oficio de poeta non é bo para o lumbago. Se teño que saír a tapar un burato e non está debaixo do teu embigo, sufro de dores seminais. Para a rota cachotería, cemento e lasca de ladrillo.
O oficio de poeta non é bo para o lumbago. Se non podo subir estadas  para probar a consistencia da túa fachada e selar as túas fendas co meu morteiro.
Es el colmo de las frustraciones para los que no son elegidos, debatiéndose en todos los frentes (deseo contra deseo, ascensión contra ascenso), para no hallar nunca la escalera de emergencia o la puerta de acceso. Porque subir es lo mismo que bajar o permanecer en el centro, el lugar está en nosotros y nosotros somos la fantasmagoría que ocupa todos los espacios. 
El vaso está lleno y vacío al mismo tiempo y no importa el contenido ni el continente porque todo es en continencia. Los elegidos no pueden dejar de ser lo que son, no pueden renunciar a ese don, ni desear tal renuncia. La mística es un estado cuántico: el gato vivo y muerto de Schrödinger.

É o colmo das frustracións para os que non son elixidos, debatendo-se en todas as frontes (desexo contra desexo, ascensión contra ascenso), para non achar nunca a escaleira de emerxencia ou a porta de acceso. Porque subir é o mesmo que baixar ou permanecer no centro, o lugar está en nós e nós somos a fantasmagoría que ocupa todos os espazos.
O vaso está cheo e baleiro ao mesmo tempo e non importa o contido nin o continente porque todo é en continencia. Os elixidos non poden deixar de ser o que son, non poden renunciar a ese don nin desexar tal renuncia. A mística é un estado cuántico: o gato vivo e morto de Schrödinger.

No hay nada irreverente en un amor canalla, en un amor que araña, en un amor que mancha. No sé si podemos traducir este pasaje erótico-festivo al común de los orgasmos, pero en este caso los dulces amantes se compenetran sin aparentes disociaciones. Creo que el filtro de ella lo siente todo, lo sustancia todo y lo reverencia todo. Al hombre sólo le resta desprenderse y fingir que maneja la "situación". Si bien él se da a cambio; ella, en cambio, no recibe nada (los dos necesitan un urgente recambio). Las ansias de amor no pertenecen a este mundo, más bien a otro tipo de humanidad. Jean, no hay ponche que soporte ese baño de cordura y a éste se aferran todas las compuertas. Un verdadero hombre la violentaría y, ya saciada, ocultaría las llaves en un lugar recóndito para que nunca más accediera a ese placer.

Non hai nada irreverente nun amor canalla, nun amor que rabuña, nun amor que mancha. Non sei se podemos traducir esta pasaxe erótica-festiva ao común dos orgasmos, pero neste caso os doces amantes se compenetran sen aparentes disociacións. Creo que o filtro dela sente todo, substancia todo e reverencia todo. Ao home só lle resta desprender-se e finxir que manexa a "situación". Aínda que el dá-se a cambio; ela, en cambio, non recibe nada (os dous precisan un urxente recambio). As ansias de amor non pertencen a este mundo, máis ben a outro tipo de humanidade. Jean, non hai ponche que soporte ese baño de cordura e a este aferran-se todas as comportas. Un verdadeiro home a violentaría e, xa saciada, ocultaría as chaves nun lugar recóndito para que nunca máis accedese a ese pracer.

23/1/16

Nos podemos acostar con las brasas y salir calcinados, oliendo a carne quemada y a manteca de porcino. ¡Joder, que no me mire, que no me mire, que me hielo y ya soy un carámbano! Aparta esas pupilas de perifollo, perejil guiñado, me cocino a solas con la mano porque no me gusta tu badajo. ¡Qué locura! Estoy menos mojada que un desierto cuando me toca y, aún así, entra y sale haciendo sangre de arista, dejándome pálida y azul como la escarcha. ¡Qué me escarcho de risa y eso ya no tiene remedio! ¡Qué se te encoge y mi boca es incapaz de reanimar al muerto! Desisto. ¡Fóllame si puedes, pusilánime, y si no..., que te follen! El sabor de tus besos es como fumarse un habano que ha pasado previamente por el recto, esa butaca triste y sin estrenos para los cinéfilos. No tienes ritmo y dudo de tu pasión, me parece que no has visto a una hembra ni de lejos, con tanta miopía y lagañas. No tienes entrañas ni adiestrada la bragueta para dar con el conejo. Veo que eres un inútil y cuando se te cae la baba sobre mis pezones esa sidra te pone. No he oído nunca que a un hombre se le haya roto, pero tú ya la tenias rota antes de nacer. ¡He tenido que esputar porque este malnacido no me sabe amar! ¿Te estoy animando con mi discurso? Aguarda que voy a hablar de política (es bueno para la eyaculación precoz). ¡Qué atroz! Voy a ponerme cera de abrillantar en la vagina, a ver si te resbalas y te rompes la crisma contra mis esquinas. ¿Se te ha bajado y no eres capaz de subirla? Nunca me lo han hecho a medio medio pelo, sino a capullo entero y hasta la bandera. ¿Tengo que enseñarte a desabrochar un sostén, bobalicón? ¿Por qué tu pene siempre apunta en otra dirección? ¿Quieres dejar el equipaje en otro garaje sin pagar peaje? Estoy tan aterida que puedes poner tu morcilla a curar en mi despensa. Golpéame las cachas, toca las cachimbas y baila un reggaeton, a ver si siento un reventón en el corazón. Con tu licor no tengo ni para una cucharada de jarabe: si no das de beber y comer a las musas pasarás sed de poemas y hambre de coños. Has salivado hasta la santa efigie del cabecero pero ni una gota en el lupanar de mi ramera alma. Haz lo que quieras conmigo, mas dentro de cinco minutos tengo que trabajar y prefiero ir vestida ya que no iré servida. Se te ha escapado un pedo porque he notado un ambiente enrarecido entre nosotros. Cariño, muévete como una compañía de cosacos y móntame hasta incendiarme los ovarios. Haz de mí tierra arrasada, Stalingrado, o piensa que soy una perra alemana y me vas a meter el Kremlin por el ano hasta que el nazismo gimotee en eslavo. ¡Te ameré si alguna vez me pierdo en tu entierro y me acuesto con tu muerte!



