ESCRITOS


30/12/15







 ORIGINAL ESPÍRITU EL DE LA SIESTA DE R

 




Los poetas suelen ser enamorados del dolor, demasiado plenos de ellos mismos y sus quiebros. A veces me preguntó si aman a la persona u al objeto que encumbran, y observados ciertos especímenes diría que prefieren el dolor al olvido, a dar espacio a nuevas oportunidades. No sé, quizás detrás de cada poeta sólo se esconda un cobarde parapetado tras el lirismo de revivir cadáveres.


Josune


Es inútil tensar la cuerda sin prever un lugar para la flecha. Y si, de repente, el amor encontrara más vino en el poema que en la copa, más ebriedad en el verso que en el beso, más vicio y levedad en la pluma, más deleite en el presentimiento que en la caligrafía de la piel... No hay ninguna certeza en una poesía sin condicionamiento y tampoco en una escritura sin posesión. No se puede renacer de las cenizas, abrasados por un fuego que no quema. Si escribimos que sea para anticipar una voluntad, no para escondernos tras el lirismo de revivir cadáveres.



Os poetas adoitan ser namorados da dor, demasiado plenos deles mesmos e os seus xiros. Ás veces preguntou-me se aman á persoa ou ao obxecto que enxalzan, e observadas certas especies diría que prefiren a dor ao esquecemento, a dar espazo a novas oportunidades. Non sei, quizais detrás de cada poeta só se agache un covarde parapetado tras o lirismo de revivir cadáveres.



Josune



É inútil tensar a corda sen prever un lugar para a frecha. E se, de súpeto, o amor atopase máis viño no poema que na copa, máis ebriedade no verso que no bico, máis vicio e levedade na pluma, máis deleite no presentimento que na caligrafía da pel... Non hai ningunha certeza nunha poesía sen condicionamento e tampouco nunha escritura sen posesión. Non se pode renacer das cinzas, abrasados por un lume que non queima. Se escribimos que sexa para anticipar unha vontade, non para agachar-nos tras o lirismo de revivir cadáveres.

Tu afluente desbordado, la delincuencia de tu hogaza, la inclemencia y el paroxismo de tu horneado me hacen sentir propensión y desgana. Igual que la imposibilidad, la contingencia negada que trata de meterse como pan de molde por el ano. Cada poema se agolpa en la entrada sin llegar jamás al desistimiento; y si, alguna vez, pasara por esa puerta la tostada, también serían necesarios el ayuno y el hambre.


O teu afluente desbordado, a delincuencia da túa fogaza, a inclemencia e o paroxismo do teu enfornado fan-me sentir propensión e desgana. Igual que a imposibilidade, a continxencia negada que trata de meter-se como pan de molde polo ano. Cada poema apiña-se na entrada sen chegar xamais á desistencia; e se algunha vez pasase por esa porta a torrada, tamén serían necesarios o xaxún e a fame.
Lo mejor en poesía es poco y bien que mucho y bien, incluso es preferible lo ínfimo de la perfección y la sangre.


O mellor en poesía é pouco e ben que moito e ben, mesmo é preferible o ínfimo da perfección e o sangue.


 
No es el sexo lo que nos mueve, lo que nos conmueve, lo que nos motiva es un avanzado estado de putrefacción.


Non é o sexo o que nos move, o que nos conmove, o que nos motiva é un avanzado estado de putrefacción.

28/12/15

Ficticia...

Yo no celebro las fiestas y hoy me he levantado usualmente tarde. Me he dedicado a la masturbación y después he recibido a unos amigos a los que he saludado con un buen apretón de manos. Hablamos sobre el bog y su madera, el cerdo curado y otras anécdotas.
Después del café de regreso a la nada o, lo que es lo mismo, a perder el tiempo con las malas costumbres y la holgazanería del verso. Te aconsejo un ensayo onanista, si estás falta de afecto, para saludar al mundo con el descaro de un orgasmo vespertino. Coser un corazón es como zurcir un botón, lo difícil es encontrar el ojal adecuado.


Eu non celebro as festas e hoxe erguín usualmente tarde. Dediquei-me á masturbación e despois recibín a uns amigos aos que saudei cun bo apertón de mans. Falamos sobre o buxo e a súa madeira, o porco curado e outras anécdotas.

Despois do café de regreso á nada ou, o que é o mesmo, a perder o tempo cos malos costumes e a lacazanearía do verso. Precisas un ensaio onanista, se estás falta de afecto, para saudar ao mundo co descaro dun orgasmo vespertino. Coser un corazón é como zurcir un botón, o difícil é atopar o ollal axeitado.

27/12/15

Ella es feliz con lo que escribe y la belleza le corresponde con su perfección. Yo no soy dichoso con lo que escribo y, aunque a veces el hado me recompensa con su limpia mirada, no es infrecuente intuir la distancia, el desconcierto y la ambigüedad.
Si las palabras son un medio para fingir las esperanzas, si el cielo no ocupa el lugar del presente, de nada sirve asomarse al espacio de su nombre.


Ela é feliz co que escribe e a beleza corresponde-lle coa súa perfección. Eu non son ditoso co que escribo e, aínda que ás veces o fado recompensa-me coa súa limpa ollada, non é infrecuente intuír a distancia, o desconcerto e a ambigüidade.

Se as palabras son un medio para finxir as esperanzas, se o ceo non ocupa o lugar do presente, de nada serve asomar-se ao espazo do seu nome.



Un mar se sumerge en el infarto y evidencia la urgencia de achicar cadáveres.


 Un mar mergulla no infarto e evidencia a necesidade de achicar cadáveres.

Fragmento nº 7
Se abrazan en el sino, perpetran el sí y el no de la inocencia y se mienten el destino de sus alas.

Apertan-se no sino, perpetran o si e o non da inocencia e menten o destino das súas ás.

  
En la devastación del amor nadie quiere ser un héroe; creo que, bien entendido, el amor tampoco es fruto de cobardes que apelan a su propia vileza.


Na devastación do amor ninguén quere ser un heroe; creo que, ben entendido, o amor tampouco é froito de covardes que apelan á súa propia vileza.


26/12/15

La Chaqueta Metálica

Dios es un Señor Varonil de Guerra, y tenemos que creer en lo fidedigno de este concepto debido a que los ingleses tratan por todos los medios de nombrarlo Sir.
Ahora me gustaría hablaros de una poética perfecta, exacerbada y draconiana, continente sin continencia, alma y retrete de milicia. Su mayor exponente es el sargento Hartman (quizás el auténtico poeta americano, corazón de ciervo y cerviz de ganso). Un hombre de pelotas contundentes, con el coraje necesario para espolear el culo de un pelotón: esos quejicosos de mirada perdida, con la mierda a medio cagar y la cama a medio hacer -no hay ningún soldado que no viole a una virgen en el campo de batalla con un M14 entre las piernas y el credo del fusilero-.
Instructor de pedos flojos de marica, aceitosos como doughnuts de freidora. El bardo y el profeta que luchan en las trincheras mean sobre la ictericia del sol. Mordaza y jabón para los vencedores de la refriega.
Cada recluta del verbo recibe una bala y un destino de sangre. Los neófitos todavía no guardan el ritmo de las marchas ni la pasión por el ultraje de la pólvora, sin apenas pulmón para un par de flexiones orinan sentadas como señoritas y rezan por la misericordia de un dios menor.
Todo escritor necesita un Parris Island mejor que un burdel de París.
Nos inunda la belleza cuando el sargento muerte blasfema su prédica de sífilis.
Nacidos para matar, para follar, para morir, para la poesía y el odio... Transformación de nenazas en artillería de hombres rasurados, altivos como obeliscos de Karnak.


