ESCRITOS


29/11/15


Hay espíritus que arden sin ninguna proyección, igual que estrellas veladas en el cosmos. La luz aparece cuando contemplas el confín, la insultante integridad en los silencios de la noche.


&


Ella abrió de par en par la habitación y los extraños se desnudaron y se desmintieron. Observó su sexo y pareció complacerle, incluso más que la reciente relación epistolar que habían mantenido. Sin darse cuenta pasaron de las palabras a los hechos, tan rápidamente como se bebe de una copa o se sacraliza  un misterio.
Ella gozó sobre él o parecía llegar a los límites cabalgando a ciegas aquellos cueros de seminarista. Él era un tipo difícil de satisfacer, pues sólo era capaz de deleitarse con "La Crítica de la Razón Pura".
En medio del acto le dijo si estaba segura de querer hacerlo, mas la belleza jadeó y exclamó algo ininteligible mientras su vagina seguía insistiendo en el insuflado. Era delgada pero llegó a tener la forma de una estación meteorológica.
-¿No te parece que hemos pasado repentinamente a la acción sin siquiera presentarnos?
Se escuchó un chapoteo y un gemido abrupto de disconformidad.
Desde otra perspectiva apenas se observaba el pene del varón, entraba y salía espoleado con el temor de introducirse en algún lugar inadecuado y la creciente posibilidad de empotrase contra la mampostería de la dama.
Por fin algo parecido a un orgasmo, un estallido de branquias y pez desparramándose como una emulsión sobre la oblea de jengibre (esa es la esencia del amor, la representación más pedestre de su totalidad).

A veces detrás del poeta sólo hay un loco aunque pensemos que la locura es inteligencia.





Hai espíritos que arden sen ningunha proxección, igual que estrelas veladas no cosmos. A luz aparece cando contemplas o confín, a insultante integridade nos silencios da noite.


 &

Ela abriu de par en par a habitación e os estraños espiron-se e desmentiron-se. Observou o seu sexo e pareceu compracer-lle, mesmo máis que a recente relación epistolar que tiñan mantido. Sen decatar-se pasaron das palabras aos feitos, tan rapidamente como se bebe dunha copa ou se sacraliza un misterio.
Ela gozou sobre el ou parecía chegar aos límites cabalgando ás apalpadelas aqueles coiros de seminarista. El era un tipo difícil de satisfacer, pois só era capaz de deleitar-se con "A Crítica da Razón Pura".
No medio do acto, dixo-lle se estaba segura de o querer facer, mais a beleza comenzou a bufar e exclamou algo inintelixible namentres a súa vaxina seguía a insistir no insuflado. Era delgada pero chegou a ter a forma dunha estación  meteorolóxica.
-¿Non che parece que temos pasado repentinamente á acción sen sequera presentar-nos?
Escoitou-se un chapozar e un xemido abrupto de desconformidade.
Desde outra perspectiva apenas se observaba o pene do varón, este entraba e saía esporeado co temor de introducir-se nalgún lugar inadecuado e a crecente posibilidade de encaixar-se contra a cachotería da dama.
Por fin algo parecido a un orgasmo, un estalido de branquias e pez espallando-se como unha emulsión sobre a oblea de xenxibre (esa é a esencia do amor, a representación máis pedestre da súa totalidade).

Ás veces detrás do poeta só hai un tolo aínda que pensemos que a tolemia é intelixencia.
Hasta los tiernos lechones necesitan ser amados antes del sacrificio. Sin amor somos un despojo de existencia, un espejismo sin conciencia. La inmortalidad prevalecerá y reclamará el mañana, el cielo punitivo en el hueco. No hay puntada sin hilo y todo es un teatro de hilvanadores, la vida que merecemos en destellos de insuficiencia.



Até os tenros leitóns precisan ser amados antes do sacrificio. Sen amor somos un refugallo de existencia, un espellismo sen conciencia.  A inmortalidade prevalecerá e reclamará o futuro, o ceo punitivo no oco. Non hai puntada sen fío e todo é un teatro de costureiras, a vida que merecemos en escintileos de insuficiencia.

28/11/15

Resta el vendaval, la indolencia, cercenar y arrasar el hambre de los siervos. Un beso en los márgenes de la rosa. Reflejos de luna, vestigios de un amor en la condescendencia de la nada.



Resta o vendaval, a indolencia, cernar e arrasar a fame dos servos. Un bico nas marxes da rosa. Reflexos de lúa, vestixios dun amor na condescendencia da nada.

NATALIA LITVINOVA

La poesía no debería tener rostro, ni ojos, ni belleza, y mucho menos un hermoso apellido eslavo. 


A poesía non debería ter rostro, nin ollos, nin beleza, e moito menos un fermoso apelido eslavo.