Podemos deitar coas brasas e saír calcinados, cheirando a carne queimada e a manteiga de cocho. Foder, que non me mire, que non me mire, que me estou a xear e xa son un xeo! Aparta esas pupilas de perifol, perexil chiscado, cociño-me a soas coa man porque non me gusta o teu badalo. Que tolemia! Estou menos mollada que un deserto cando me toca e, aínda así, entra e sae facendo sangue de aresta, deixando-me pálida e azul como a xeada. Que me escacho de risa e iso xa non ten remedio! Que se che encolle e a miña boca é incapaz de reanimar ao morto! Desisto. Fode-me se podes, pusilánime, e se non..., que te fodan! O sabor dos teus bicos é como fumar-se un habano que pasou previamente polo recto, esa butaca triste e sen estreas para os cinéfilos. Non tes ritmo e dubido da túa paixón, semella que non tes ollado a unha femia nin de lonxe, con tanta miopía e lagañas. Non tes entrañas nin adestrada a petrina para dar co coello. Vexo que es un inútil e cando cae o teu espumallo sobre as miñas mamilas esa sidra colma-te. Non oín nunca que a un home se lle rompera, pero ti xa a tiñas rota antes de nacer. Tiven que esputar porque este malnacido non me sabe amar! Estou a animar-te co meu discurso? Agarda que vou falar de política (é bo para a exaculación precoz). Que atroz! Vou poñer cera de abrillantar na vaxina, a ver se escorregas e rompes a crisma contra as miñas esquinas. Baixou-se e non es capaz de ergue-la? Nunca mo fixeron a medio medio pelo, senón a casullo enteiro e até a bandeira. Teño-te que ensinar a desabrochar un sostén, parvo? Por que o teu pene sempre sinala noutra dirección? Queres deixar a equipaxe noutro garaxe sen pagar peaxe? Estou tan aterecida que podes poñer a túa morcilla a curar na miña despensa. Bate as miñas cachas, toca as cachimbas e baila un reggaeton, a ver se sinto un rebentón no corazón. Co teu licor non teño nin para unha cullerada de xarope: se non dás de beber e comer ás musas pasarás sede de poemas e fame de conas. Tes salivado até a santa efixie do cabeceiro pero nin unha pinga no lupanar da miña rameira alma. Fai o que queiras comigo, mais dentro de cinco minutos teño que traballar e prefiro ir vestida xa que non irei servida. Escapou-se-che un peido porque notei un ambiente enrarecido entre nós. Cariño, move-te como unha compañía de cosacos e monta-me até incendiar-me os ovarios. Fai de min terra arrasada, Stalingrado, ou pensa que son unha cadela teutona e me vas meter o Kremlin polo ano até que o nazismo laie en eslavo. Amarei-te se algunha vez me perdo no teu enterro e deito coa túa morte!
Tengo que regresar con aquella camarera a la que no le di propina pero juré amor (claro que ella prometió bajarse las bragas si alguna vez estaba sobrio). Sólo un cuello de botella para llegar a tu estrella (me gusta esa cerveza). Con la retranca de tus ojos y mi retorcido alfabeto jugaremos a batallas en secreto. Nunca sé cuándo una mirada miente, ni cuándo una palabra dice la verdad. ¿Qué hacer si te despiertas al lado de otra piel y finges conocerla?
Tengo que regresar con aquella camarera que me ofrecía el canapé con un café. Era sumamente reiterativa y puede que le agradara mi indigencia.


Teño que regresar con aquela camareira á que non lle dei propina pero xurei amor (claro que ela prometeu baixar-se as bragas se algunha vez estaba sobrio). Só un pescozo de botella para chegar á túa estrela (gusta-me esa cervexa). Coa retranca dos teus ollos e o meu retorto alfabeto xogaremos a batallas en segredo. Nunca sei cando unha mirada mente, nin cando unha palabra di a verdade. Que facer se espertas á beira doutra pel e finxes coñece-la?
Teño que regresar con aquela camareira que me ofrecía o canapé cun café. Era sumamente reiterativa e poida que lle agradase a miña indixencia.
No sé por qué te soliviantas. ¡Déjate llevar! Un verso no es nada, tan sólo mofa, carantoña y hojaldre de palabras. Tómalo como un presente que engorda con su azúcar y su grasa. Si quisiera excederme y tú excederte, estaríamos hablando otro lenguaje. 


Non sei por que te alporizas. Deixa-te levar! Un verso non é nada, tan só mofa, carantoña e follado de palabras. Toma-o como un presente que engorda co seu azucre e a súa graxa. Se quixese exceder-me e ti exceder-te, estariamos a falar outra linguaxe.
Hay tanta humedad en el ambiente que se puede respirar la lluvia, palpar el contorno de las nubes y mascar el aire. Te puedes hacer una tostada de moho y untar una gelatinosa baba de caniche. Los caracoles están de enhorabuena, y yo aquí, más lechoso que un champiñón sin tu jamón, a kilómetros de tus tetas. 
Me he dado cuenta que las estrellas te suben por el cuello y marcan el camino hacia Venus. Despotricado en tus pezones, me basta un verso para hacer un pareado y morir en la poltrona de tus labios. ¡Me hamacas y me arrullas con tus maracas! 
La lavadora suda por la falda y el detergente hace el resto. Te has preguntado alguna vez adónde va el agua sucia de la colada cuando desagua el corazón. Se te ha encogido el tanga con tanto suavizante. Se te ha encendido la pantomima de la raja y sólo querrás estar conmigo cuando me enjabone la minga de las pajas. Sin horizonte, amor, más allá de la niebla, a kilómetros de tus tetas. 
Te desnudaría entera para lamer el cielo, abrigados a una bombilla de tungsteno, con tus niñas cíngaras y una canción de Jacques Brel. 
Amar es una osadía, un día de plúmbea cobardía. Con todas las vejigas francesas harán un perfume tan caro que no se podrá comprar en ningún supermercado. 
A ultramar de tus islas ya nunca penetraré el atolón de tus nalgas ni se desbordará mi chimenea de caliente magma. Con el alma de anudar el vicio a un arte de pescadores, saldré a buscar un escalope. Nena, ¿cómo será otro poema escrito en la entrepierna a kilómetros de tus tetas?


Hai tanta humidade no ambiente que se pode respirar a choiva, palpar o contorno das nubes e mascar o aire. Podes facer unha torrada de mofo e untar unha xelatinosa baba de caniche. Os cascarolos están de parabéns, e eu aquí, máis leitoso que un champiñón sen o teu xamón, a quilómetros das túas tetas. 
Decatei que as estrelas soben polo teu pescozo e marcan o camiño cara a Venus. Baballoado nas túas mamilas, e suficiente un verso para facer un pareado e morrer na poltrona dos teus labios. Hamacas e arrolas coas túas maracas! 
A lavadora súa pola saia e o deterxente fai o resto. Cuestiona-ches-te algunha vez onde vai a auga sucia da coada cando desauga o corazón. Encolleu o tanga con tanto suavizante. Acendeu-se a pantomima da túa regaña e só quererás estar comigo cando me enxaboe a minga das pallas. Sen horizonte, amor, alén da néboa, a quilómetros das túas tetas. 
Espiría-te enteira para lamber o ceo, abrigados a unha lámpada de tungsteno, coas túas nenas cíngaras e unha canción de Jacques Brel. 
Amar é unha ousadía, un día de plúmbea covardía. Con todas as vexigas francesas farán un perfume tan caro que non se poderá mercar en ningún supermercado.
A ultramar das túas illas xa nunca penetrarei o atolón das túas nádegas nin se desbordará a miña cheminea de quente magma.
Coa alma de anoar o vicio a unha arte de pescadores, sairei a procurar un escalope. Meniña, como será outro poema escrito na entreperna a quilómetros das túas tetas?

22/1/16

Poeta, si una flor se encierra en sí misma cómo puede ser polinizada. La frescura floral necesita vaciar sus estambres y preñar sus pistilos, quiere a todos los ladrones dentro de su cáliz y que el aire y el sol participen en su asedio. Poetas, abriros de piernas y que no os importe postraros y entregaros a la mordaz bellaquería: el néctar debe ser cosechado hasta arrasar los pétalos.