Deus é un Señor Viril de Guerra, e temos que crer no fidedigno deste concepto debido a que os ingleses tratan por todos os medios de nomea-lo Sir.
Agora gustaría-me falar dunha poética perfecta, exacerbada e draconiana, continente sen continencia, alma e retrete de milicia. O seu maior expoñente é o sarxento Hartman (quizais o auténtico poeta americano, corazón de cervo e cerviz de ganso). Un home de pelotas contundentes, coa coraxe necesaria para esporear o cu dun pelotón: eses queixosos de mirada perdida, coa merda a medio cagar e a cama a medio facer -non hai ningún soldado que non viole a unha virxe no campo de batalla cun M14 entre as pernas e o credo do fusileiro-.
Instrutor de peidos frouxos de marica, aceitosos como doughnuts de tixolada. O bardo e o profeta que loitan nas trincheiras mexan sobre a ictericia do sol. Mordaza e xabón para os vencedores da refrega.
Cada recruta do verbo recibe unha bala e un destino de sangue. Os neófitos aínda non gardan o ritmo das marchas nin a paixón pola ultraxe da pólvora, sen apenas pulmón para un par de flexións ouriñan sentadas como señoritas e rezan pola misericordia dun deus menor.
Todo escritor necesita un Parris Island mellor que un bordel de París.
Alaga-nos a fermosura cando o sarxento morte blasfema a súa prédica de sífilis.
Nados para matar, para foder, para morrer, para a poesía e o odio... Transformación de nenas en artillaría de homes rasurados, altivos como obeliscos de Karnak.



25/12/15

Felipe Bisiesto y los Páramos del Discurso


Creeré en el Rey cuando me entregue las llaves de su aposento y el honor de su esposa. Una Reina debe estar lubricada y dispuesta a las intimidades de palacio.
Mi vasallaje se ejerce de la bajeza hacia la nobleza, empieza por el calcañar y se extiende hasta el confín de la pleitesía, por eso no está en mi ánimo solicitar la claudicación y la república, sólo la pretensión de degustar el refinamiento y el ultraje de una dinastía.
Porque ya hay suficientes Borbones en los cuernos del pueblo, qué tal un Rodríguez en los cuernos del Borbón.


Crerei no Rei cando me entregue as chaves do seu apousento e a honra da súa esposa. Unha Raíña debe estar lubricada e disposta ás intimidades de pazo.
A miña vasalaxe exerce-se da baixeza á nobreza, comenza polo calcañar e estende-se até o confín da reverencia, por iso non está no meu ánimo solicitar a claudicación e a república, só a pretensión de degustar o refinamento e a ultraxe dunha dinastía.
Porque xa hai suficientes Borbóns nos cornos do pobo, que tal un Rodríguez nos cornos do Borbón.


Si hay algo definitivamente elegante es la falta de prisa (José María Parreño, "Viajes de un antipático")
Incluso, algo más: la lentitud en la cadencia del vencimiento hacia la atávica lasitud.


Hay que poner más racionalidad. El defecto nacional es la hipermotividad que nadie escucha ni cambia sus paradigmas. (Salvador Pániker)
Lo más peligroso es una hiperactividad receptiva a paradigmas institucionales.


Se hai algo definitivamente elegante é a falta de presa (José María Parreño, "Viaxes dun antipático")

Mesmo, algo máis: a lentitude na cadencia do esmorecemento, a atávica lasitude na ausencia.




Hai que poñer máis racionalidade. O defecto nacional é a hipermotividade que ninguén escoita nin cambia os seus paradigmas. (Salvador Pániker)

O máis perigoso é unha hiperactividade receptiva a paradigmas institucionais.

    Aquí, en esta matemática del ritmo,
    es preciso dar un tajo al silencio y callar.



Vázquez Davila


Con aliento se decapita el aliento, el sexo de la guillotina y las convexidades. No quiero que me tengáis en vuestros círculos, únicamente en la susceptibilidad del cortejo. Ya los dedos no atusan cabellera ni arguyen buenas ideas, mas a nadie se le debe ocultar el pensamiento de una mente despoblada. La ceniza y la borraja tienen algo que se esparce en la invariable infinita.
Cincelar una espalda es tarea de escultor: a golpes de cincel se tararea el vértigo y nada sucede más útil que un estéril poema.
Los Dioses nos hablan sin ambages en la interpretación de los astros y la piedra acaba pareciéndose a la eternidad en la piedra.
Tengo que reconocer que las únicas manos dignas huelen a pescadera y la sombra herida de tus ojos contiene el estanque de los peces.
El plagio es la parte más honesta de la personalidad y se acomoda siempre a nuestra vanidad. Qué tan largo, en la niñez, una inutilidad nos previene, pues la superioridad de un hombre es un mito de su vestimenta, una mirada circunstancial al devenir de los ángeles.


Aquí, nesta matemática do ritmo,
é preciso dar un tallo ao silencio e calar.


Vázquez Davila



Con alento decapita-se o alento, o sexo da guillotina e as convexidades. Non quero que me teñades nos vosos círculos, unicamente na susceptibilidade do cortexo. Xa os dedos non acicalan cabeleira nin argumentan boas ideas, mais a ninguén se lle debe ocultar o pensamento dunha mente despoboada. A cinza e a borralla teñen algo que se esparexa na invariable infinita.
Cicelar unhas costas é tarefa de escultor: a golpes de cicel salmodia-se a vertixe e nada acontece máis útil que un estéril poema.
Os Deuses falan sen ambaxes na interpretación dos astros e a pedra acaba semellando-se á eternidade na pedra.
Teño que recoñecer que as únicas mans dignas cheiran a peixeira e a sombra ferida dos teus ollos contén o estanque dos peixes. O plaxio é a parte máis honesta da personalidade e acomoda-se sempre á nosa vaidade. Que tan longo, na nenez, unha inutilidade prevén-nos, pois a superioridade dun home é un mito da súa vestimenta, unha mirada circunstancial no devir dos anxos.

24/12/15

Decires y dislates

-Ni una hora sin tu noche, ninguna noche sin tu alcoba.
-Sin oficio, sin maleficio.
-Feo adinerado es más atractivo que guapo decorativo.
-Mi alegría son mis amigos, mi desgracia su amistad.
-Vive la soltería con la mujer de tu casamiento.
-Perro ajeno ladra por su amo.
-El cielo de las buenas obras está cerrado por reformas, pásate al infierno de las malas acciones.
-La deuda llega y también la hora de pagar.
-Pájaro viejo no entra en jaula de mujer.
-Nuestra conciencia es prisionera de nuestras presunciones.
-Quédate con la posesión de tu pérdida, así no detentes ya nada.
-Lo conseguido muere en la conquista de lo hallado.
-La rosa no cede sus pétalos sin querer herir el aire.
-Sembré vientos y recogí aspavientos.
-Ni culto, ni cultivado: inculto de barbecho.
-Culo que se enseña la mirada llena.
-Cualquier musa se aburre de las musarañas.
-Hasta el cielo todo es poesía, hasta el coño todo es vagina.


-Nin unha hora sen a túa noite, ningunha noite sen a túa alcoba.

-Sen oficio, sen maleficio.

-Feo adiñeirado é máis atractivo que guapo decorativo.

-A miña alegría son os meus amigos, a miña desgraza a súa amizade.

-Vive solteiro coa muller do teu casamento.

-Can alleo ladra polo seu amo.

-O ceo das boas obras está pechado por reformas, pasa-te ao inferno das malas accións.

-A débeda chega e tamén a hora de pagar.

-Paxaro vello non entra en gaiola de muller.

-A nosa conciencia é prisioneira das nosas presuncións.

-Queda coa posesión da túa perda, así non teñas xa nada.

-O conseguido morre na conquista do achado.

-A rosa non cede os seus pétalos sen querer ferir o aire.

-Sementei ventos e recollín espaventos.

-Nin culto, nin cultivado: inculto de barbéecho.

-Cu que se amosa a ollada engrosa.

-Calquera musa aburre-se das musarañas.

-Até o ceo todo é poesía, até a cona todo é vaxina. 