Tú podrías haber despreciado a un don nadie, a un cualquiera, a un apacible monógamo sin ambición, a un mendigo de las apariencias; y así lo hiciste, de alguna manera, con tu circunspecta psicología antifascista, sólo que la supuesta opulencia tenía más que ver con el banco de alimentos.
Malversamos el amor pero cuando estaba a tu lado era como abrazar una muerte escarlata.
No sé si a un parado que malvive con las sobras del estado es correcto que le llamen acomodado. Hay una carencia que cree ver lo convencional en todo y un hedor a destino en la sangre.
Supongo que alguna desavenencia se me puede achacar (muy poca festividad para el réquiem), aun así, ¿no me vestí con tu alquimia?, ¿no profané un corazón para retener su sobria esperanza? ¿Cómo pudiste dormir con el capitalismo que ronca y grava a los amantes con superfluos intereses? Pecaste y te degeneraste con el espíritu del vino.
 
 
 
Ti poderías desprezar a un ninguén, a un calquera, a un apracible monógamo sen  ambición, a un esmoleiro das aparencias; e así o fixeches, dalgún xeito, coa túa circunspecta psicoloxía antifascista, só que a suposta opulencia tiña máis que ver co banco de alimentos.
Malversamos o amor pero cando estaba a túa beira era como apertar unha morte escarlata.
Non sei se a un parado que malvive coas sobras do estado é correcto que lle chamen acomodado. Hai unha carencia que cre ver o convencional en todo e un cheiro a destino no sangue.
Supoño que algunha desavinza pode-se-me achacar (moi pouca festividade para o réquiem), aínda así, ¿non me vestín coa túa alquimia?, ¿non profanei un corazón para reter a súa sobria esperanza? ¿Como puideches durmir co capitalismo que rouca e grava aos amantes con superfluos intereses? Pecaches e dexeneraches co espírito do viño.

27/11/15

Entreverándose en su retorcido, enmarañado cabello, el armisticio del sol. Ardiendo los días en la promiscuidad del instinto, navega hacia el claro próspero y se deja besar por la precipitación. La mano apresurada lame el cielo y las bocas entrelazan su salvaje hermetismo. Acudo a la demolición prolongada, la memoria del trago, la sequía y la sed.



Mesturando-se no seu retorto, enmarañado cabelo, o armisticio do sol. Ardendo os días na promiscuidade do instinto, navega cara ao claro próspero e deixa-se bicar  pola precipitación. A man apresurada lambe o ceo e as bocas entrelazan o seu salvaxe hermetismo. Acudo á demolición prolongada, a memoria do grolo, a seca e a sede.
Importunan las palabras, las llamadas, importuna esta distancia en la que no se mueve nada, peor incluso que una distancia de cambios sin acompasar.
No quiero que pienses en esta situación como una guerra en la que alguno de los dos ha de doblegar las rodillas, yo ya estoy vencido pero tu corazón todavía no comprende la claudicación.
 
 
 
Importunan as palabras, as chamadas, importuna esta distancia na que non se move ren, peor aínda que unha distancia de cambios sen compasar.
Non quero que penses nesta situación como unha guerra na que algún dos dous ten de dobregar os xeonllos, eu xa estou vencido pero o teu corazón aínda non comprende a claudicación.
No estoy en ningún momento pasional y las "interferencias" coartan las emociones, mis ganas de crecer en tu interior. La distancia sienta mal a los amantes que ansían el desnudo paisaje. Me gustaría yacer asido a unos senos, acariciando la flora de Venus, abrazado a la blanca dorsal, lo demás son historias y hecatombes de civilización.



Non estou en ningún momento pasional e as "interferencias" coartan as emocións, as miñas ganas de medrar no teu interior. A distancia senta mal  aos amantes que ansían a espida paisaxe. Gustaría xacer asido a uns seos, acariñando a flora de Venus, apertado á branca dorsal, o demais son historias e hecatombes de civilización.

25/11/15

Si me dejáis las llaves de vuestro encierro prometo que nunca las encontrareis... Es mejor escribir a favor de los soles pero no necesariamente contra las sombras. Cada vez pienso con más asiduidad que soy una conserva enlatada y no sé qué vicio ni destino puede pervertir a un arenque.



Se me deixades as chaves do voso encerro prometo que nunca as atoparedes... É mellor escribir a favor dos soles pero non necesariamente contra as sombras. Cada vez penso con máis asiduidade que son unha conserva enlatada e non sei que vicio nin destino pode perverter a un arenque.
Al final lo que quema es el desistimiento, la insistencia de la ouija en los ojos y un corazón amputado por la aorta. Tauro relamiéndose en la piscifactoría de tus bragas, un mar dentro del mar como una desbandada de gorriones. Hasta el salir del sol, hasta el despuntar del alba, todo es juego. Nada les importa ya a los desertores de la muerte más que la victoria del amor. El destino es torbellino hecho jirón, el lirio navegando en su ciega obediencia.