Poeta, se unha flor pecha-se en si propia de que xeito pode ser polinizada. A frescura floral precisa baleirar os seus estames e preñar os seus pistilos, quere a todos os ladróns dentro do seu cáliz e que o aire e o sol participen no seu asedio. Poetas, abride de pernas e que non vos importe prostrar-vos e entregar-vos ao mordaz latrocinio: o néctar debe ser colleito até arrasar os pétalos.
El Hacedor no repudia a sus animales por animales, simplemente deja vivir y mantiene el veredicto de muerte sobre sus criaturas. Algo está cambiando en cuanto a la esencia. El perro sin correa ha mordido las bayas y ha orinado en la base del arbusto. Dejará de ser perro para convertirse en otra clase de vida, diferente a cualquier otra raza, y disputará su procedencia a los mismos ángeles. Al Dios sedente le toca sobreponerse y dirimir si los ladridos deben ser convocados ante concilio. La prefectura de los cielos nos habla con enigmas y nos condena al ostracismo. Habrá observado esto tantas veces, civilización tras civilización, que le tiene sin cuidado ver como se estremece la pieza y su convulsa sustancia agoniza. Algo se mueve en los círculos de piedra, un precavido peregrinar hacia la sangre. Ya nadie se acuerda de los sacrificios solares, todo el mundo reclama el báculo y la entronización para sí. En la putrefacción de los días la sordera horada los timbres gastados. Los Dioses invidentes tornarán acompañados por sus terribles lazarillos y ya nadie podrá apartar de su semblanza el día del advenimiento. 

O Facedor non repudia aos seus animais por animais, simplemente deixa vivir e mantén o veredicto de morte sobre as súas criaturas. Algo está a cambiar a prol da esencia. O can sen correa trabou as bagas e ouriñou na base do arbusto. Deixará de ser can para converter-se noutra clase de vida, diferente a calquera outra raza, e disputará a súa procedencia aos mesmos anxos. Ao Deus sedente toca-lle sobrepoñer-se e dirimir se os ladridos deben ser convocados ante concilio. A prefectura dos ceos fala-nos con enigmas, condenando-nos ao ostracismo. Observaría isto tantas veces, civilización tras civilización, que lle ten sen coidado ver como se estremece a peza e a súa convulsa substancia agoniza. Algo se move nos círculos de pedra, un precavido peregrinar cara ao sangue. Xa ninguén acorda dos sacrificios solares, todo o mundo reclama o báculo e a entronización para si. Na putrefacción dos días a xordeira fura os timbres gastados. Os Deuses invidentes tornarán acompañados polos seus terribles guieiros e xa ninguén poderá apartar do seu rostro o día da achega.
Tu verso es tan profundo que sólo he podido elucubrar un poema, un poema equivocado que no pretende hacer sombra a tu rotundidad, únicamente ser fiel al sinsentido que aletea como una mosca boba alrededor de la melaza. Se trata de eso, miel y helmintos. La mística del amor es un hartazgo que provocará arcadas. Y si los amantes del deseo trascienden el placer hacia la servidumbre de sus funestas razones; qué, si encuentran esa unión de los elegidos sin elegir. Por supuesto, la conjunción ha de ser con ellos mismos pero sin sus propios egos, para no caer en la frustración de las cavernas recíprocas. Tal vez el amor elevado al hambre sea un arcano mayor y debamos fijarnos en los astros para alcanzar lo Unívoco del Encuentro con la Llamada. Tu verso hace correr a las musas hacia los soportales de la luz y descorrer los sucios cortinajes que desvelan el corazón. A veces sólo los necios, 95% estupidez y 5% ingenuidad. A veces sólo los locos y los poetas, como diría Nietzsche, 95% presunción y 5% ambición, y ni siquiera ellos. 

O teu verso é tan profundo que só puiden elucubrar un poema, un poema equivocado que non pretende facer sombra á túa rotundidade, unicamente ser fiel a carencia de senso que bate as ás como unha mosca boba ao redor da melaza. Trata-se diso, mel e helmintos. A mística do amor é unha fartura que provocará arcadas. E se os amantes do desexo transcenden o pracer cara á servidume das súas funestas razóns; que, se atopan esa unión dos elixidos sen elixir. Por suposto, a conxunción ten que ser con eles mesmos pero sen os seus propios egos, para non caer na frustración das cavernas recíprocas. Talvez o amor elevado á fame sexa un arcano maior e debamos fixar-nos nos astros para alcanzar o Unívoco do Encontro coa Chamada. O teu verso fai correr ás musas cara aos soportais da luz e descorrer as sucias cortinas que desvelan o corazón. Ás veces só os necios, 95% estupidez e 5% inxenuidade. Ás veces só os tolos e os poetas, como diría Nietzsche, 95% presunción e 5% ambición, e nin sequera eles.

21/1/16

En nosotros conviven varios Dioses. Baco y Eros por igual y también Cristo. Si te relegas al monoteísmo de Eros sólo conseguirás la insatisfacción del vino y la incomprensión de la cruz. Cristo no tiene nada que ver con los otros, su condición no se circunscribe al erotismo de la embriaguez ni al éxtasis de la carne, sino a la entrega y la pureza del martirio.

En nós conviven varios Deuses. Baco e Eros por igual e tamén Cristo. Se te relegas ao monoteísmo de Eros só conseguirás a insatisfacción do viño e a incomprensión da cruz. Cristo non ten nada que ver cos outros, a súa condición non se circunscribe ao erotismo da embriaguez nin á éxtase da carne, senón á entrega e a pureza do martirio.
Todo lo que sé de sexo lo aprendí en la biblia. Te lo dije de rodillas ante el altar de tu vientre  preparado para la comunión. Era la manera que no encontraba de explicarte que aquello que te destapaba era mi templo y que eso que se parecía a profanarte, era algo aun más sucio y obsceno: era mi credo y mi religión.

Mariano Crespo




Me apunto a la catequesis siempre que sea una mujer quien imparta las lecciones y enseñe los conceptos básicos del cristianismo. Cuando el templo penetra en cascada en el cielo de la creación, llegar a Dios tiene que ser tan sucio y tan obsceno como la fe en nuestras oraciones.

Apunto-me á catequese sempre que sexa unha muller quen imparta as leccións e ensine os conceptos básicos do cristianismo. Cando o templo penetra en fervenza no ceo da creación, chegar a Deus ten que ser tan sucio e obsceno como a fe nas nosas oracións.


Sin dispendio no hay nostalgia de lo perdido... Aunque los perdedores no lleguen a buen puerto, justo es lo que merecen por las sobras de lo que amaron o dejaron de amar.

Sen dispendio non hai morriña do perdido... Aínda que os perdedores non cheguen a bo porto, xusto é o que merecen polos restos do que amaron ou deixaron de amar.



Juzgado y condenado por perdedor.
¡Cuánta seguridad!

Xulgado e condenado por perdedor.
Canta certeza!


