ESCRITOS


27/11/15

Importunan las palabras, las llamadas, importuna esta distancia en la que no se mueve nada, peor incluso que una distancia de cambios sin acompasar.
No quiero que pienses en esta situación como una guerra en la que alguno de los dos ha de doblegar las rodillas, yo ya estoy vencido pero tu corazón todavía no comprende la claudicación.
 
 
 
Importunan as palabras, as chamadas, importuna esta distancia na que non se move ren, peor aínda que unha distancia de cambios sen compasar.
Non quero que penses nesta situación como unha guerra na que algún dos dous ten de dobregar os xeonllos, eu xa estou vencido pero o teu corazón aínda non comprende a claudicación.

2 comentarios:

  1. Avanzar. Eso reclama a gritos tu poema. La ingravidez del tiempo es una horrorosa muerte en vida. No imagino un día tras otro y que no avance nada que todo quede paralizado como en una fotografía hasta un río sostenido en la palma de la mano. Avanzar es el único sentido de los caminos

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Tu comentario tiene mucho de poema y está en lo cierto, avanzar sin reclinarnos, avanzar o rompernos, pero nunca estancarse en una ingravidez sin sustancia ni presente.
      Pasó hace poco pero parece lejano, como algo ya perdido y sin lugar. Pensé que te ibas a detener en el "ordeño", quiero cambiar esta acepción por algo más prosaico. Todo es mudable pero tú has reconocido su esencia en ese devenir postergado a la parálisis interior.

      Eliminar