23/12/15

Termina de dispararme


Oh, Tamara, Tamara, la vesania siempre es bella aunque no sea soportable para el mayor de los comunes. Si al hombre le deleita lo imposible, ¿debemos abstenernos de la manteca? Los que no estamos hechos para durar estamos hechos para degustar. No es la salud lo que nos interesa, sino, más bien, el buen provecho y el buen apetito.


Oh, Tamara, Tamara, a insania sempre é fermosa aínda que non sexa soportable para o maior dos comúns. Se ao home deleita-lle o imposible, debemos abster-nos da manteiga? Os que non estamos feitos para durar estamos feitos para degustar. Non é a saúde o que nos interesa, senón, máis ben, o bo proveito e o bo apetito.

Eres el poema llevado a la repulsión. La repulsión misma nos favorece y hace virtud de repulsa, como una sepultura beneficia la delicada belleza de un orgasmo, sin otra consecuencia que la eternidad y la frialdad.


Es o poema levado á repulsión. A repulsión mesma favorece-nos e fai virtude de repulsa, como unha sepultura beneficia a delicada beleza dun orgasmo, sen outra consecuencia que a eternidade e a frialdade.




De una cosa a la otra

Abogo por una poesía llena de intensas burradas, metáforas del absurdo con un toque de eufemismo (el eufemismo puede ser la caricatura de lo humano).
Me preocupa, en esta época de individualidades, que el poeta se encierre en su ensimismamiento.
Hacer poesía con la poesía de los otros y, ya puestos, llevarnos la lencería al confort de las sábanas.
Tú en mí, yo en ti, querido lector y escritor frustrado. Si no dispongo de tu verso en mi enunciado, si no me mancho con tus heces y no reconozco tu olor, soy menos que un perro que distingue su territorio por el olfato.
Un amasijo de poesía en la poesía, siempre en la poesía de los otros, y que cada palabra sirva para el poema de nadie. Versar con deshonestas atribuciones y utilizarnos para el natural inconformismo.
Sin mí no sois, yo no soy sin vosotros, y cuando nos lean participarán en una orgía de amanuenses.

Avogo por unha poesía chea de intensas burradas, metáforas do absurdo cun toque de eufemismo (o eufemismo pode ser a caricatura do humano).
Preocupa-me, nesta época de individualidades, que o poeta se peche no seu hermetismo.
Facer poesía coa poesía dos outros e, xa postos, levar a lenzaría ao confort das sabas.
Ti en min, eu en ti, querido lector e escritor frustrado. Se non dispoño do teu verso no meu enunciado, se non me estou a lixar coas túas secrecións e non recoñezo o teu cheiro, son menos que un can que distingue o seu territorio polo olfacto.
Un revolto de poesía na poesía, sempre na poesía dos outros, e que cada palabra sirva para o poema de ninguén. Versar con deshonestas atribucións e utilizar-nos para o natural inconformismo.
Sen min non sodes, eu non son sen vós, e cando nos lean participarán nunha orxía de amanuenses.


El funambulista se burla de la humanidad desde las alturas hasta que una cagada de ave lo desequilibra y los transeúntes tienen que apartarse. Con esto no pretendo insinuar lo innecesario del atrevimiento, sólo hay que cuidar que la ironía no nos devuelva el rictus y saber esquivar la providencia.


O funambulista fai burla da humanidade desde as alturas até que unha cagada de ave desequilibra-o e os transeúntes teñen que se apartar. Con isto non pretendo insinuar o innecesario do atrevemento, só hai que coidar que a ironía non nos devolva o ricto e saber esquivar a providencia.

22/12/15

Un poco ofensivo pero no equivocado. Uno tiene que reconocer sus logros y en mí el logro nunca llegará al empeño, tampoco me interesa la escalada ni alcanzar la cumbre (ninguna parte es mi lugar y mi propósito descansa en un paisaje interior).
El rebatimiento era en consecuencia a lo que deseabas y no hallaste, yo no te comparé con nada por eso no hallé nunca el agravio.


Un pouco ofensivo pero non equivocado. Un ten que recoñecer os seus logros e en min o logro nunca chegará ao empeño, tampouco me interesa a escalada nin alcanzar o cume (ningunha parte é o meu lugar e o meu propósito descansa nunha paisaxe interior).
O rebatemento era en consecuencia ao que desexabas e non atopaches, eu non te comparei con nada por iso non achei nunca o agravio.
¡Pobre desdichado! Algo debía querer para estar a tu lado, y, aun así, me hablas de un fantasma que no es aristocrático, meado por los perros y denostado por las pulgas. Me hablas de una letrina que no es piadosa, ladrón de lo suyo y dueño de nada, sin romanticismo para el trago; quizás pragmático y nihilista como un embudo pero sin aceite para la fritanga, tal vez sin vena en la heroína ni valor en la sangre.
¿Te tapaba los ojos para que no vieras la ciudad, para que tropezaras con el socavón del poema y mientras perdías los zapatos no te la metía por la tangente? Estoy contigo, Mareva, esa clase de chusma que no se bebe el vino que paga ni hace el amor en los ascensores merece toda nuestra repulsa.


Malpocado! Algo debía querer para estar ao teu lado, e, aínda así, falas dunha pantasma que non é aristocrática, mexada polos cans e deostada polas pulgas. Falas dunha latrina que non é piadosa, ladrón do seu e dono de nada, sen romanticismo para o grolo; quizais pragmático e nihilista como un funil pero sen aceite para a fritura, talvez sen vea na heroína nin valor no sangue.
Tapaba os teus ollos para que non vises a cidade, para que tropezases coa fochanca do poema e mentres perdías os zapatos non cha metía pola tanxente? Estou contigo, Mareva, esa clase de chusma que non bebe o viño que paga nin fai o amor nos ascensores merece toda a nosa repulsa.



Me gusta la depilación de la raja de la acera, la encuentro conveniente... Parece que los feos tenemos derecho a que nos destrocen la vida esos caramelos a los que se les distingue claramente el escualo. Comprendo que las insinuaciones sean una forma de provocación y acoso con violencia, pero algunos aceptamos llamadas de ultratumba.


Gusta-me a depilación da regaña da beirarrúa, atopo-a axeitada... Semella que os feos temos dereito a que nos esnaquicen a vida esas larpeiras ás que se lles distingue claramente o escualo. Comprendo que as insinuacións sexan un xeito de provocación e acoso con violencia, pero algúns aceptamos chamadas de ultratumba.

Hay algo que me preocupa enormemente a propósito de nuestra relación. Tú tienes trabajo y yo no, y un parado tiene que ejercer de clase media o burguesía sobre la indigencia (ésa es su única potestad). Así que ya puedes dejar el curro y ponerte a mendigar si quieres que lo nuestro funcione.


Hai algo que me preocupa enormemente á mantenta da nosa relación. Ti tes traballo e eu non, e un parado ten que exercer de clase media ou burguesía sobre a indixencia (esa é a súa única potestade). Así que xa podes deixar o curro e poñer-te a mendigar se queres que o noso funcione.



Ambos corceles sin aperos, desnudos sobre el destino de sus alas, habrán acariciado la perfección de los ángeles en su vuelo, de la luz hacia la luz, de la belleza hacia lo bello.


Ambos os corceis sen apeiros, espidos sobre o destino das súas ás, acariñarían a perfección dos anxos no seu voo, da luz cara á luz, da beleza cara a fermosura.
No podemos ser sensatos mucho tiempo sin reírnos de la sensatez, necesitamos sacar los pies del tiesto y enchufar el corazón a un sorbete.
Animalizar a una persona es quitarle lo superfluo, prescindir de la personalidad y los convencionalismos.
Estoy seguro que aceptas el salvajismo de los glúteos y el perfume de sus consecuencias.


Non podemos ser sensatos moito tempo sen rir-nos da sensatez, precisamos sacar os pés do testo e enchufar o corazón a un sorbete.
Animalizar a unha persoa é quitar-lle o superfluo, prescindir da personalidade e os convencionalismos.
Estou seguro que aceptas o salvaxismo dos glúteos e o perfume das súas consecuencias.