Ao final o que queima é a desistencia, a insistencia da ouija nos ollos e un corazón amputado pola aorta. Tauro relambendo-se na piscifactoría das túas bragas, un mar dentro do mar como unha desbandada de gorrións. Até o saír do sol, até o despuntar do alba, todo é xogo. Nada lles importa xa aos desertores da morte máis que a vitoria do amor. O destino é un remuíño feito farrapo, o lirio navegando na súa cega obediencia.

23/11/15

hay pedazos que nunca pueden pegarse... por muy lejos que se esconda uno en algún perdido horizonte;) ni siquiera con la puesta de sol más preciosa que exista en el tirar la última pieza...

María



Vivimos en un mundo de fantasmas y la única aparición que deseamos detesta nuestra presencia. Me he sumergido en sus aguas bautismales y se me ha apagado la linterna. Si negamos la sangre por qué insulso lenguaje dar la vida. Si la sangre es tan sólo el exilio de la brecha con qué voluntad dirimir el afecto.
Me he acostado con el poema y he amanecido empapado. Los locos abren puertas que deben cerrarse con cautela.
Muñeca, en esta vida hay dos clases de personas: los que beben cerveza y los que mean Jack Daniel's.
 
 
 
hai retrincos que nunca se poden pegar... por moi lonxe que se agoche un nalgún  perdido horizonte;) nin sequera co solpor máis precioso que exista no tirar a última peza...

 
María




Vivimos nun mundo de pantasmas e a única aparición que desexamos detesta a nosa presenza. Mergullei nas súas augas bautismais e apagou-se-me a lanterna. Se negamos o sangue por que insulsa linguaxe dar a vida. Se o sangue é tan só o exilio da brecha con que vontade dirimir o afecto.
Deitei co poema e amecín empapado. Os tolos abren portas que deben pechar-se con cautela.
Boneca, nesta vida hai dúas clases de persoas: os que beben cervexa e os que mexan Jack Daniel's.
Las historias del quizás nunca dan para más. Si no bebemos y comemos cuando podemos somos infelices del trago y repudiados del ágape. Nos llevamos bien y creo que nos volveríamos a tolerar sin menoscabo, pero las historias sólo se escriben en el cielo de un tangible. Veo que sigues con la idea de hacer música del abandono. ¿Qué música y qué abandono? Yo diría mejor: ¡qué abandono de música y qué desidia más triste! El amor no es un juego de barcas varadas en los silencios de un tal vez.



As historias do quizais nunca dan para máis. Se non bebemos e comemos cando podemos somos infelices do grolo e repudiados do ágape. Lévamo-nos ben e creo que nos volveriamos a tolerar sen menoscabo, pero as historias só se escriben no ceo dun tanxible. Vexo que segues coa idea de facer música do abandono. Que música e que abandono? Eu diría mellor: que abandono de música e que desidia máis triste! O amor non é un xogo de barcas varadas nos silencios dun talvez.

22/11/15

Los versos aman a todos por igual. Nos penetran con su luz para mancharnos de integridad; después sólo hay que limpiarse la honra para rememorar la demencia de los desalmados aunque los pedos de Alicia nos lluevan por la tangente.



Os versos aman a todos por igual. Penetran-nos coas súa luz para manchar-nos de integridade; despois só hai que se limpar a honra para rememorar a demencia dos desalmados aínda que os peidos de Alicia nos chovan pola tanxente.

Amasijo de arquivoltas en las escupideras

No debemos vivir mucho tiempo sobre la desgarbada costumbre ni asistir al octavo día de nuestras lamentaciones.

De una roca informe, la primera iglesia, se alzó con rotundidad hasta convertirse en atrio.

Mi literatura es reciclaje de envases vacíos. ¡Escribe, mi fiel amanuense, que tus dedos guíen la música hasta el gemir de charcas y salpicar de peces, indeterminado como un individuo sin vagina!

La indiferencia es un bostezo y la poesía de amplias posaderas no advierte nuestra mano en el asiento; tampoco se disculpa, no vale la pena. Siéntate pues y clava tus nalgas donde quieras delinquir, delinque incluso lo que pretendas amar; lo sagrado es interposición e indisposición, triptófano,  molotov y cuatro balas en el corazón. 



Non debemos vivir moito tempo sobre o inelegante costume nin asistir ao oitavo día das nosas lamentacións.

Dunha rocha informe, a primeira igrexa, alzou con rotundidade até converter-se en atrio.

A miña literatura é reciclaxe de envases baleiros. ¡Escribe, o meu fiel amanuense, que os teus dedos guíen a música até o xemer de charcas e salpicar de peixes, indeterminado como un individuo sen vaxina!

