ESCRITOS


1/3/16

-No voy a permanecer como un cielo impasible por mucho tiempo.

-Y, ¿qué vas a hacer?

-Nublarme o descender a tu rostro.

-¡Pasemos la aspiradora sobre este pasaje!

-¡Oh! Una forma sutil para insinuar que no te convencen mis soles.

-Sólo el temor a los exabruptos de un firmamento.

-Un firmamento cualquiera pone sus ojos en una mujer y la desnuda por dentro.

-No llevo bragas...

-Por eso todas las charcas me invitan a mirarte... Vamos a lo nuestro...

-¿Qué susto y qué asunto?

-Nuestra cita y la forma de pasar las páginas con decoro.

-Yo no soy un libro abierto para que me puedas ojear y manosear.

-¿Y para amarte como un poeta consumido por el ansia?

-Complácete con la mano y piensa en mis sandalias.

-¡El sándalo de tus besos! Pero..., un cielo necesita alas de recompensa y nubes de aceptación.

-Yo no soy tu recompensa y ya tengo un cielo aceptable...

-¿Ese cielo te ama?

-Duermo con él todas las noches.

-Y, ¿no has deseado alguna vez contemplar otras estrellas?

-Creo que tus estrellas se ocultan debajo de tu ombligo, en una constelación impronunciable.

-Entonces..., ¿no? ¿No me dejas mojarte y lloverte?

-Si me mojas amaneceré empapada por algún remordimiento.

-Tus remordimientos son mis ganas de volar...

-Pues..., vuela y sigue a tu pájaro de luz.

(Se escucha una aspiradora de fondo).

-¿Mi linterna no alumbra lo suficiente?

-No, para deslumbrar.

-¿Estás en minifalda?

-¡Qué pesado eres, cielo! ¿Sólo te importa eso?

-Sólo me importa que no tengas frío.

-No estoy tiritando de amor, si te preocupa...

-¡Cómo una estrella dormida!

-Tengo quien me reconforte..., y tú, tú, tú...

-Me consuela que te amen bien...

-Dejemos esta conversación, me incomoda.

-Sí... Las palabras son inútiles si la voluntad esta cerrada y encerrada.

-Estoy aspirando y..., en mi vida no puede entrar ningún polvo.

-Pero entonces, ¿por qué no me das un zapatazo de despedida y me clavas los tacones en la yugular?

-Por la magia de dejarte insatisfecho de mí y saberte inconsolablemente mío.


 
-Non vou permanecer como un ceo impasible por moito tempo. 
-É que vas facer? 
-Nubrar-me ou descender ao teu rostro. 
-Pasemos a aspiradora sobre esta pasaxe! 
-Oh! Unha forma sutil para insinuar que non che convencen os meus soles. 
-Só o temor aos exabruptos dun firmamento. 
-Un firmamento calquera pon os seus ollos nunha muller e ispe-a por dentro. 
-Non levo bragas... 
-Por iso todas as charcas convidan a mirar-te... Imos ao noso... 
-Que susto e que asunto? 
-A nosa cita e a forma de pasar as páxinas con decoro. 
-Eu non son un libro aberto para que me poidas ollar e apalpar. 
-É para amar-te como un poeta consumido polo ansia? 
-Comprace-te coa man e pensa nas miñas sandalias. 
-O sándalo dos teus bicos! Pero..., un ceo necesita ás de recompensa e nubes de aceptación. 
-Eu non son a túa recompensa e xa teño un ceo aceptable... 
-Es amada por ese ceo? 
-Durmo con el todas as noites. 
-E, non desexaches algunha vez contemplar outras estrelas? 
-Creo que as túas estrelas agochan debaixo do teu embigo, nunha constelación impronunciable. 
-Entón..., non? Non me deixas mollar-te e chover-te? 
-Se me mollas amecerei empapada por algún remorso. 
-Os teus remorsos son as miñas ganas de voar... 
-Pois..., voa e segue ao teu paxaro de luz. (Escoita-se unha aspiradora de fondo).
-A miña lanterna non aluma o suficiente? 
-Non, para cegar. 
-Estás en minisaia? 
-Que pesado es, ceo! Só che importa iso? 
-Só me importa que non teñas frío. 
-Non estou aterecida de amor, se é a túa preocupación... 
-A xeito dunha estrela durmida! 
-Teño quen me reconforte..., e ti, ti, ti... 
-Consola-me que te amen ben... 
-Deixemos esta conversación, incómoda. 
-Si... As palabras son inútiles se a vontade esta pechada e encerrada. 
-Estou a aspirar e..., na miña vida non pode entrar ningún po.
-Pero entón, por que non me dás un zapatazo de despedida e me cravas os tacóns na xugular? 
-Pola maxia de deixar-te insatisfeito de min e saber-te inconsolablemente meu.

No hay comentarios:

Publicar un comentario