ORIGINAL ESPÍRITU EL DE LA SIESTA DE R
Los
poetas suelen ser enamorados del dolor, demasiado plenos de ellos
mismos y sus quiebros. A veces me preguntó si aman a la persona u al
objeto que encumbran, y observados ciertos especímenes diría que
prefieren el dolor al olvido, a dar espacio a nuevas oportunidades.
No sé, quizás detrás de cada poeta sólo se esconda un cobarde
parapetado tras el lirismo de revivir cadáveres.
Josune
Es inútil tensar la cuerda
sin prever un lugar para la flecha. Y si, de repente, el amor
encontrara más vino en el poema que en la copa, más ebriedad en el
verso que en el beso, más vicio y levedad en la pluma, más deleite
en el presentimiento que en la caligrafía de la piel... No hay
ninguna certeza en una poesía sin condicionamiento y tampoco en una
escritura sin posesión. No se puede renacer de las cenizas,
abrasados por un fuego que no quema. Si escribimos que sea para
anticipar una voluntad, no para escondernos tras el lirismo de
revivir cadáveres.
Os poetas adoitan ser namorados da dor, demasiado plenos deles mesmos e os seus xiros. Ás veces preguntou-me se aman á persoa ou ao obxecto que enxalzan, e observadas certas especies diría que prefiren a dor ao esquecemento, a dar espazo a novas oportunidades. Non sei, quizais detrás de cada poeta só se agache un covarde parapetado tras o lirismo de revivir cadáveres.
Josune
É inútil tensar a corda sen prever un lugar para a frecha. E se, de súpeto, o amor atopase máis viño no poema que na copa, máis ebriedade no verso que no bico, máis vicio e levedade na pluma, máis deleite no presentimento que na caligrafía da pel... Non hai ningunha certeza nunha poesía sen condicionamento e tampouco nunha escritura sen posesión. Non se pode renacer das cinzas, abrasados por un lume que non queima. Se escribimos que sexa para anticipar unha vontade, non para agachar-nos tras o lirismo de revivir cadáveres.