A indiferenza é un bocexo e a poesía de amplo traseiro non advirte a nosa man no asento; tampouco se desculpa, non paga a pena. Senta pois e crava as túas nádegas onde queiras delinquir, delinque mesmo o que pretendas amar; o sacro é interposición e indisposición, triptófano, molotov e catro balas no corazón.

21/11/15

Si se rompe el poema tendrá una historia que contar y una canción que recordar, pero si nos circunscribimos únicamente al lenguaje habremos fracasado en nuestro intento.
No me refiero a ti... Lo muerto está bien muerto, enterrado en un lugar honorífico. No sé quién lo ha dejado morir ni cuándo cesó el latido. No tiene importancia: la belleza es una cagada en la nevera.
 
 
 
Se se rompe o poema terá unha historia que contar e unha canción que lembrar, pero se nos circunscribimos unicamente á linguaxe fracasaremos no noso intento.
Non me refiro a ti... O morto está ben morto, soterrado nun lugar honorífico. Non sei quen o deixou morrer nin cando cesou o latexo. Non ten importancia: a beleza é unha cagada na neveira.
Una vez me invitaron a entrar en un piso pero me hicieron descalzar, afortunadamente les intoxiqué el ambiente y fui dejando restos de disconformidad: propagación de mucosidades, gases nocivos, piel de ofidio, caspa, seborrea, la costra de una herida purulenta; cuatro pelos del cogote, media uña del dedo gordo, algo de saliva al hablar, cerumen de oreja, lágrima de cebolla, aliento de sapo; pestaña de colibrí, diarrea de abatimiento, ácaros de consolación... Nos sentamos en un sillón debidamente plastificado, pero mi transpiración les ofrendó sudor y sebo mantecoso (todo para los quisquillosos). Cuando salí de allí les dejé un montón de basura en su hogar y me calcé los zapatos limpios.



Unha vez convidaron-me a entrar nun piso pero fixeron-me descalzar, afortunadamente intoxiquei-lles o ambiente e fun deixando refugallos de desconformidade: propagación de mucosidades, gases nocivos, pel de ofidio, caspa, seborrea, a costra dunha ferida purulenta; catro pelos do cocote, media uña do dedo gordo, algo de saliva ao falar, cerume de orella, bágoa de cebola, bafo de sapo; pestana de colibrí, diarrea de abatemento, ácaros de consolación... Sentamos nunha cadeira de brazos debidamente plastificada, pero a  miña transpiración ofrendou suor e sebo manteigoso (todo para os suspicaces). Cando saín de alí deixei-lles unha chea de lixo no seu fogar e calcei os zapatos limpos



Cuando regrese la nieve quiero unos ojos de infinito en los que desarmarme sin necesidad de cubicar la sangre en los alfabetos del agua. ¡De perdidos al río!Tengo todas las ideas amotinadas en tu casa, de a veces te amo como se ama el desorden, la anarquía o la estupidez, pero tu nombre sigue siendo una fiesta contra el hambre.


Cando regrese a neve quero uns ollos de infinito nos que desarmar-me sen necesidade de cubicar o sangue nos alfabetos da auga. ¡De perdidos ao río! Teño todas as ideas amotinadas na túa casa, de ás veces amar como se ama a desorde, a anarquía ou a estupidez, pero o teu nome segue sendo unha festa contra a fame.

En la víspera del día de los límites, en el loco avispero de los amantes, una mujer prefiere una boca de embudo a un olvido transitable. El beso en el labio y la miel en la flor, la dulzura de un sintagma lacrimal, dos esperanzas en la muerte para el jinete del fin. ¡Cabalga hacia el temprano sol! ¡Coge tu vida sin utilidad, arriero de la palabra, y que cada oculta verdad amenace la calma aparente! El pájaro y la hora son el hado en tu puerta. 



Na véspera do día dos límites, no tolo avespeiro dos amantes, unha muller prefire unha boca de funil a un esquecemento transitable. O bico no labio e o o mel na flor, a dozura dun sintagma lacrimal, dúas esperanzas na morte para o xinete do fin. Cabalga cara ao sol temperán! Colle a túa vida sen utilidade, arrieiro da palabra, e que cada oculta verdade ameace a calma aparente! O paxaro e a hora son o fado na túa porta.

18/11/15

¿No os he educado en la rectitud de una moral contraconceptiva? ¿Por qué la procreación, por qué ahora?
Parece que los perros se ríen en mi cara y se orinan en mis zapatos. ¿No os he tratado bien, putas patéticas y nihilistas?
¿Qué piedad no se apiada de un padre? ¿Mis hijas callejean sin condón? ¿Me han salido golfas y pendones cuando creía que eran devotas y santas? ¿A cualquiera que las monte tengo que llamarle yerno, bajar la mirada y consolarme con un ADN sin pedigrí?
Blanquita, Nala y Skyla, ¿cómo defender vuestra honra del pecado transgresor? ¿Es que Dios quiere probarme como a Isaac? ¿Cuántos altares y cuántos cuchillos? ¿Cuántas lenguas sedosas en mis tobillos? Pulgas, helmintos y elementos, me la han metido en el mismo ojo del oráculo con el amor a la raza sarnosa.
 