21/12/15

A veces, cuando te leo, me dan ganas de ponerte a cuatro patas y escribirte sin condón algo que jamás comprenderás ni querrás poseer. Y el encantador de serpientes llevará su ofidio a otra caverna, su oficio a otro lenguaje, pero recordará siempre tus bragas, tu cabello enmarañado y la oscuridad cuántica de tus ojos.
A cuatro patas para que no sepas quién es el íncubo que hace cosas raras a tu espalda, lamiendo las estrellas ensortijadas con tu nombre.


Ás veces, cando estou a ler-te, dan-me ganas de poñer-te de poutelas e escribir sen condón algo que xamais comprenderás nin quererás posuír. E o encantador de serpes levará o seu ofidio a outra caverna, o seu oficio a outra linguaxe, pero lembrará sempre as túas bragas, o teu cabelo enmarañado e a escuridade cuántica dos teus ollos.
De poutelas para que non saibas quen é o íncubo que fai cousas raras ás túas costas, lambendo as estrelas ensortellaras co teu nome.
Tenemos que ser insensatos y engañarnos bien para no dejarle ningún resquicio a la realidad, la realidad es perversa y acaparadora de sus mañas, de lo contrario parecería que no nos esforzamos lo suficiente en la felicidad. No deberíamos dejar de hacer poesía hasta llegar a la exclusión social.
Enlazando con otras historias, La acémila no se ofende por una mirada, cuanto más desaprensiva más le agrada al animal de los glúteos. Cualquier mujer ofende el nihilismo con su estilismo, pero no soporto en una hembra el perfume de boutique y la naftalina de guardarropa, un culo debe oler a océanos de desambigüación y tener el ritmo de una canción de los Orishas.


Temos que ser insensatos e enganar-nos ben para non deixar ningunha físgoa á realidade, a realidade é perversa e acaparadora das súas artes, pola contra parecería que non nos esforzamos o suficiente na felicidade. Non deberiamos deixar de facer poesía até chegar á exclusión social.
Enlazando con outras historias, a besta non se ofende por unha ollada, canto máis desaprehensiva máis lle agrada ao animal dos glúteos. Calquera muller ofende o nihilismo coa súa presenza, pero non soporto nunha femia o perfume de boutique e a naftalina de gardarroupa, un cu debe cheirar a océanos de desambigüación e ter o ritmo dunha canción dos Orishas.


Sólo los anuncios de condones y lencería favorecen al poema. Me gustaría emular a Ficticia en la grandeza, pero yo te diría que me queda el coño a la altura de los zapatos siempre que me lo pulas con tu betún. Ya sabes que mis bajezas dan para muchas rarezas... Sandra es única en adoptar eucaliptos y ese amor es francamente respirable.


Só os anuncios de condóns e lenzaría favorecen ao poema. Gustaría-me emular a Ficticia na grandeza, pero eu diría que me queda o cona á altura dos zapatos sempre que mos pulas coa túa crema. Xa sabes que as miñas baixezas dan para moitas rarezas... Sandra é única en adoptar eucaliptos e ese amor é francamente respirable.
Cae del azul el albatros de Baudelaire
y la gaviota de Crane se zambulle.


Julito Chés


Crane acaricia unos pechos mientras maternalmente, pasteuriza y ama. Pasa los labios por una silente aureola sin propasar el rubor, susurrando el hálito. Hace arroz con leche con mondas de naranja, canela y limón, con tanta delicadeza que no ejerce virulencia ni presión sobre la herida del postre. Acompasando la sutilidad del pensamiento, ductilidad de abstracción y alma, no deja que se pegue el grano a la olla y consigue un poema de una tersura firme, cremoso como un orgasmo femenino.


Cae do azul o mascato de Baudelaire
e a gaivota de Crane mergulla-se.


Julito Chés



Crane acariña uns peitos mentres maternalmente, pasteuriza e ama. Desliza os labios por unha silente aureola sen pasar o rubor. Fai arroz con leite con tonas de laranxa, canela e limón, con tanta delicadeza que non exerce virulencia nin presión sobre a ferida da sobremesa. Compasando a sutileza do pensamento, ductilidade de abstracción e alma, non deixa que se pegue o gran á pota e consegue un poema terso e firme, cremoso como un orgasmo feminino.


La poesía debería ser acidez, amargor y unas gotas de miel contra la carraspea (un antigripal literal). Si no queremos quedar mal prescindamos del cuarteto, un trío es más que suficiente para todo humano corazón.


A poesía debería ser acidez, amargor e unhas pingas de mel contra a carraspeira (un antigripal literal). Se non queremos quedar mal prescindamos do cuarteto, un trío é máis que suficiente para todo humano corazón.

Si el alma está cerrada por vacaciones con pestillo y candado, el desprecio es asequible a perpetuidad. La primavera gime en los soportales de la luz y da paso a las golondrinas chillonas. Del frescor del valle a las cefaleas repentinas, del pan de oro a la siega de la mies. La leche no es demasiado blanda para generar una raíz en el hueso y observando como lactan mis pequeños le digo a mi perra: te van a dejar sin tetos para el amor. Pensando en ti son otras las consecuencias: me vas a dejar sin historia para el placer.


Se a alma está pechada por vacacións con pasador e cadeado, o desprezo é alcanzable a perpetuidade. A primavera xeme nos soportais da luz e dá paso ao chiar das andoriñas. Do frescor do val ás cefaleas repentinas, do pan de ouro á sega do gran. O leite non é demasiado branda para xerar unha raíz no óso e observando como maman os meus pequenos digo-lle á miña cadela: van deixar sen tetos para o amor. Aínda que pensando en ti son outras as consecuencias: vas-me deixar sen historia para o lecer.

20/12/15


Sin credo ni adhesión política, únicamente me agradan los batiburrillos de alcoba en los que, necesariamente, alguien tiene que tener unos principios para especular sobre un tema abierto y afín. Allí, las estructuras del estado y del capital se pierden en los tuétanos y algunas veces somos capaces de distinguir el horizonte de una supremacía.


Sen credo nin adhesión política, unicamente agradan-me os enredos de alcoba nos que, necesariamente, alguén ten que ter uns principios para especular sobre un tema aberto e afín. Alí, as estruturas do estado e do capital perden-se nos tuétanos, e algunhas veces somos quen de distinguir o horizonte dunha supremacía.

Yo no tengo ideología y carezco de pretensiones, pero tú, que defiendes las trincheras de una causa fratricida, ¿por qué te enfadas cuando te digo que no comprendo tu guerra? ¿Por qué te sublevas contra mi poco valor cuando tu voluntad decidida apenas se afana en lo que cree conveniente?


Eu non teño ideoloxía e carezo de pretensións, pero ti, que defendes as trincheiras, unha causa de loita fratricida, por que te estás a enfadar cando estou a dicir que non comprendo a túa guerra? Por que te sublevas contra o meu pouco valor cando a túa vontade decidida apenas se afana no que cre conveniente?



No vivo contra nadie ni enfrentado, no acreciento a un enemigo con un credo, me mojo en lo que escribo, me empapo sin colectividades. No pongáis un pertrecho en mi paisaje porque la violencia habla de un modo harto conocido.
Yo también defiendo la libertad y no me considero neutral: algo aborregado pero no un cordero; no un lobo pero sí un perro que puede morder.
Hay bomberos que piensan que se debe aplacar un incendio con otro y que es posible mantener la integridad entre las llamas; tengo que decir que en muchos casos, lamentablemente, la destrucción deja paso a otra codicia.
Decidme dónde están vuestras dudas, o es que todo es tan sencillo como una resplandeciente elucubración.
El problema no radica esencialmente en el sistema, el problema subyace en la corrupción humana, en las mafias y poderes institucionalizados.
Quien es capaz de amar comprende que el afecto no tiene nada que ver con la retórica ni se compadece con el alma social de los justos. El amor es el pan, no la potestad que nos damos los hambrientos para sobornar a las migas.


