ESCRITOS


12/9/15

Vamos al encuentro de un cielo aunque no nos pertenezca su gloria, pero para qué mancharlo todo con borrones, para qué horadar como gusanos en el corazón si las manos sin brújula son el dispensario del alma. ¿Ahora que podemos reír debemos lamentarnos? ¿Qué voluntad no ingiere su tedio o su credo por una certeza de lluvia, o es que el bosque debe cubrirse de llamas para añorar lo sagrado?



Imos ao encontro dun ceo aínda que non nos pertenzan os seus dons, pero para que o manchar todo con borróns, para que triscar como vermes no corazón se as mans sen compás son o dispensario da alma. Agora que podemos rir debemos lamentar-nos? Que vontade non inxire o seu tedio ou o seu credo por unha certeza de choiva, ou é que o bosque debe cubrir-se de lapas para estrañar o sagrado?

No hay comentarios:

Publicar un comentario