Pintarse los labios, delinear una sonrisa, empolvarse el rostro y salir a cazar. Si fracasamos en nuestras lid, por lo menos ser el agravio de alguien: carne cruda y medias que gastar.

Pintar os beizos, delinear un sorriso, empoar o rostro e saír a cazar. Se fracasamos no noso cometido, sequera ser o agravio de alguén: carne crúa e medias que gastar.



Qué bien suena, si no estuviera ya felizmente cazada...

Que ben soa, se non estivese xa felizmente cazada...



Pues entonces... ¡A la cazuela!

Pois entón... Á cazola!


A mí esta mañana una señora me ha hablado de estreñimiento. Te la cambio.

A min esta mañá unha señora falou-me de estrinximento. Cambio-cha.



Otro día Neeze. La verdad es que hay tantos mundos a nuestro alrededor... y estamos tan solos.

Outro día Neeze. A verdade é que hai tantos mundos ao noso redor... e estamos tan sós.



Estamos todos tan estreñidos que quizás necesitemos unas lavativas. ¿Qué hacer si nos encontramos con alguien que nos habla del frotis vaginal y su necesidad de estímulo, o nos acapara con sus disfunciones y gases prodigiosos, inclemencias de amor y nitrato de onomatopeya?

Estamos todos tan estríxidos que quizais precisemos unhas lavativas. Que facer se damos con alguén que nos fala do frotis vaxinal e a súa necesidade de estímulo, ou nos acapara coas súas disfuncións e gases prodixiosos, inclemencias de amor e nitrato de onomatopea?
Preciso el alma postergada, aquello que los dioses se negaron a dirimir con certeza, lejana de la invariable y adulterada sensualidad de la materia. Si nos referimos a una mujer es aquel presente relegado, el paraíso que despierta por la necesidad de desenterrar cadáveres. 
 
Preciso a alma postergada, aquilo que os deuses se negaron a dirimir con certeza, afastada da invariable e adulterada sensualidade da materia. Se nos referimos a unha muller é aquel presente relegado, o paraíso que esperta pola necesidade de desenterrar cadáveres.

Prosa del derroche



Suelo comer y no me percato de la filosofía del mesado y los entresijos de los comensales. Tal vez la camarera me esté insinuando algo y un plato bien dispuesto sea su forma de insistir en el postre. Momentos ampulosos en los que se prodigan pitanza y aviesas intenciones. Sé que soy muy parco en estas cuestiones: tengo que insistir y fijarme en el lenguaje subliminal de los posos de café.

Adoito comer e non me decato da filosofía do mesado e as reviravoltas dos comensais. Talvez a camareira estea a insinuar algo e un prato ben disposto sexa a súa forma de insistir na sobremesa. Momentos ampulosos nos que se prodigan pitanza e avesas intencións. Sei que son moi parco nestas cuestións: teño que insistir e fixar-me na linguaxe subliminar dos pousos de café.



Comprendo que con la mejor intención apliques a mis palabras el habitual sistema de la reducción cartesiana, dividiendo cada concepto en partes más sencillas de comprensión. También entiendo la irresistible intención de dar a una de las partes una preeminencia sobre las otras. Por ejemplo sexualidad como todo posible Eros, o comer cual único aspecto del ágape. Como el poema continua en las próximas entregas, estoy expectante por conocer a qué reducirás el misticismo y el panteísmo del que paso a ocuparme.

Comprendo que coa mellor intención apliques ás miñas palabras o habitual sistema da redución cartesiana, dividindo cada concepto en partes máis sinxelas de comprensión. Tamén entendo a irresistible intención de dar a unha das partes unha preeminencia sobre as outras. Por exemplo sexualidade como todo posible Eros, ou comer cal único aspecto do ágape. Como o poema continua nas próximas entregas, estou expectante por coñecer a que reducirás o misticismo e o panteísmo do que me paso a ocupar.



En los fogones, una reducción viene a ser un concentrado de esencias y sustancias (una especie de efluvio que se reitera hasta la desfachatez), esa es mi forma de proclamar la austeridad y el misticismo del ágape y el desenfado de las barbacoas. Me agrada tu contestación. No sé adónde nos conducirá ese universo panteísta, pero estaré atento a mis deformaciones y expectante a tus entregas.

Nos fogóns, unha redución vén ser un concentrado de esencias e substancias (unha especie de efluvio que se reitera até a desvergonza), ese é o meu xeito de proclamar a austeridade e o misticismo do ágape e o desenfado das grelladas. Agrada-me a túa contestación. Non sei onde nos conducirá ese universo panteísta, mais estarei atento ás miñas deformacións e expectante ás túas entregas.

20/1/16

Tal vez tengamos que conocernos por aquello de las invasiones y el frío. Cambiar de piel como mudan los ofidios por el capricho del latido. Pensé que un quejido era suficiente para llegar a Centroeuropa, una borrachera de placer, un orgasmo de éter, pero acabamos en Alepo con una canción de Papa Roach en la mochila.

Talvez teñamos que nos coñecer por aquilo das invasións e o frío. Cambiar de pel como mudan os ofidios polo capricho do latexo. Pensei que un queixume era suficiente para chegar a Centroeuropa, unha bebedeira de pracer, un orgasmo de éter, pero acabamos en Alepo cunha canción de Papa Roach na mochila.
TUYA...
DESDE ALMA, CUERPO Y MENTE,
IRREMEDIABLEMENTE...
(H...)


Tiene remedio..., siempre se puede ser de otro. Tuya y de otro al mismo tiempo. De otro para el infierno y tuya para el cielo. Tuya para el sacrificio y de otro para el beneficio. De otro para la distracción y tuya hasta el aburrimiento. Tuya para el desprecio y de otro para el deseo.
Tuya..., de la poesía, de Dios, del manicomio; también de la peluquería, de la pedicura, del matrimonio... El amor tiene remedio aunque no tenga cura.


Ten remedio..., sempre se pode ser doutro. Túa e doutro ao mesmo tempo. Doutro para o inferno e túa para o ceo. Túa para o sacrificio e doutro para o beneficio. Doutro para a distracción e túa até o aburrimento. Túa para o desprezo e doutro para o desexo.
Túa..., da poesía, de Deus, do manicomio; tamén da barbería, da pedicura, do matrimonio... O amor ten remedio aínda que non teña cura.

Prosa del ágape

No se ve al ángel sentado a la mesa pero tanto la llamada como el vuelo saben de él, conocen su presencia...


Julito Chés




Estoy servido con una ordinaria gallina: no me importa que cacaree en el plato o se siente a la mesa si degusto sus zancos y sus finas pechugas.
El ángel es más complicado de satisfacer y no aporta tanto beneficio a la mutua complacencia.
Ahora lo comprendo, comprendo los entresijos de tu discurso y su disyuntiva: es el amor (el amor es ese invitado que se marcha sin pagar y nunca da propina).

Estou servido cunha ordinaria galiña: non me importa que cacarexe no prato ou sente á mesa se degusto os seus zancos e as súas finas peitugas.
O anxo é máis complicado de satisfacer e non achega tanto beneficio á mutua compracencia.
Agora comprendo, comprendo as reviravoltas do teu discurso e a súa disxuntiva: é o amor (o amor é ese convidado que marcha sen pagar e nunca dá propina).