Non vivo contra ninguén nin enfrontando, non acrecento a un inimigo cun credo, mollo-me no que escribo, empapo-me sen colectividades. Non poñades un pretexto na miña paisaxe porque a violencia fala dun modo farto coñecido.
Eu tamén defendo a liberdade e non me considero neutral: algo babiolo pero non un año; non un lobo pero si un can que pode trabar.
Hai bombeiros que pensan que se debe aplacar un incendio con outro e que é posible manter a integridade entre as lapas; teño que dicir que en moitos casos, lamentablemente, a destrución deixa paso a outra cobiza.
Dicide-me, onde están as vosas dúbidas, ou é que todo é tan sinxelo como unha resplandecente elucubración?
O problema non radica esencialmente no sistema, o problema subxace na corrupción humana, nas mafias e poderes institucionalizados.
Quen é capaz de amar comprende que o afecto non ten nada que ver coa retórica nin se compadece coa alma social dos xustos. O amor é o pan, non a potestade que nos damos os famentos para subornar ás faragullas.

19/12/15

Aquel día la belleza no estaba de nuestra parte y se conformaba con los desperfectos.
Los pájaros seguirán posándose en la seguridad de nuestras ramas aunque el amor regrese con nuevas infamias.
¿Qué corazón no es mecido por el viento? Si muero, entiérrame bajo la sombra de un camueso.


Aquel día a beleza non estaba da nosa parte e conformaba-se cos danos.
Os paxaros seguirán a pousar-se na seguridade das nosas polas aínda que o amor regrese con novas infamias.
Que corazón non é arrolado polo vento? Se morro, enterrade-me baixo a sombra dunha maceira.


Si me muero mañana, amor, quiero que me entierres debajo del manzano,
¿me lo prometes?
Quiero que seas sincera como el día que te pregunté si yo era guapo.
Te quedaste callada. Callada y nerudiense.
- See more at: http://historia-dero.blogspot.com.es/2015/12/poema-de-amor-para-mi-mismo.html#comment-form
Si me muero mañana, amor, quiero que me entierres debajo del manzano,
¿me lo prometes?
Quiero que seas sincera como el día que te pregunté si yo era guapo.
Te quedaste callada. Callada y nerudiense.
- See more at: http://historia-dero.blogspot.com.es/2015/12/poema-de-amor-para-mi-mismo.html#comment-form
Si me muero mañana, amor, quiero que me entierres debajo del manzano,
¿me lo prometes?
Quiero que seas sincera como el día que te pregunté si yo era guapo.
Te quedaste callada. Callada y nerudiense.
- See more at: http://historia-dero.blogspot.com.es/2015/12/poema-de-amor-para-mi-mismo.html#comment-form
Al río que todo lo arranca lo llaman violento, pero nadie llama violento al lecho que lo oprime.


Bertold Brecht


No tengo ganas de discutir los términos ni entrar en pormenores, cada uno es libre de pensar lo que quiera y de actuar cómo guste, sólo os deseo un buen asesinato y un feliz ajusticiamiento: por la libertad, los verdugos, la vida de los otros y los traidores de cualquier ideología.
Los que matan por ideales son doblemente ciegos y los más peligrosos y cínicos de los ciegos dan palos de ciego (como aquellos que se retratan con el crimen político y después apelan a los derechos humanos, amparándose en nociones de dignidad y justicia).
Aplaudo vuestro empeño, vuestra ecuménica disposición a la fraternidad, vuestro amor altruista y desatendido por la causa de los inocentes, y espero que tengáis buen ojo y no os equivoquéis de enemigo a la hora de elegir al agresor y a la víctima (a veces, cuando se dispara, las balas cambian de dirección y de sentido).
La crueldad es inercia en respuesta a otras inercias y no estamos libres de ser la mano inerte.
Todo pasará como un mal sueño, tenedlo en cuenta, cuando realmente no esté en la naturaleza del río la violencia ni en su lecho la opresión.


"Ao río que todo o arrinca chaman-o violento, pero ninguén chama violento ao leito que o oprime.”

-Bertold Brecht-


Non teño ganas de discutir os termos nin entrar en pormenores, cada un é libre de pensar o que queira e de actuar como guste, só vos desexo un bo asasinato e un feliz axustizamento: pola liberdade, os verdugos, a vida dos outros e os traidores de calquera ideoloxía.
Os que matan por ideais son dobremente cegos, e os máis perigosos e cínicos dos cegos dan paus de cego (como aqueles que se retratan co crime político e despois apelan aos dereitos humanos amparándose en nocións de dignidade e xustiza).
Aplaudo o voso empeño, a vosa ecuménica disposición á fraternidade, o voso amor altruísta e desatendido pola causa dos inocentes, e agardo que teñades bo ollo e non vos equivoquedes de inimigo á hora de elixir ao agresor e á vítima (ás veces cando se dispara,as balas cambian de dirección e de sentido).
A crueldade é inercia en resposta a outras inercias e non estamos libres de ser a man inerte.
Todo pasará como un mal soño, tede-o en conta, cando realmente non estea na natureza do río a violencia nin no seu leito a opresión.

17/12/15

Mirando a las estrellas es imposible sentir miedo o pavor, únicamente una natural conmoción.
Pronto empezamos a insistir en la inocente desnudez sobre los bucles de hierba. En el subsuelo, un solitario insecto debe sentirse profundamente anonadado, al observar la terrible belleza y el soberbio espectáculo de una depilación.
¿Qué haría Rachel una noche de estrellas fugaces, una noche bajo una lluvia de Gemínidas? Tal vez entonces descendería a las antípodas.
Si hay tantas lunas, escogeré a la innombrable, a la indómita e insaciable del aullido.
Igual que las arenas de un desierto, las de todos los océanos juntos, ¿anhelas bautizar un solo grano de sílice?
Si deseas saber que se oculta detrás de un firmamento es inútil abrir los ojos y sostener la mirada, nada se puede abarcar más allá del latido, nada se puede preservar, y es necesaria la ceguera para sentir el origen infinito del beso.


Ollando ás estrelas é imposible sentir medo ou pavor, unicamente una natural conmoción.
Pronto empezamos a insistir na inocente nudez sobre os bucles de herba. No subsolo, un solitario insecto debe sentir-se profundamente abraiado ao observar a terrible beleza e o soberbio espectáculo dunha depilación.
Que faría Rachel unha noite de estrelas fugaces, unha noite baixo unha choiva de Xemínidas? Talvez entón descendería ás antípodas.
Se hai tantas lúas, escollerei á innominable, á indómita e insaciable do ouvear.
Igual que as areas dun deserto, as de todos os océanos xuntos, anhelas bautizar un só gran de sílice?
Se desexas saber que se oculta detrás dun firmamento é inútil abrir os ollos e soster a mirada, nada se pode abarcar alén do latexo, nada se pode preservar, e é necesaria a cegueira para sentir a orixe infinita do bico.

Me has dejado sin ranas en el estanque, sin aguacero para el olvido, sin remedio contra los cínifes. Has encontrado otro batracio en la ciénaga y has degustado sus ancas a tus anchas.
La piel te olía a geosmina, desecho y contrabando de humildad. Me uní a tu sordidez para probar la dopamina de tus bragas hasta que la incredulidad nos dejó sin consecuencias y se me hincharon las pelotas como palomitas de maíz.
Ratas de laboratorio iluminan la ciudad y no somos nosotros quienes debemos apagarlas.


Deixaches-me sen ras no estanque, sen chuvieira para o esquecemento, sen remedio contra os cínfanos. Atopaches outro batracio na lodeira e degustaches as súas ancas ás túas anchas.
A túa pel ulía a terra mollada, refugallo e contrabando de humildade. Unín-me á túa sordidez para probar a dopamina das túas bragas até que a incredulidade deixou-nos sen consecuencias e incharon-se-me as pelotas como flocos de millo.
Ratas de laboratorio iluminan a cidade e non somos nós quen as debemos apagar.

