ESCRITOS


8/9/15

Por no saber amar eres un ebrio poeta, un cielo a todas luces bello, atrapado en polvo de centellas.
Recoge la voluntad como un tesoro mientras el desafecto juega a envilecer. Igual que las ondas toda generación produce un rumor y una constancia.
La niña dulce es guiada por el dulce muchacho que se apoya como un cordero en la sangre de las jambas. ¡Dame el alma infantil que alimenta al hombre y hazme niño en la depravación de tus ciudades!
Observa la abundancia de una mujer y cómo otra se jacta de sus proporciones, pues es tiempo de ridiculizar nuestras pasiones.
 
 
 
Por non saber amar es un ebrio poeta, un ceo de xeito evidente fermoso, atrapado en po de faíscas.
Recolle a vontade como un tesouro mentres o desafecto xoga a envilecer. Igual que as ondas toda xeración produce un rumor e unha constancia.
A nena doce é guiada polo doce rapaz que se apoia como un cordeiro no sangue das xambas. ¡Dáme a alma infantil que alimenta ao home e fai-me cativo na depravación das túas cidades!
Observa a abundancia dunha muller e como outra se xacta das súas proporcións, pois é tempo de ridiculizar as nosas paixóns.

No hay comentarios:

Publicar un comentario