Non vos eduquei na rectitude dunha moral contraceptiva? Por que a procreación, por que agora?
Semella que os cans están-se a rir na miña cara e ouriñan nos meus zapatos. Non vos tratei ben, putas patéticas e nihilistas?
Que piedade non se apiada dun pai? As miñas fillas fan a rúa sen condón? Saíron golfas e pendóns cando cría que eran devotas e santas? A calquera que as monte teño que chamar xenro, baixar a ollada e consolar cun ADN sen pedigree?
Blanquita, Nala e Skyla, como defender a vosa conduta, a vosa honra do pecado transgresor? É que Deus quere probar-me como a Isaac? Cantos altares e cantos coitelos? Cantas linguas sedosas nos meus nocellos? Pulgas, helmintos e elementos, meteron-ma no mesmo ollo do oráculo co amor á raza sarnosa.

17/11/15

¡Tenía que ser la muela del juicio!
No sé si me agarraba a la silla o a la perdición. ¡Tenía que ser!
No sé si mientras tiraba de la picada, mi mano hacía otras cosas debajo de su falda. ¡Tenía que ser!
No quiso salir pero al final rodó por el suelo y casi pierdo los incisivos del tirón.
Con el estómago vacío la anestesia me dejó indispuesto. ¡Tenía que ser!
¿Qué hace un hipocondríaco arrancándose una muela? ¡No tenía que ser!
Me pusieron boca a bajo mientras persistían los sudores y la palidez (¡tenía que ser!) y pude observar sus pantorrillas.
La verdad es que quería huir del purgatorio aunque su belleza dignificara mis empastes.
 
 
 
 ¡Tenía que ser la muela del juicio! 
No sé si me agarraba a la silla o a la perdición. ¡Tenía que ser!
No sé si mientras tiraba de la picada, mi mano hacía otras cosas debajo de su falda. ¡Tenía que ser!
No quiso salir pero al final rodó por el suelo y casi pierdo los incisivos del tirón.
Con el estómago vacío la anestesia me dejó indispuesto. ¡Tenía que ser!
¿Qué hace un hipocondríaco arrancándose una muela? ¡No tenía que ser!
Me pusieron boca a bajo mientras persistían los sudores y la palidez (¡tenía que ser!) y pude observar sus pantorrillas.
La verdad es que quería huir del purgatorio aunque su belleza dignificara mis empastes.
He resuelto que el olor del sexo es semejante a la épica, muñeca macabra encerrada en los anillos de Saturno. He desplazado con suma delicadeza el moscardón que se ahogaba en el café hasta el último sorbo de poesía. Ningún corazón quiere salir del pecho una noche de violadores; pero, ¿confías estar a salvo en el amor para siempre? El dolor es el principio de toda equidad.
Esa fiera inexpugnable que deseé amar sólo me dejó la orfandad y el menoscabo de las garras. He resuelto que el olor del sexo es semejante a la ingratitud, claros ojos de terciopelo azul.



Resolvín que o cheiro do sexo é semellante á épica, boneca macabra encerrada nos aneis de Saturno. Despracei con suma delicadeza o moscardo que afogaba no café até o último sorbo de poesía. Ningún corazón quere saír do peito unha noite de violadores; pero, confías estar a salvo no amor para sempre? A dor é o principio de toda equidade.
Esa fera inexpugnable que desexei amar só me deixou a orfandade e o menoscabo das garras. Resolvín que o cheiro do sexo é semellante á ingratitude, claros ollos de veludo azul.

16/11/15

Un hombre lampiño de escroto rasurado y ano depilado deseó ser penetrado por un coño con melena. La bestia saltó sobre el sorprendido que con amanerados gestos se derritió como un fondue; ya era un ponche en la boca de ese animal, un elixir en el beso de la Diosa, un moquear en medio del estornudo.
Su pene perfumado desapareció en las profundidades abisales, succionado y castigado como una ubre Frisona. Se corrió con las narices en el sobaco de aquella ambigüedad única que olía a cochiquera y exabrupto de porquero, sodomizado por sus palabras embrutecidas: "puta lechera, pija floja, te voy a follar como una fulana y me comeré todas tus lágrimas".
Sintió que la cisterna le regaba el pubis por entero y que su escaramujo se arrugaba en la bañera. Nada hay comparado con el amor de una Eva andrógina y un Adán afeminado, pues sólo podemos decir: "¡así sea, sisea, sarasa!".