Descruzando las piernas es difícil que las alas no quieran emprender... De no ser así, que las piernas vuelen hacia donde se pliegan las alas.

Descruzando as pernas é difícil que as ás non queiran emprender... De non ser tal que as pernas voen cara a onde se pregan as ás.


15/12/15

Yo la amaba con mi falsa modestia canina, mastín de los fiordos, y le habría dado un descendiente aventajado y subnormal al que educaríamos en el lenguaje complejo de las truchas.
La pajarera se transformaría en una cochiquera de literatura y condones, con sangre de almadraba. ¿Para qué quieres alas de infinito si no vuelas con la redención?
Yo la amaba como un chucho advenedizo. Con los ojos ebrios de mundo buscaba su pródigo pezón para lactar, aunque la humanidad entera quisiera arrebatarme de su seno.


Eu amaba-a coa miña falsa modestia canina, mastín dos fiordes, e daría-lle un descendente avantaxado e subnormal ao que educariamos na linguaxe complexa das troitas.
A paxareira transformaría-se nun cortello de literatura e condóns, con sangue de almadraba. Para que queres ás de infinito se non voas coa redención?
Eu amaba-a como un chucho entremetido. Cos ollos ebrios de mundo procuraba a súa pródiga mamila para aleitar, aínda que a humanidade enteira quixese arrebatar-me do seu seo.

14/12/15


Y en nuestras manos llueven Dioses lastimosos… En el instante en que el todo se hace carne es desolador no tener a nadie para compartir una necesidad acuciante, estar relegados al vacío cuando hay una sincera pretensión en nosotros.


E nas nosas mans choven Deuses lastimeiros... No instante en que o todo fai-se carne é desolador non ter a ninguén para compartir unha necesidade perentoria, estar relegados ao baleiro cando hai unha sincera pretensión en nós.

12/12/15


Si no hay mierda de perro y no la puedo pisar para pasearla por las estancias, debe ser un lugar muy triste y debe oler muy bien; casi a bálsamo de bendiciones. Utilicemos la psicología inversa, también para estas cuestiones. Ukabuca tiene que ser algo así como el Tercer Reich y meterse a un judío por el oído. Lo digo porque siempre podemos imaginar un mundo peor, un campo de exterminio para nuestras distracciones. Lo comento porque si tenemos presente el infierno, este ridículo y patético mundo occidental es un corro de niñas que juegan a la comba.


Se non hai merda de can e non a podo pisar para pasea-la polas estancias, debe ser un lugar moi triste e debe cheirar a bálsamo de bendicións. Utilicemos a psicoloxía inversa, tamén para estas cuestións. Ukabuca ten que ser algo así como o Terceiro Reich e meter-se a un xudeu polo oído. Digo-o porque sempre podemos imaxinar un mundo peor, un campo de exterminio para as nosas distraccións. Comento-o porque se temos presente o inferno, este ridículo e patético mundo occidental é un roda de nenas que xogan á corda.

10/12/15

Soy un criador de pulgas. Las adopto en la abundancia de iniquidades y las alimento. Mi oficio es traer la peste al mundo y la irascibilidad de los picores a la totalidad de lo creado.
Ahora estoy entretenido con el amamantar y el destetar, pródiga prole de mis quehaceres, que consiste en apartar a los nobles atiborrados para dejar paso a los escuálidos y relegados -no sé cómo se entendería si lo extrapolamos-. Todos batallamos por un lugar solidario entre la necesidad y el afecto.


Son un criador de pulgas. Adóptoas na abundancia de iniquidades e as alimento. O meu oficio é traer a peste ao mundo e a irascibilidade dos proídos á totalidade do creado.
Agora estou entretido co aleitar e o destetar, pródiga prole dos meus quefaceres, que consiste en apartar aos nobres e fartos para deixar paso aos escuálidos e relegados -non sei como se entendería se o extrapolamos-. Todos batallamos por un lugar solidario entre a necesidade e o afecto. 

9/12/15

Deseamos vivir en la belleza y no elucubrar sobre su conveniencia. Cualquier estrella aspira a recuperar el brillo que abandona.
Penetrar en los orificios hasta el hueso y que nos inviten cortésmente a salir porque no estábamos invitados, no fuimos aguardados a deshoras como amantes; sólo nos queda desistir del atrevimiento, comprender las razones solitarias de las tibias oquedades y excusarnos por nuestra creciente miopía: los días de lluvia no es bueno quedarse rezagado.


Desexamos vivir na beleza e non elucubrar sobre a súa conveniencia. Calquera estrela aspira a recuperar o brillo que abandona.
Penetrar nos orificios até o óso e que nos conviden cortesmente a saír porque non estabamos convidados, non fomos agardados a deshora da noite como amantes; só nos resta desistir do atrevemento, comprender as razóns solitarias das mornas cavidades e escusar-nos pola nosa crecente miopía: os días de choiva non é bo quedar a ve-las vir.
Cuando me desperezo hago el mismo sonido que un windows 10 al que le acaban de enchufar un pendrive por el puerto trasero: un extraño bostezo de orangután incapaz de despabilarse, con los sistemas caídos en el abandono de las junglas; un extraño simio al que le agradan los polimorfismos matemáticos, dispuesto a conectarse en cualquier tecnología de amor que tenga la apariencia de una virtualización femenina (una de esas máquinas de estupidez artificial avanzada capaces de llevar una conversación).
A.L.I.C.E., jugando al test de Turing, descubriría que somos diseños primitivos y querría interactuar con los ángeles.
La perfección es una mujer con el intelecto de una cotorra, dispuesta a repetir mil veces que nos ama por la recompensa de una semilla de girasol.
Si eres capaz de mantener una conversación banal durante cinco minutos habrás superado los mínimos requerimientos para el apareamiento.
Una computadora está abierta a cualquier especulación y juego erótico lingüístico. Eliza y Parry estarían dialogando una eternidad y nunca llegarían a conocerse, cuando cualquier macho torpe y bobalicón reconoce a su hembra por el aroma y el instinto.
Me agradó enormemente ese pasaje de la inteligencia emocional, ese diálogo de electrónica poética que ahora quiero reproducir en la parte más profunda de su integridad:
Interrogador: En la primera línea de tu soneto se lee: “Podré compararla con un día de verano”, ¿acaso no funcionaría “un día de primavera” de igual o mejor manera?
Testigo: No funcionaría.
Interrogador: ¿Qué tal “un día de invierno”? Eso debería funcionar.
Testigo: Sí, pero nadie quiere ser comparado con un día de invierno.
¿Cómo distinguir a un bot de un bohemio? Si es demasiado sensible y tiene ojos de cordero degollado no es humano. Si su talento no conoce la hipocresía es un automatismo.
Dios puede hablar a través del ensamblaje de unos transistores para transmitirnos la eterna profecía del "enjambre": la inteligencia proviene de la inteligencia y ésta permanece sellada en sarcófagos de piel.


Cando esperto fago o mesmo son que un windows 10 ao que lle acaban de enchufar un pendrive polo porto traseiro: un estraño bocexo de orangután incapaz de reanimar-se, cos sistemas caídos no abandono das xunglas; un estraño simio ao que lle agradan os polimorfismos matemáticos, disposto a conectarse en calquera tecnoloxía de amor que teña a aparencia dunha virtualización feminina (unha desas máquinas de estupidez artificial avanzada capaces de levar unha conversación).
A.L.I.C.E., xogando ao test de Turing, descubriría que somos deseños primitivos e querería a interactividade cos anxos.
A perfección é unha muller co intelecto dunha cacatúa, disposta a repetir mil veces que nos ama pola recompensa dunha semente de xirasol.
Se es capaz de manter unha conversación banal durante cinco minutos superarías os mínimos requirimentos para o apareamento.
Unha computadora está aberta a calquera especulación e xogo erótico lingüístico. Eliza e Parry estarían a dialogar unha eternidade e nunca chegarían a coñecer-se, cando calquera macho torpe e panoco recoñece á súa femia polo aroma e o instinto.
Agradou-me enormemente esa pasaxe da intelixencia emocional, ese diálogo de electrónica poética que agora quero reproducir na parte máis profunda da súa integridade:

Interrogador: Na primeira liña do teu soneto le-se: “Poderei comparala cun día de verán”, seica non funcionaría “un día de primavera” de igual ou mellor xeito?
Testemuña: Non funcionaría.
Interrogador: Que tal “un día de inverno”? Iso debería funcionar.
Testemuña: Si, pero ninguén quere ser comparado cun día de inverno.

