PROSA & ÁRNICA
¿Cuándo es dolor y cuándo es fingimiento? El gran embuste es ensalzarnos con la palabra aun sin querer pretenderlo, elevarnos con la belleza y sentirnos bellos, endiosados de lo eterno. Somos evocadores de mundos pero no nos pertenece ningún mundo, más bien asistir a su declive y desmoronamiento. El poema necesita cierta distancia, cierto desapego, para no caer en la mutilación de un dolor consecuente, y para dirimir, en consecuencia, un dolor soportable.
Tal vez me esté yendo por las ramas en esa necesidad de exclusión para constituirme en negador de paraísos...
Respecto a tu pregunta, creo que nos engañamos de sentimientos, afectados de apariencias, fingiendo lo que no somos y pretendiendo ser otros; pero ninguna mentira es innecesaria referida a la inspiración. Después, existe también la vanagloria, el valor y la especulación de lo creado, la trascendencia y otros pecados. La poesía, desde luego, es un espacio de interiores en el que siempre podemos relativizar nuestra decoración.
Cando é dor e cando é finximento? O gran embuste é enxalzar-nos coa palabra aínda sen querer pretende-lo, elevar-nos coa beleza e sentir-nos fermosos, endeusados do eterno. Somos evocadores de mundos pero non nos pertence ningún mundo, máis ben asistir ao seu declive e esmorecemento. O poema precisa certa distancia, certo desapego, para non caer na mutilación dunha dor consecuente, e para dirimir, en consecuencia, unha dor soportable.
Talvez me estea a enlear nesa necesidade de exclusión para constituír-me en negador de paraísos...
Respecto da túa pregunta, creo que nos enganamos de sentimentos, afectados de aparencias, finxindo o que non somos e pretendendo ser outros; pero ningunha mentira é innecesaria referida á inspiración. Despois, existe tamén a vangloria, o valor e a especulación do creado, a transcendencia e outros pecados. A poesía, desde logo, é un espazo de interiores no que sempre podemos relativizar a nosa decoración.