Esa insistencia en demostrar ordinariez debe ocultar un corazón sensible y refinado.

Esa insistencia en amosar-se ordinario debe ocultar un corazón sensible e refinado.


Esa insistencia en demostrar refinamiento debe ocultar un corazón prosaico. Lo ordinario es caviar y sangre de lamprea. Tu poema se crece y transgrede con su acuciante interioridad. Simplemente busco contrapuntos para un diálogo de reciprocidades. En cualquier establo se ocultan más ángeles que en el cielo.

Esa insistencia en demostrar refinamento debe ocultar un corazón prosaico. O ordinario é caviar e sangue de lamprea. O teu poema medra e transgride coa súa perentoria interioridade. Simplemente procuro contrapuntos para un diálogo de reciprocidades. En calquera cortello ocultan-se máis anxos que no ceo.

Hablando con Sandra

Creo que lo único trascendente del papel es el papel higiénico y en un futuro inventarán también una tecnología higiénica para esos menesteres. Con esto no quiero quitarte las ilusiones ni las ganas, sólo darte mi opinión. Difícil es llegar con la poesía y hacerse un hueco entre los libros de cocina. No cuestiono el sentido de la "obra", pero creo que el medio por el que se trasmite no es lo más importante. En la web es más fácil interactuar, sin relegarnos al marginal papel, a las editoriales, a las distribuidoras, a las redes clientelares con sus condicionantes de mercado (todo ese mundo es como un pecio que se niega a aceptar su hundimiento). He entrado en algún blog que coartaba y limitaba su producción por eso mismo, por desear una publicación convencional, preservando derechos de edición y autor (me parece un error). ¿Qué es más importante, dar a conocer una obra y relacionarnos compartiendo diferentes puntos de vista o preservar un libro de tirada cómica para los premios y el ego de celulosa? 
 
Creo que o único transcendente do papel é o papel hixiénico e nun futuro inventarán tamén unha tecnoloxía hixiénica para eses mesteres. Con isto non quero quitar-che as ilusións nin as ganas, só dar a miña opinión. Difícil é chegar coa poesía e facer-se un oco entre os libros de cociña. Non cuestiono o sentido da "obra", pero creo que o medio polo que se transmite non é o máis importante. Na web é máis sinxelo o interactivo, sen nos relegar ao marxinal papel, ás editoriais, ás distribuidoras, ás redes clientelares cos seus condicionantes de mercado (todo ese mundo é como unha nave que se nega a aceptar o seu afundimento). Entrei nalgún blogue que coartaba e limitaba a súa produción por iso mesmo, por desexar unha publicación convencional, preservando dereitos de edición e autor (parece-me un erro). Que é máis importante, dar a coñecer unha obra e relacionarnos compartindo diferentes puntos de vista ou preservar un libro de tirada cómica para os premios e o ego de celulosa?




18/1/16

Fíate siempre del lenguaje corriente;
desconfía de términos como ‘individuo’ o ‘sujeto’,
que vienen de las jergas de arriba,
como el verbo existir, que le pasa lo mismo.
Hay, hay pueblo, por ejemplo; hay vida, por ejemplo; hay posibilidades, por ejemplo.
Eso es del lenguaje corriente: ‘hay’.
Pero ‘existe’, para ellos. ‘Existe’ es invención para Dios, y ahí tiene su destino.
Existe el individuo, de manera que, ¡que existan ellos, que existan ellos! Yo, no. Yo, a lo mejor, puedo descubrirme y hablar un momento, hacer algo, vivir, pensar, pero existir no.

Agustín García Calvo


¿Para obviar la jerga de los de arriba tengo que dejar de "ser"? ¿Y si la confrontación deviene del altísimo tengo que dejar de "existir", para simplemente, ¡ay!, tirar por la carreta de en medio? 
Hay un proceder del lenguaje corriente que se desprende de sus riquezas porque las considera invención y sujeto de oscuras perversiones. Si el corazón converge con los términos para instigar la animadversión y la injusticia, erradiquemos los términos para confundir los males y dictar sentencia. Erradiquemos los conceptos por su superficialidad, exclusividad, procedencia o apariencia, y habremos avanzado en el lenguaje común de las bestias. Extirpemos la palabra bulevar o parnaso (todo lo francés huele a detestable  sibaritismo, incluso los pordioseros de ese país están dotados de altanería poética). Eliminemos "moralidad" por doctrinal, "limosna" por  eclesiástica y "riqueza" por burguesa. Los pobres no entrarán en los burdeles ni en el cielo con la nomenclatura de los santos sino con el desprecio de los tramoyistas. Y si suprimimos "prostitución", ¿qué paraíso simbólico asistirá a los poetas? ¿A qué vicio o dicha llamar evangelio si todos somos perros de la misma camada, nos habitan idénticas pulgas y sólo podemos ladrar? No existir, no existir, y si mi nombre no te complace no me convoques, únicamente seré algo que carga y transporta un pesar.


Para obviar a xerga dos de arriba teño que deixar de "ser"? E se a confrontación devén do altísimo teño que deixar de "existir", para simplemente, ai!, tirar pola estrada do medio?
Hai un proceder da linguaxe corrente que se desprende das súas riquezas porque as considera invención e suxeito de escuras perversións. Se o corazón converxe cos termos para instigar a animadversión e a inxustiza, erradiquemos os termos para confundir os males e ditar sentenza. Erradiquemos os conceptos pola súa superficialidade, exclusividade, procedencia ou aparencia, e avanzaremos na linguaxe común das bestas. Extirpemos a palabra bulevar ou parnaso (todo o francés cheira a detestable sibaritismo, incluso os miserables dese país están dotados de pedantería poética). Eliminemos "moralidade" por doutrinal, "esmola" por eclesiástica e "riqueza" por burguesa. Os pobres non entrarán nos bordeis nin no ceo coa nomenclatura dos santos senón co desprezo dos farfalláns. E se suprimimos "prostitución", que paraíso simbólico asistirá aos poetas? A que vicio ou dita chamar evanxeo se todos somos cans da mesma camada, habitan-nos idénticas pulgas e só podemos ladrar? Non existir, non existir, e se o meu nome non te comprace non me convoques, unicamente serei algo que carga e transporta un pesar.

Pero aquel libro de poemas, bien porque tuviera resonancia de sus vivencias frustradas, bien porque era un grito de dolor, se había convertido en un amuleto. Qué mejor talismán que las palabras hilvanadas por un poeta maldito, pensaba. Oh, tú que de la carne que tanto anhelaste hiciste cenizas.


Chitón


Un poeta maldito es incapaz de trascender a sus palabras para permanecer siempre en el lugar del refinamiento, sutilmente apostrofado al devenir de los astros, recostado en el diván del tedio a contraluz de los hechos. Si te hueles los dedos y no se confunden con el propósito de una hembra o una mudanza, deja la tinta a un lado, sin tardanza, dar suficiencia al talismán de los versos es como vendar un corazón y amortajarlo para un decorado vacío. 
 