Un calvo de escroto rasurado e ano depilado desexou ser penetrado por unha cona con melena. A besta saltou sobre o sorprendido que con amaneirados xestos derreteu-se como un fondue; xa era un ponche na boca dese animal, un elixir no bico da Deusa, unha moqueira en medio do espirro.
O seu pene perfumado desapareceu nas profundidades abisais, succionado e castigado como unha ubre Frisoa. Correu-se cos narices no sobaco daquela ambigüidade única que cheiraba a cortello e exabrupto de porqueiro, sodomizado polas súas embrutecidas palabras: "puta leiteira, carallo frouxo, vou-te foder como unha fulana e comerei-me todas as túas bágoas".
Sentiu que a cisterna lle regaba a pube de tal maneira que o seu casulo engurraba-se na bañeira. Nada hai comparado co amor dunha Eva andróxina e un Adán efeminado, pois só podemos dicir: "¡así sexa, sesea, maricón!".
¿No has observado todos esos torsos desnudos en el amanecer de la sangre, circunscribir la órbita de una estrella imposible? Soles de amor intuyen el alma de las cosas. Tropezamos con paisajes y a veces caemos en la faz de un astro incoherente para recrear mundos de presunción. Decir cielo es propiciar la eternidad viva, la orilla en nosotros.



Non tes observado todos eses torsos espidos no amencer do sangue, circunscribir a órbita dunha estrela imposible? Soles de amor intúen a alma das cousas. Tropezamos con paisaxes e ás veces caemos na face dun astro incoherente para recrear mundos de presunción. Dicir ceo é propiciar a eternidade viva, a beira en nós.
¿Qué es una horda sin atrevimiento? Se desgarra el interior del lienzo, el escalofrío por el que transitan los versos.
La putrefacción sólo es aquella parte de lo real que huele a conducta. Una puesta de sol en el exoesqueleto de la tarde y la ciudad torturada adopta una nueva esperanza: el esfuerzo de la vida por trascender.
 
 
 
Que é unha horda sen atrevemento? Desgarra-se o interior do lenzo, o calafrío polo que transitan os versos.
A putrefacción só é aquela parte do real que cheira a conduta. Un solpor no esqueleto da tarde e a cidade torturada adopta unha nova esperanza: o esforzo da vida por transcender.

15/11/15

Come monstruos y escribe saciado. Ama sobre el heno a tu hembra dichosa y no dejes que te ensortijen con aperos. Firme en la boca, el pecho tímido, el grano del pezón en la comisura de la lágrima. Lacta el humor de tu dulce perra harapienta, ubres de leche y salmuera de tango. La ternura florece como un campo labrado por la tonsura del labio.



Come monstros e escribe saciado. Ama sobre o feo á túa femia ditosa e non te deixes ensortellar con apeiros. Firme na boca, o peito tímido, o gran da mamila na comisura da bágoa. Aleita o humor da túa doce cadela farrapenta, ubres de leite e salmoira de tango. A tenrura florece como un campo labrado pola tonsura do labio.
Escribo la ablación de la luna y el clítoris de seda, la aventura de gozar y enhebrar el pálpito.
Mi alma es ahora una morgue francesa sin felación ni hembra, un decorado vacío, el atajo hacia los hechos y el atraco de lo regio. Atusando el vellocino dorado, rozando con un suspiro la eternidad del beso, soy como un zorro con las plumas en el hocico. 



Escribo a ablación da lúa e o clítoris de seda, a aventura de gozar e coser o latexo.
A miña alma é agora unha morgue francesa sen felación nin femia, un decorado baleiro, o atallo cara aos feitos e o atraco do rexio. Compoñendo o pelexo dourado, rozando cun suspiro a eternidade do bico, son como un raposo coas plumas no fociño.
 

Amnesia de colores

En el recogimiento de las sábanas buscaremos peces y un naufragio. En tu cabello ensortijado, esqueletos de animales marinos y una pata de cangrejo. Aún hueles a mortificación y a fornicación completa. La golondrina en los pezones y la lengua en el bivalvo. ¿Una mariscada digna de un mariscal para llegar al arrepentimiento de las barcas? Es la náusea que produce este dolor de estrellas.
Una morbosa atracción adopta la forma de una ilusión, los ángulos de un hombre, las curvas del diluvio. ¿De qué sirve anillar palomas cuando todo es un jolgorio de ratas? ¿Grácil alba, alba nueva, quién deglutió las pepitas de tu corazón, quién hizo de tu avaricia el vértigo de la flor?



