ESCRITOS


23/1/16

Hay tanta humedad en el ambiente que se puede respirar la lluvia, palpar el contorno de las nubes y mascar el aire. Te puedes hacer una tostada de moho y untar una gelatinosa baba de caniche. Los caracoles están de enhorabuena, y yo aquí, más lechoso que un champiñón sin tu jamón, a kilómetros de tus tetas. 
Me he dado cuenta que las estrellas te suben por el cuello y marcan el camino hacia Venus. Despotricado en tus pezones, me basta un verso para hacer un pareado y morir en la poltrona de tus labios. ¡Me hamacas y me arrullas con tus maracas! 
La lavadora suda por la falda y el detergente hace el resto. Te has preguntado alguna vez adónde va el agua sucia de la colada cuando desagua el corazón. Se te ha encogido el tanga con tanto suavizante. Se te ha encendido la pantomima de la raja y sólo querrás estar conmigo cuando me enjabone la minga de las pajas. Sin horizonte, amor, más allá de la niebla, a kilómetros de tus tetas. 
Te desnudaría entera para lamer el cielo, abrigados a una bombilla de tungsteno, con tus niñas cíngaras y una canción de Jacques Brel. 
Amar es una osadía, un día de plúmbea cobardía. Con todas las vejigas francesas harán un perfume tan caro que no se podrá comprar en ningún supermercado. 
A ultramar de tus islas ya nunca penetraré el atolón de tus nalgas ni se desbordará mi chimenea de caliente magma. Con el alma de anudar el vicio a un arte de pescadores, saldré a buscar un escalope. Nena, ¿cómo será otro poema escrito en la entrepierna a kilómetros de tus tetas?


Hai tanta humidade no ambiente que se pode respirar a choiva, palpar o contorno das nubes e mascar o aire. Podes facer unha torrada de mofo e untar unha xelatinosa baba de caniche. Os cascarolos están de parabéns, e eu aquí, máis leitoso que un champiñón sen o teu xamón, a quilómetros das túas tetas. 
Decatei que as estrelas soben polo teu pescozo e marcan o camiño cara a Venus. Baballoado nas túas mamilas, e suficiente un verso para facer un pareado e morrer na poltrona dos teus labios. Hamacas e arrolas coas túas maracas! 
A lavadora súa pola saia e o deterxente fai o resto. Cuestiona-ches-te algunha vez onde vai a auga sucia da coada cando desauga o corazón. Encolleu o tanga con tanto suavizante. Acendeu-se a pantomima da túa regaña e só quererás estar comigo cando me enxaboe a minga das pallas. Sen horizonte, amor, alén da néboa, a quilómetros das túas tetas. 
Espiría-te enteira para lamber o ceo, abrigados a unha lámpada de tungsteno, coas túas nenas cíngaras e unha canción de Jacques Brel. 
Amar é unha ousadía, un día de plúmbea covardía. Con todas as vexigas francesas farán un perfume tan caro que non se poderá mercar en ningún supermercado.
A ultramar das túas illas xa nunca penetrarei o atolón das túas nádegas nin se desbordará a miña cheminea de quente magma.
Coa alma de anoar o vicio a unha arte de pescadores, sairei a procurar un escalope. Meniña, como será outro poema escrito na entreperna a quilómetros das túas tetas?

No hay comentarios:

Publicar un comentario