ESCRITOS


28/2/16

¿Qué, si una mentira se oculta en un océano y quiere cambiar por principio la atribución de sus aguas? Entonces no hay más remedio que adentrarse y nadar a contracorriente para comprender el rigor.
 

Que, se unha mentira oculta nun océano e quere cambiar por principio a atribución das súas augas? Entón non hai máis remedio que penetrar e nadar ao contraxeito para comprender o rigor.

2 comentarios:

  1. Nooo para nada RAUL, estate tranquilo, en esta ocasión no me has molestado en absoluto, si me desnudé es porque tú me hiciste sentí cómoda, no suelo hacerlo ;) aunque sí, si puedes recondúcete un poco, te lo agradeceré una barbaridad, no por mi ( tb, x su puesto ;) más por ti mismo, sé que no quieres molestar, se nota perfectamente q no es tu intención, pero a veces te salen cosas demasiado agresivas visualmente en letras jaja hasta dolorosas, incluso para gente mucho más fuerte que yo.. (creo que has molestado a MAREVA y lo sabes porque borraste lo más ofensivo, me alegró ver q lo hacías) .. ( te leo casi todo, siempre q puedo ;) pero lo tuyo y de ella, es otra historia q yo no conozco. Lo sé. Es complicado hablar solo con imágenes.. cada uno vemos una cosa diferente( LO CUENTAS GENIAL EN ESTA ENTRADA;) Porque lo somos y porque no nos conocemos, siendo así mejor no hacer daño aun sin querer, si es evitable! Yo sé que lo intentarás..y tú debes saber q si me pisas un pie te lo diré siempre jaja Un besito.

    Te lo dejo aquí abajo para no molestar .. más, a nadie más ;)



    Y muchas gracias CV98YJ = cielo ;)


    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. No me gusta borrar las ofensas sino enmarcarlas, pero no para recrearme con ellas, sino para distinguirme en ellas. ¡Ya caigo! Es cierto, tuve que reconducir el poema hacia otras latitudes y tengo que reconocer ese tono de ofensa. Lo curioso es que es una lid o un desliz del momento, por dentro no albergo, absolutamente, ninguna animadversión o violencia. Ella lo sabe. Es una especie de grito para argüir las diferencias pero con una pulcritud total, no en el desafío poético, sino en la interioridad. Las letras cobran vida y a veces se hacen presuntuosas (o nosotros mismos nos ocultamos presuntuosamente detrás de su pureza). Adoro que te sientas cómoda en un taburete como el mío (un lugar difícil para contemplar un cielo mayor).
      Me gustaría que hallaras ese amor que mereces (yo merezco otras cosas). Es una historia breve, pero intensa. Mareva es una auténtica maravilla, pero se escapa de mi continencia hacia otros universos incontenibles, y no puedo ni quiero retenerla. ¿Cuándo se ha tocado un cielo, por qué regresar a la tierra?
      Acuérdate de pisarme, y, nada más!!!

      Eliminar