Un poeta maldito é incapaz de transcender ás súas palabras para permanecer sempre no lugar do refinamento, sutilmente apostrofado ao devir dos astros, recostado no diván do tedio a contraluz dos feitos. Se ules os dedos e non se confunden co propósito dunha femia ou unha mudanza, deixa a tinta ao carón, sen tardanza, dar suficiencia ao talismán dos versos é como vendar un corazón e amortallar-lo para un decorado baleiro.
Si hacéis el amor con el poema y os levantáis meados y cagados de poesía, no habrá servido de nada la conciliación, la confluencia de lo amado y lo divino, ya que habréis descendido a la incontinencia de la palabra. Para lamer el Unicornio es indispensable el total desprendimiento. 

Se facedes o amor co poema e levantades-vos mexados e cagados de poesía, non serviría de nada a conciliación, a confluencia do amado e o divino, xa que descenderiades á incontinencia da palabra. Para lamber o Unicornio é indispensable o total desprendemento.
La gente me mira raro cuando intento regalar unos cachorros (¡no me atraque usted con su gratuidad, mercader de animales desvalidos!). A mí me gustan las conversaciones banales porque están fuera del protocolo y la sucia poesía acaece sin contemplaciones. Cada átomo nos desprecia y nada nos redime del maltrato, no hay medicación para esa tortura de entusiastas fracasados. Me sobornan los palos de ciego y morderle a los perros, pisotearles a los niños sus juguetes nuevos. Tan sólo una puñalada para deshacerme de esta horrible tortícolis. ¡Claudica, corazón, el cielo es hogar de perdedores! No tener buena reputación nos convierte en seres paradigmáticos. Tú llamas al camino de la virtud; yo, a la senda de los porqueros hacia la porqueriza. Las patadas en la boca del meapilas. Un puñetazo a tiempo en la cara de Rajoy tonifica las mejillas del mandatario (va caliente a misa y puede que incite a su hembra con unos golpes seminales). A Billy y a un servidor les gustan los culos de las cajeras: tanto tiempo sentadas que la mermelada se desparrama por los bordes, tanto tiempo ausentadas que la nata se agria. Hay sopa que meó un tuerto y blasfemó un muerto, una existencia negada sin sustancia ni adobo. Tienes que poner la mesa con la enfermedad y la necesidad de la fraternidad. Si Bryan no se la mete a Doris cuando se pone de rodillas es que es un auténtico mastuerzo. Jódete, Bryan, aprende a hacer una tortilla sin huevos, ya hueles como una demacrada zanahoria sin conejo. Despreciado diario, padezco el síndrome de los otros desde que tengo la razón en desuso. He intentado romper algunas piernas y llevarme a casa a las niñas guarras que luego se lían con un psicólogo argentino. Música para sordos y mi aburrido capullo altruista sin oruga para la metamorfosis.

A xente observa-me raro cando tento agasallar uns cans (non me atraque vostede coa súa gratuidade, tratante de animais desvalidos!). A min gustan-me as conversacións banais porque están fóra do protocolo e a sucia poesía acaece sen contemplacións. Cada átomo nos despreza e nada nos redime do maltrato, non hai medicación para esa tortura de entusiastas fracasados. Subornan-me os paus de cego e trabar-lle aos cans, pisar-lles aos nenos os seus xoguetes novos. Tan só unha puñalada para desprender-me deste horrible cabalo. Claudica, corazón, o ceo é fogar de perdedores! Non ter boa reputación converte-nos en seres paradigmáticos. Ti chamas ao camiño da virtude; eu, á senda dos porqueiros cara á porqueira. As patadas na boca do badanas. Unha puñada a tempo no rostro de Rajoy tonifica as fazulas do mandatario (vai quente a misa e poida que incite á súa femia cuns golpes seminais). A Billy e a un servidor gustan-lles os cus das caixeiras: tanto tempo sentadas que a marmelada se derrama polos bordos, tanto tempo ausentadas que se aceda a tona. Hai sopa que mexou un chosco e blasfemou un morto, unha existencia negada sen substancia nin adobo. Tes que poñer a mesa coa enfermidade e a necesidade da fraternidade. Se Bryan non lla mete a Doris cando se pon de xeonllos é que é un auténtico estúpido. Fode-te, Bryan, aprende a facer unha tortilla sen ovos, xa cheiras como unha desmellorada cenoria sen coello. Desprezado diario, padezo a síndrome dos outros desde que teño a razón en desuso. Tentei romper algunhas pernas e levar-me a casa ás nenas porcas que logo se lean cun psicólogo arxentino. Música para xordos e o meu aburrido casullo altruísta sen verme para a metamorfose.

La francachela

No sé si ir a cenar con una invitación tan críptica (espero que las alas sepan a ángel y que un mal perfume de comensal no pueda enmascarar los olores del ágape). Lo peor es que nos pasen por las narices las viandas dándonos lecciones de gastronomía. Siempre hay que probar el servicio por buena educación aunque después nos aflijamos de lo servido. 

Non sei se ir cear cunha invitación tan críptica (espero que as ás saiban a anxo e un mal perfume de comensal non poida enmascarar os cheiros do ágape). O peor é que nos pasen polos narices as viandas dando-nos leccións de gastronomía. Sempre hai que probar o servizo por boa educación aínda que despois nos aflixamos do servido.

14/1/16

A imagen y semejanza de las bestias, la necesidad devora a las crías del hambre. No existe la crueldad  si no nos ponemos en el lugar del miedo. 
A imaxe e semellanza das bestas, a necesidade devora ás crías da fame. Non existe a crueldade se non nos poñemos no lugar do medo.
Mi estrella tiene unas caderas anchas, unos pechos vía láctea y un trasero luminoso. Es tan lechera que da de mamar a los perros y tira del carro de la osa mayor con sus pezuñas de cuadrúpedo, enjaretada como una diosa al yugo de los bueyes.

A miña estrela ten unhas cadeiras anchas, uns peitos vía láctea e un traseiro luminoso. É tan leiteira que dá de mamar aos cans e tira do carro da osa maior coas seus pezuños de cuadrúpede, disposta como unha deusa ao xugo dos bois.
La llamada late en la dura piedra
y se proyecta libre por el viento.
El vuelo pierde el norte de la roca
y cae en mil celadas, que le atan.

Julito Chés

Hay aves que vuelan y raramente se posan en lo amado, otras se elevan para precipitarse y descansar bajo las formas de lo extinto. El deseo fragmentado se convierte en historias circunstanciales y el verdadero amor une las piezas rotas para hacer un collage de piel con el beso áureo y la esperanza. La llamada no es sentirse volar sin límites sino el horizonte del vuelo, sin el verso aéreo ni la azul techumbre reclamando los despojos. Dios no juega con sus dados al azar. 

Hai aves que voan e raramente pousan no amado, outras elevan-se para precipitar-se e descansar baixo as formas do extinto. O desexo fragmentado converte-se en historias circunstanciais e o verdadeiro amor xunta as pezas rotas para facer un colaxe de pel co bico áureo e a esperanza. A chamada non é sentir-se voar sen límites senón o horizonte do voo, sen o verso aéreo nin a azul teitume reclamando os refugallos. Deus non xoga cos seus dados ao chou.

