No voy a caer a tus rodillas
como un perro domesticado, un gusano asilvestrado o un montón de
basura. Tendrás que pasarte sin mí y mis olas no acariciarán tus orillas
con el rumor de la brisa y el trasiego de la res. Nos debemos a la
indiferencia para regresar a la honestidad ya que el amor es una
interferencia entre hombres libres, nubes de sábanas sin cambiar y
emblemas tóxicos que escupir.
Non vou caer aos teus xeonllos como un can domesticado, un verme silvestre ou unha chea de lixo. Terás que pasar sen min e as miñas ondas non acariñarán as túas beiras co rumor da brisa e a trasfega da res. Débemo-nos á indiferenza para regresar á honestidade xa que o amor é unha interferencia entre homes libres, nubes de sabas sen cambiar e emblemas tóxicos que cuspir.
Non vou caer aos teus xeonllos como un can domesticado, un verme silvestre ou unha chea de lixo. Terás que pasar sen min e as miñas ondas non acariñarán as túas beiras co rumor da brisa e a trasfega da res. Débemo-nos á indiferenza para regresar á honestidade xa que o amor é unha interferencia entre homes libres, nubes de sabas sen cambiar e emblemas tóxicos que cuspir.
Estaba leyendo un periódico en un bar
y una muchacha morena con acento gallego me sirvió un café. Me excita
ese acento, la oscuridad de unos cabellos y la trashumancia de una
mirada.
Me interesé por el horóscopo procurando una absurda premonición, una esperanza decadente como bella, deformada como noble, con un muñón por corazón (aprecio enormemente a los seres mutilados y a las almas sensibles).
He aquí la burla del destino que leí unas lineas sobre un tema laboral (tropelía de malentendidos, no me interesan los empleos). Ponía algo semejante a esto: no te va a ir bien en el trabajo pero es culpa tuya, así que busca al responsable.
Empecé a reír y todos se percataron de mi fantasiosa locura, incluso la hermosura de ojos negros se dio cuenta que se iba a quedar sin propina.
Me interesé por el horóscopo procurando una absurda premonición, una esperanza decadente como bella, deformada como noble, con un muñón por corazón (aprecio enormemente a los seres mutilados y a las almas sensibles).
He aquí la burla del destino que leí unas lineas sobre un tema laboral (tropelía de malentendidos, no me interesan los empleos). Ponía algo semejante a esto: no te va a ir bien en el trabajo pero es culpa tuya, así que busca al responsable.
Empecé a reír y todos se percataron de mi fantasiosa locura, incluso la hermosura de ojos negros se dio cuenta que se iba a quedar sin propina.
Estaba a ler un xornal nun bar e unha rapariga morena con acento galego serviu-me un café. Excita-me ese acento, a escuridade duns cabelos e a transhumancia dunha mirada.
Interesei polo horóscopo procurando unha absurda premonición, unha esperanza decadente como fermosa, deformada como nobre, cun toco por corazón (aprecio enormemente aos seres mutilados e ás almas sensibles).
Velaquí a burla do destino que lin unhas liñas sobre un tema laboral (arbitrariedade de equivocacións, non me interesan os empregos). Puña algo semellante a isto: non che vai a ir ben no traballo pero é culpa túa, así que busca ao responsable.
Empecei a rir e todos se decataron da miña fantasiosa tolemia, incluso a fermosura de ollos negros deu-se conta que ía quedar sen propina.
¿Porqué cuando reímos en público, la gente piensa que estamos locos?
ResponderEliminarNo fue una risa pública, fue más bien contextual, conjetural, gestual... La locura iba por dentro.
ResponderEliminar