Bye, bye, 604. Arrivederci Roma... Tengo ganas de mandar todos los poemas a tomar por el saco, pero antes me habría gustado probar la fogosidad de tus cachas, la avaricia de tu tracto; entablar una relación ano persona, presentarnos, darle un beso al eccema y saborear su condición y presteza.
El firmamento es como un insaciable agujero negro que engulle todo con voracidad.
-¿A qué te dedicas? Perdona, creo que he sido indiscreta, las mujeres somos indiscretas por naturaleza.
-Me dedico a follar culos y cabalgar coños, y en mi tiempo de asueto escribo poesía sobre culos y coños...
-Eres bastante arrogante, pero no me disgustan tus aficiones aunque confundas el trabajo con el placer y el ocio con el amor.
Mientras lubrifico su boquituerta tengo la polla mojada para y por su deleite.
-Mi oficio es el orificio de tu perversión y todo aquello que sangrarás de mí en la ausencia. Cuando tus nalgas se abran como las puertas del Elíseo, tendrás mi lengua en su comisura y mis dedos te tatuarán un poema. No sabrás si mis propuestas te benefician o te atormentan, si el corazón se dilata en gratitud o cierra sus alas en discordia.
¿A eso han llegado tus fueros que no poseeré jamás tu recto (ojete firme y discreto como una enana blanca en piscis)?
El poeta, que podría haber muerto en una tumba de deposiciones y abstracción, se derretirá como un sucedáneo en la nada. ¡Qué pobre destino no profanar el amor cuando el amor nos reclama y dejar de beber en un quinto la avaricia del alma! Aquél, que ama los caldos de tus bodegas y la saciedad de descorchar tus botellas, nunca acudirá a esa fiesta en la que vino y ebriedad son uno, festividad y abandono son dos.
Bye, bye, 604. Arrivederci Roma... Teño ganas de mandar todos os poemas a tomar polo saco, pero antes gustaría-me probar a fogosidade das túas cachas, a avaricia do teu tracto; establecer unha relación ano persoa, presentar-nos, dar-lle un bico ao eccema e saborear a súa condición e presteza.
O firmamento é como un insaciable buraco negro que engole todo con voracidade.
-A que te dedicas? Perdoa, creo que fun indiscreta, as mulleres somos indiscretas por natureza.
-Dedico-me a foder cus e cabalgar conas, e no meu tempo de asueto escribo poesía sobre cus e conas...
-Es bastante arrogante, pero non me desgustan as túas afeccións aínda que confundas o traballo co pracer e o lecer co amor.
Mentres lubrifico a súa boca-chosca teño o carallo mollado para e polo seu deleite.
-O meu oficio é o orificio da túa perversión e todo aquilo que sangrarás de min na ausencia. Cando as túas nádegas se abran como as portas do Elíseo, terás a miña lingua na súa comisura e os meus dedos tatuaran-che un poema. Non saberás se as miñas propostas benefician ou atormentan, se o corazón se dilata en gratitude ou pecha as súas ás en discordia.
A iso chegaron os teus foros que non posuirei xamais o teu recto (ojete firme e discreto como unha anana branca en pisces)?
O poeta, que podería morrer nunha tumba de deposicións e abstracción, se derreterá como un sucedáneo na nada. Que pobre destino non profanar o amor cando o amor nos reclama e deixar de beber nun quinto a avaricia da alma! Aquel, que ama os caldos das túas adegas e a saciedade de descorchar as túas botellas, nunca acudirá a esa festa na que viño e ebriedade son un, festividade e abandono son dous.
Bye, bye, 604. Arrivederci Roma... Teño ganas de mandar todos os poemas a tomar polo saco, pero antes gustaría-me probar a fogosidade das túas cachas, a avaricia do teu tracto; establecer unha relación ano persoa, presentar-nos, dar-lle un bico ao eccema e saborear a súa condición e presteza.
O firmamento é como un insaciable buraco negro que engole todo con voracidade.
-A que te dedicas? Perdoa, creo que fun indiscreta, as mulleres somos indiscretas por natureza.
-Dedico-me a foder cus e cabalgar conas, e no meu tempo de asueto escribo poesía sobre cus e conas...
-Es bastante arrogante, pero non me desgustan as túas afeccións aínda que confundas o traballo co pracer e o lecer co amor.
Mentres lubrifico a súa boca-chosca teño o carallo mollado para e polo seu deleite.
-O meu oficio é o orificio da túa perversión e todo aquilo que sangrarás de min na ausencia. Cando as túas nádegas se abran como as portas do Elíseo, terás a miña lingua na súa comisura e os meus dedos tatuaran-che un poema. Non saberás se as miñas propostas benefician ou atormentan, se o corazón se dilata en gratitude ou pecha as súas ás en discordia.
A iso chegaron os teus foros que non posuirei xamais o teu recto (ojete firme e discreto como unha anana branca en pisces)?
O poeta, que podería morrer nunha tumba de deposicións e abstracción, se derreterá como un sucedáneo na nada. Que pobre destino non profanar o amor cando o amor nos reclama e deixar de beber nun quinto a avaricia da alma! Aquel, que ama os caldos das túas adegas e a saciedade de descorchar as túas botellas, nunca acudirá a esa festa na que viño e ebriedade son un, festividade e abandono son dous.
No hay comentarios:
Publicar un comentario