Prosa del eros

El vuelo es la atracción de encamados que gozan de sus mundos, impelidos y atrevidos de incursiones, en un cielo sin pijamas y camisones.
O voo é a atracción dos encamados que gozan dos seus mundos, impelidos e atrevidos de incursións, nun ceo sen pixamas e camisóns.

Puede que al dios cegato y rechoncho, además del lecho, le interesen otras cosas.
Es una posibilidad.

Poida que ao deus cego e gordo, ademais do leito, interesen-lle outras cousas.
É unha posibilidade.
Un Dios se desviste para estudiar la poética y la erótica, y registrar en su camastro las disposiciones del amor
Un Deus desviste-se para estudar a poética e a erótica, e rexistrar na súa liteira as disposicións do amor.



Obvio es algo que presuponemos sin ver. Evidente, lo que se nos muestra indubitado a la vista. Es obvio que una persona viva respira, solo es evidente cuando pegamos la oreja a su pecho y sentimos como inhala y exhala. El derecho se basa en evidencias. Lo obvio sin acreditar, no existe.


María 



Nosotros somos extinción, Australopithecus de paso, contrafuertes para otra belleza. La justicia también se puede perder en evidencias interpretativas sujetas a agravio. Está bien eso de disfrutar de una paliza con garantías jurídicas, antes garantizaban exclusivamente los golpes. Las alfombras tienen tanta mugre que es imposible que no aflore la suciedad, tal vez el inconveniente sea ver restos de humanidad donde sólo hay hollín de politólogo. Si nos distanciamos, la porquería se convierte en un cuadro impresionista hasta llegar a la abstracción de un estado de derecho y una monarquía; si nos acercamos sólo distinguiremos los escrotos de los leones. Haría falta un sexador de diputados para saber qué clase de zoología nos gobierna y qué pájaros deben ser removidos de la pajarera. Los trileros se saludan con nuevas banderas e himnos de proclamación, mitificaciones y mistificaciones para seguir ejerciendo el latrocinio. Se oyen gritos en los jardines del alba, monarca y perro oliéndose la entrepierna y disfrutando del frenesí de la caza. Necesitamos despellejar el cuero de esta patria oxidada: ni Eros ni aros de cebolla, enjundia y pesadilla de libertades. 
 
Nós somos extinción, Australopithecus de paso, contrafortes para outra fermosura. A xustiza tamén se pode perder en evidencias interpretativas suxeitas a agravio. Está ben iso de gozar dunha malleira con garantías xurídicas, antes garantían exclusivamente os golpes. As alfombras teñen tanta roña que é imposible que non aflore a sucidade, talvez o inconveniente sexa ver restos de humanidade onde só hai ferruxe de politólogo. Se nos distanciamos, a porcallada converte-se nun cadro impresionista até chegar á abstracción dun estado de dereito e unha monarquía; se nos achegamos só distinguiremos os escrotos dos leóns. Faría falta un sexador de deputados para saber que clase de zooloxía está a gobernar-nos e que paxaros deben ser removidos do niño. Os malandríns saúdan-se con novas bandeiras e himnos de proclamación, mitificacións e mistificacións para seguir exercendo o latrocinio. Oen-se berros nos xardíns da alba, monarca e can cheirando-se a entreperna e gozando do frenesí da caza. Necesitamos desollar o coiro desta patria oxidada: nin Eros nin aros de cebola, substancia e pesadelo de liberdades.

13/1/16

Expulsado de la virtud, sepultado para siempre por un poema de tu amor, los desahuciados que dan de comer a los cuervos se deben a sus favores. Si una sucia transparencia nos suplanta y plantea la codicia de romperlo todo, abandonados a la indiferencia de un engaño, qué mejor regreso que manchar los ojos con una irrefutable certeza. 
 
Expulsado da virtude, sepulto para sempre por un poema do teu amor, os desafiuzados que dan para comer aos corvos deben-se aos seus favores. Se unha sucia transparencia nos suplanta e expón a cobiza de rompelo todo, abandonados á indiferenza dun engano, que mellor regreso que lixar os ollos cunha irrefutable certeza.

Bajo un raso lleno de pájaros rosáceos acercar los labios al cielo del encantamiento.

María


Algunas veces nos asimos a la parte más oscura para acometer la tropelía de los versos. Me gustó cómo lo desnudaste. Creo que no deberías posponer tu hermosa erudición. Para superar al versificador de lo inocuo es necesario suplantarlo en su totalidad, hacer poesía por el placer de acercarnos a otro capricho, a un deleite de extinciones y expiaciones. Hace algún tiempo que me sirvo de la inspiración circundante para suscitar alegorías (fantasmas del recogimiento en otra orilla). Te invito a proseguir, a insistir, a perseguir..., el diálogo, la canción; tienes sobradas cualidades para ello. Para que asumas el sinsentido del zopilote, el decorador de interiores es más sutil: prepara la belleza para la forja de los amantes porque es incapaz de transgredir, se conforma con un aura de satén y un céfiro de intuiciones. 
 
Algunhas veces nos asimos á parte máis escura para acometer o atropelo dos versos. Gustou-me o teu xeito de espir-lo. Creo que non deberías pospoñer a túa fermosa erudición. Para superar ao versificador do inocuo é necesario suplanta-lo na súa totalidade, facer poesía polo pracer de achegar-nos a outro capricho, a un deleite de extincións e expiacións. Hai algún tempo que me sirvo da inspiración circundante para suscitar alegorías (pantasmas do recollemento noutra beira). Convido-te a proseguir, a insistir, a perseguir..., o diálogo, a canción; tes sobradas calidades para iso. Para que asumas a carencia de sentido do zopilote o decorador de interiores é máis sutil: prepara a beleza para a forxa dos amantes porque é incapaz de transgredir, conforma-se cunha aura de satén e un céfiro de intuicións.

12/1/16

Belinda

Llora bonito. Toda ella es bonita.

Billy




Él no la quiere matar, ni siquiera la quiere follar, únicamente anhela el ornamentado de su pubis y la firma del paciente retratista. 
Que ella se niegue a ser tomada es parte del sortilegio: igual que desollar los pájaros de un raso, posar los labios en un cielo rosáceo o acercarse a los ojos de un muerto. 
Un ser que se siente feliz abrazado por sus progenitores sólo puede aspirar a decorar vaginas para los hombres que han de gozarlas.
 
El non a quere matar, nin sequera a quere foder, unicamente anhela o ornamentado da súa pube e a sinatura do paciente retratista.
Que ela se negue a ser tomada é parte do sortilexio: igual que desollar os paxaros dun raso, pousar os beizos nun ceo rosáceo ou achegar-se aos ollos dun encantamento.
Un ser que se sente feliz abrazado polos seus proxenitores só pode aspirar a decorar vaxinas para os homes que as gozarán.
Llora bonito. Toda ella es bonita.

10/1/16

¡Pardiez, pardiez! ¡Soez, soez!

