Regresa
al hogar de la muerte blanca, allí no hay poemas, sólo el
infinito, el ansia de vivir y la promesa de ser.
El
ocaso es lúgubre y verdadero, y el invierno abriga el salvajismo de
las almas; no es lugar para poetas y perdidos.
¿Qué
es un hombre sin manada? Cualquier perro sarnoso desea recostarse
junto al fuego y observar la intemperie de la llama. ¿Qué es un
lobo entre humanos? Un animal confinado a soledad.
Una
musa que juega al menosprecio con los jirones de sus bragas:
“Por aquí entró un amante y no encontró litera. Éste se
enredó en las costuras y no halló la piel. Nadie ha penetrado con
las llaves de la noche en mi soliloquio para dejarme un puñal y una
canción...
Entonces se volvió y contempló admirada que en su trasero
había un roto remendado, no supo descifrar aquel enigma que la sumió
en la duda, y siguió jugando, cariacontecida, con sus dedos".
A
veces un corazón inquisitivo se extiende por una suposición y desea
ser amado por una eternidad que no le corresponde.
La
loba, ambigua, contigua a la sangre, reclama su ambición y nos
cuestiona con desgana:
"No quieras ser instinto cuando tu palabra es razón.
¡Regresa al hogar de la muerte blanca!".
En
ese preciado momento que el sol declina, quisiera tener a alguien
cerca para compartir un único gesto de camaradería; después todo
pasará, pasaremos, lejos de nuestra mutua insatisfacción.
Regresa ao fogar da morte branca, alí non hai poemas, só o infinito, a ansia de vivir e a promesa de ser.
O ocaso é lúgubre e verdadeiro, e o inverno abriga o salvaxismo das almas; non é lugar para poetas e perdidos.
Que é un home sen manda? Calquera can sarnoso desexa recostar xunto ao lume e observar a intemperie da chama. Que é un lobo entre humanos? Un animal confinado á soidade.
Unha musa que xoga ao menosprezo cos farrapos das súas bragas:
"Por aquí entrou un amante e non atopou liteira. Este enredou nas costuras e non achou a pel. Ninguén penetrou coas chaves da noite no meu soliloquio para deixar-me un puñal e unha canción...
Entón volveu-se e contemplou admirada que no seu traseiro había un roto remendado, non soubo descifrar aquel enigma que a sumiu na dúbida, e seguiu xogando, confundida, cos seus dedos".
Ás veces un corazón inquisitivo estende-se por unha suposición e desexa ser amado por unha eternidade que non lle corresponde.
A loba, ambigua, contigua ao sangue, reclama a súa ambición e cuestiona-nos con desgana:
"Non queiras ser instinto cando a túa palabra é razón. Regresa ao fogar da morte branca!".
Nese prezado momento que o sol declina, quixera ter a alguén perto para compartir un único xesto de camaradería; despois todo pasará, pasaremos, lonxe da nosa mutua insatisfacción.
No hay comentarios:
Publicar un comentario