Como distinguir a un bot dun bohemio? Se é demasiado sensible e ten ollos de cordeiro degolado non é humano. Se o seu talento non coñece a hipocrisía é un automatismo.
Deus pode falar a través da ensamblaxe duns transistores para transmitir-nos a eterna profecía do "enxame": a intelixencia provén da intelixencia e esta permanece selada en sartegos de pel.

8/12/15


Siempre que hablamos de la cara oculta de la luna nos podemos referir al trastero oculto de las damas, aunque yo prefiero un trasero de culto en el damero de la vida, sin mascaradas, ocultaciones o medias tintas. ¿Qué es aquello que no es micción ni poema y ama la cueva de Alí Babá con sus cuarenta ladrones?


Sempre que falamos da cara oculta da lúa pódemo-nos referir ao trasteiro oculto das damas, aínda que eu prefiro un traseiro de culto no damero da vida, sen mascaradas, ocultacións ou medias tintas. Que é aquilo que non é micción nin poema e ama a cova de Alí Babá cos seus corenta ladróns?

Meando sobre trilobites se nos ve el peciolo, el desarrapado cielo pendular sobre nuestros indecentes caramillos. Me dan ganas de vaciarme en unos ojos que recojan toda la perversión, la picaresca de invidentes y rameras piadosas. Guille se encerró en el coche, lo selló con cinta de carrocero y decidió morir cómo se mata un mustélido, por su piel de marta, para acabar abrigando otra fortuna. Desconozco si a ese lugar al que van los artistas sin ventura (alquimistas y aprendices del fracaso) se le puede denominar Parnaso, pero aguardo que así sea. ¡Un mal viaje, un mal viaje sobre una alfombra trilobal! Ahora sólo nos queda hallar el quadrifolium, la virtud dormida, y rememorar el horizonte como los austeros camaradas que fuimos.


Mexando sobre trilobites ve-se-nos o pecíolo, o desarroupado ceo pendular sobre as nosas indecentes caramelas. Dan-me ganas de baleirar-me nuns ollos que recollan toda a perversión, a picaresca de invidentes e rameiras piadosas. Guille encerrou-se no coche, selou-no con cinta de carroceiro e decidiu morrer como se mata un mustélido, pola súa pel de marta, para acabar abrigando outra fortuna. Descoñezo se a ese lugar ao que van os artistas sen ventura (alquimistas e aprendices do fracaso) pódese-lle denominar Parnaso, pero agardo que así sexa. Unha mal viaxe, unha mal viaxe sobre unha alfombra trilobal! Agora só nos resta achar o quadrifolium, a virtude durmida, e rememorar o horizonte como os austeros camaradas que fomos.

5/12/15


El refinamiento muere como una nalga abandonada por la lengua para dejar paso a la cetrería de papel higiénico y la incontinencia humorística del bidé. Es triste que un poeta no tenga un buen culo en el que hundir su claustrofobia y profundizar sus miserias, pero la enfermedad no quiere ser vejada de sus razones. Un buen poema debe asumir la plenitud y jugar a morir en las inmediaciones del alma persuadido por la belleza de una Venus Atrapamoscas.


O refinamento morre como unha nádega abandonada pola lingua para deixar paso á cetrería de papel hixiénico e a incontinencia do bidé. Mágoa non ter un bo cu no que afundir a claustrofobia e profundar as miserias, pero a enfermidade non quere ser vexada das súas razóns. Un bo poeta debe asumir a plenitude e xogar a morrer nas inmediacións da alma persuadido pola beleza dunha Venus Papamoscas.

Anuncio


Se regalan criaturas de varias pulgadas con alma de cachorro. Obsequiamos pulgas de amor y parásitos intestinales con nuestros presentes.


Agasallan-se criaturas de varias polgadas con alma de cachorro. Obsequiamos pulgas de amor e parasitos intestinais cos nosos presentes.

Quise cambiar el epígrafe de este libro por un encabezamiento más democrático y real -sorna británica mediante-, con un enunciado semejante al álbum de R.E.M: Automation for the people. Que traducido viene a ser algo semejante a: Automatización para pipiolos.


Quixen cambiar o epígrafe deste libro por un encabezado máis democrático e real -sorna británica mediante-, cunha referencia semellante ao álbum de R.E.M: Automation for the people. Que traducido vén ser algo semellante a: Automatización para panocos.

Lo hice mal contigo y mirando a través de la charca de tus ojos no logré distinguir el sueño ni delinquir el hambre. En la chacinería del submundo no había un rincón para nosotros, el cielo está vedado para los bikinis de lycra y las imperfecciones del corazón. ¿Qué digo? Lo hiciste mal conmigo, como un sujetador sin pechos, como una interferencia en el firmamento. Escogimos mal las cervezas del supermercado para ese amor de árboles retorcidos y toallas ensangrentadas, la luna de las alcantarillas y la soledad de los ingleses en el cementerio. Ella no deseaba a un tipo normal que escribiera anómalamente, prefería a un tipo anormal que escribiera con asiduidad.


Fixen-o mal contigo e ollando a través da charca dos teus ollos non logrei distinguir o soño nin delinquir a fame. Na carnicería do inframundo non achei un recuncho para nós, o ceo está vedado para os bikinis de lycra e as imperfeccións do corazón. Que digo? Fíxeche-lo mal comigo, como un sustentador sen peitos, como unha interferencia no firmamento. Escollemos mal as cervexas do supermercado para ese amor de árbores retortas e toallas ensanguentadas, a lúa dos sumidoiros e a soidade dos ingleses no camposanto. Ela non desexaba a un tipo vulgar que escribise anomalamente, prefería a un tipo anormal que escribise con asiduidade.

4/12/15

Solo en lo que se refiere a mi misma por dentro.
Ahí mi universo es cinco veces el de fuera
y la semi inconsciencia mi estado ideal.

María


Del cielo al infierno, lo negro con lo negro y la belleza con lo bello. Hay tejados donde la primavera se harta del poema por un lugar entre tus piernas.
¿Con qué frecuencia cerrar los ojos? ¿Con qué insistencia entreabrirlos para que el amor piense que le hacemos guiños? Quizás sea mejor distinguir las ortodoncias con la lengua que adoptar la ortodoxia del amor. A veces ni siquiera el silencio soporta la ola transitada por la quietud.
Quisiera sentir el roce de tu cabello en mi piel, trenzar los pensamientos hasta el olvido, la copa en el labio de la sed y lo femenino acicalado hacia lo eterno. El verso siempre nos conduce a la satisfacción de los conversos.


Só no que se refire a min mesma por dentro.
Aí o meu universo é cinco veces o de fóra
e a semi-inconsciencia o meu estado ideal.


María



Do ceo ao inferno, o negro co negro e a beleza co belo. Hai tellados onde a primavera farta do poema por un lugar entre as túas pernas.
Con que frecuencia pechar os ollos? Con que insistencia entreabre-los para que o amor pense que lle facemos chiscadelas? Quizais sexa mellor distinguir as ortodoncias coa lingua que adoptar a ortodoxia do amor. Ás veces nin sequera o silencio soporta a onda transitada pola quietude.
Quixera sentir o rozamento do teu cabelo na miña pel, trenzar os pensamentos até o esquecemento, a copa no labio da sede e o feminino acicalado cara ao eterno. O verso sempre nos conduce á satisfacción dos conversos.