No recollemento das sabas buscaremos peixes e un naufraxio. No teu cabelo ensortellado, esqueletos de animais mariños e unha pata de cangrexo. Aínda cheiras a mortificación e a fornicación completa. A andoriña nas mamilas e a lingua no bivalvo. Unha mariscada digna dun mariscal para chegar ao arrepentimento das barcas? É a náusea que produce esta dor de estrelas.
Unha morbosa atracción adopta a forma dunha fantasía, os ángulos dun home,  as curvas do diluvio. De que serve anelar pombas cando todo é unha algueirada de ratas? Grácil alba, alba nova, quen deglutiu as pebidas do teu corazón, quen fixo da túa avaricia a vertixe da flor?
la vida es como el aire, como el verso inmortal en la sangre arrebolada. ¿Viven los deseos o fingen en nosotros y son la disconforme cárcel de nuestras almas? Las horas de un precario equilibrio expiran contra la comprensión.
Me abrigaba, un encuentro en tu voz, un sentimiento dibujado, engendrado en la vorágine, una pistola disparada, delirantes versos y el rigor de la palabra. Me abrigaban deliciosos fragmentos de humedades y deseos de ascensión.
Somos tierra y estamos atados a la tierra. Somos verde hilaridad cotidiana de pastos y espesuras adyacentes. Lo devolveremos todo mil veces porque el prestamista está de acuerdo con los pagos.



A vida é como o aire, como o verso inmortal no sangue arrebolado. Viven os desexos ou finxen en nós e son o desconforme cárcere das nosas almas? As horas dun precario equilibrio expiran contra a comprensión.
Abrigaba un encontro na túa voz, un sentimento debuxado, procreado no vórtice, unha pistola disparada, delirantes versos e o rigor da palabra. Abrigaba deliciosos fragmentos de humidades e desexos de ascensión.
Somos terra e estamos atados á terra. Somos verde hilaridade cotiá de pastos e espesuras adxacentes. Devolveremo-lo todo mil veces porque o prestamista está de acordo cos pagamentos.

10/11/15

Versos grouchianos





-La belleza está hecha de esos breves instantes que rescatamos del olvido.

-Nunca dejes un libro a tu mejor amigo, ni prestes tu mujer a un desconocido (te lo devolverán todo como un clínex usado sin darte siquiera las gracias por la lectura).

-Las mujeres tienen suma facilidad para cambiar de vestimenta y parecer estar siempre desnudas.

-Compartir, de eso se trata, flujos, influjos, reflujos, y en último caso los fluidos (no hay mejor pomada para curar las cornadas).

-Un comentario no siempre tiene que ser una crítica constante, una afirmación pedante o una alabanza indolente..., puede ser también un lugar para el encuentro.

-Es un sacrilegio hacer el amor en calcetines y calzarse un preservativo.

-La estupidez del afecto no es recomendable (cada día soy más estúpido y mi amor es más flagrante).

-Las moscas salen y entran de esa caverna vital paseando por nuestras encías, mientras nos sentimos henchidos de una felicidad soporífera.

-El placer es equilibrio, puro funambulismo en la cuerda floja, contorsionismo de amantes; somos, entonces, acróbatas de un circo divino compenetrados en las alturas.

-Hay que ser duro y tener el corazón apretado como una yema de huevo cocido.

.Todos asumen una falsa superioridad cuando se enfrentan al "brazo más débil" que suele ser el que atesora mayores bondades.

-No es un simple poema de amor, es un poema de amor intrascendente... ¿Qué lección se puede sacar de algo que no tiene tacha ni guarda siquiera el mínimo reproche?

-Si la poesía plantea interrogantes siempre despertará inquietudes.

-Durante un tiempo salí con una chica que repudiaba la monogamia, toda clase de primates y su parentesco (el amor entre simios tiene un repugnante parecido al amor entre humanos).
-En el país de la lengua en el sexo, la reverencia, la genuflexión, tienen que prodigarse debajo del ombligo e invariablemente por encima del esmalte de las uñas de los pies, (es una galantería que se detengan en la salutación y en la distinción).

-Un destino que suspira guarda el hálito.

-Duele observar, dentro del mar careciendo, tanta frugalidad en la ola.



-A beleza está feita deses breves intres que rescatamos do esquecemento.

-Nunca deixes un libro ao teu mellor amigo, nin prestes a túa muller a un descoñecido (devolveran-cho todo como un clínex usado sen dar-che sequera as grazas pola lectura).

-As mulleres teñen suma facilidade para cambiar de vestimenta e parecer estar sempre espidas.

-Compartir, trata-se diso, fluxos, influxos, refluxos, e se non hai máis remedio os fluídos (non hai mellor pomada para curar as cornadas).

-Un comentario non sempre ten que ser unha crítica constante, unha afirmación pedante ou un encomio indolente..., pode ser tamén un lugar para o encontro.

-É un sacrilexio facer o amor en calcetíns e calzar-se un preservativo.

-A estupidez do afecto non é recomendable (cada día son máis estúpido e o meu amor é máis flagrante).

-As moscas saen e entran desa caverna vital paseando polas nosas enxivas, mentres nos sentimos colmados dunha felicidade soporífera.

-O pracer é equilibrio, puro funambulismo na corda frouxa, contorsionismo de amantes; somos, entón, acróbatas dun circo divino compenetrados nas alturas.

