ESCRITOS


27/2/16



La Divinidad imprime su ineludible trazo. Somos un instrumento prescindible para la voluntad que nos dicta sus razones. Todo poeta cree que le pertenece un destino que no es suyo y pretende apropiarse de un arte prestado para atrapar los instantes; pero el tiempo y el esplendor de la vida, libremente aletean lejos de nuestra codicia.

A Divindade imprime o seu ineludible trazo. Somos un instrumento prescindible para a vontade que nos dita as súas razóns. Todo poeta cre que lle pertence un destino que non é seu e pretende apropiar-se dunha arte prestada para atrapar os instantes; pero o tempo e o esplendor da vida, libremente baten as ás lonxe da nosa cobiza.



Fuera del poema nada lo sustenta. Eso es cosa de prosistas o de guionistas de cine. El poema se basa y se cierra en sí mismo. No sirve de nada el mundo exterior.
Lonxe do poema nada o sustenta. Iso é cousa de prosistas ou de guionistas de cinema. O poema basea-se e pecha-se en si propio. Non serve de nada o mundo exterior.



El interior y el exterior no son susceptibles de ser separados; lo mismo ocurre con lo visible y lo invisible. Creo que es un error entender la poesía como una caja de caudales y un mundo encerrado en sus márgenes. Mutatio versus est.

O interior e o exterior non son susceptibles de ser separados; o mesmo ocorre co visible e o invisible. Creo que é un erro entender a poesía como unha caixa de caudais e un mundo encerrado nas súas marxes. Mutatio versus est.

No hay comentarios:

Publicar un comentario