ESCRITOS


4/3/16

Puedo hurtarte el corazón con un poema. Puedo ser tan meticuloso como un carnicero para apartar la costilla y llegar a la entraña. Si una mujer pone los límites, un hombre debe asumir lo ilimitado. Puedo ser tan pertinaz como una roca o el cuchillo del matarife apuntillando a una bestia: el amor es esa absoluta piedad que aguarda la salvación sin salvación. Llora con la desconsolación en los ojos y un mar de fárfara. Separaré todas tus capas hasta dar con la razón de ser, de la misma manera que se abre una ostra para hallar la perla amada. Reconozco que me motiva más la carne que esa belleza irritante que se convierte en joya. Yo no soy nada ni nadie, pero puedo aparecer en tu diario. Lo que escribas en él te pertenecerá para siempre y sólo podrás vivirlo. Así que escribe bien, escribe bonito, y no firmes aún las exequias.




Podo furtar o corazón cun poema. Podo ser tan meticuloso como un carniceiro para apartar a costela e chegar á entraña. Se unha muller pon os límites, un home debe asumir o ilimitado. Podo ser tan pertinaz como unha rocha ou o coitelo do matachín rematando a unha besta: o amor é esa absoluta piedade que agarda a salvación sen salvación. Chora coa desconsolación nos ollos e un mar de capas de cebola. Separarei toda esa pel até dar coa razón de ser, da mesma maneira que se abre unha ostra para achar a perla amada. Recoñezo que me motiva máis a carne que esa beleza irritante que se converte en xoia. Eu non son nada nin ninguén, pero podo aparecer no teu diario. O que escribas nel pertencera-che para sempre e só o poderás vivir. Así que escribe ben, escribe bonito, e non firmes aínda as exequias.

No hay comentarios:

Publicar un comentario