-Hai que ser duro e ter o corazón apertado como unha xema de ovo cocido.

.Todos asumen unha falsa superioridade cando se enfrontan ao "brazo máis débil" que adoita ser o que atesoura maiores bondades.

-Non é un simple poema de amor, é un poema de amor intranscendente... Que lección se pode sacar de algo que non ten tacha nin garda sequera o mínimo reproche?

-Se a poesía expón interrogantes sempre espertará inquietudes.

-Durante un tempo saín cunha moza que repudiaba a monogamia, toda clase de primates e o seu parentesco (o amor entre simios ten un repugnante parecido ao amor entre humanos).


-No país da lingua no sexo, a reverencia, a xenuflexión, teñen-se que prodigar debaixo do embigo e invariablemente por encima do esmalte das uñas dos pés, (é unha galantería que se deteñan no saúdo e na distinción).

-Un destino que suspira garda o hálito.

-Doe observar, dentro do mar carecendo, tanta frugalidade na onda.
Añoro la simiesca complacencia, reductos de paz sin mancillar. Lo más loable al interactuar con individuos de nuestra misma especie sería comernos las liendres, que es lo mismo que decir: amémonos hasta desparasitarnos el corazón.



Estraño a simiesca compracencia, redutos de paz sen lixar. O máis loable ao actuar con individuos de nosa mesma especie sería comer-nos as lendias, que é o mesmo que dicir: ámemo-nos até desparasitar-nos o corazón.



9/11/15

La felicidad es un globo de helio que una ráfaga de aire eleva a la estratosfera. Las miradas revientan al unísono de pura inocencia. Momentos de especial armonía perviven en nuestras almas como algo que no se marchita contra voluntad, sueño que nos permite gozar de todo cuanto existe, tránsito hacia la mansedumbre y la postrema belleza.



A felicidade é un globo de helio que un refacho de aire eleva á estratosfera. As miradas rebentan ao unísono de pura inocencia. Momentos de especial harmonía viven nas nosas almas como algo que non expira contra vontade, soño que nos permite gozar de todo canto existe, tránsito cara á mansedume e a postrema fermosura.

4/11/15

ISABEL

¿Y ahora que somos felices en los silencios conocidos, en la isla de Siltolá y la tierra por coleccionar, haremos un 69 poético a 80 páginas de amor lésbico, plastificando condones de Alma Finita, en Sevilla a 2015?
Rústicos sobre una cama de 120x170 nos miraremos las solapas, empapelados en un colchón ISBN comprado a unos rumanos (visco-elástico en el cielo de la ortopedia y la literatura).
Amor, no me digas que te puedo comprar por un módico precio, con iva incluido, cuando estés disponible en las librerías a principios de noviembre; ya sabes que mis versos sólo apelan a las emboscadas y a las libertades infames.
 
 
 
E agora que somos felices nos silencios coñecidos, na illa de Siltolá e a terra por coleccionar, faremos un 69 poético a 80 páxinas de amor lésbico, plastificando condóns de Alma Finita, en Sevilla a 2015?
Rústicos sobre unha cama de 120x170 miraremos as lapelas, empapelados nun colchón ISBN comprado a uns romaneses (visco-elástico no ceo da ortopedia e a literatura).
Amor, non me digas que che podo mercar por un módico prezo, con iva incluído, cando esteas dispoñible nas librerías a principios de novembro; xa sabes que os meus versos só apelan ás emboscadas e ás liberdades infames.
Soy incapaz negarme a un buen animal si hay sopores, jadeos y pretensiones de lluvia: el amor universal tratando de apacentar a los hambrientos. Si esa es la única compañía que somos capaces de congregar, hay hombres a los que no les importa que tales criaturas se hagan partícipes.
Nos apareamos entre versos para la continuidad de la especie. Nos apropiamos de  libertad como ladrones de rectitud.
Destila algún tipo de refinamiento la tarde violenta, capaz de pervertir la belleza de los tálamos.
Tengo la boca seca y no puedo tragar rumores ni saliva, vulneración o exalto. Cuando se pone demasiado énfasis en lo que se ama se acaba abjurando de la realidad.
 
 
 
Son incapaz de negar-me a un bo animal se hai sopores, bafos e pretensións de choiva: o amor universal tratando de apacentar aos famentos. Se esa é a única compañía que somos capaces de congregar, hai homes aos que non lles importa que tales criaturas se fagan partícipes.
Aparéamo-nos entre versos para a continuidade da especie. Aprópiamo-nos da  liberdade como ladróns de rectitude.
Destila algún tipo de refinamento a tarde violenta, capaz de perverter a beleza dos tálamos.
Teño a boca seca e non podo tragar rumores nin saliva, vulneración ou exalto. Cando se pon demasiada énfase no que se ama acaba-se abxurando da realidade.