Inquieta ingenuidad
Un pedo en el bozal de tus versos
El olor en el arder de tus labios


aapayés

-No seas tan impetuosa, amada, cuando dejas escapar un cuesco sin bozal entre las bragas todos miran a Varsovia, pues desconfían de quien te acompaña, ya que ese estruendo tormentoso espanta a las monjas y hace que se persignen los prelados. Y si los labios arden en la insinuación y la nariz se confiesa pecadora del apóstrofo, ¿por qué Tartufo ha dejado gruñir a los sabuesos, predestinados a estrujase en tenues conspiraciones? La inocencia que se grita con donaire siempre es descarada de sus vicios e imprudente de sus artes. 
 
-Tu pusilánime farfullar, querido, es como un compungido anochecer, el chirrío de un globo entre los dedos, un menosprecio, un insecto que frota los élitros o la tonada de una afónica comparsa; recuerdos de un escalofrío y una declaración de amor, vulgar e insolvente, con tu crema de chantillí sobre mi nalga. 
 
-Non sexas tan impetuosa, amada, cando deixas escapar un peido sen mordaza entre as bragas todos ollan a Varsovia, pois desconfían de quen te acompaña, xa que ese estrondo tormentoso espanta ás monxas e fai que se persignen os prelados. E se os beizos arden na insinuación e o nariz confesa o pecado do apóstrofo, por que Tartufo deixou gruñir aos sabuxos, predestinados a premer-se en tenues conspiracións? A inocencia que se berra con donaire sempre é descarada dos seus vicios e imprudente das súas artes. 
 
-O teu pusilánime farfallar, querido, é como un compunxido anoitecer, o renxer dun globo entre os dedos, un menosprezo, un insecto que frega os élitros ou a cantiga dunha afónica comparsa; recordos dun calafrío e unha declaración de amor, vulgar e insolvente, coa túa crema de chantillí na miña nádega.

9/1/16

Prosa del recuento.

El común error es no hacer recuento de posibles escenarios y obsesionarse en el eros, cuando también existen el ágape, la madre naturaleza y la mismísima divinidad.

Julito Chés


Hoy en día las miradas se circunscriben a una incontinente verborrea que hace negocio de desocupados. 
No estamos atentos a lo que llega mientras nos abandonados a nuestras pasiones, pero la estupidez, si se vomita, no provoca males mayores.
Los protagonistas son marionetas de sus limitaciones, porque tenemos que advertir que un ego no da para encender un fuego y calentarse. 


Hoxe en día as olladas circunscriben-se a unha incontinente verborrea que fai negocio de desocupados.
Non estamos atentos ao que chega mentres nos abandonados ás nosas paixóns, pero a estupidez, se se vomita, non provoca males maiores.
Os protagonistas son monicreques das súas limitacións, porque temos que advertir que un ego non dá para acender un lume e quentar-se.
-¿No es pornografía el humor y la hilaridad de un gatillazo?

-La muerte equilibrada es una dieta baja en calorías y colesterol.

-¡Rechoncho y oblongo cielo, caer se me hace dulce en tu olvido! 


-Non é pornografía o humor a hilaridade dun gatillazo?

-A morte equilibrada é unha dieta baixa en calorías e colesterol.

-Gordo e oblongo ceo, caer fai-se-me doce no teu esquecemento!
Mi único ojo en somnolencia, con su débil párpado impidiendo la mirada y su ceja taciturna como un cuero arrugado.
Unos poetas adulan las huellas de los pies y otros prefieren el menoscabo de los tacones. Unos agradecen el preticor tras la lluvia y a otros el cielo les cruje en sus madrigueras.
Detrás de cualquier edad hay otra edad, lo suficientemente narcótica como para una regresión. 


O meu único ollo en somnolencia, coa súa débil pálpebra impedindo a mirada e a súa cella taciturna como un coiro engurrado.
Uns poetas adulan as pegadas dos pés e outros prefiren o menosprezo dos tacóns. Uns agradecen o aroma da terra tras a choiva e a outros restala-lles o ceo nos seus tobos.
Detrás de calquera idade hai outra idade, o suficientemente narcótica como para unha regresión.

8/1/16

Ángulos y abismos son pronunciados por la exactitud... Soy estéril, así que deja correr tu geometría sin mordazas, allí donde el adulterio es insuficiente para procrear no importa la matemática de los condones. 

Ángulos e abismos son pronunciados pola exactitude... Son estéril, así que deixa correr a túa xeometría sen mordazas, alí onde o adulterio é insuficiente para procrear non importa a matemática dos condóns.

I jornada de puertas abiertas

 -¿Que la vida está llena de piedras? ¿Y qué? Sólo voy a tropezar con una. Todas las veces.
¿Que la vida está llena de piedras? ¿Y qué? Sólo voy a tropezar con una. Todas las veces. - See more at: http://historia-dero.blogspot.com.es/2016/01/i-jornada-de-puertas-abiertas.html?showComment=1452288030003#c5934930103043582666
-Las cosas no existen si no creemos en ellas.
-La maricona del tercero si es guapa. Da igual lo que se ponga.

Las cosas no existen si no creemos en ellas.
Billy
¿Que la vida está llena de piedras? ¿Y qué? Sólo voy a tropezar con una. Todas las veces. - See more at: http://historia-dero.blogspot.com.es/2016/01/i-jornada-de-puertas-abiertas.html?showComment=1452288030003#c5934930103043582666

Nadie nos puede quitar el polvo, ni hurtar la piel de lo robado a jornadas de esfínteres abiertos, la felicidad de sentirnos amados por las piedras (lo dan todo y ofrecen un dolor consecuente con su materialismo).
Si lo que brilla allá en lo alto es la dicha, estoy de acuerdo con una mamada hasta la garganta en el cenit del optimismo.
Un guapo modesto sólo se tiene que quitar lo puesto para parecerse a un feo interesante. ¿Qué importa si nos convidan a perder, si después de perderlo todo hemos ganado?
Consecuentemente, no sólo tenemos que creer que vamos a tropezar con la maricona del tercero, sino que esa preciosidad tiene la necesidad y el propósito de atropellarnos.
  

Ninguén nos pode quitar o po, nin furtar a pel do roubado a xornadas de esfínteres abertos, a felicidade de sentir-nos amados polas pedras (dan todo e ofrecen unha dor consecuente co seu materialismo).
Se o que brilla aló nas alturas é a dita, estou de acordo cunha mamada até a gorxa e no cénit do optimismo.
Un guapo modesto só ten que se quitar o posto para semellar un feo interesante. Que importa se nos convidan a perder, se despois de perde-lo todo gañamos?
Consecuentemente, non só temos que crer que imos tropezar coa maricona do terceiro, senón que esa preciosidade ten a necesidade e o propósito de atropelar-nos.

Woniai del recuento

 
-Dijo ¡ven! y fui.
 
-Dixo ven! e acudín.
 
 
-¡No te entretengas con llegar, permanece en lo que amas! 
 
 -Non te entreteñas con chegar, permanece no que amas! 
 
 
-No hace falta excusa amar es deseo de permanencia. Esencia del vuelo.
 
-Non é preciso escusar-se amar é desexo de permanencia. Esencia do voo.
 
 
-Por eso no era amor... No existía la permanencia ni la pertenencia, sólo el subterfugio y el deseo de volar. 
 
-Por iso non era amor... Non existía a permanencia nin a pertenza, só o pretexto e o desexo de voar.