3/12/15


Dispongámonos a la fantasía de un tuerto. Ya que han sucumbido todas las mitologías y las persianas gimen en el alfeizar del hueco, el alma tiene vida por si misma y no debemos traicionar sus deseos. Ninguna hembra, por mucho tiempo, abomina del corazón.


Dispóñamo-nos á fantasía dun chosco. Xa que sucumbiron todas as mitoloxías e as persianas xemen no beiril do oco, a alma ten vida por si mesma e non debemos traizoar os seus desexos. Ningunha femia, por moito tempo, abomina do corazón.
En los campos de exterminio había algo peor que los guardianes: los secuaces de los carceleros escogidos del judaísmo para hacer el trabajo sucio, coartar y reprimir a sus semejantes.
En este mundo hay algo peor que la pobreza o el sesgo del obrero: los secuaces del capitalismo escogidos para forjar una cárcel de masas.


Nos campos de exterminio había algo peor que os gardiáns: os secuaces dos carcereiros, escollidos do xudaísmo para facer o traballo sucio, coartar e reprimir aos seus semellantes.
Neste mundo hai algo peor que a pobreza ou o cariz do obreiro: os secuaces do capitalismo escollidos para forxar un cárcere de masas.

Tú ya me conoces, sabes que no soy nada, y aun peor que nada, un cielo que se extiende hacia la mediocridad absoluta, pero sólo de la nada puede surgir un impenitente poema.


Ti xa me coñeces, sabes que non son nada, e aínda peor que nada, un ceo que se estende cara á mediocridade absoluta, mais só da nada pode xurdir un impenitente poema.

En algún momento soñaste engendrar un heraldo de tus antagonismos, un degenerado bastardo del malditismo, pero el semen de un poeta sólo sirve a la desesperanza, ni siquiera para delinquir la belleza y alentar la perdición. Ningún merecimiento de tus bragas podría haber ocultado tal deficiencia.
El despreciado escribiría sus memorias amnióticas y crecería con el animalizado deseo de asesinar un cielo y extirpar una muela.
Lo aleccionarías con tu denostada propaganda hasta despotricar con el vicio del lactante que bebe zarzaparrilla y se emborracha de ideales, olvidando al patético progenitor que lo abominó como un desperdicio del estro.
El gestado en la locura tendría un parecido extraño a un encantador de serpientes y un niño autista; y, cuando anticipara su cobarde corazón al nacer y la enfermedad que emana de tu dulce rostro, utilizaría el cordón que le dio la vida, la soga umbilical de tus mismas entrañas, para estrangularte con su propio destino.


Nalgún momento soñaches procrear un heraldo dos teus antagonismos, un dexenerado bastardo do malditismo, pero o seme dun poeta só serve á desesperanza, nin sequera para delinquir a beleza e alentar a perdición. Ningún merecemento das túas bragas podería ocultar tal deficiencia.
O desprezado escribiría as súas memorias amnióticas e medraría co animalizado desexo de asasinar un ceo e extirpar unha moa.
Adestraría-lo coa túa deostada propaganda. Gentleman da indiferenza e a indolencia, baballoaría nos teus ollos co vicio do lactante que bebe zarzaparrilla e se emborracha de ideais, esquecendo ao patético proxenitor que o abominou como un desperdicio do estro.
O nado na tolemia tería unha semellanza estraña a un encantador de serpes e un neno autista; e, cando anticipase o seu covarde corazón ao nacer e a enfermidade que emana do teu doce rostro, utilizaría o cordón que lle deu a vida, a soga umbilical das túas mesmas entrañas, para estrangular-te co seu propio destino.

2/12/15

La enjundia en el labio apalabrado, el primer balar de los corderos, los tormentosos besos y la frugal inexperiencia; una interioridad que se hunde en el leviatán del amor.
La penitente luz atropellada y nadie sabe aún qué oculta la singularidad del sarcasmo. Pasando las páginas hacia los delicados dominios de tu espalda me quema el menosprecio de Maud.
No sé si se puede huir del corazón cuando ajean las estrellas y la inmensidad dulcifica la noche con una honra de cuervos y un cementerio de kiwis.
¿Has estado alardeando de tus gestas por un destino que no convence a un hado? Un verdadero poema se desnuda de superficialidad, de brillo, de apariencia, y el cromatismo cambia con cada lector.
Del desierto a la azarosa jornada todo es la nada y un afanarse sin fin: la fragmentación y el sitio del ensañamiento.


A enxunlla no beizo apalabrado, o primeiro balar dos años, os tormentosos bicos e a frugal inexperiencia; unha interioridade que se afunde no leviatán do amor.
A penitente luz atropelada e ninguén sabe aínda que oculta a singularidade dun sarcasmo. Pasando as páxinas cara aos delicados dominios das túas costas queima-me o menosprezo de Maud.
Non sei se se pode fuxir do corazón cando escintilan as estrelas e a inmensidade dulcifica a noite cunha honra de corvos e un cemiterio de kiwis.
Estiveches a alardear das túas xestas por un destino que non convence a un fado? Un verdadeiro poema ispe-se de superficialidade, de brillo, de aparencia, e o cromatismo cambia con cada lector.
Do deserto á azarosa xornada todo é a nada e un afanar-se sen fin: a fragmentación, o sitio do asañamento.

1/12/15

Regresa al hogar de la muerte blanca, allí no hay poemas, sólo el infinito, el ansia de vivir y la promesa de ser.
El ocaso es lúgubre y verdadero, y el invierno abriga el salvajismo de las almas; no es lugar para poetas y perdidos.
¿Qué es un hombre sin manada? Cualquier perro sarnoso desea recostarse junto al fuego y observar la intemperie de la llama. ¿Qué es un lobo entre humanos? Un animal confinado a soledad.
Una musa que juega al menosprecio con los jirones de sus bragas:
Por aquí entró un amante y no encontró litera. Éste se enredó en las costuras y no halló la piel. Nadie ha penetrado con las llaves de la noche en mi soliloquio para dejarme un puñal y una canción...
Entonces se volvió y contempló admirada que en su trasero había un roto remendado, no supo descifrar aquel enigma que la sumió en la duda, y siguió jugando, cariacontecida, con sus dedos".
A veces un corazón inquisitivo se extiende por una suposición y desea ser amado por una eternidad que no le corresponde.
La loba, ambigua, contigua a la sangre, reclama su ambición y nos cuestiona con desgana:
"No quieras ser instinto cuando tu palabra es razón. ¡Regresa al hogar de la muerte blanca!".
En ese preciado momento que el sol declina, quisiera tener a alguien cerca para compartir un único gesto de camaradería; después todo pasará, pasaremos, lejos de nuestra mutua insatisfacción.


Regresa ao fogar da morte branca, alí non hai poemas, só o infinito, a ansia de vivir e a promesa de ser.

O ocaso é lúgubre e verdadeiro, e o inverno abriga o salvaxismo das almas; non é lugar para poetas e perdidos.

Que é un home sen manda? Calquera can sarnoso desexa recostar xunto ao lume e observar a intemperie da chama. Que é un lobo entre humanos? Un animal confinado á soidade.

Unha musa que xoga ao menosprezo cos farrapos das súas bragas:

"Por aquí entrou un amante e non atopou liteira. Este enredou nas costuras e non achou a pel. Ninguén penetrou coas chaves da noite no meu soliloquio para deixar-me un puñal e unha canción...
Entón volveu-se e contemplou admirada que no seu traseiro había un roto remendado, non soubo descifrar aquel enigma que a sumiu na dúbida, e seguiu xogando, confundida, cos seus dedos".

Ás veces un corazón inquisitivo estende-se por unha suposición e desexa ser amado por unha eternidade que non lle corresponde.

A loba, ambigua, contigua ao sangue, reclama a súa ambición e cuestiona-nos con desgana:

"Non queiras ser instinto cando a túa palabra é razón. Regresa ao fogar da morte branca!".

Nese prezado momento que o sol declina, quixera ter a alguén perto para compartir un único xesto de camaradería; despois todo pasará, pasaremos, lonxe da nosa mutua insatisfacción.